61979J1251

1 . Γεωργία — Κοινή οργάνωση αγορών — Οινος — Ενισχύσεις στή μακροπρόθεσμη εναποθήκευση επιτραπέζιου οίνου — Προϋποθέσεις χορηγήσεως — «Σύναψη» συμβάσεως εναποθηκεύσεως — Έννοια

( Κανονισμός τού Συμβουλίου 816/70 άρθρο 5 παράγραφος 5· κανονισμός τής Επιτροπής 1437/70 άρθρο 8 παράγραφος 1 οπως τροποποιήθηκε από τόν κανονισμό 176/72 )

2 . Γεωργία — Κοινή αγροτική πολιτική — Δαπάνες πού προκύπτουν από εσφαλμένη εφαρμογή τού κοινοτικού δικαίου — Χρηματοδότηση από τό ΕΓΤΠΕ — Προϋπόθεση — Σφάλμα πού μπορεί ν’ αποδοθεί σέ όργανο τής Κοινότητας

( Κανονισμός τού Συμβουλίου 729/70 )

1 . Δικαίωμα γιά ενίσχυση στή μακροπρόθεσμη εναποθήκευση επιτραπέζιου οίνου δέν μπορεί νά θεμελιωθεί πρίν ακόμα εξακριβωθεί οτι συντρέχουν οι προϋποθέσεις γιά τή χορήγηση τής ενισχύσεως αυτής . Συνεπώς , η έννοια τής «συνάψεως» τής συμβάσεως εναποθηκεύσεως , η οποία περιέχεται στό άρθρο 8 παράγραφος 1 , οπως έχει τροποποιηθεί , τού κανονισμού 1437/70 καί από τήν οποία εξαρτάται η χορήγηση τής ενισχύσεως , πρέπει νά ερμηνευτεί μέ τήν έννοια οτι η σύμβαση ολοκληρώνεται μόνο τή στιγμή τής τελειώσεως τής πρά ξεως τής οποίας ο έγγραφος τύπος προβλέπεται από τό άρθρο 9 τού ανωτέρω κανονισμού μετά έλεγχο ολων τών σχετικών στοιχείων από τόν οργανισμό παρεμβάσεως .

2 . Κατά τήν εκκαθάριση τών λογαριασμών πού υποβάλουν τά Κράτη μέλη , η Επιτροπή δέν ειναι υποχρεωμένη νά αναγνωρίσει εις βάρος τού ΕΓΤΠΕ τίς δαπάνες πού πραγματοποιήθηκαν λόγω εσφαλμένης ερμηνείας τού κοινοτικού δικαίου , εκτός άν η εσφαλμένη ερμηνεία μπορεί νά αποδοθεί σέ όργανο τής Κοινότητας .

Στήν υπόθεση 1251/79

ΙΤΑΛΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ , εκπροσωπούμενη από τόν Arnaldo Squillante , Consigliere di Stato , επικουρούμενο από τόν Oscar Fiumara , Avvocato dello Stato , μέ τόπο επιδόσεων στό Λουξεμβούργο τήν Πρεσβεία τής Ιταλίας ,

προσφεύγουσα ,

κατά

ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ , εκπροσωπούμενης από τό νομικό της σύμβουλο Richard Wainwright , επικουρούμενο από τούς Guido Berardis καί Gianluigi Campogrande , μέλη τής νομικής της υπηρεσίας , μέ αντίκλητο στό Λουξεμβούργο τό νομικό της σύμβουλο Mario Cervino , κτίριο Jean Monnet , Kirchberg ,

kaq’ hw ,

πού έχει ως αντικείμενο τή μερική ακύρωση τής αποφάσεως 79/898 τής Επιτροπής τής 12ης Οκτωβρίου 1979 περί εκκαθαρίσεως τών λογαριασμών πού υπέβαλε η Ιταλική Δημοκρατία σχετικά μέ τίς δαπάνες χρήσεως 1973 πού χρηματοδοτούνται από τό Ευρωπαϊκό Γεωργικό Ταμείο Προσανατολισμού καί Εγγυήσεων ( ΕΓΤΠΕ ), τμήμα εγγυήσεων ( GU 1979 L 278 , σ . 19 ) κατά τό μέρος πού δέν περιέλαβε στίς δαπάνες πού αναγνωρίζονται εις βάρος τού ΕΓΤΠΕ ποσό 604 863 175 ιταλικών λιρετών , τό οποίο αφορά τήν καταβολή ενισχύσεων γιά μακροπρόθεσμες συμβάσεις εναποθηκεύσεως οίνου τής περιόδου 1971/72 ,

