Šis dokumentas gautas iš interneto svetainės „EUR-Lex“
Dokumentas 61980CJ0045
Judgment of the Court of 4 February 1981. # Commission of the European Communities v Italian Republic. # Failure of a State to fulfil its obligations - Implementation of a directive. # Case 45/80.
Απόφαση του Δικαστηρίου της 4ης Φεβρουαρίου 1981.
Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων κατά Ιταλικής Δημοκρατίας.
Παράβαση - Εφαρμογή οδηγίας.
Υπόθεση 45/80.
Απόφαση του Δικαστηρίου της 4ης Φεβρουαρίου 1981.
Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων κατά Ιταλικής Δημοκρατίας.
Παράβαση - Εφαρμογή οδηγίας.
Υπόθεση 45/80.
Συλλογή της Νομολογίας 1981 -00353
Europos teismų praktikos identifikatorius (ECLI): ECLI:EU:C:1981:31
ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ 4ΗΣ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 1981. - ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΙΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΚΑΤΑ ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. - ΠΑΡΑΒΑΣΗ - ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΟΔΗΓΙΑΣ. - ΥΠΟΘΕΣΗ 45/80.
Συλλογή της Νομολογίας του Δικαστηρίου 1981 σελίδα 00353
Περίληψη
Διάδικοι
Αντικείμενο της υπόθεσης
Σκεπτικό της απόφασης
Απόφαση για τα δικαστικά έξοδα
Διατακτικό
Κράτη μέλη — Υποχρεώσεις — Εκτέλεση τών οδηγιών — Παράβαση — Δικαιολογία — Απαράδεκτο
( Συνθήκη ΕΟΚ άρθρο 169 )
Ένα Κράτος μέλος δέν μπορεί νά επικαλεστεί διατάξεις , τήν ακολουθούμενη πρακτική ή καταστάσεις τής εσωτερικής έννομης τάξεώς του γιά νά δικαιολογήσει τή μή τήρηση τών υποχρεώσεων καί προθεσμιών πού απορρέουν από τίς κοινοτικές οδηγίες .
Στήν υπόθεση 45/80
ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ , εκπροσωπούμενη από τόν Gian Piero Alessi , μέ αντίκλητο στό Λουξεμβούργο τόν Mario Cervino , νομικό σύμβουλο τής Επιτροπής , κτίριο Jean Monnet , Kirchberg ,
προσφεύγουσα ,
κατά
ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ , εκπροσωπούμενης από τόν Ivo M . Braguglia , avvocato dello Stato , μέ τόπο επιδόσεων τήν πρεσβεία τής Ιταλίας στό Λουξεμβούργο , 5 , rue Marie-Adelaide ,
καθ’ ης ,
πού έχει ως αντικείμενο τήν παράβαση πού στοιχειοθετείται από τήν παράλειψη εφαρμογής από τήν Ιταλική Δημοκρατία τής οδηγίας 76/767/ΕΟΚ τού Συμβουλίου τής 27ης Ιουλίου 1976 περί προσεγγίσεως τών νομοθεσιών τών Κρατών μελών τών αναφερομένων στίς κοινές διατάξεις περί τών συσκευών πιέσεως καί τών μεθόδων ελέγχου αυτών τών συσκευών ( GU L 262 , σ . 153 , ΕΕ ειδ . έκδ . αριθ . Ν 262 , τόμ . 13/004 , σ . 127 ),
1 Μέ δικόγραφο πού κατέθεσε στή γραμματεία τού Δικαστηρίου στίς 4 Φεβρουαρίου 1980 , η Επιτροπή τών Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων άσκησε , δυνάμει τού άρθρου 169 τής συνθήκης ΕΟΚ , προσφυγή μέ τήν οποία ζητά νά αναγνωριστεί οτι η Ιταλική Δημοκρατία , παραλείποντας νά θεσπίσει μέσα στήν προθεσμία πού ειχε ταχθεί τίς αναγκαίες διατάξεις γιά τή συμμόρφωσή της μέ τήν οδηγία 76/767 τού Συμβουλίου τής 27ης Ιουλίου 1976 περί προσεγγίσεως τών νομοθεσιών τών Κρατών μελών τών αναφερομένων στίς κοινές διατάξεις περί τών συσκευών πιέσεως καί τών μεθόδων ελέγχου αυτών τών συσκευών ( GU L 262 , σ . 153 , ΕΕ ειδ . έκδ . αριθ . Ν 262 , τόμ . 13/004 , σ . 127 ), παρέβη υποχρέωση πού τής επιβάλλεται δυνάμει τής συνθήκης .
