α)

συνάπτονται με αγοραστές

β)

αφορούν όμοια ή ομοειδή ποϊόντα και

γ)

δεν διαφέρουν αισθητά κατά τα λοιπά οισιώδη εμπορικά χαρακτηριστικά.

—

την ακύρωση της απόφασης της Επιτροπής της 9ης Δεκεμβρίου 1982 και, κατά συνέπεια, την άρση του προστίμου των 133736 DM, που ορίζεται στο άρθρο 2 της πιο πάνω απόφασης,

—

επικουρικώς, τη μείωση του ανωτέρω προστίμου,

—

την καταδίκη της καθής στα δικαστικά έξοδα.

—

την απόρριψη της προσφυγής,

—

την καταδίκη της προσφεύγουσας στα δικαστικά έξοδα.

1

Με δικόγραφο που κατέθεσε στη γραμματεία του Δικαστηρίου στις 14 Ιανουαρίου 1983, η εταιρεία Eisen und Metall Aktiengesellschaft, Gelsenkirchen (στο εξής Eisen AG) άσκησε, δυνάμει των άρθρων 33 και 36, δεύτερη παράγραφος, της συνθήκης ΕΚΑΧ, προσφυγή με την οποία ζητεί την ακύρωση της απόφασης της Επιτροπής της 9ης Δεκεμβρίου 1982, η οποία της επέβαλε πρόστιμο 133736 DM, δυνάμει του άρθρου 15 της απόφασης 1836/81/ΕΚΑΧ της 3ης Ιουλίου 1981 περί των υποχρεώσεων των επιχειρήσεων διανομής σχετικά με τη δημοσίευση τιμοκαταλόγων και όρων πωλήσεως καθώς και περί των απαγορευμένων πρακτικών στις επιχειρήσεις αυτές (ΕΕ L 184, σ. 13) ή, επικουρικώς, τη μείωση του εν λόγω προστίμου.

2

Στην προσβαλλόμενη απόφαση αναφέρεται ότι κατά το διάστημα από 14 Οκτωβρίου 1981 έως το τέλος Ιανουαρίου 1982, η Eisen AG πώλησε, επανειλημμένα, λαμαρίνες σε τιμή κατώτερη της προκύπτουσας από τον τιμοκατάλογο που είχε δημοσιεύσει σύμφωνα με την προαναφερθείσα απόφαση 1836/81, γίνεται δε δεκτό με το πρώτο της άρ9ρο ότι οι υποτιμολογήσεις αυτές συνιστούν παραβάσεις της τελευταίας αυτής απόφασης.

3

Η Eisen AG, προς στήριξη της προσφυγής της, πρόβαλε τρεις κατηγορίες λόγων, που αναφέρονται, αντίστοιχα:

4

Ο πρώτος από τους λόγους, ο οποίος αφορά την παράβαση ουσιώδους τόπου, αναφέρεται στην υποχρέωση αιτιολόγησης. Κατά την Eisen AG, η Επιτροπή δεν έλαβε πράγματι υπόψη της ότι στην προκείμενη περίπτωση δεν συνέτρεχαν όλες οι προϋποθέσεις που απαιτούνταν για την επιβολή προστίμου, έτσι ώστε η προσβαλλόμενη απόφαση να στερείται ταυτόχρονα ερείσματος και επαρκούς αιτιολογίας.

5

Σχετικά με το θέμα αυτό, η Eisen AG ισχυρίζεται, πρώτον, ότι όλες οι επίδικες συναλλαγές έγιναν σε εκτέλεση «συμβάσεων-πλαισίου» που είχαν συναφθεί με ορισμένες επιχειρήσεις, ιδίως τις εταιρείες Markmann, Schlafhorst, Claas και Bergbau πριν από τις 15 Σεπτεμβρίου 1981, ημερομηνία λήξεως της προθεσμίας που είχε ορίσει η Επιτροπή για τη δημοσίευση των τιμοκαταλόγων των εμπόρων χάλυβα.