1 Μέ προσφυγή πού κατατέθηκε στή γραμματεία στίς 28 Δεκεμβρίου 1979 , η Ιταλική Δημοκρατία ζήτησε τήν ακύρωση , δυνάμει τού άρθρου 173 τής συνθήκης , τής αποφάσεως 79/898 τής Επιτροπής τής 12ης Οκτωβρίου 1979 περί εκκαθαρίσεως τών λογαριασμών πού υποβλήθηκαν από τήν Ιταλική Δημοκρατία ως πρός τίς δαπάνες χρήσεως 1973 , οι οποίες χρηματοδοτούνται από τό Ευρωπαϊκό Γεωργικό Ταμείο Προσανατολισμού καί Εγγυήσεων , τμήμα εγγυήσεων ( GU L 278 , σ . 19 ), κατά τό μέρος πού η Επιτροπή δέν αναγνώρισε εις βάρος τού ΕΓΤΠΕ ποσό 604 863 175 ιταλικών λιρετών τό οποίο αφορά τήν καταβολή ενισχύσεων γιά μακροπρόθεσμες συμβάσεις εναποθηκεύσεως οίνου γιά τήν περίοδο 1971/72 .

2 Τό άρθρο 5 παράγραφος 5 τού κανονισμού 816/70 τού Συμβουλίου τής 28ης Απριλίου 1970 περί συμπληρωματικών διατάξεων γιά τήν κοινή οργάνωση τής αμπελοοινικής αγοράς ( GU L 99 , σ . 1 ), εξαρτά τή χορήγηση ενισχύσεων γιά τήν εναποθήκευση οίνων από τή σύναψη μακροπρόθεσμων ή βραχυπρόθεσμων συμβάσεων εναποθηκεύσεως . Η ίδια διάταξη προβλέπει οτι οι μακροπρόθεσμες συμβάσεις ισχύουν γιά ελάχιστη περίοδο εννέα μηνών καί οτι δέν μπορούν νά συναφθούν παρά μόνο κατά τήν περίοδο πού εκτείνεται — σύμφωνα μέ τόν κανονισμό 2504/71 τού Συμβουλίου τής 22ας Νοεμβρίου 1971 , πού τροποποίησε τή διάταξη αυτή ( GU L 261 , σ . 1 ) — από τίς 16 Δεκεμβρίου ως τίς 15 Φεβρουαρίου τής ίδιας αμπελουργικής περιόδου . Γιά τήν εφαρμογή τής διατάξεως αυτής , τό άρθρο 8 παράγραφος 1 τού κανονισμού 1437/70 τής Επιτροπής τής 20ής Ιουλίου 1970 περί συμβάσεων εναποθηκεύσεως επιτραπέζιου οίνου ( GU L 160 , σ . 16 ), ορίζει οτι δέν μπορεί νά συναφθεί σύμβαση γιά περίοδο πού αρχίζει πρίν από τήν ημέρα συνάψεώς της .

3 Ο κανονισμός 2837/71 τής Επιτροπής τής 27ης Δεκεμβρίου 1971 περί χορηγήσεως ενισχύσεων γιά τή μακροπρόθεσμη ιδιωτική εναποθήκευση ορισμένων επιτραπέζιων οίνων ( GU L 285 , σ . 78 ) παρέσχε τή δυνατότητα νά συναφθούν μακροπρόθεσμες συμβάσεις εναποθηκεύσεως ορισμένων τύπων επιτραπέζιων οίνων γιά τήν αμπελουργική περίοδο 1971/72 .

4 Στό χρονικό διάστημα στό οποίο μπορούσαν νά συναφθούν οι μακροπρόθεσμες συμβάσεις εκείνης τής αμπελουργικής περιόδου , η Επιτροπή εξέδωσε τόν κανονισμό 176/72 τής 26ης Ιανουαρίου 1972 περί συμπληρώσεως τού κανονισμού 1437/70 , ( GU L 23 , σ . 20 ), μέ τόν οποίο προστέθηκαν τά ακόλουθα εδάφια στό ανωτέρω άρθρο 8 παράγραφος 1 τού δεύτερου αυτού κανονισμού :

«Γιά συμβάσεις εναποθηκεύσεως , γιά τίς οποίες ο αρμόδιος οργανισμός δέχθηκε έγγραφες αιτήσεις κατά τό διάστημα από 1ης Δεκεμβρίου 1971 μέχρι 31ης Αυγούστου 1972 , η περίοδος ισχύος τής συμβάσεως αρχίζει , κατά παρέκκλιση από τή διάταξη τού προηγουμένου εδαφίου , από τήν ημέρα λήψεως τής αιτήσεως .

