1. 

Η Επιτροπή άσκησε την παρούσα προσφυγή ζητώντας από το Δικαστήριο να αναγνωρίσει ότι η Ιρλανδία παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από τη Συνθήκη ΕΟΚ, επειδή δεν μετέφερε στο εσωτερικό δίκαιο την οδηγία 88/661/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 19ης Δεκεμβρίου 1988, για τον καθορισμό των ζωοτεχνικών απαιτήσεων που ισχύουν στα χοιροειδή αναπαραγωγής ( 1 ), την οδηγία 89/361/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 30ής Μάιου 1989, που αφορά τα αιγοειδή και προβατοειδή αναπαραγωγής καθαρός φυλής ( 2 ), την οδηγία 90/118/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Μαρτίου 1990, σχετικά με την αποδοχή για αναπαραγωγή των αναπαραγωγών χοιροειδών καθαρός φυλής ( 3 ) και την οδηγία 90/119/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Μαρτίου 1990, σχετικά με την αποδοχή για αναπαραγωγή των υβριδικών χοίρων αναπαραγωγής ( 4 ). Η οδηγία ορίζει ότι τα κράτη μέλη θεσπίζουν τις αναγκαίες νομοθετικές, κανονιστικές και διοικητικές διατάξεις προκειμένου να συμμορφωθούν προς την οδηγία το αργότερο την 1η Ιανουαρίου 1991.

2. 

Η Ιρλανδική Κυβέρνηση παραδέχθηκε με το υπόμνημα της αντικρούσεως ότι δεν έχει ακόμη θεσπίσει τις αναγκαίες νομοθετικές, κανονιστικές και διοικητικές διατάξεις για να συμμορφωθεί προς την οδηγία. Η εν λόγω Κυβέρνηση περιορίστηκε να εκθέσει ότι η οδηγία τηρείται στο πλαίσιο διοικητικής πρακτικής.

3. 

Η εν λόγω Κυβέρνηση δεν αμφισβήτησε ότ υποχρεούται να θεσπίσει τις αναγκαίες νομοθετικές και διοικητικές διατάξεις για τη μεταφορά της οδηγίας στο εσωτερικό δίκαιο. Επομένως, δεν αμφισβητεί ότι παρέβη το κοινοτικό δίκαιο, δεδομένου ότι κατά πάγια νομολογία του Δικαστηρίου, απλή διοικητική πρακτική, η οποία μπορεί από τη φύση της να μεταβληθεί κατά βούληση από τη διοίκηση και η οποία στερείται της προσήκουσας δημοσιότητας, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι συνιστά έγκυρη εκτέλεση των υποχρεώσεων που πηγάζουν από τη Συνθήκη ( 5 ).

4.

Επομένως, προτείνω στο Δικαστήριο να δεχθεί το αίτημα της Επιτροπής και να καταδικάσει την Ιρλανδία στα δικαστικά έξοδα.