1

Με την αίτησή της αναιρέσεως, η Γαλλική Δημοκρατία ζητεί την αναίρεση της διατάξεως του Προέδρου του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 29ης Αυγούστου 2013, Τ‑366/13 R, Γαλλία κατά Επιτροπής (στο εξής: αναιρεσιβαλλόμενη διάταξη), με την οποία αυτός απέρριψε την αίτησή της περί αναστολής εκτελέσεως της αποφάσεως C(2013) 1926 τελικό της Επιτροπής, της 2ας Μαΐου 2013, σχετικά με την κρατική ενίσχυση SA.22843 (2012/C) (πρώην 2012/NN) που χορήγησε η Γαλλία στη Société nationale Corse Méditerranée και στην Compagnie méridionale de navigation (στο εξής: επίδικη απόφαση).

2

Το ιστορικό της διαφοράς συνοψίζεται στις σκέψεις 1 έως 9 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως ως εξής:

3

Με δικόγραφο που κατέθεσε στη Γραμματεία του Γενικού Δικαστηρίου στις 12 Ιουλίου 2013, η Γαλλική Δημοκρατία άσκησε προσφυγή ακυρώσεως κατά της επίδικης αποφάσεως. Προς στήριξη της εν λόγω προσφυγής, υποστήριξε ότι η Επιτροπή είχε ερμηνεύσει εσφαλμένως την έννοια «κρατική ενίσχυση» υπό την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, καθόσον έκρινε ότι οι αντισταθμίσεις που καταβλήθηκαν στην SNCM και τη CMN βάσει της ΣΑΔΥ παρείχαν στους λήπτες τους επιλεκτικό πλεονέκτημα και χαρακτήρισε τις αντισταθμίσεις αυτές κρατικές ενισχύσεις υπό την έννοια της εν λόγω διατάξεως. Επικουρικώς, η Γαλλική Δημοκρατία υποστήριξε ότι η Επιτροπή είχε παραβεί το άρθρο 106, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ, καθόσον έκρινε ότι οι αντισταθμίσεις που καταβλήθηκαν στην SNCM για τη συμπληρωματική υπηρεσία συνιστούσαν κρατικές ενισχύσεις ασύμβατες με την εσωτερική αγορά, καθόσον η εν λόγω υπηρεσία δεν αποτελούσε υπηρεσία γενικού οικονομικού συμφέροντος.

4

Με χωριστό δικόγραφο, το οποίο κατέθεσε στη Γραμματεία του Γενικού Δικαστηρίου την ίδια μέρα, η Γαλλική Δημοκρατία υπέβαλε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, με την οποία ζήτησε, κατ’ ουσίαν, από τον Πρόεδρο του Γενικού Δικαστηρίου, να αναστείλει την εκτέλεση της επίδικης αποφάσεως, έως ότου το Γενικό Δικαστήριο αποφανθεί επί της κυρίας υποθέσεως. Με υπόμνημά της, το οποίο κατέθεσε στη Γραμματεία του Γενικού Δικαστηρίου στις 31 Ιουλίου 2013, η Επιτροπή ζήτησε την απόρριψη της αιτήσεως ασφαλιστικών μέτρων. Η Γαλλική Δημοκρατία απάντησε στις παρατηρήσεις της Επιτροπής με το από 8 Αυγούστου 2013 υπόμνημα. H Επιτροπή έλαβε θέση επ’ αυτού με το από 14 Αυγούστου 2013 υπόμνημα.

5

Ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου, εκτιμώντας ότι είχε στη διάθεσή του όλα τα αναγκαία στοιχεία για να αποφανθεί επί της αιτήσεως χωρίς να απαιτείται προφορική ανάπτυξη των επιχειρημάτων των διαδίκων, αποφάσισε να εξετάσει, καταρχάς, εάν επληρούτο η προϋπόθεση του επείγοντος.