Εν τούτοις , γιά τίς συμβάσεις εναποθηκεύσεως , γιά τίς οποίες ο αρμόδιος οργανισμός δέχθηκε έγγραφες αιτήσεις μετά τίς 29 Δεκεμβρίου 1971 , η περίοδος ισχύος αρχίζει 30 ημέρες κατ’ ανώτατο οριο πρίν από τή σύναψη τής συμβάσεως» .

5 Οι δαπάνες πού αποτελούν τό αντικείμενο τής προσφυγής αντιπροσωπεύουν τό ποσό τών ενισχύσεων πού καταβλήθηκαν από τήν Azienda di Stato per gli interventi nel mercato agricolo ( εφεξής ΑΙΜΑ ), η οποία αποτελεί τόν ιταλικό οργανισμό παρεμβάσεως πού ειναι αρμόδιος γιά τή σύναψη τών συμβάσεων εναποθηκεύσεως καί γιά τήν καταβολή τών σχετικών ενισχύσεων , δυνάμει τών μακροπρόθεσμων συμβάσεων εναποθηκεύσεως επιτραπέζιου οίνου γιά τήν περίοδο 1971/72 . Η Επιτροπή αρνήθηκε , μέ τήν προσβαλλόμενη απόφαση , νά αναγνωρίσει τίς δαπάνες αυτές εις βάρος τού ΕΓΤΠΕ , αφού διαπίστωσε οτι οι ιταλικές αρχές δέν ειχαν τηρήσει τούς κανόνες πού διέπουν τή χορήγηση τών εν λόγω ενισχύσεων , γιατί προέβηκαν στή σύναψη μακροπρόθεσμων συμβάσεων μετά τή 15η Φεβρουαρίου 1972 , οριακή προθεσμία γιά τή σύναψη τών συμβάσεων αυτών σύμφωνα μέ τούς εφαρμοστέους κοινοτικούς κανόνες .

6 Πρός υποστήριξη τής προσφυγής , η ιταλική κυβέρνηση επικαλείται τρείς λόγους , οι οποίοι αφορούν αντίστοιχα τήν αιτιολογία τής προσβαλλόμενης αποφάσεως , τήν ερμηνεία τών εφαρμοστέων κοινοτικών κανόνων καί τήν προστασία τής θεμιτής εμπιστοσύνης . Ενδείκνυται νά εξεταστεί πρώτα ο δεύτερος λόγος .

7 Η ιταλική κυβέρνηση διευκρινίζει οτι η πράξη τήν οποία χαρακτηρίζει ως «τυπική κατάρτιση» ( stipulazione formale ) τής συμβάσεως από τήν ΑΙΜΑ δέν μπορεί νά συντελεστεί παρά μόνο στό τέλος μιάς διαδικασίας πού περιλαμβάνει διάφορες φάσεις : αρχικά , τήν υποβολή αιτήσεως από τόν ενδιαφερόμενο , μέσω τών επαρχιακών επιθεωρητών γεωργίας , στήν οποία περιέχονται ολα τά στοιχεία πού απαιτούνται από τόν κανονισμό 1437/70 . Κατόπιν , τήν επιτόπια επαλήθευση τής ακρίβειας τών στοιχείων αυτών από τήν αρμόδια επαρχιακή επιθεώρηση καί τή διαβίβαση τού φακέλου από αυτήν στήν ΑΙΜΑ . Τέλος , τή σύνταξη , από τήν ΑΙΜΑ , μιάς συγγραφής υποχρεώσεων καί ενός εγγράφου αποδοχής , τά οποία διαβιβάζει στόν ενδιαφερόμενο γιά συμβολαιογραφική επικύρωση . Η κυβέρνηση παραδέχεται οτι , γιά τίς μακροπρόθεσμες συμβάσεις πού αφορά η προσφυγή , αυτή η «τυπική κατάρτιση» , πραγματοποιήθηκε μετά τήν εκπνοή τής προθεσμίας τής 15ης Φεβρουαρίου 1972 .