6

Η Επιτροπή αμφισβητεί, πρώτον, ότι οι μνημονευόμενες από την Eisen AG συμφωνίες έχουν το χαρακτήρα «συμβάσεων-πλαισίου». Εξάλλου, φρονεί ότι, και αν ακόμα υποτεθεί ότι επρόκειτο, στην προκείμενη περίπτωση, για πραγματικές «συμβάσεις-πλαίσιο», οι διατάξεις της απόφασης 1836/81, η οποία ήταν μέτρο περιορισμένης χρονικής διάρκειας για αντιμετώπιση κρίσεως, έπρεπε αναγκαστικά να ισχύουν άμεσα και στις ήδη υφιστάμενες συμβάσεις, ώστε να αποφευχθεί η απώλεια κάθε πρακτικής αποτελεσματικότητας της απόφασης αυτής με την εφαρμογή τιμών που είχαν καθοριστεί σε προϋφιστάμενες μεσοπρόθεσμες ή μακροπρόθεσμες συμβάσεις.

7

Παρατηρείται, σχετικά, ότι μέτρα οικονομικής πολιτικής που ελήφθησαν, όπως στην προκείμενη περίπτωση, για αντιμετώπιση κατάστασης σοβαρής διαταραχής στην αγορά, δεν μπορούν να πετύχουν το στόχο τους παρά μόνο αν παραγάγουν αμέσως το αποτέλεσμα τους.

8

Άλλωστε, μια τέτοια αξίωση έχει διατυπωθεί ρητά στην τρίτη αιτιολογική σκέψη της απόφασης 1836/81, όπου υπογραμμίζεται ότι η αγορά χάλυβα εξακολουθεί να επηρεάζεται σοβαρά από την επιδείνωση της οικονομικής κατάστασης και ότι προκειμένου να δημιουργη9ούν ευνοϊκές οικονομικές συνθήκες για την απαραίτητη αναδιάρθρωση της βιομηχανίας σιδήρου και χάλυβα «είναι απόλυτα αναγκαίο να ληφθούν αμέσως μέτρα όσον αφορά τις τιμές πωλήσεως του χάλυβα· ότι η ενέργεια αυτή επιβάλλεται επειγόντως σε περίπτωση κρίσεως».

9

Υπενθυμίζεται σχετικά ότι η απόφαση 1836/81 ελήφθη, όπως επίσης προκύπτει από τις αιτιολογικές της σκέψεις, λόγω της ανάγκης «να ληφθούν πολύ βραχυπρόθεσμα μέτρα για την εξυγίανση της αγοράς χάλυβα, ώστε να επιτευχθεί η αύξηση των τιμών που είναι αναγκαία για την αποφυγή οικονομικών καταστροφών». Έτσι, η υποχρέωση να δημοσιεύουν οι επιχειρήσεις διανομής τους τιμοκαταλόγους τους και να μην πωλούν τα προϊόντα τους σε τιμές κατώτερες από τις τιμές του τιμοκαταλόγου, αποτελεί τη μέθοδο που επέλεξε ο κοινοτικός νομοθέτης προκειμένου να θέσει άμεσο τέρμα στη χορήγηση ατομικών εκπτώσεων και στους άνισους όρους πώλησης, που είναι αποτέλεσμα αυτών των εκπτώσεων και να συντελέσει, κατ' αυτό τον τρόπο, στην άνοδο του γενικού επιπέδου τιμών.

10

Από αυτό έπεται ότι οι διατάξεις της απόφασης 1836/81 πρέπει να εφαρμόζονται σ' όλες τις πραγματοποιούμενες μετά την έναρξη ισχύος της απόφασης αυτής συναλλαγές και να υπερισχύουν, επίσης, ενδεχομένως, των τυχόν υποχρεώσεων που απορρέουν από προϋφιστάμενες συμφωνίες-πλαίσιο.