6

Ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου επισήμανε, στις σκέψεις 19 έως 22 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, ότι, κατά τη Γαλλική Δημοκρατία, η άμεση εφαρμογή της επίμαχης αποφάσεως, η οποία διέτασσε την ανάκτηση από την SNCM ποσού ύψους 220 εκατομμυρίων ευρώ, καθώς και την κατάργηση όλων των επόμενων της ημερομηνίας κοινοποιήσεως της εν λόγω αποφάσεως πληρωμών, θα είχε ως αναπόφευκτη συνέπεια την αφερεγγυότητα και την εκκαθάριση της εν λόγω εταιρίας και, κατά συνέπεια, σοβαρή, ανεπανόρθωτη και επικείμενη ζημία για το οικείο κράτος μέλος. Κατά τη Γαλλική Δημοκρατία, η εν λόγω ζημία, την οποία θα συνεπαγόταν η εκκαθάριση της εταιρίας, θα συνίστατο, πρώτον, στη διακοπή της εδαφικής συνοχής με την Κορσική, δεύτερον, σε κοινωνικές συγκρούσεις στην Κορσική και στον λιμένα της Μασσαλίας και, τρίτον, σε αρνητικές συνέπειες στην απασχόληση και την οικονομική δραστηριότητα, όχι μόνο στο πλαίσιο της εν λόγω κοινωνίας, αλλά επίσης στις τοπικές κοινωνίες της Μασσαλίας και της Κορσικής.

7

Στη σκέψη 27 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου επισήμανε ότι οι τρεις τύποι ζημίας που επικαλέστηκε η Γαλλική Δημοκρατία, μολονότι διακριτοί από τη δυνητική ατομική ζημία της SNCM, εξαρτώνται όλοι από τη θέση της τελευταίας σε εκκαθάριση. Εξέτασε, συνεπώς, στις σκέψεις 28 επ. της ως άνω διατάξεως, εάν η Γαλλική Δημοκρατία είχε αποδείξει ότι η εκτέλεση της επίδικης αποφάσεως θα συνεπαγόταν αναποφεύκτως την εκκαθάριση της εν λόγω εταιρίας.

8

Συναφώς, ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου επισήμανε στη σκέψη 29 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως ότι απέκειτο στη Γαλλική Δημοκρατία, μοναδικό αποδέκτη της επίδικης αποφάσεως, να απαιτήσει την επιστροφή, εκ μέρους της SNCM, των προβαλλομένων κρατικών ενισχύσεων και να καταργήσει τις μελλοντικές καταβολές των αντισταθμίσεων μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2013, δεδομένου ότι η ως άνω απόφαση ήταν δεσμευτική μόνον έναντι των γαλλικών αρχών δυνάμει του άρθρου 288, τέταρτο εδάφιο, ΣΛΕΕ. Κατά συνέπεια, ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου απεφάνθη ότι η επίδικη απόφαση δεν εξαρκούσε νομικώς να υποχρεώσει την εν λόγω εταιρία να επιστρέψει τις ως άνω ενισχύσεις ούτε να παραιτηθεί των ως άνω καταβολών. Επομένως, ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου έκρινε ότι μόνον η λήψη εκ μέρους των γαλλικών αρχών νομικώς δεσμευτικού μέτρου με σκοπό την εκτέλεση της επίδικης αποφάσεως θα μπορούσε να καταστήσει τον κίνδυνο θέσεως της SNCM υπό εκκαθάριση επαρκώς επικείμενο ώστε να δικαιολογείται η ζητηθείσα χορήγηση αναστολής εκτελέσεως της αποφάσεως.

9

Στις σκέψεις 30 έως 34 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου εξέτασε τη σημασία των εγγράφων που ο νομάρχης Κορσικής απηύθυνε στις 10 Ιουλίου 2013 στην περιφερειακή διοίκηση της Κορσικής και την SNCM. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η αποστολή των εν λόγω δύο εγγράφων, την οποία δεν ακολούθησε καμία ενέργεια εκ μέρους των αποδεκτών τους, δεν μπορούσε να εκληφθεί ως λήψη μέτρων ικανών να υποχρεώσουν την SNCM να επιστρέψει τις ήδη καταβληθείσες ενισχύσεις και να ακυρώσουν τις έτι οφειλόμενες δόσεις, κατόπιν καταγγελίας της συμβάσεως αναθέσεως δημόσιας υπηρεσίας. Κατά συνέπεια, ο κίνδυνος θέσεως της SNCM υπό εκκαθάριση δεν μπορούσε να κριθεί ως επαρκώς επικείμενος ώστε να δικαιολογείται η ζητηθείσα αναστολή της εκτελέσεως της αποφάσεως.