8 Ωστόσο , η ιταλική κυβέρνηση υποστηρίζει οτι οι εν λόγω συμβάσεις έχουν «συναφθεί» μεταξύ τής 16ης Δεκεμβρίου 1971 καί 15ης Φεβρουαρίου 1972 , έστω καί άν η «τυπική κατάρτισή» τους έγινε μεταγενέστερα . Επικαλείται σχετικά τούς γενικούς κανόνες τού συμβατικού δικαίου , σύμφωνα μέ τούς οποίους μιά σύμβαση συνάπτεται τή στιγμή πού συναντώνται οι βουλήσεις τών δύο μερών . Προσφέροντας δημοσίως τή δυνατότητα συνάψεως μακροπροθέσμων συμβάσεων μέ ορους προκαθορισμένους από τούς κοινοτικούς κανονισμούς , οι οργανισμοί παρεμβάσεως έκαναν μιά πρόταση στό κοινό , τήν οποία αποδεχόταν ο οινοπαραγωγός από τή στιγμή πού υπέβαλλε τήν αίτησή του .

9 Η ιταλική κυβέρνηση αναγνωρίζει οτι μετά τήν υποβολή τής αιτήσεως ο οργανισμός παρεμβάσεως πρέπει νά επαληθεύσει μιά σειρά από στοιχεία γιά νά ελέγξει άν η αίτηση ειναι σύμφωνη μέ τούς εφαρμοστέους κοινοτικούς κανόνες , αλλά , κατά τή γνώμη της , τό τυχόν αρνητικό αποτέλεσμα αυτής τής επαληθεύσεως πρέπει νά θεωρηθεί ως διαλυτική αιρεση μιάς ήδη συναφθείσας συμβάσεως .

10 Πρέπει νά υπογραμμιστεί πρώτα οτι η ενίσχυση γιά τή μακροπρόθεσμη εναποθή- κευση επιτραπέζιου οίνου , έχει ως σκοπό , οπως σωστά ισχυρίζεται η Επιτροπή , νά επιτρέψει , στίς περιπτώσεις υπάρξεως σημαντικών πλεονασμάτων , τόν αποκλεισμό από τήν αγορά τών πλεονασματικών ποσοτήτων από τήν αρχή τής αμπελουργικής περιόδου καί ως τόν επόμενο τρύγο , κυρίως πρός τό σκοπό τής σταθεροποιήσεως τών αγορών . Η υποχρέωση συνάψεως τών μακροπρόθεσμων συμβάσεων κατά τό διάστημα μεταξύ τής 16ης Δεκεμβρίου καί τής 15ης Φεβρουαρίου τής ίδιας αμπελουργικής περιόδου , καθώς καί η εννιάμηνη περίοδος ισχύος πού προβλέπεται γιά τίς συμβάσεις αυτές , τείνουν στήν πραγματοποίηση τού σκοπού αυτού . Αυτό ειναι τό πλαίσιο μέσα στό οποίο πρέπει νά γίνει αντιληπτή η έννοια τής «συνάψεως» τής συμβάσεως .

11 Πρέπει , στή συνέχεια , νά υπενθυμιστεί οτι οι έλεγχοι καί οι επαληθεύσεις πού διενεργούνται από τόν οργανισμό παρεμβάσεως — ή , οπως στήν προκειμένη περίπτωση , από τίς επαρχιακές επιθεωρήσεις γεωργίας πού ενεργούν εν ονόματι τού αρμόδιου οργανισμού παρεμβάσεως — έχουν σκοπό νά εξακριβωθεί άν η αίτηση πού υπέβαλε ο οινοπαραγωγός ανταποκρίνεται στούς ουσιώδεις ορους πού απαιτούνται από τούς κοινοτικούς κανόνες καί νά διαπιστωθεί πρός τούτο κυρίως άν πρόκειται γιά επιτραπέζιο οινο τής κατηγορίας πού προβλέπεται από τούς κανόνες αυτούς , άν ο παραγωγός πού υπέβαλε τήν αίτηση ειναι ο ιδιοκτήτης τού οίνου καί άν ο οινος ειναι αποθηκευμένος χωρίς συσκευασία .

