12.1.2015   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 7/15

1)

Θέτει το άρθρο 14, στοιχείο β', της οδηγίας 2009/103/ΕΚ (1) έναν κανόνα συγκρούσεως νόμων, ο οποίος ratione personae πρέπει να εφαρμόζεται όχι μόνο στα θύματα τροχαίων ατυχημάτων αλλά και στους ασφαλιστές των υπαίτιων για την πρόκληση της ζημίας οχημάτων, με σκοπό τον καθορισμό του εφαρμοστέου δικαίου στις μεταξύ τους σχέσεις, και συνιστά η συγκεκριμένη διάταξη ειδικό κανόνα δικαίου σε σχέση με τους κανόνες που διέπουν το εφαρμοστέο δίκαιο και προβλέπονται από τους κανονισμούς Ρώμη I (2) και Ρώμη II (3) [;]

2)

Εάν στο πρώτο ερώτημα δοθεί αρνητική απάντηση, πρέπει να εξεταστεί κατά πόσον η έννοια των «συμβατικών ενοχών» κατά το άρθρο 1, παράγραφος 1, του κανονισμού Ρώμη I καλύπτει έννομες σχέσεις όπως αυτές μεταξύ των ασφαλιστών στην υπό κρίση υπόθεση. Εάν πράγματι η έννοια των «συμβατικών ενοχών» καλύπτει τις έννομες σχέσεις μεταξύ των ασφαλιστών, εμπίπτουν οι εν λόγω σχέσεις στην κατηγορία των συμβάσεων ασφαλίσεως (έννομες σχέσεις) και πρέπει το εφαρμοστέο σε αυτές δίκαιο να καθορισθεί βάσει του άρθρου 7 του κανονισμού Ρώμη I;

3)

Εάν οι απαντήσεις που θα δοθούν στα πρώτα δύο ερωτήματα είναι αρνητικές, πρέπει να εξεταστεί κατά πόσον, στο πλαίσιο της ασκήσεως του δικαιώματος αναγωγής, οι έννομες σχέσεις μεταξύ των ασφαλιστών συνδυασμού οχημάτων εμπίπτουν στην έννοια των «εξωσυμβατικών ενοχών» κατά τον κανονισμό Ρώμη II και αν, κατά τον καθορισμό του εφαρμοστέου δικαίου σύμφωνα με το άρθρο 4, του κανονισμού Ρώμη II, οι εν λόγω σχέσεις πρέπει ή όχι να θεωρούνται ως παρεπόμενες έννομες σχέσεις που απορρέουν από τροχαίο ατύχημα (αδικοπραξία). Σε μια περίπτωση όπως αυτή της υπό κρίση υποθέσεως, πρέπει οι ασφαλιστές του συνδυασμού οχημάτων να αντιμετωπίζονται ως οφειλέτες οι οποίοι ευθύνονται για την ίδια αξίωση κατά την έννοια του άρθρου 20 του κανονισμού Ρώμη II, και το εφαρμοστέο δίκαιο στις μεταξύ τους σχέσεις να καθορίζεται βάσει του εν λόγω κανόνα[;]