10

Ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου απέρριψε τα περί του αντιθέτου επιχειρήματα της Γαλλικής Δημοκρατίας στις σκέψεις 35 επ. της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως. Στη σκέψη 37 της εν λόγω διατάξεως, επισήμανε ιδίως ότι τα από 10 Ιουλίου 2013 έγγραφα του νομάρχη Κορσικής δεν μπορούσαν να εκληφθούν ως δεσμευτικά μέτρα με σκοπό την εκτέλεση της επίδικης αποφάσεως, κατά μείζονα λόγο καθόσον ο νομάρχης εξήγγειλε ρητώς σε αυτά την πρόθεση της Γαλλικής Δημοκρατίας να ασκήσει προσφυγή ακυρώσεως κατά της εν λόγω αποφάσεως, καθώς και να ζητήσει αναστολή της εκτελέσεως αυτής με τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων. Στη σκέψη 38 της ως άνω διατάξεως, ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου απέρριψε το επιχείρημα κατά το οποίο απόκειται στην περιφερειακή διοίκηση της Κορσικής να εκδώσει τίτλο εισπράξεως, εκτιμώντας ότι η μη έκδοσή του ήταν, σε κάθε περίπτωση, καταλογιστέα στη Γαλλική Δημοκρατία.

11

Καθόσον η Γαλλική Δημοκρατία είχε υποστηρίξει ότι θα ήταν παράδοξο να υποχρεωθεί η ίδια να περατώσει τη διαδικασία ανακτήσεως των ήδη χορηγηθεισών ενισχύσεων μολονότι είχε ασκήσει αίτηση ασφαλιστικών μέτρων, ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου υπενθύμισε, στη σκέψη 40 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, ότι οι πράξεις των θεσμικών οργάνων απολαύουν του τεκμηρίου της νομιμότητας και ότι η άσκηση προσφυγής ακυρώσεως ουδέν ανασταλτικό αποτέλεσμα έχει, δυνάμει του άρθρου 278 ΣΛΕΕ, διότι η αναστολή εκτελέσεως χορηγείται μόνον από τον δικαστή. Επισήμανε επίσης, στο άρθρο 41 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, ότι, κατ’ εφαρμογήν της νομολογίας του Γενικού Δικαστηρίου, η Γαλλική Δημοκρατία δεν ήταν υποχρεωμένη να περατώσει τη διαδικασία ανακτήσεως των ενισχύσεων, αλλά να λάβει δεσμευτικά μέτρα. Συνεπώς, στη σκέψη 42 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, ελλείψει δεσμευτικών μέτρων που να σκοπούν επιτακτικώς στην εκτέλεση της επίδικης αποφάσεως, της οποίας αναπόφευκτη συνέπεια θα ήταν η θέση της SNCM υπό εκκαθάριση, η Γαλλική Δημοκρατία δεν είχε αποδείξει ότι η προϋπόθεση του επείγοντος επληρούτο στην προκειμένη περίπτωση.

12

Στις σκέψεις 43 επ. της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου εξέτασε, δια παν ενδεχόμενο, την κατάσταση όπως θα διαμορφωνόταν στην περίπτωση που ήθελε κριθεί ότι η Γαλλική Δημοκρατία είχε ήδη λάβει τέτοια δεσμευτικά μέτρα στην προκειμένη περίπτωση. Έκρινε, κατ’ ουσίαν, ότι, κατά πάγια νομολογία και λαμβανομένων υπόψη των στοιχείων της δικογραφίας, δεν είχε αποδειχθεί ότι η SNCM αδυνατούσε να αποφύγει μέσω εθνικών ένδικων βοηθημάτων τη θέση της υπό εκκαθάριση και, κατά συνέπεια, ούτε τον κίνδυνο να υποστεί σοβαρή και ανεπανόρθωτη ζημία προσβάλλοντας, ενώπιον του εθνικού δικαστή, τα εθνικά δεσμευτικά μέτρα που θα είχαν ληφθεί.