11

Η Eisen AG ισχυρίστηκε περαιτέρω ότι οι συναλλαγές που έγιναν με την εταιρεία Markmann πρέπει να θεωρηθούν ως μη συγκρίσιμες συναλλαγές, ειδικού χαρακτήρα, κατά την έννοια του άρθρου 9, παράγραφος 1, στοιχείο γ, της απόφασης 1836/81. Πράγματι, πρόκειται για συναλλαγές των οποίων τα ουσιώδη εμπορικά τους χαρακτηριστικά, εκτός από τα προβλεπόμενα στα στοιχεία α και 6 της ίδιας παραγράφου, διαφέρουν ουσιωδώς από τα χαρακτηριστικά των υπολοίπων εμπορικών της συναλλαγών. Προς στήριξη αυτής της άποψης, ισχυρίστηκε ότι η εταιρεία Markmann αγοράζει τακτικά απ' αυτήν τις ποσότητες προϊόντων της κατηγορίας Ια) (υλικό πρώτης διαλογής) που η προσφεύγουσα, έμπορος παλαιών σιδηρικών, είναι καμιά φορά αναγκασμένη να αγοράζει προκειμένου να αποκτήσει προϊόντα της κατηγορίας IIa) (υλικό δεύτερης διαλογής ή υποβαθμισμένο), τα οποία αποτελούν το κύριο αντικείμενο της εμπορικής της δραστηριότητας.

12

Η Επιτροπή εκφράζοντας ταυτόχρονα αμφιβολίες σχετικά με τη δήλωση της Eisen AG ότι είναι έμπορος κυρίως υλικού της κατηγορίας ΙΙα, παρατήρησε πως το γεγονός ότι η Markmann είναι για την προσφεύγουσα ένας ιδιαίτερα αξιόπιστος και τακτικός πελάτης δεν μπορεί να προσδώσει στις συναλλαγές της με την εταιρεία αυτή ειδικό χαρακτήρα κατά την έννοια της προαναφερθείσας διάταξης.

13

Πρέπει, καταρχάς, να διευκρινιστεί, σχετικά με την αναφορά στο μικρό ποσοστό χάλυβα πρώτης διαλογής που εμπορεύεται η προσφεύγουσα, ότι, και αν ακόμα είχε αποδειχθεί ότι οι συναλλαγές επί προϊόντων της κατηγορίας Ια δεν συνιστούν παρά αρκετά μικρό τμήμα του συνόλου των συναλλαγών της Eisen AG, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός ότι ο ειδικός χαρακτήρας μιας συναλλαγής, κατά την έννοια του άρθρου 9, μπορεί να προκύπτει αποκλειστικά και μόνο από σύγκριση μεταξύ συναλλαγών επί προϊόντων της κατηγορίας Ια που είναι τα μόνα για τα οποία η απόφαση 1836/81 προβλέπει την υποχρέωση δημοσίευσης τιμοκαταλόγου.

14

Παρατηρείται περαιτέρω ότι το γεγονός και μόνο ότι η Markmann αγοράζει από την Eisen AG υλικό της κατηγορίας Ια συχνότερα απ' ό,τι άλλες επιχειρήσεις, όπως η Claas και η Schlafhorst, στις οποίες η ίδια η προσφεύγουσα ομολογεί ότι έχει πωλήσει χάλυβα πρώτης διαλογής, δεν μπορεί να προσδώσει στις συναφθείσες με τη Markmann συμβάσεις εμπορικά χαρακτηριστικά ουσιωδώς διάφορα από εκείνα των συμβάσεων που έχει συνάψει με τις άλλες επιχειρήσεις. Εξάλλου, το γεγονός ότι οι σχέσεις της με τη Markmann ήταν τακτικές θα μπορούσε να ληφθεί υπόψη με τη χορήγηση έκπτωσης τακτικού πελάτη, πράγμα που δεν απαγορεύει καθόλου η απόφαση 1836/81, αρκεί να έχει δημοσιευτεί στον τιμοκατάλογο.