12 Υπό τίς συνθήκες αυτές , μιά ερμηνεία τής έννοιας τής «συνάψεως» τής συμβά-σεως πού θά επέτρεπε τή θεμελίωση δικαιώματος γιά κοινοτική ενίσχυση πρίν ακόμα εξακριβωθεί οτι συντρέχουν οι προϋποθέσεις πού διέπουν τήν ενίσχυση αυτή , δέν μπορεί νά γίνει αποδεκτή . Πράγματι , μιά τέτοια ερμηνεία θά ειχε ως συνέπεια , οτι οι αναγκαίες ενέργειες γιά νά εξακριβωθεί οτι συντρέχουν οι προϋποθέσεις αυτές , θά μπορούσαν νά πραγματοποιηθούν σ’ ολόκληρη τήν εννιάμηνη περίοδο ισχύος πού προβλέπεται γιά τή σύμβαση ή ακόμη καί μετά τή λήξη τής περιόδου αυτής .

13 Από τό συλλογισμό αυτό συνάγεται οτι δέ συντρέχει λόγος νά γίνει διάκριση μεταξύ τής «συνάψεως» τής συμβάσεως καί τής «τυπικής καταρτίσεώς» της . Άλλωστε , τό άρθρο 9 τού κανονισμού 1437/70 , πού απαιτεί έγγραφο τύπο γιά τή σύμβαση , διέπεται από τήν ιδέα οτι αυτή ολοκληρώνεται μόνο τή στιγμή τής τελειώσεως τής έγγραφης πράξεως , μετά τήν επαλήθευση ολων τών συναφών στοιχείων από τόν οργανισμό παρεμβάσεως . Συνεπώς , η άποψη πού υποστηρίζεται από τήν ιταλική κυβέρνηση πρέπει νά απορριφθεί .

14 Η ιταλική κυβέρνηση επικαλείται ακόμη οτι ο κανονισμός 176/72 τής Επιτροπής παρέσχε τή δυνατότητα νά συναφθούν μακροπρόθεσμες συμβάσεις μετά τή 15η Φεβρουαρίου 1972 . Τό αναδρομικό αποτέλεσμα πού προβλέπεται από τόν κανονισμό αυτό δέ θά ειχε νόημα άν οι συμβάσεις έπρεπε παρά ταύτα νά συναφθούν πρίν από τήν ημερομηνία αυτή .

15 Τό επιχείρημα αυτό δέν μπορεί νά γίνει δεκτό . Ο κανονισμός 176/72 τής Επιτροπής τροποποίησε τό άρθρο 8 παράγραφος 1 τού κανονισμού 1437/70 , διάταξη πού αφορά μόνο τήν έναρξη τής εννιάμηνης περιόδου γιά τήν οποία μπορεί νά συναφθεί η σύμβαση . Αντίθετα , η περίοδος κατά τή διάρκεια τής οποίας πρέπει νά συναφθούν οι συμβάσεις ( δηλαδή τό διάστημα μεταξύ 16ης Δεκεμβρίου καί 15ης Φεβρουαρίου ) δέ θίχτηκε από τήν τροποποίηση εκείνη . Η περίοδος αυτή έχει προσδιοριστεί μέ κανονισμούς τού Συμβουλίου , καί ειδικότερα μέ τούς κανονισμούς 816/70 καί 2504/71 .

16 Ο τρίτος λόγος αφορά τήν προστασία τής θεμιτής εμπιστοσύνης . Η ιταλική κυβέρνηση υποστηρίζει οτι η Επιτροπή εξέδωσε τόν κανονισμό 176/72 εν όψει τών δυσχερειών πού αντιμετώπιζε η ΑΙΜΑ , η οποία ειχε καταστήσει γνωστό οτι η δραστηριότητά της στόν τομέα τών συμβάσεων εναποθηκεύσεως παρουσίαζε καθυστέρηση , κυρίως λόγω τού σημαντικού χρονικού διαστήματος πού διέρρεε μεταξύ τής ημερομηνίας τής αιτήσεως καί τής ημέρας τής τυπικής συνάψεως τής πράξεως πού ενσωμάτωνε τή σύμβαση . Η Επιτροπή έδωσε έτσι τήν εντύπωση οτι συμφωνούσε μέ τό αίτημα αυτό , θεσπίζοντας τόν κανονισμό 176/72 , καί δέν έχει πλέον τό δικαίωμα νά οχυρώνεται πίσω από τυπικά επιχειρήματα γιά νά αμφισβητεί τό κύρος , από απόψεως κοινοτικής κανονιστικής ρυθμίσεως , συμβάσεων πού καταρτίστηκαν τυπικά μετά τίς 15 Φεβρουαρίου 1972 .