13

Λαμβάνοντας υπόψη το σύνολο των στοιχείων αυτών, ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου κατέληξε στο συμπέρασμα, στη σκέψη 56 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, ότι έπρεπε να απορριφθεί η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων λόγω ελλείψεως επείγοντος, χωρίς να εξετάσει την προϋπόθεση περί fumus boni juris και χωρίς να προβεί σε στάθμιση των εμπλεκομένων συμφερόντων.

14

Η Γαλλική Δημοκρατία ζητεί από το Δικαστήριο:

15

Η Επιτροπή ζητεί από το Δικαστήριο:

16

Προς στήριξη της αιτήσεώς της αναιρέσεως η Γαλλική Δημοκρατία προβάλλει έναν και μόνο λόγο αναιρέσεως, ο οποίος αντλείται από πλάνη περί το δίκαιο κατά την εκτίμηση της προϋποθέσεως του επείγοντος. Ειδικότερα, η Γαλλική Δημοκρατία προσάπτει στον Πρόεδρο του Γενικού Δικαστηρίου ότι εξήρτησε την πλήρωση αυτής της προϋποθέσεως, πρώτον, από την έκδοση εκ μέρους των αρμοδίων εθνικών αρχών εντάλματος εισπράξεως ή από την όχληση για την ανάκτηση της επίμαχης ενισχύσεως και, δεύτερον, από την απόδειξη ότι κανένα εθνικό ένδικο βοήθημα δεν θα καθιστούσε δυνατόν για την επιχείρηση που έλαβε την εν λόγω ενίσχυση να αντιταχθεί στην επιστροφή της και, κατά συνέπεια, να αποφύγει σοβαρή και ανεπανόρθωτη ζημία.

17

Αντιθέτως, η Επιτροπή καλεί το Δικαστήριο να απορρίψει τις δύο ανωτέρω αιτιάσεις και, συνεπώς, την αίτηση αναιρέσεως στο σύνολό της.

18

Συναφώς, πρέπει να υπομνησθεί ότι, κατά το άρθρο 104, παράγραφος 2, του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου, οι αιτήσεις προσωρινών μέτρων πρέπει να προσδιορίζουν «το αντικείμενο της διαφοράς, τα περιστατικά από τα οποία προκύπτει το επείγον της υποθέσεως, καθώς και τους πραγματικούς και νομικούς ισχυρισμούς που δικαιολογούν εκ πρώτης όψεως τη λήψη των ζητουμένων προσωρινών μέτρων». Συνεπώς, η αναστολή εκτελέσεως και τα άλλα προσωρινά μέτρα μπορούν να διαταχθούν από τον δικαστή των ασφαλιστικών μέτρων εφόσον αποδεικνύεται ότι η λήψη τους δικαιολογείται εκ πρώτης όψεως βάσει των προβαλλομένων πραγματικών και νομικών ισχυρισμών (fumus boni juris) και ότι τα μέτρα αυτά είναι επείγοντα, υπό την έννοια ότι είναι αναγκαίο, προκειμένου να αποφευχθεί σοβαρή και ανεπανόρθωτη ζημία των συμφερόντων του αιτούντος, να διαταχθούν και να παραγάγουν τα αποτελέσματά τους πριν από την έκδοση της αποφάσεως αφορώσας την ουσία της προσφυγής. Οι προϋποθέσεις αυτές είναι σωρευτικές, οπότε οι αιτήσεις λήψεως προσωρινών μέτρων είναι απορριπτέες αν δεν πληρούται μία από αυτές [διάταξη του Προέδρου του Δικαστηρίου της 14ης Οκτωβρίου 1996, C-268/96 P(R), SCK και FNK κατά Επιτροπής, Συλλογή 1996, σ. I-4971, σκέψη 30]. Ο δικαστής των ασφαλιστικών μέτρων προβαίνει επίσης, κατά περίπτωση, στη στάθμιση των εμπλεκομένων συμφερόντων (διάταξη του Προέδρου του Δικαστηρίου της 23ης Φεβρουαρίου 2001, C-445/00 R, Αυστρία κατά Συμβουλίου, Συλλογή 2001, σ. I-1461, σκέψη 73).

