—

αφενός, αν διαπράττει τέτοια κατάχρηση επιχείρηση, η οποία κατέχουσα στην πράξη σ' ένα κράτος μέλος το μονοπώλιο της διαχειρίσεως των δικαιωμάτων του δημιουργού, επιβάλλει στα μέλη της, δημιουργούς, συνθέτες και εκδότες μουσικής, εκχώρηση του συνόλου των δικαιωμάτων τους χωρίς να κάνει διάκριση ανάμεσα σ' αυτά τα δικαιώματα μεταξύ ορισμένων κατηγοριών,

—

αφετέρου, αν συνιστά επίσης κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης το γεγονός ότι η εν λόγω επιχείρηση απαιτεί την εκχώρηση από τους δημιουργούς των δικαιωμάτων τους, και ότι παρακρατεί την αποκλειστική άσκηση των με αυτό τον τρόπο εκχωρηθέντων δικαιωμάτων για περίοδο πέντε ετών μετά την παραίτηση του εταίρου.

Α —

Η απαγορευόμενη από το άρθρο 86 κατάχρηση πρέπει, καταρχάς, να προέρχεται

1.

Παρόλον ότι ο βέλγος δικαστής θεωρεί, όπως φαίνεται, λελυμένο το πρόβλημα αν η SABAM είναι επιχείρηση κατά την έννοια του άρθρου 86, δεν είναι περιττή η υπόμνηση ότι οι συντάκτες της Συνθήκης απέβλεψαν σε οικονομική έννοια του εξεταζόμενου όρου «επιχείρηση», όπως αναφέρει ο καθηγητής Goldman, κατά την οποία επιχείρηση είναι «συντονισμένο σύνολο προσώπων και αγαθών, συνιστώμενο προς ορισμένο σκοπό και του οποίου η δραστηριότητα κατευθύνεται προς την πραγμάτωση αυτού του σκοπού».

Το Δικαστήριο, στην απόφαση της 13ης Ιουλίου 1962 (Mannesmann AG κατά Ανωτάτης Αρχής, υπόθεση 19/61, Rec. 1962, σ. 705) που είναι αληθές ότι εκδόθηκε βάσει της Συνθήκης ΕΚΑΧ, υιοθέτησε συγγενή τύπο, αποφαινόμενο ότι:

«Η επιχείρηση συνιστάται από ενιαία οργάνωση, προσωπικών, υλικών και αΰλων στοιχείων, που συνδέονται με υποκείμενο νομικώς αυτόνομο και που επιδιώκει διαρκώς ορισμένο οικονομικό σκοπό.»

Το συμπληρωματικό στοιχείο που απορρέει από αυτό τον ορισμό συνίσταται στην ύπαρξη αυτόνομης νομικής προσωπικότητας.

Όμως, η νομική μορφή που περιβάλλεται η επιχείρηση δεν έχει αποφασιστική σημασία για την εφαρμογή του δικαίου του ανταγωνισμού. Όταν διαχειρίζεται από νομικό πρόσωπο δεν θα δοθεί σημασία στην υιοθετηθείσα νομική μορφή είτε πρόκειται περί εμπορικής, συνεταιριστικής ή αστικής εταιρίας ή και ακόμα ενώσεως.

Το άρθρο 86, όπως και το άρθρο 85, εφαρμόζεται, επομένως, σε κάθε επιχείρηση που ασκεί οικονομική δραστηριότητα, δηλαδή ασχολείται με το εμπόριο αγαθών ή με την παροχή υπηρεσιών με αντάλλαγμα. Μία εταιρία, της οποίας το αντικείμενο είναι η εκμετάλλευση και η διαχείριση, με αντάλλαγμα, των δικαιωμάτων του δημιουργού «ασκεί επιχειρηματική δραστηριότητα που συνίσταται στην παροχή υπηρεσιών έναντι τόσο των συνθετών, δημιουργών και εκδοτών όσο και των χρησιμοποιούντων μουσικά έργα», όπως αναφέρει η Επιτροπή στην απόφαση τηο GEMA.

Δέχομαι αυτή την άποψη καθόσον μάλιστα το Δικαστήριο, στην εκδοθείσα στις 8 Ιουνίου 1971 απόφαση (Deutsche Grammophon, απόφαση 78/70, Rec. σ. 487), δεν δίστασε να εφαρμόσει το άρθρο 86 σε «κατασκευαστή υποθεμάτων ήχου, κάτοχο δικαιώματος παρεμφερούς με το δικαίωμα του δημιουργού».