17 Από τίς σκέψεις σχετικά μέ τό δεύτερο λόγο προκύπτει οτι η πρακτική πού ακολούθησαν οι ιταλικές αρχές προέρχεται από εσφαλμένη ερμηνεία τού κοινοτικού δικαίου . Σέ παρόμοια περίπτωση , η Επιτροπή δέ θά ηταν υποχρεωμένη νά αναγνωρίσει εις βάρος τού ΕΓΤΠΕ τίς δαπάνες πού πραγματοποιήθηκαν λόγω τού γεγονότος αυτού , παρά μόνο άν η εσφαλμένη ερμηνεία μπορούσε νά αποδοθεί σέ όργανο τής Κοινότητας .

18 Η ιταλική κυβέρνηση δήλωσε στό Δικαστήριο οτι τό αίτημα τής ΑΙΜΑ τό οποίο επικαλείται έγινε προφορικά καί οτι δέν υπάρχουν έγγραφες πράξεις σχετικά μ’ αυτό . Εν τούτοις , η Επιτροπή προσκόμισε στό Δικαστήριο τό κείμενο τών πρακτικών τής 56ης συνεδριάσεως τής Επιτροπής Διαχειρίσεως Οίνων , πού έγινε τό Δεκέμβριο τού 1971 , από τό οποίο προκύπτει οτι η ιταλική αντιπροσωπεία ζήτησε «νά μπορούσε η ημερομηνία ισχύος τών συμβάσεων νά ειναι η ημερομηνία τής αιτήσεως καί οτι υποχρεωτικά εκείνη τής συνάψεως» , εν όψει τού φόρτου εργασίας τού ιταλικού οργανισμού παρεμβάσεως . Απάντηση στό εν λόγω αίτημα αποτελεί ο κανονισμός 176/72 , ο οποίος τροποποίησε τήν έναρξη τής εννιάμηνης περιόδου ισχύος τών συμβάσεων .

19 Από τά πραγματικά αυτά περιστατικά προκύπτει οτι η ιταλική κυβέρνηση δέν μπόρεσε νά αποδείξει οτι η εσφαλμένη ερμηνεία πού έδωσε στόν κανονισμό 176/72 πρέπει νά αποδοθεί στή συμπεριφορά τής Επιτροπής .

20 Πρέπει , τέλος , νά λάβει θέση τό Δικαστήριο επί τού λόγου τής προσφυγής πού θεμελιώνεται στήν έλλειψη αιτιολογίας τής προσβαλλόμενης αποφάσεως . Ο λόγος αυτός , καθ’ οσον αφορά τήν ερμηνεία τού κανονισμού 176/72 , ζήτημα πού ήδη εξετάστηκε ανωτέρω , παραβλέπει τό γεγονός οτι η ιταλική κυβέρνηση συνεργάστηκε στενά στή διαδικασία επεξεργασίας τής αποφάσεως καί οτι , συνεπώς , γνώριζε τούς λόγους γιά τούς οποίους η Επιτροπή έκρινε οτι δέν έπρεπε νά επιβαρύνει τό ΕΓΤΠΕ μέ τό επίδικο ποσό .

21 Υπό τίς συνθήκες αυτές καί στήν ιδιάζουσα αλληλουχία τής επεξεργασίας τών αποφάσεων περί εκκαθαρίσεως τών λογαριασμών , η αιτιολογία τής προσβαλλόμενης αποφάσεως πρέπει νά θεωρηθεί επαρκής .

22 Από τά ανωτέρω προκύπτει οτι η προσφυγή πρέπει νά απορριφθεί .

Επί τών δικαστικών εξόδων

23 Σύμφωνα μέ τό άρθρο 69 παράγραφος 2 τού κανονισμού διαδικασίας , ο ηττηθείς διάδικος καταδικάζεται στά δικαστικά έξοδα . Επειδή η καθ’ ης ηττήθη , πρέπει νά καταδικαστεί στά δικαστικά έξοδα .

Διά ταύτα

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

κρίνει καί αποφασίζει :

1 ) Απορρίπτει τήν προσφυγή .

2 ) Καταδικάζει τήν προσφεύγουσα στά δικαστικά έξοδα .