19

Σκοπός της διαδικασίας ασφαλιστικών μέτρων είναι η εξασφάλιση της πλήρους αποτελεσματικότητας της μελλοντικής οριστικής αποφάσεως, προκειμένου να αποφεύγονται τα κενά στη δικαστική προστασία που διασφαλίζει το Δικαστήριο. Προς επίτευξη του σκοπού αυτού το επείγον πρέπει να εκτιμάται σε σχέση με την ανάγκη που υπάρχει για την έκδοση προσωρινής αποφάσεως προκειμένου να αποφευχθεί σοβαρή και ανεπανόρθωτη ζημία εις βάρος του αιτούντος την προσωρινή προστασία [βλ. τη διάταξη του Προέδρου του Δικαστηρίου της 14ης Δεκεμβρίου 2001, C-404/01 P(R), Επιτροπή κατά Euroalliages κ.λπ., Συλλογή 2001, σ. Ι-10367, σκέψεις 61 και 62]. Στον διάδικο αυτό απόκειται να αποδείξει ότι δεν μπορεί να αναμείνει την έκβαση της επί της ουσίας δίκης χωρίς να υποστεί ζημία αυτής της φύσεως (βλ. τη διάταξη του Προέδρου του Γενικού Δικαστηρίου της 12ης Οκτωβρίου 2000, C-278/00 R, Ελλάδα κατά Επιτροπής, Συλλογή 2000, σ. I-8787, σκέψη 14).

20

Συναφώς, προκύπτει από τη σκέψη 43 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως ότι ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου εξέτασε το ζήτημα της υπάρξεως εθνικών ενδίκων βοηθημάτων που θα μπορούσε να ασκήσει η SNCM κατ’ επάλληλη σκέψη, για την περίπτωση που, αντιθέτως προς την κρίση στην οποία κατέληξε στη σκέψη 42 της διατάξεως αυτής, ήθελε κριθεί ότι οι γαλλικές αρχές απέδειξαν ότι είχαν ήδη λάβει δεσμευτικά μέτρα με σκοπό την εκτέλεση της επίδικης αποφάσεως. Ωστόσο, κατά πάγια νομολογία, οι αιτιάσεις που στρέφονται κατά επαλλήλων σημείων του σκεπτικού αποφάσεως του Γενικού Δικαστηρίου δεν μπορούν να επιφέρουν την αναίρεσή της και συνεπώς είναι αλυσιτελείς (απόφαση της 28ης Ιουνίου 2005, C-189/02 P, C-202/02 P, C-205/02 P έως C-208/02 P και C-213/02 P, Dansk Rørindustri κ.λπ. κατά Επιτροπής, Συλλογή 2005, σ. I-5425, σκέψη 148, καθώς και διάταξη της 23ης Φεβρουαρίου 2006, C‑171/05 P, Piau κατά Επιτροπής, σκέψη 86).

21

Πρέπει λοιπόν να εξετασθεί, καταρχάς, εάν το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξε ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου στη σκέψη 42 της ως άνω διατάξεως σχετικά με την έλλειψη δεσμευτικών μέτρων και, κατά συνέπεια, την εξ αυτής απορρέουσα έλλειψη επείγοντος, ενέχει εν προκειμένω την προβαλλόμενη από την αναιρεσείουσα πλάνη περί το δίκαιο.