Εξάλλου, το γεγονός ότι η SABAM είναι συνεταιριστική εταιρία, που αντιπροσωπεύει τα μέλη της κατά την άσκηση των δικαιωμάτων τους του δημιουργού, δεν αποκλείει να είναι επιχείρηση, διότι εκμεταλλεύεται, στο δικό της όνομα, τα δικαιώματα που της έχουν εκχωρηθεί υφίσταται τις σχετικές με την άσκηση αυτών των δικαιωμάτων δαπάνες ορίζει ελευθέρως το ποσό των δικαιωμάτων που εισπράττει.

Δεν μπορεί, επομένως, να θεωρηθεί ως «εντολοδόχος» των μελών της έναντί τους δεν βρίσκεται σε σχέση νομικής εξαρτήσεως.

Τέλος, παρόλον ότι η SABAM συγκεντρώνει ιδίως δημιουργούς και συνθέτες που ασκούν ελευθέρια επαγγέλματα, αυτό το γεγονός δεν είναι ικανό να επηρεάσει την ιδιότητά της ως επιχείρησης, εφόσον η δραστηριότητά της συνίσταται στην οικονομική εκμετάλλευση των δικαιωμάτων τους του δημιουργού.

2.

Η έννοια της δεσπόζουσας θέσης, την οποία δεν ορίζει το άρθρο 86, πρέπει να ερμηνεύεται υπό το φως της τιθέμενης από το άρθρο 3, στοιχείο στ της Συνθήκης αρχή, κατά την οποία η δράση της Κοινότητας περιλαμβάνει την εγκαθίδρυση καθεστώτος που να εξασφαλίζει ανόθευτο ανταγωνισμό εντός της κοινής αγοράς.

Όπως ανέφερε το Δικαστήριο στην απόφαση της 21ης Φεβρουαρίου 1973 (Europemballage και Continental Can, υπόθεση 6/72, Rec. 1973, σ. 245), η εν λόγω αρχή απαιτεί «πολύ περισσότερο να μη εξαφανίζεται ο ανταγωνισμός». Και, όταν αισθητή μείωση πραγματικού ανταγωνισμού μπορεί να αρκεί για το χαρακτηρισμό δεσπόζουσας θέσης εντός ορισμένης αγοράς, η άσκηση μονοπωλίου, που καταλήγει στην οριστική εξαφάνιση του ανταγωνισμού, καλύπτει και μάλιστα υπερβαίνει την έννοια της δεσπόζουσας θέσης.

Άλλωστε, το δικαστήριο των Βρυξελλών χαρακτήρισε τη θέση της SABAM στο βελγικό έδαφος χρησιμοποιώντας την έκφραση «μονοπώλιο στην πραγματικότητα». Δεν αμφισβητείται ότι η εν λόγω εταιρία είναι, από το 1940 στο Βέλγιο, η μόνη επιχείρηση που είναι επιφορτισμένη με τη διασφάλιση της εκμετάλλευσης δικαιωμάτων του δημιουργού, ιδίως στον τομέα των μουσικών έργων. Όπως η GEMA στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, δεν έχει ανταγωνιστή.

Αυτή η κατάσταση έχει ως συνέπεια ότι κανένας συνθέτης, δημιουργός ή εκδότης μουσικών έργων δεν μπορεί, στην πράξη, να αποφύγει την υποχρέωση να καταφύγει στις υπηρεσίες της SABAM για να ασκήσει τα δικαιώματά του.

Πράγματι, προσωπική εκμετάλλευση είναι ουσιαστικά ανέφικτη· προϋποθέτει πολύ σημαντικά μέσα και απαιτεί αναμφισβητήτως υπερβολικά έξοδα.

