9.2.2015   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 46/33

—

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 26ης Σεπτεμβρίου 2014 στην υπόθεση T-614/13, καθώς και

—

να ακυρώσει την απόφαση 2013/448/ΕΕ της Επιτροπής, της 5ης Σεπτεμβρίου 2013, σχετικά με τα εθνικά μέτρα εφαρμογής για τη μεταβατική δωρεάν κατανομή των δικαιωμάτων εκπομπής αερίων θερμοκηπίου σύμφωνα με το άρθρο 11, παράγραφος 3, της οδηγίας 2003/87/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου (1), καθόσον με το άρθρο 1, παράγραφος 1, αυτής απορρίπτεται η λόγω εξαιρετικών περιστάσεων παροχή δικαιωμάτων στην αναιρεσείουσα για την τρίτη περίοδο της εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπής 2013 έως 2020 κατά το άρθρο 9, παράγραφος 5, TEHG (2)·

—

επικουρικώς, να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο προς οριστική κρίση·

—

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα έξοδα της πρωτόδικης και της αναιρετικής διαδικασίας.

1.

Πρώτος λόγος αναιρέσεως: Παράβαση του δικαίου της Ένωσης λόγω πεπλανημένης εφαρμογής της αρχής της αναλογικότητας

Πρώτον, η απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου είναι αντίθετη προς το δίκαιο της Ένωσης, διότι το Γενικό Δικαστήριο ερμήνευσε πεπλανημένα την απόφαση 2011/278/ΕΕ (3) ως έχουσα εξαντλητικό περιεχόμενο και, επιπλέον, έκρινε συγχρόνως την απόφαση αυτή ως σύμφωνη με την αρχή της αναλογικότητας. Η λόγω εξαιρετικών περιστάσεων παροχή δικαιωμάτων ήταν επίσης δυνατή κατά την απόφαση 2011/278/EΕ, λόγω συνδρομής περιστατικών ανωτέρας βίας. Επιπλέον, το Γενικό Δικαστήριο, κατά τον έλεγχο της νομιμότητας της αποφάσεως 2011/278/ΕΕ δεν προέβη σε ορθή στάθμιση των εννόμων αγαθών, καθόσον δέχθηκε ότι η προστασία του περιβάλλοντος υπερισχύει της υπάρξεως της αναιρεσείουσας.

2.

Δεύτερος λόγος αναιρέσεως: Παράβαση του δικαίου της Ένωσης λόγω προσβολής των θεμελιωδών δικαιωμάτων της αναιρεσείουσας

Η απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου βαρύνεται επίσης με πλάνη κατά το μέρος που συνεπάγεται προσβολή των θεμελιωδών δικαιωμάτων της αναιρεσείουσας, ιδίως των αντλούμενων από το άρθρο 15, παράγραφος 1, και το άρθρο 16 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα οποία προστατεύουν την ελεύθερη άσκηση επαγγέλματος και την ιδιοκτησία. Το Γενικό Δικαστήριο στηρίχθηκε στην πεπλανημένη παραδοχή ότι το βασικό περιεχόμενο των εν λόγω θεμελιωδών δικαιωμάτων δεν είναι απαραβίαστο. Τούτο όμως δεν αληθεύει. Πράγματι, χωρίς την παροχή δικαιωμάτων λόγω εξαιρετικών περιστάσεων, η αναιρεσείουσα δεν θα μπορούσε να συνεχίσει τη δραστηριότητά της ως παραγωγός λιγνιτόκηρου ούτε να συνεχίσει να χρησιμοποιεί την εγκατάστασή της για την εξόρυξη λιγνιτόκηρου.

3.

Τρίτος λόγος αναιρέσεως: Παράβαση του δικαίου της Ένωσης λόγω παραβιάσεως της αρχής της επικουρικότητας

Τρίτον, η απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου είναι αντίθετη προς το δίκαιο της Ένωσης διότι το Γενικό Δικαστήριο στηρίχθηκε στην πεπλανημένη παραδοχή ότι η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας δεν έχει αρμοδιότητα για τη θέσπιση κανόνα δικαίου περί εξαιρετικών περιστάσεων (άρθρο 9, παράγραφος 5, TEHG). Το Γενικό Δικαστήριο παραλείπει να λάβει συναφώς υπόψη ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή είναι αρμόδια για τη θέσπιση κανόνων κατανομής μόνο στο μέτρο κατά το οποίο ασκεί πράγματι την αρμοδιότητά της αυτή. Εντούτοις, τυχόν εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως αυτή της αναιρεσείουσας. δεν καλύπτονται από τους κανόνες της Επιτροπής. Επομένως, στο μέτρο αυτό, η ρυθμιστική αρμοδιότητα καταλείπεται στα κράτη μέλη.

4.

Τέταρτος λόγος αναιρέσεως: Παράβαση των κανόνων του δικονομικού δικαίου λόγω ανεπαρκούς ή αντιφατικής αιτιολογίας

Η αιτιολογία του Γενικού Δικαστηρίου ως προς τις συνέπειες της ρυθμίσεως περί εξαιρετικών περιστάσεων, των προσδοκώμενων ανακλαστικών αποτελεσμάτων που θα είχε η κατανομή λόγω εξαιρετικών περιστάσεων καθώς και την αιτία του συγκεκριμένου κινδύνου πτωχεύσεως της αναιρεσείουσας είναι ανεπαρκής ή αντιφατική και αντιβαίνει στους βασικούς κανόνες του δικονομικού δικαίου.