22

Η Γαλλική Δημοκρατία αναγνωρίζει ότι είναι εύλογο να απαιτείται από την επιχείρηση που έλαβε την ενίσχυση να αποδείξει ότι οι αρμόδιες εθνικές αρχές έλαβαν μέτρα ανακτήσεως της επίμαχης ενισχύσεως και, ελλείψει μιας τέτοιας αποδείξεως, να θεωρείται ότι η προϋπόθεση του επείγοντος δεν πληρούται. Συγκεκριμένα, επισημαίνει ορθώς ότι μόνον οι αρμόδιες εθνικές αρχές μπορούν να επιβάλουν στην επιχείρηση που έλαβε την ενίσχυση την επιστροφή της εν λόγω ενισχύσεως και ότι η απόφαση της Επιτροπής με την οποία διατάσσεται το κράτος μέλος να ανακτήσει την επίμαχη ενίσχυση δεν επιβάλλει, αντιθέτως, καμία υποχρέωση νομικώς δεσμευτική στην εν λόγω επιχείρηση, με αποτέλεσμα αυτή να μην μπορεί να δικαιολογήσει κίνδυνο σοβαρής και ανεπανόρθωτης ζημίας όσο οι εθνικές αρχές δεν έχουν λάβει δεσμευτικά μέτρα για την κατάργηση και την ανάκτηση της εν λόγω ενισχύσεως. Παρά ταύτα, η Γαλλική Δημοκρατία υποστηρίζει ότι αυτός ο κανόνας δεν μπορεί να εφαρμοσθεί στις αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων που ασκούνται από τα ίδια τα κράτη μέλη στον τομέα των κρατικών ενισχύσεων, διότι θα ήταν παράδοξο, κατ’ αυτήν, να εξαρτάται το βάσιμο αιτήσεως ασφαλιστικών μέτρων που ασκήθηκε από κράτος μέλος στον τομέα αυτό από τη λήψη δεσμευτικών μέτρων για την ανάκτηση της επίμαχης ενισχύσεως εκ μέρους των εθνικών αρχών του εν λόγω κράτους.

23

Εντούτοις, πρέπει να υπογραμμισθεί ότι η Γαλλική Δημοκρατία δεν αμφισβητεί την προκειμένη επί της οποίας ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου στήριξε τον συλλογισμό του, στη σκέψη 27 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, ότι δηλαδή η επέλευση της φερόμενης ως σοβαρής και ανεπανόρθωτης ζημίας που αυτή επικαλείται προϋποθέτει τη θέση της SNCM υπό εκκαθάριση. Συνεπώς, καθόσον, όπως ορθώς υποστηρίζει και η ίδια η Γαλλική Δημοκρατία, η επίδικη απόφαση δεν επιβάλλει στην SNCM καμία υποχρέωση επιστροφής, δεδομένου ότι η τελευταία δεν είναι ο αποδέκτης της αποφάσεως, η εν λόγω εταιρία δεν κινδυνεύει να τεθεί υπό εκκαθάριση όσο χρόνο οι εθνικές αρχές δεν έχουν λάβει δεσμευτικά μέτρα για την επανάκτηση της επίδικης ενισχύσεως. Συνεπώς, διαπιστώνεται ότι το εν λόγω κράτος μέλος δεν μπορεί, υπό τις συνθήκες αυτές, να επικαλεστεί πιθανή επέλευση σοβαρής και ανεπανόρθωτης ζημίας ελλείψει λήψεως, από τις αρχές του, τέτοιων μέτρων.

24

Όσον αφορά την επιχειρηματολογία της Γαλλικής Δημοκρατίας, η οποία υπογραμμίζει το «παράδοξο» φαινόμενο κράτος μέλος να οφείλει να λάβει δεσμευτικά μέτρα για την ανάκτηση ενισχύσεως προκειμένου να του χορηγηθεί αναστολή εκτελέσεως αποφάσεως η οποία το υποχρεώνει να ανακτήσει την ίδια αυτή ενίσχυση, αρκεί να υπομνησθεί ότι η αναγκαστική έναρξη διαδικασίας ανακτήσεως ενισχύσεως χορηγηθείσας από κράτος μέλος, σύμφωνα με το άρθρο 14, παράγραφος 3, του κανονισμού (ΕΚ) 659/1999 του Συμβουλίου, της 22ας Μαρτίου 1999, για τη θέσπιση λεπτομερών κανόνων εφαρμογής του άρθρου [108 ΣΛΕΕ] (ΕΕ L 83, σ. 1), λόγω του ότι η ενίσχυση αυτή είναι ασύμβατη με την εσωτερική αγορά, επιβάλλει στο οικείο κράτος μέλος να λάβει, ενάντια στη βούλησή του, νομικώς δεσμευτικά μέτρα, προκειμένου να συμμορφωθεί προς τις υποχρεώσεις που απορρέουν για αυτό από το δίκαιο της Ένωσης.