Εξάλλου, παρόλον ότι τίποτε δεν αντιτίθεται, στη θεωρία, ένας βέλγος δημιουργός ή εκδότης να αναθέσει τη διαχείριση των δικαιωμάτων του σε εταιρία εγκατεστημένη σε άλλο κράτος μέλος, είναι αποδεδειγμένο, αφενός, ότι ο ενδιαφερόμενος δεν μπορεί να το πράξει παρά δεχόμενος να είναι μέλος με περιορισμένα εταιρικά δικαιώματα, αφετέρου δε, ότι οι διάφορες εθνικές εταιρίες δικαιωμάτων του δημιουργού περιορίζουν, με συμφωνίες αμοιβαιότητας, τις απευθείας δραστηριότητές τους στη χώρα στο έδαφος της οποίας έχουν την έδρα τους. Έτσι, η άσκηση των δικαιωμάτων του δημιουργού ή εκδότη στο Βέλγιο δεν διαφεύγει το μονοπώλιο της SABAM.

Επομένως, δεν χωρεί αμφιβολία για την υπόσταση της δεσπόζουσας θέσης που κατέχει η εν λόγω επιχείρηση.

3.

Επιπλέον πρέπει να εκτιμάται σε σχέση με ορισμένη αγορά πρόκειται περί της «οικείας αγοράς», εννοίας που προέρχεται από το αμερικανικό δίκαιο αντιτράστ βάσει του οποίου η ομοσπονδιακή νομολογία ανέπτυξε την έννοια του «relevant market».

Το ζήτημα που ανακύπτει συνήθως, όταν πρόκειται περί αγορών βιομηχανικών προϊόντων, αν υφίστανται ή όχι υποκατάστατα προϊόντα, δεν τίθεται για τα δικαιώματα του δημιουργού, συνθέτη ή εκδότη μουσικών έργων.

Όμως η «οικεία αγορά» δεν πρέπει να καθορίζεται απλώς σε σχέση με τα προϊόντα ή την παροχή υπηρεσιών, αλλά επίσης επί του γεωγραφικού πεδίου και σε συνάρτηση με τη σημασία της από απόψεως μεγέθους, όπως το απαιτεί το άρθρο 86, αναφέροντας την ύπαρξη δεσπόζουσας θέσης εντός «σημαντικού τμήματος της κοινής αγοράς».

Σχετικώς, δεν παρίσταται ανάγκη η δεσπόζουσα θέση να υφίσταται εντός αγοράς καλύπτουσας τα εδάφη δύο ή περισσοτέρων κρατών μελών. Η εδαφική έκταση της αγοράς δεν είναι πιο καθοριστική. Το ουσιώδες στοιχείο είναι ο καθορισμός του μεγέθους της αγοράς σε σχέση με το σύνολο της κοινής αγοράς, επομένως, η σχετική οικονομική του σημασία. Σχετικώς, πρέπει να λαμβάνεται υπόψη κυρίως η πυκνότητα του πληθυσμού, το επίπεδο των πόρων του, το μέγεθος της αγοραστικής του δύναμης. Αυτά τα κριτήρια επιτρέπουν, χωρίς αμφιβολία, να χαρακτηριστεί το Βέλγιο ως «σημαντικό τμήμα της κοινής αγοράς».

Β —

Η επιβαλλόμενη με το άρθρο 86 απαγόρευση συνίσταται όχι στην ύπαρξη δεσπόζουσας θέσης, αλλά στην καταχρηστική της εκμετάλλευση, η οποία μπορεί να επηρεάσει το εμπόριο μεταξύ των κρατών μελών.

1.

Παρόλον ότι η έννοια της καταχρήσεως έχει αντικειμενικό χαρακτήρα και δεν συνεπάγεται αναγκαστικά υπαίτια εκ προθέσεως συμπεριφορά, όπως δέχτηκε το Δικαστήριο στην απόφαση της 18ης Φεβρουαρίου 1971 (Sirena, υπόθεση 40/70, Rec. 1971, σ. 69), δεν ορίζεται από το άρθρο 86 που περιορίζεται στο να δίνει ορισμένα παραδείγματα. Πρέπει, επομένως, να εκτιμάται κατά περίπτωση.

Το Δικαστήριο των Βρυξελλών έκρινε ότι δεν έπρεπε να λάβει υπόψη, στα ερωτήματα που υπέβαλε στο Δικαστήριο, παρά μόνο δύο παραδείγματα καταχρηστικής συμπεριφοράς της SABAM έναντι των μελών της και των χρησιμοποιούντων μουσικά έργα.

Το πρώτο συνίσταται στο γεγονός ότι, δυνάμει του άρθρου 10 του καταστατικού της, όπως συντάχθηκε το 1968, αξιώνει την αποκλειστική εκχώρηση υπέρ αυτής όλων των δικαιωμάτων του δημιουργού, χωρίς να προβαίνει σε διάκριση μεταξύ κατηγοριών δικαιωμάτων. Το δεύτερο συνίσταται στο ότι η εκχώρηση εφαρμόζεται στα παρόντα και μελλοντικά δικαιώματα, καθώς και στο δικαίωμα της εταιρίας να διατηρήσει την αποκλειστική άσκηση αυτών των ίδιων δικαιωμάτων επί περίοδο πέντε ετών μετά την παραίτηση του εταίρου.

Πρόκειται εδώ περί ορισμένων, αλλά μόνο ορισμένων, από τις αιτιάσεις που προσάπτει στη SABAM η Επιτροπή, η οποία θεωρεί ότι δεν μπορεί να προβάλλεται το επιχείρημα ότι η προστασία του δημιουργού απαιτεί, πάντοτε και ανεξαιρέτως την παρέμβαση εταιρίας δικαιωμάτων του δημιουργού· αρκεί ο συνθέτης να μπορεί να καταφεύγει στις υπηρεσίες της SABAM όταν διαπιστώνει ότι εκτίθεται σε υπερβολική οικονομική πίεση εκ μέρους των χρησιμοποιούντων μουσικά έργα.

Διερωτώμαι καταρχάς αν αυτή η δήλωση δεν είναι αντίθετη προς τη φύση των πραγμάτων, την οικονομική πραγματικότητα. Πράγματι, ο δημιουργός ή ο συνθέτης, ακόμα και ο εκδότης μουσικών έργων — εκτός αν πρόκειται στην τελευταία αυτή περίπτωση, περί πολύ ισχυρής επιχείρησης — δεν έχει, στην πράξη, τη δύναμη να ασκήσει ο ίδιος τα δικαιώματά του. Δεν διαθέτει μέσα ελέγχου των διαφόρων δυνατών χρησιμοποιήσεων του έργου του. Ακόμα περισσότερο, ορισμένοι χρησιμοποιούντες μουσικά έργα, βιομήχανοι δίσκων γραμμοφώνου, δημόσια γραφεία ή ιδιωτικοί σταθμοί ραδιοφώνου και τηλεοράσεως, κατέχουν στην αγορά τόσο ισχυρή θέση που τους επιτρέπουν να περιάγουν τους δημιουργούς και συνθέτες σε θέση εξαρτήσεως, απαιτώντας την εκχώρηση ορισμένων έργων τους, όπως εκείνων τα οποία, προοριζόμενα να γνωρίσουν μεγάλη επιτυχία, αποτελούν αντικείμενο εξαιρετικά ενδιαφέρουσας εκμετάλλευσης.

Η ίδια η Επιτροπή αναγνώρισε τον κίνδυνο αυτής της κατάστασης και δέχτηκε ότι το γεγονός της συνδέσεως με εταιρία όπως η SABAM διασφαλίζει στους ενδιαφερόμενους αναγκαία προστασία.

Εντούτοις, αυτό που αμφισβητείται δεν είναι η αρχή της υπαγωγής σε εταιρία δικαιωμάτων του δημιουργού, αλλά, αφενός, η έκταση και η αυστηρότητα της αποκλειστικής εκχώρησης των δικαιωμάτων που επιβάλλει το άρθρο 10 του καταστατικού και επαναλαμβάνει το άρθρο 11 του συμβολαίου-τύπου, αφετέρου δε ρήτρες που απαγορεύουν, στην πράξη, στα μέλη της κάθε απευθείας σχέση με αλλοδαπές εταιρίες δημιουργών.

Η κατάχρηση που η Επιτροπή θεώρησε ότι μπόρεσε να διαπιστώσει σ' αυτές τις ρήτρες συνίσταται στο γεγονός ότι η SABAM επιβάλλει έτσι στα μέλη της υποχρεώσεις, οι οποίες δεν είναι απαραίτητες για την πραγμάτωση του εταιρικού της σκοπού και που παρακωλύουν αδίκως τη μετάβαση ενός μέλους από μία εταιρία σε άλλη.

Με άλλα λόγια, όπως άλλωστε ανέφερε η Επιτροπή στη σχετική με τη GEMA απόφασή της, η επιχείρηση που διαθέτει δεσπόζουσα θέση υπόκειται στην απαγόρευση να μη υπερβαίνει τα λογικά όρια και πρέπει να επιλέγει τα λιγότερο περιοριστικά δυνατά μέσα για την πραγμάτωση του εταιρικού της σκοπού.

Είναι δυνατό να συνδεθεί αυτή η συμπεριφορά με το πρώτο παράδειγμα καταχρηστικής εκμετάλλευσης που περιγράφει το άρθρο 86, δεύτερη παράγραφος, στοιχείο α, ως συνιστάμενη «στην άμεση ή έμμεση επιβολή μη δικαίων όρων συναλλαγής».

Ο άδικος χαρακτήρας απορρέει εξάλλου επίσης, στην προκειμένη περίπτωση, από τη διάρκεια της αποκλειστικής εκχώρησης που ισχύει όσο και τη διατήρηση της ιδιότητας του μέλους (άρθρο 3 του καταστατικού) και από τη γενικότητα της εκχωρήσεως που εφαρμόζεται, όπως είδαμε, στα παρόντα και στα μελλοντικά δικαιώματα.

Πράγματι, όχι μόνον παρόμοιες ρήτρες δεν φαίνεται να δικαιολογούνται σοβαρώς από την πρακτική ανάγκη που είναι συμφυής με την άσκηση των δικαιωμάτων του δημιουργού, αλλά φαίνεται τουναντίον ότι αποσκοπούν στο να δεσμεύσουν ολοκληρωτικά τα μέλη και να παρεμβάλουν εμπόδια στη συμμετοχή τους σε οποιαδήποτε άλλη εταιρία.

Είναι φυσικό, ενώπιον ρητρών που θεωρούσε ασυμβίβαστες με τις διατάξεις του άρθρου 86, λαμβάνοντας όμως υπόψη την ανάγκη προστασίας που διασφαλίζουν στους δημιουργούς μουσικών έργων εταιρίες όπως η SABAM, η Επιτροπή επεζήτησε να δώσει ορισμό σ' αυτό που αποκαλεί «αποδεκτές δεσμεύσεις».

Το έπραξε προβαίνοντας σε διάκριση μεταξύ των διαφόρων κατηγοριών δικαιωμάτων του δημιουργού και ορίζοντας τροποποιήσεις του καταστατικού που επιτρέπουν στα μέλη να περιορίζουν την εκχώρηση των δικαιωμάτων τους, για το σύνολο των έργων τους, σε ορισμένες μορφές εκμεταλλεύσεως.

Αυτή η συμβιβαστική λύση απορρέει από τη δεύτερη απόφαση που ελήφθη έναντι της GEMA και με την οποία τελικά τάχθηκε η SABAM, εφόσον δέχτηκε, το 1971, να τροποποιήσει το άρθρο 10 του καταστατικού της σύμφωνα με την ευχή της Επιτροπής. Δεν στερείται ενδιαφέροντος το ότι η Société française des auteurs et compositeurs de musique (SACEM) υιοθέτησε αυτή την άποψη κατά τη διάρκεια της διαδικασίας που κινήθηκε εναντίον της και το ότι η ολλανδική εταιρία BUMA εκουσίως έλαβε την ίδια απόφαση.

Υπό τις ίδιες συνθήκες η Επιτροπή πέτυχε την τροποποίηση της ρήτρας του καταστατικού (άρθρο 15 του καταστατικού της SABAM) δυνάμει της οποίας μία εταιρία εκμεταλλεύσεως μπορεί να συνεχίζει, επί πέντε έτη μετά την παραίτηση του μέλους της, να ασκεί τα εκχωρηθέντα δικαιώματα.

Θεωρώντας ότι η εκκαθάριση των τρεχουσών συμβάσεων δεν απαιτεί ένα τόσο μακρύ χρονικό διάστημα, και ότι επομένως αυτή η ρήτρα είναι υπερβολικά αυστηρή και δεσμεύει τα μέλη πέραν αυτού που είναι απολύτως αναγκαίο, η Επιτροπή θεώρησε ότι ενδείκνυται αυτή η διάρκεια να περιοριστεί σε τρία έτη όταν ο δημιουργός έχει τη δυνατότητα να εκχωρεί τα δικαιώματά του για ειδικές μορφές εκμεταλλεύσεως και μόνο σε ένα χρόνο όταν εκχώρησε τα δικαιώματά του για ορισμένες κατηγορίες μορφών εκμεταλλεύσεως.