15

Τέλος, η Eisen AG υποστηρίζει ότι οι συμβάσεις πωλήσεως που συνήψε με την επιχείρηση Bergbau καλύπτονται από τη διάταξη του άρθρου 9, παράγραφος 1, στοιχείο 6, καθόσον οι παραδόσεις που έγιναν βάσει αυτών των συμβάσεων πωλήσεως είχαν, στην πραγματικότητα, ως αντικείμενο λαμαρίνες δεύτερης διαλογής και, επομένως, προϊόντα που δεν είναι «όμοια ή ομοειδή» με τα παραδοθέντα στο πλαίσιο άλλων συναλλαγών. Αυτό κατέστη δυνατό λόγω του γεγονότος ότι η Bergbau χρησιμοποιούσε τα προϊόντα αυτά σε χρήσεις για τις οποίες ορισμένα χαρακτηριστικά στα οποία οφείλεται η διαφορά μεταξύ χάλυβα πρώτης και δεύτερης διαλογής δεν έχουν σημασία.

16

Από τη «σύμβαση-πλαίσιο» της 3ης Απριλίου 1981 προκύπτει ότι η συμφωνία με τη Bergbau αφορά την παράδοση «λαμαρινών ποιότητας χάλυβα 37, σύμφωνα με DIN 17100, πρώτης διαλογής». Η σύμβαση αυτή προβλέπει, επιπλέον ρητώς τα εξής: «Για κάθε λαμαρίνα ποιότητας R St 37-2, σας παρακαλούμε να επισυνάπτετε κατά την παράδοση πιστοποιητικά εργοστασίου σύμφωνα με DIN 50049/2.1 ή αποδεικτικό ελέγχου σύμφωνα με DIN 50049/2.2. Στο εξής δεν θα γίνονται δεκτές παραδόσεις χωρίς αποδεικτικό ελέγχου».

17

Όλες οι παραγγελίες και οι επιβεβαιώσεις παραγγελιών που έχουν κατατεθεί στη δικογραφία από την προσφεύγουσα περιέχουν ρητή αναφορά στα ποιοτικά πρότυπα της βιομηχανίας σιδήρου και χάλυβα της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας (κανόνες DIN). Αν τα τιμολόγια δεν αναφέρουν τους κανόνες DIN, πάντως παραπέμπουν στις επιβεβαιώσεις παραγγελίας, οι οποίες αναφέρονται ρητά στους κανόνες αυτούς.

18

Υπ' αυτές τις συνθήκες δεν είναι επομένως δυνατό να συναχθούν από τα έγγραφα που έχουν κατατεθεί στη δικογραφία στοιχεία που να επιτρέπουν να λεχθεί με βεβαιότητα ότι οι συναλλαγές μεταξύ Eisen AG και Bergbau αφορούσαν προϊόντα δεύτερης διαλογής.

19

Πρέπει άλλωστε να υπομνηστεί ότι, δυνάμει του άρθρου 7 της απόφασης 1836/81, οι έμποροι χάλυβα υποχρεούνται, όταν πωλούν προϊόντα δεύτερης διαλογής, να αναφέρουν στα τιμολόγια το λόγο υποβάθμισης ή τους λόγους κατάταξης του προϊόντος ως προϊόντος δεύτερης διαλογής.

20

Η Eisen AG δεν μπόρεσε να εξηγήσει γιατί συμπεριφέρθηκε κατά τρόπο ο οποίος, αφενός, συνιστούσε παράβαση του άρθρου 7, ικανή να επισύρει την ποινή προστίμου και αφετέρου την εμπόδιζε να επικαλεστεί τα τιμολόγια της για να αποδείξει ότι το υλικό που είχε πωλήσει δεν υπαγόταν στο πεδίο εφαρμογής της απόφασης 1836/81. Η αναφορά τεχνικών δυσχερειών στην ηλεκτρονική έκδοση τιμολογίων δεν μπορεί εν πάση περιπτώσει να δικαιολογήσει παραβίαση της κοινοτικής κανονιστικής ρύθμισης.