2 Δυνάμει τού άρθρου 24 τής οδηγίας 76/767 τού Συμβουλίου , τά Κράτη μέλη όφειλαν νά θέσουν σέ ισχύ τίς αναγκαίες νομοθετικές , κανονιστικές καί διοικητικές διατάξεις γιά τή συμμόρφωσή τους μέ τήν οδηγία αυτή μέσα σέ προθεσμία 18 μηνών από τήν κοινοποίησή της . Η προθεσμία αυτή έληξε στίς 30 Ιανουαρίου 1978 .
3 Η ιταλική κυβέρνηση δέν αμφισβητεί τό γεγονός οτι δέν εκπλήρωσε τήν υποχρέωση αυτή . Ισχυρίζεται οτι η καθυστέρηση τής μεταφοράς τής οδηγίας στήν εσωτερική έννομη τάξη απορρέει από τό γεγονός οτι θεώρησε πώς έπρεπε νά εγκριθεί από τό ιταλικό κοινοβούλιο ενα νομοσχέδιο μέ τό οποίο ζητούσε νομοθετική εξουσιοδότηση γιά νά λάβει τά αναγκαία κανονιστικά μέτρα , πού δέν μπόρεσε τελικά νά εγκριθεί έγκαιρα λόγω τής πρόωρης διαλύσεως τού κοινοβουλίου καί πού υποβλήθηκε πάλι στό κοινοβούλιο κατά τήν παρούσα βουλευτική περίοδο . Η ιταλική κυβέρνηση ισχυρίζεται κατόπιν οτι , περιμένοντας τήν έγκριση τού νομοσχεδίου αυτού , πού κατά τά φαινόμενα ηταν επικείμενη , προτίμησε , γιά λόγους σκοπιμότητας καί ασφάλειας τού δικαίου «νά μήν εφαρμόσει εν μέρει μέ διοικητικές πράξεις ορισμένες διατάξεις τής οδηγίας 76/767 , γιά τή μεταφορά τών οποίων δέν απαιτείται νομοθετικό κείμενο» .
4 Οι περιστάσεις αυτές δέν ειναι ικανές νά εξαλείψουν τήν παράβαση πού προσάπτεται στήν Ιταλική Δημοκρατία . Σύμφωνα μέ πάγια νομολογία , ενα Κράτος μέλος δέν μπορεί νά επικαλεστεί διατάξεις , τήν ακολουθούμενη πρακτική ή καταστάσεις τής εσωτερικής έννομης τάξεώς του γιά νά δικαιολογήσει τή μή τήρηση τών υποχρεώσεων καί προθεσμιών πού απορρέουν από τίς κοινοτικές οδηγίες .
5 Πρέπει επομένως νά αναγνωριστεί οτι η Ιταλική Δημοκρατία , μή θεσπίζοντας μέσα στήν προθεσμία πού ειχε ταχθεί τίς αναγκαίες διατάξεις γιά τή συμμόρφωσή της μέ τήν οδηγία 76/767 τού Συμβουλίου , παρέβη υποχρέωση πού τής επιβάλλεται μέ τή συνθήκη .
Επί τών δικαστικών εξόδων
6 Σύμφωνα μέ τό άρθρο 69 παράγραφος 2 τού κανονισμού διαδικασίας , ο ηττηθείς διάδικος καταδικάζεται στά δικαστικά έξοδα , εφ’ οσον υπήρχε σχετικό αίτημα τού νικήσαντος διαδίκου .
Επειδή η καθ’ ης ηττήθηκε , πρέπει νά καταδικαστεί στά δικαστικά έξοδα .
Διά ταύτα
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ
κρίνει καί αποφασίζει :
1 ) Η Ιταλική Δημοκρατία , μή θεσπίζοντας μέσα στήν προθεσμία πού ειχε ταχθεί τίς αναγκαίες διατάξεις γιά τή συμμόρφωσή της μέ τήν οδηγία 76/767 τού Συμβουλίου τής 27ης Ιουλίου 1976 περί προσεγγίσεως τών νομοθεσιών τών Κρατών μελών τών αναφερομένων στίς κοινές διατάξεις περί τών συσκευών πιέσεως καί τών μεθόδων ελέγχου αυτών τών συσκευών ( GU L 262 , σ . 153 , ΕΕ ειδ . έκδ . αριθ . Ν 262 , τόμ . 13/004 , σ . 127 ), παρέβη υποχρέωση πού τής επιβάλλεται δυνάμει τής συνθήκης .
2)Καταδικάζει τήν καθ’ ης στά δικαστικά έξοδα .