Χωρίς να εκφέρω κρίση επ' αυτών των λύσεων που ανήκουν στην εξουσία εκτιμήσεως της Επιτροπής, αναφέρω ότι η SABAM, δεχθείσα να τις υιοθετήσει στο καταστατικό της, αναγνώρισε μ' αυτό τον τρόπο ότι, προηγουμένως, το εν λόγω καταστατικό περιελάμβανε επί των τροποποιηθέντων σημείων, ρήτρες ασυμβίβαστες προς τις διατάξεις του άρθρου 86 της Συνθήκης.

Κλίνω, επομένως, υπέρ της γνώμης να δοθεί καταφατική απάντηση στα δύο πρώτα ερωτήματα που υπέβαλε το δικαστήριο των Βρυξελλών.

Η πεποίθησή μου άλλωστε ενισχύεται από σκέψη που δεν έκανε ο βέλγος δικαστής στην απόφαση περί παραπομπής, η οποία όμως αξίζει προσοχής εκ μέρους του Δικαστηρίου. Η μία από τις άλλες αιτιάσεις που ουσιαστικά είχαν προσαφθεί στη SABAM ήταν, πράγματι, σχετική με τη δυσμενή διάκριση εκ μέρους της, σύμφωνα με το ισχύον το 1970 καταστατικό, έναντι υπηκόων κρατών μελών εκτός του Βελγίου. Πράγματι, το άρθρο 6 απέκλειε την προσχώρηση αυτών των υπηκόων στη SABAM υπό την ιδιότητα συνεργατών ή ασκουμένων.

Αυτοί δεν μπορούσαν να γίνουν μέλη της εταιρίας παρά υπό την ιδιότητα των δικαιούχων, με την οποία, παρά τον χρησιμοποιούμενο όρο, δεν αποκτούσαν κανένα δικαίωμα στη διοίκηση της εταιρίας και αποκλείονταν από τις παροχές του ταμείου αλληλοβοηθειας και αλληλεγγύης, παρόλο ότι είχαν την υποχρέωση να συνεισφέρουν στη χρηματοδότηση του εν λόγω ταμείου.

Όταν είναι γνωστό, εξάλλου, ότι παρόμοιες διατάξεις υφίσταντο στο καταστατικό των άλλων εταιριών δικαιωμάτων του δημιουργού και ότι οι εν λόγω εταιρίες συμφώνησαν για να περιορίσουν τις άμεσες δραστηριότητές τους στο έδαφος του κράτους όπου κάθε μία από αυτές έχει την έδρα της, διαπιστώνεται ότι στην πραγματικότητα η λειτουργία αυτών των επιχειρήσεων κατέληγε σε στεγανοποίηση των εθνικών αγορών μουσικών έργων, αντίθετη προς τους σκοπούς της κοινής αγοράς και ικανή να επηρεάσει το εμπόριο μεταξύ κρατών μελών.

1)

Συνιστούν ιδίως καταχρηστικές πρακτικές, απαγορευόμενες από το άρθρο 86 της Συνθήκης μία επιχείρηση που κατέχει, σε σημαντικό τμήμα της κοινής αγοράς, δεσπόζουσα θέση στον τομέα της εκμεταλλεύσεως των δικαιωμάτων του δημιουργού:

2)

με την έκφραση «επιχειρήσεις που είναι επιφορτισμένες με τη διαχείριση υπηρεσιών γενικού συμφέροντος», το άρθρο 90, παράγραφος 2. της Συνθήκης δεν αφορά παρά τις επιχειρήσεις στις οποίες μία τέτοια αποστολή νομίμως ανατέθηκε με πράξη των εθνικών αρχών

3)

χωρίς να θίγεται η άσκηση από την Επιτροπή των εξουσιών που προβλέπει η παράγραφος 3 του άρθρου 90 της Συνθήκης ΕΟΚ, η παράγραφος 2 του ιδίου άρθρου δεν είναι ικανή, στο παρόν στάδιο, να δημιουργεί ατομικά δικαιώματα που οι εθνικοί δικαστές οφείλουν να προστατεύουν.