25

Εξάλλου, όπως ορθώς υπενθύμισε στη σκέψη 14 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου, το άρθρο 278 ΣΛΕΕ καθιερώνει την αρχή του μη ανασταλτικού χαρακτήρα των προσφυγών, με αποτέλεσμα η αναστολή πράξεως της οποίας ζητείται η ακύρωση, την οποία οι διοικούμενοι έχουν τη δυνατότητα να ζητήσουν δυνάμει της ίδιας διατάξεως, να έχει εξαιρετικό χαρακτήρα.

26

Συνάγεται εκ των ανωτέρω ότι η υποχρέωση κράτους μέλους να λάβει δεσμευτικά μέτρα για την ανάκτηση ενισχύσεως, μολονότι ζητεί, από τον δικαστή της Ένωσης, την αναστολή εκτελέσεως της αποφάσεως της Επιτροπής η οποία το υποχρεώνει να λάβει τα ίδια αυτά μέτρα, απορρέει από την προβλεπόμενη από το δίκαιο της Ένωσης διαδικασία και την κατανομή των αρμοδιοτήτων μεταξύ της Επιτροπής και των εθνικών αρχών.

27

Κατά συνέπεια, διαπιστώνεται ότι ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου ουδόλως υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο εξαρτώντας την πλήρωση της προϋποθέσεως περί επείγοντος από τη λήψη, εκ μέρους των αρμοδίων εθνικών αρχών, δεσμευτικών μέτρων για την ανάκτηση της επίδικης ενισχύσεως. Επομένως, ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου, έχοντας επίσης διαπιστώσει, ιδίως στις σκέψεις 33 και 37 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, χωρίς ως προς αυτό η Γαλλική Δημοκρατία να του προσάπτει παραμόρφωση των πραγματικών περιστατικών, ότι το εν λόγω κράτος μέλος δεν είχε λάβει τέτοια μέτρα, ορθώς έκρινε, στη σκέψη 42 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, ότι το τελευταίο δεν είχε αποδείξει ότι η προϋπόθεση του επείγοντος επληρούτο στην προκειμένη περίπτωση.

28

Υπό τις συνθήκες αυτές, πρέπει να απορριφθεί η υπό κρίση αίτηση αναιρέσεως, χωρίς να χρειάζεται να εξετασθεί η επιχειρηματολογία της Γαλλικής Δημοκρατίας σχετικά με την ύπαρξη εθνικών ενδίκων βοηθημάτων τα οποία καθιστούν δυνατή για την SNCM τη χορήγηση, ενδεχομένως, αναστολής εκτελέσεως των δεσμευτικών μέτρων που οι γαλλικές αρχές οφείλουν να λάβουν, καθόσον ο Πρόεδρος του Γενικού Δικαστηρίου εξέτασε το ζήτημα αυτό επαλλήλως.

29

Κατά το άρθρο 138, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας, που εφαρμόζεται στην αναιρετική διαδικασία δυνάμει του άρθρου 184, παράγραφος 1, του ως άνω Κανονισμού, ο ηττηθείς διάδικος καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα, εφόσον υπάρχει σχετικό αίτημα του νικήσαντος διαδίκου. Επειδή η Επιτροπή ζήτησε την καταδίκη της Γαλλικής Δημοκρατίας στα δικαστικά έξοδα και η Γαλλική Δημοκρατία ηττήθηκε ως προς τον μοναδικό προβληθέντα από αυτή λόγο αναιρέσεως, πρέπει η τελευταία να καταδικαστεί στα δικαστικά έξοδα.

Για τους λόγους αυτούς, ο Αντιπρόεδρος του Δικαστηρίου διατάσσει: