ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ (τρίτο τμήμα)

της 7ης Φεβρουαρίου 2007

Υπόθεση T-175/04

Donal Gordon

κατά

Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

«Υπάλληλοι – Προσφυγή ακυρώσεως – Έκθεση εξελίξεως σταδιοδρομίας – Ολική και μόνιμη αναπηρία – Απώλεια εννόμου συμφέροντος – Κατάργηση δίκης – Αγωγή αποζημιώσεως – Απαράδεκτο»

Αντικείμενο: Προσφυγή με αντικείμενο, αφενός, αίτημα ακυρώσεως της αποφάσεως της 11ης Δεκεμβρίου 2003 περί απορρίψεως διοικητικής ενστάσεως που υποβλήθηκε κατά της αποφάσεως της 28ης Απριλίου 2003, με την οποία επικυρώθηκε η έκθεση εξελίξεως σταδιοδρομίας του προσφεύγοντος η οποία αφορούσε την περίοδο από 1ης Ιουλίου 2001 μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2002 και, αφετέρου, αίτημα επιδικάσεως αποζημιώσεως για την αποκατάσταση της ζημίας που υπέστη ο ενάγων.

Απόφαση: Καταργείται η δίκη ως προς το ακυρωτικό αίτημα. Η αγωγή αποζημιώσεως απορρίπτεται ως απαράδεκτη. Κάθε διάδικος φέρει τα δικαστικά του έξοδα.

Περίληψη

1.      Υπάλληλοι – Προσφυγή – Έννομο συμφέρον

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 53, 78, 90 και 91· παράρτημα VIII, άρθρο 14)

2.      Διαδικασία – Εισαγωγικό δικόγραφο – Τυπικά στοιχεία του δικογράφου (Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρα 21 και 53, εδ. 1· Κανονισμός Διαδικασίας του Πρωτοδικείου, άρθρο 44 § 1, στοιχείο γ΄)

1.      Στο μέτρο που η έκθεση εξελίξεως σταδιοδρομίας επηρεάζει, καταρχήν, τα συμφέροντα του βαθμολογούμενου μόνο μέχρι την οριστική παύση των καθηκόντων του, ο υπάλληλος δεν έχει πλέον, μετά την παύση αυτή, συμφέρον να ασκήσει ή να υποστηρίξει μια προσφυγή που ασκήθηκε κατά εκθέσεως εξελίξεως σταδιοδρομίας, εκτός αν αποδείξει την ύπαρξη ιδιαίτερης περιστάσεως η οποία δικαιολογεί προσωπικό και ενεστώς συμφέρον για την ακύρωση της εν λόγω εκθέσεως.

Προκειμένου περί υπαλλήλου που συνταξιοδοτήθηκε κατά τη διάρκεια της δίκης λόγω μόνιμης και ολικής αναπηρίας η οποία συνεπάγεται οριστική, καταρχήν, διακοπή της σταδιοδρομίας του, η ενδεχόμενη επιστροφή του στην υπηρεσία, δυνάμει του άρθρου 14 του παραρτήματος VIII του ΚΥΚ, συνιστά αβέβαιη περίσταση, από την οποία απορρέει υποθετικό απλώς έννομο συμφέρον, το οποίο επομένως δεν αρκεί ώστε να κριθεί ότι η νομική κατάσταση του υπαλλήλου επηρεάζεται από τη μη ακύρωση της επίδικης εκθέσεως. Συναφώς, ο εθελούσιος ή μη χαρακτήρας της λήξεως των καθηκόντων δεν ασκεί επιρροή για την εκτίμηση της υπάρξεως εννόμου συμφέροντος για την άσκηση προσφυγής.

Εξάλλου, το δικαίωμα αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας δεν παρέχει στον προσφεύγοντα δικαίωμα να ζητήσει από τον κοινοτικό δικαστή να αποφανθεί επί μιας τέτοιας αιτήσεως ακυρώσεως, διότι γεννά δικαίωμα προσβολής ενώπιον των δικαστηρίων μόνο των πράξεων των κοινοτικών οργάνων οι οποίες βλάπτουν τον προσφεύγοντα, επειδή θίγουν τα έννομα συμφέροντά του.

(βλ. σκέψεις 28, 32 έως 34 και 37)

Παραπομπή: ΔΕΚ, 21 Ιανουαρίου 1987, 204/85, Στρογγύλη κατά Ελεγκτικού Συνεδρίου, Συλλογή 1987, σ. 389, σκέψη 11· ΔΕΚ, 1 Οκτωβρίου 2004, C‑379/03 P, Pérez Escolar κατά Επιτροπής, δεν έχει δημοσιευθεί στη Συλλογή, σκέψεις 41 και 42· ΠΕΚ, 30 Νοεμβρίου 1998, T‑97/94, N κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 1998, σ. I‑A‑621 και II‑1879, σκέψεις 26 και 27· ΠΕΚ, 2 Ιουνίου 2003, T‑276/02, Forum 187 κατά Επιτροπής, Συλλογή 2003, σ. II‑2075, σκέψη 50· ΠΕΚ, 31 Μαΐου 2005, T‑105/03, Διονυσοπούλου κατά Συμβουλίου, Συλλογή Υπ.Υπ. 2005, σ. I‑A‑137 και II‑621, σκέψη 20· ΠΕΚ, 21 Φεβρουαρίου 2006, T‑200/03 και T‑313/03, V κατά Επιτροπής, Συλλογή 2006, σ. Ι-Α-2-15 και ΙΙ-Α-2-57, σκέψη 184

2.      Για να πληροί τις προϋποθέσεις που θέτει το άρθρο 21 του Οργανισμού του Δικαστηρίου και το άρθρο 44, παράγραφος 1, στοιχείο γ΄, του Κανονισμού Διαδικασίας του Πρωτοδικείου, το δικόγραφο με το οποίο ζητείται η αποκατάσταση ζημιών τις οποίες φέρεται ότι προκάλεσε κοινοτικό όργανο πρέπει να περιλαμβάνει τα στοιχεία που επιτρέπουν τον προσδιορισμό της συμπεριφοράς την οποία ο ενάγων προσάπτει στο θεσμικό όργανο, τους λόγους για τους οποίους θεωρεί ότι υφίσταται αιτιώδης συνάφεια μεταξύ της συμπεριφοράς και της ζημίας που ισχυρίζεται ότι υπέστη, καθώς και τον χαρακτήρα και την έκταση της εν λόγω ζημίας. Αντιθέτως, αίτηση με την οποία ζητείται η επιδίκαση μιας κάποιας αποζημιώσεως στερείται της αναγκαίας ακρίβειας και πρέπει, κατά συνέπεια, να θεωρείται απαράδεκτη.

Αυτό συμβαίνει στην περίπτωση αιτήσεως υπαλλήλου με την οποία αυτός ζητεί απλώς την επιδίκαση αποζημιώσεως για την αποκατάσταση της ζημίας που υπέστη η σταδιοδρομία, η υγεία και το ηθικό του, χωρίς να προσδιορίζει το ύψος της ζημίας και να επισημαίνει με τη δέουσα ακρίβεια τα στοιχεία που θα επέτρεπαν να προσδιοριστεί η έκτασή της και, μάλιστα, χωρίς να αποδεικνύει, ούτε καν να επικαλείται, την ύπαρξη εξαιρετικών περιστάσεων βάσει των οποίων απαλλάσσεται της υποχρεώσεως να παράσχει τις σχετικές διευκρινίσεις.

Όσον αφορά την ηθική βλάβη, ανεξαρτήτως του αν το αίτημα αποκαταστάσεως της βλάβης αυτής υποβάλλεται συμβολικά ή όχι, απόκειται στον προσφεύγοντα να διευκρινίσει τη φύση της προβαλλόμενης ηθικής βλάβης σε σχέση με τη συμπεριφορά που προσάπτεται στην Επιτροπή, και στη συνέχεια να προσδιορίσει, έστω και κατά προσέγγιση, την εκτίμηση του συνόλου της βλάβης αυτής.

(βλ. σκέψεις 42 έως 45)

Παραπομπή: ΔΕΚ, 2 Δεκεμβρίου 1971, 5/71, Zuckerfabrik Schöppenstedt κατά Συμβουλίου, Συλλογή τόμος 1969-1971, σ. 1025, σκέψη 9· ΠΕΚ, 10 Ιουλίου 1990, T‑64/89, Automec κατά Επιτροπής, Συλλογή 1990, σ. II‑367, σκέψεις 75 έως 77· ΠΕΚ, 20 Σεπτεμβρίου 1990, T‑37/89, Hanning κατά Κοινοβουλίου, Συλλογή 1990, σ. II‑463, σκέψη 82· ΠΕΚ, 1η Ιουλίου 1994, T‑505/93, Osório κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 1994, σ. I‑A‑179 και II‑581, σκέψεις 33 και 35· ΠΕΚ, 15 Φεβρουαρίου 1995, T‑112/94, Moat κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 1995, σ. I‑A‑37 και II‑135, σκέψεις 32, 37 και 38· ΠΕΚ, 29 Ιανουαρίου 1998, T‑157/96, Affatato κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 1998, σ. I‑A‑41 και II‑97, σκέψη 38