21

Η Eisen AG, προκειμένου να αποδείξει ότι, παρόλον ότι τα τιμολόγια αναφέρονταν ρητά σε υλικό πρώτης διαλογής, υφίστατο μεταξύ αυτής και της Bergbau σιωπηρή συμφωνία κατά την οποία η τελευταία ήταν πρόθυμη να δέχεται προϊόντα κατηγορίας Πα αντί προϊόντων κατηγορίας Ια, δήλωσε ότι το υλικό που προμήθευε στη Bergbau εισαγόταν πάντα από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας και, επομένως, ήταν δεύτερης διαλογής. Πράγματι, κατά την Eisen AG το υλικό αυτό δεν συμφωνεί με τις προδιαγραφές που έχουν τεθεί από τους κανόνες τυποποίησης (κανόνες DIN) της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, μολονότι οι εμπορικές αρχές της χώρας εξαγωγής το αναφέρουν πάντοτε στα τιμολόγιά τους ως προϊόν πρώτης διαλογής.

22

Όσον αφορά το βάσιμο αυτού του επιχειρήματος δεν είναι ανάγκη να εξεταστούν τα χαρακτηριστικά του προϊόντος που προέρχεται από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Πράγματι, άλλα στοιχεία αρκούν για να συναχθεί ότι το υλικό που παράδωσε η Eisen AG στην Bergbau υπαγόταν κανονικά στην κατηγορία Ια.

23

Σχετικά, παρατηρείται, πρώτα απ' όλα, ότι σε αρκετές περιπτώσεις κατά την ελεγχθείσα από τους ελεγκτές της Κοινότητας περίοδο η Eisen AG προμήθευσε στην Bergbau υλικό κατηγορίας IIa, αναγράφοντας κάθε φορά ρητά στο τιμολόγιο ότι επρόκειτο για «ειδική παρτίδα» (6λ. τιμολόγια 40/32749 της 10. 12. 1981 40/32808, 40/32809 και 40/32810 της 16. 12. 1981, 40/32895 της 21. 12. 1981, 40/30037 της 11. 1. 1982 και 40/30076 της 14. 1. 1982). Οι διευκρινίσεις αυτές δεν θα ήταν αναγκαίες αν όπως διατείνεται η Eisen AG, η Bergbau είχε σιωπηρά δεχθεί παραδόσεις υλικού δεύτερης αντί πρώτης διαλογής. Από αυτά προκύπτει, επομένως, το συμπέρασμα ότι στις περιπτώσεις όπου δεν υπήρχαν παρόμοιες διευκρινίσεις είχε παραδοθεί υλικό πρώτης διαλογής.

24

Επιπλέον, όσον αφορά ειδικότερα το χάλυβα προέλευσης Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, μπορεί να παρατηρηθεί, βάσει των πινάκων αποθεμάτων που προσκόμισε η προσφεύγουσα κατόπιν αιτήσεως του Δικαστηρίου, ότι οι κωδικοί αριθμοί εμπορευμάτων που έχουν δοθεί σ' αυτά τα προϊόντα δεν αναγράφονται ποτέ στα αμφισβητούμενα τιμολόγια έτσι ώστε να φαίνεται ότι αποκλείεται να έχει παραδώσει η Eisen AG στην Bergbau υλικό προέλευσης Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας.

25

Βάσει των προηγουμένων σκέψεων, πρέπει να γίνει δεκτό ότι συντρέχουν οι απαιτούμενες για την επιβολή προστίμου προϋποθέσεις και ότι πρέπει, ως εκ τούτου, να απορριφθεί ο λόγος που στηρίζεται στην έλλειψη αυτών των προϋποθέσεων.

