—

να αναιρέσει, εν όλω ή εν μέρει, τη διάταξη [του Γενικού Δικαστηρίου (έβδομο τμήμα) της 16ης Δεκεμβρίου 2011 στην υπόθεση T-203/10], σύμφωνα με τους λόγους που προβάλλονται στο δικόγραφο της αιτήσεως αναιρέσεως·

—

να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο προκειμένου να κρίνει εκ νέου την υπόθεση σύμφωνα με τις νομικές εκτιμήσεις του Δικαστηρίου·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα έξοδα της παρούσας δίκης, καθώς και στα έξοδα της δίκης ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου.

1)

Σύμφωνα με τον πρώτο λόγο αναιρέσεως , το Γενικό Δικαστήριο παραβίασε το δίκαιο της Ένωσης, εκτίμησε εσφαλμένως τα κρίσιμα πραγματικά περιστατικά και αιτιολόγησε ελλιπώς τη διάταξή του, κρίνοντας ότι τα αναιρεσείοντα είναι μόνον εν δυνάμει ωφελούμενοι από το εγκριθέν από την Επιτροπή καθεστώς ενισχύσεως. Το Γενικό Δικαστήριο παραβλέπει ότι τα αναιρεσείοντα, πριν από την έκδοση της αποφάσεως της Επιτροπής (1) [C(2009) 9963 τελικό], ήταν δικαιούχοι υφισταμένων ενισχύσεων οι οποίες, κατόπιν της εκδόσεως της αποφάσεως, έπρεπε να τροποποιηθούν. Ως εκ τούτου, τα αναιρεσείοντα δεν είναι μόνον εν δυνάμει δικαιούχοι των τροποποιηθεισών ενισχύσεων, αλλά και πραγματικοί δικαιούχοι των υφισταμένων ενισχύσεων. Υπό την ιδιότητά τους αυτή, θίγονται πράγματι ατομικά από την προσβαλλομένη απόφαση της Επιτροπής.

2)

Σύμφωνα με τον δεύτερο λόγο αναιρέσεως , το Γενικό Δικαστήριο παραβίασε το δίκαιο της Ένωσης, εκτίμησε εσφαλμένως τα κρίσιμα πραγματικά περιστατικά και αιτιολόγησε ελλιπώς τη διάταξή του, κρίνοντας ότι τα αναιρεσείοντα δεν αποτελούσαν μέρος ενός κλειστού αριθμού υφισταμένων εταιριών κοινωνικής στέγης. Ένα εντελώς θεωρητικό ενδεχόμενο περαιτέρω διευρύνσεως μιας συγκεκριμένης ομάδας δικαιούχων ενισχύσεως δεν αρκεί για να καταστήσει την ομάδα αυτή μη κλειστή. Επιπλέον, οι υφιστάμενες εταιρίες κοινωνικής στέγης αποτελούν κλειστή ομάδα, διότι η απόφαση της Επιτροπής τις πλήττει βαρύτερα απ’ ό,τι έναν υποθετικό οργανισμό ο οποίος θα μπορούσε να αναγνωρισθεί ως εταιρία κοινωνικής στέγης μετά την έκδοση της αποφάσεως της Επιτροπής.

3)

Με τον τρίτο λόγο αναιρέσεως , τα αναιρεσείοντα βάλλουν κατά της διαπιστώσεως του Γενικού Δικαστηρίου ότι τα αναιρεσείοντα δεν έχουν έννομο συμφέρον για την ακύρωση της αποφάσεως της Επιτροπής που αφορά το καθεστώς ενισχύσεως N 642/2009. Το Γενικό Δικαστήριο εφάρμοσε εσφαλμένως το δίκαιο της Ένωσης, εκτίμησε εσφαλμένως τα κρίσιμα πραγματικά περιστατικά και αιτιολόγησε ελλιπώς τη διάταξή του.