α)

ότι το δικαστήριο ενώπιον του οποίου κινήθηκε διαδικασία αφερεγγυότητας έχει αποκλειστική δικαιοδοσία να αποφανθεί επί παυλιανής αγωγής που απορρέει άμεσα από την εν λόγω διαδικασία ή συνδέεται στενά με αυτήν και ότι τυχόν εξαιρέσεις από την ως άνω δικαιοδοσία μπορούν να στηρίζονται μόνο σε άλλες διατάξεις του κανονισμού 1346/2000;

β)

ότι η παυλιανή αγωγή του μοναδικού πιστωτή επιχειρήσεως κατά της οποίας κινήθηκε διαδικασία αφερεγγυότητας σε κράτος μέλος, όταν

πρέπει να θεωρηθεί ότι εμπίπτει στον τομέα των αστικών και εμπορικών υποθέσεων κατά την έννοια του άρθρου 1, παράγραφος 1, του κανονισμού 44/2001;

α)

τα εθνικά δικαστήρια που έχουν διεθνή δικαιοδοσία να αποφανθούν επί παυλιανής αγωγής κατ’ εφαρμογήν (αναλόγως της σχέσεως της αγωγής αυτής με τη διαδικασία αφερεγγυότητας) είτε του άρθρου 3, παράγραφος 1, του κανονισμού 1346/2000 είτε του άρθρου 2, παράγραφος 1, του κανονισμού 44/2001, δεν είναι δυνατόν να κρίνουν αμφότερα ότι είναι αναρμόδια;

β)

όταν το δικαστήριο του ενός κράτους μέλους έχει απορρίψει την παυλιανή αγωγή ως απαράδεκτη λόγω αναρμοδιότητάς του, το δικαστήριο του άλλου κράτους μέλους μπορεί αυτεπαγγέλτως να κρίνει εαυτό αρμόδιο προκειμένου να διασφαλιστεί το δικαίωμα του ενάγοντος για πρόσβαση στη δικαιοσύνη, μολονότι βάσει των κανόνων του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης περί διεθνούς δικαιοδοσίας δεν δύναται να εκδώσει τέτοια απόφαση;