26

Με το δεύτερο λόγο, που αφορά επίσης την έλλειψη αιτιολογίας, η Eisen AG υποστήριξε ότι η Επιτροπή δεν επισήμανε τις διατάξεις που παραβίασε η προσφεύγουσα, αλλά περιορίστηκε στο να αναφερθεί, γενικά, στο άρ8ρο 15 της απόφασης 1836/81, το οποίο, στην πρώτη παράγραφο, προβλέπει ότι «στους εμπόρους χάλυβα, που παραβαίνουν τις διατάξεις των άρθρων 2 έως 13 συμπεριλαμβανομένου, επιβάλλονται πρόστιμα ύψους ίσου με το διπλάσιο της αξίας των αντικανονικών πωλήσεων».

27

Είναι μεν αληθές ότι η αιτιολογία της απόφασης είναι πράγματι αρκετά συνοπτική, πρέπει όμως να υπομνηστεί ότι, με τη γνωστοποίηση των αιτιάσεων της 16ης Αυγούστου 1982, προσάπτεται στην Eisen AG ότι προέβη σε «υποτιμολογή-σεις» σε σχέση με τον τιμοκατάλογο της και ότι αυτό ισοδυναμεί με την κατηγορία ότι η ενδιαφερόμενη επιχείρηση εφήρμοσε άνισους όρους στο πλαίσιο συγκρίσιμων συναλλαγών, δηλαδή ότι συμπεριφέρθηκε κατά τρόπο που επισύρει τις κυρώσεις του άρθρου 8. Η υποτιμολόγηση σε σχέση με το δημοσιευθέντα τιμοκατάλογο συνεπάγεται, πράγματι, αναγκαστικά, ένα στοιχείο ανισότητας έναντι των συναλλαγών που έγιναν βάσει των τιμών που αναγράφονται στον τιμοκατάλογο.

28

Εξάλλου, είναι φανερό ότι η προσφεύγουσα δεν παρανόησε καθόλου τη φύση της αιτίασης, όπως αποδεικνύεται από τις παρατηρήσεις της της 20ής Σεπτεμβρίου 1982 σε απάντηση στη γνωστοποίηση των αιτιάσεων, όπου επικαλείται τα διαφορετικά χαρακτηριστικά των επίδικων συναλλαγών.

29

Πρέπει, επομένως, να συναχθεί το συμπέρασμα ότι η αποδιδόμενη στην Eisen AG παράβαση προκύπτει σαφώς από το σύνολο των αιτιάσεων που της γνωστοποιήθηκαν και από την απόφαση και ότι, ήδη κατά τη διάρκεια της διοικητικής διαδικασίας, η προσφεύγουσα είχε απολύτως κατανοήσει τη σημασία της αιτίασης που της είχε γνωστοποιηθεί.

30

Στο πλαίσιο των λόγων που αφορούν την παράβαση ουσιώδους τύπου, η Eisen AG υποστήριξε ακόμα ότι η Επιτροπή παραβίασε τα δικαιώματα υπεράσπισης, καθόσον κατά τη διαδικασία που κατέληξε στην προσβαλλόμενη απόφαση δεν επέστησε την προσοχή της προσφεύγουσας επί της προθέσεως της να μην εξετάσει τα αποδεικτικά μέσα που είχε προβάλει και προτείνει η προσφεύγουσα προς αντίκρουση της αιτίασης.

31

Η Επιτροπή απάντησε ότι το άρθρο 36 της συνθήκης ΕΚΑΧ της επιβάλλει, πριν χωρήσει σε χρηματικές κυρώσεις ή καθορίσει χρηματικές ποινές, «να παράσχει στον ενδιαφερόμενο την ευκαιρία να διατυπώσει τις παρατηρήσεις του». Παρέχοντας στην προσφεύγουσα τη δυνατότητα να καταθέσει γραπτές παρατηρήσεις, η Επιτροπή εκπλήρωσε αυτή την υποχρέωση.

32

Από τη διατύπωση του άρθρου 36 προκύπτει ότι η προαναφερθείσα υποχρέωση δεν πρέπει να λαμβάνεται με την έννοια ότι επιβάλλεται στην Επιτροπή η υποχρέωση να παρουσιάζει αντεπιχειρήματα στα μέσα υπεράσπισης του ενδιαφερόμενου. Το ανωτέρω άρθρο εξασφαλίζει τα δικαιώματα υπεράσπισης παρέχοντας στον ενδιαφερόμενο τη δυνατότητα να παρουσιάσει τα μέσα υπεράσπισης του. Δεν είναι δυνατό να απαιτηθεί από την Επιτροπή να απαντά στα μέσα αυτά ή να προβαίνει σε εξέταση των μαρτύρων που προτείνει ο ενδιαφερόμενος, εφόσον κρίνει ότι η έρευνα της υπόθεσης ήταν επαρκής. Κάτι τέτοιο θα συνεπαγόταν πράγματι τον κίνδυνο να επιβαρύνεται σημαντικά και να παρατείνεται η διαδικασία για τη διαπίστωση μιας παράβασης. Ο λόγος, επομένως, πρέπει να απορριφθεί.

33

Επικαλούμενη λόγους σχετικούς με παράβαση της συνθήκης ΕΚΑΧ και των διατάξεων της απόφασης 1836/81, η Eisen AG προσάπτει στην Επιτροπή ότι δεν έλαβε υπόψη ορισμένους κανόνες ουσιαστικού δικαίου.

34

Ενόψει των προηγουμένων σκέψεων πρέπει να απορριφθεί, καταρχάς, ο λόγος που στηρίζεται στη φερομένη παράβαση του άρθρου 15 της συνθήκης ΕΚΑΧ, κατά το οποίο όλες οι αποφάσεις της Ανωτάτης Αρχής πρέπει να είναι αιτιολογημένες. Όπως έχει ήδη εκτεθεί, δεν συντρέχει, πράγματι, κανένας λόγος που να δικαιολογεί τον ισχυρισμό ότι η προσβαλλομένη απόφαση δεν ήταν αιτιολογημένη.

35

Όσον αφορά την παράβαση του άρθρου 15 της απόφασης 1836/81, έχει ήδη λεχθεί ότι η διαπιστωθείσα από την Επιτροπή παράβαση δεν είναι «η υποτιμο-λόγηση των αναγραφόμενων στους τιμοκατάλογους τιμών» αυτή καθαυτή, αλλά το γεγονός ότι προέβη σε συναλλαγές με άνισους όρους, που προκύπτει αναγκαστικά από την υποτιμολόγηση. Το επιχείρημα, κατά το οποίο η υποτιμολόγηση δεν προβλέπεται από το άρθρο 15 ως αυτοτελής παράβαση, είναι, επομένως αβάσιμο.

36

Ως προς τα άρθρα 36 και 47 της συνθήκης ΕΚΑΧ και 11 και 14 της απόφασης 1836/81, πρέπει να παρατηρηθεί ότι οι διατάξεις αυτές παρέχουν στην Επιτροπή εξουσίες έρευνας και ελέγχου των οποίων μπορεί να κάνει χρήση όταν το κρίνει αναγκαίο για να αποδείξει την ύπαρξη παράβασης. Δεν είναι υποχρεωμένη να κάνει έρευνες ή να ζητεί συμπληρωματικές πληροφορίες παρά μόνο εφόσον κρίνει ότι τα στοιχεία που ήδη διαθέτει δεν είναι ακόμα επαρκή προς απόδειξη της παράβασης. Δεν μπορεί επομένως να διαπιστωθεί παράβαση αυτών των διατάξεων χωριστά από το ζήτημα αν ήταν θεμελιωμένη η επιβάλλουσα το πρόστιμο απόφαση. Η καταφατική απάντηση στο τελευταίο αυτό ερώτημα, όπως στην προκείμενη περίπτωση, συνεπάγεται, αυτομάτως, και απόρριψη των λόγων περί παραβάσεως των προαναφερθέντων άρθρων.

37

Όσον αφορά τέλος το λόγο περί καταχρήσεως εξουσίας, πρέπει να παρατηρηθεί ότι βάσει των προαναφερθεισών σκέψεων πρέπει να απορριφθεί και αυτός ο λόγος κατά το μέτρο που στηρίζεται στον ισχυρισμό ότι η Επιτροπή επέβαλε πρόστιμο για αναπόδεικτες παραβάσεις.

38

Κατά το μέτρο που ο ισχυρισμός στηρίζεται στη δήλωση ότι το ποσό του προστίμου ορίστηκε σε πολύ μεγάλο ύψος για λόγους γενικής πρόληψης, αρκεί η υπόμνηση ότι στην ίδια απόφαση αναφέρεται ρητά ότι «το ύψος του προστίμου πρέπει να είναι τέτοιο ώστε να αρκεί για να αποτρέψει την επιχείρηση από του να κάνει νέες υποτιμολογήσεις».

39

Η επιβολή προστίμου, ως κυρώσεως παράνομης συμπεριφοράς και προς το σκοπό αποτροπής του ενδιαφερομένου να επαναλάβει την παράβαση του, είναι σύμφωνη με το κοινοτικό δίκαιο, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι η κύρωση μπορεί να ενεργεί επίσης και ως γενική πρόληψη.

40

Υπ' αυτές τις συνθήκες πρέπει να συναχθεί το συμπέρασμα ότι από την εξέταση αυτού του λόγου δεν προέκυψε κανένα στοιχείο ικανό να αποδείξει ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε κατάχρηση εξουσίας. Συνεπώς, ο λόγος αυτός πρέπει να απορριφθεί.

41

Επικουρικώς, η Eisen AG ζήτησε τη μείωση του ποσού του προστίμου.

42

Παρατηρείται σχετικά ότι τα μέτρα εξυγίανσης της αγοράς χάλυβα αφορούν κατά πρώτο λόγο τους παραγωγούς και ότι ο ρόλος των εμπόρων, στη διαδικασία εξυγίανσης αυτής της αγοράς, μολονότι σημαντικός, είναι δευτερεύων συγκριτικά με το ρόλο των παραγωγών.

43

Στην περίπτωση, επομένως, παράβασης από έμπορο, το γεγονός ότι ο τελευταίος δεν μπορεί να ασκήσει παρά μικρή επίδραση στην κατάσταση της αγοράς αποτελεί περιστατικό που ελαφρύνει τη βαρύτητα της παράβασης.

44

Υπ' αυτές τις συνθήκες, η επιβολή πολύ υψηλού προστίμου δεν θα μπορούσε να δικαιολογηθεί παρά μόνο από περιστάσεις που θα αποδείκνυαν ότι η διαπραχθείσα από τον έμπορο παράβαση ήταν ιδιαίτερα βαρεία, πράγμα που εναπόκειται στην Επιτροπή να αποδείξει.

45

Δεδομένου ότι η Επιτροπή αιτιολόγησε την επιβολή στην Eisen AG προστίμου ίσου προς τα 110 ο/ο των υποτιμολογήσεων αναφέροντας απλώς, ότι «το ύψος του προστίμου πρέπει να είναι τέτοιο ώστε να αρκεί για να αποτρέψει την επιχείρησηό από του να κάνει νέες υποτιμολογήσεις», πρέπει να γίνει δεκτό ότι το ποσοστό αυτό, στην προκείμενη περίπτωση, δεν είναι δικαιολογημένο.

46

Το Δικαστήριο, λαμβάνοντας υπόψη τις συγκεκριμένες περιστάσεις και τη συμπεριφορά της Eisen AG στο σύνολο της, κρίνει ότι πρέπει να μειωθεί το ποσό του προστίμου στο μισό, ώστε να περιοριστεί έτσι στα 66868 DM.

47

Κατά το άρθρο 69, παράγραφος 2, του κανονισμού διαδικασίας, ο ηττηθείς διάδικος καταδικάζεται στα έξοδα. Δεδομένου ότι η προσφεύγουσα ηττήθηκε, πρέπει να καταδικαστεί στα έξοδα.

Για τους λόγους αυτούς

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ (τέταρτο τμήμα)

αποφασίζει: