(1)

Οι κατευθυντήριες γραμμές που περιέχονται στον Διακανονισμό περί των εξαγωγικών πιστώσεων οι οποίες τυγχάνουν δημόσιας στήριξης («Διακανονισμός»), που εκπονήθηκε στο πλαίσιο του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ), μεταφέρθηκαν στο ενωσιακό δίκαιο με τον κανονισμό (ΕΕ) αριθ. 1233/2011 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου (1) και, ως εκ τούτου, κατέστησαν νομικά δεσμευτικές.

(2)

Οι Συμμετέχοντες στον Διακανονισμό («Συμμετέχοντες») πρόκειται να συμφωνήσουν σε τροποποιήσεις του Διακανονισμού, ιδίως όσον αφορά τις διατάξεις που διέπουν τις μέγιστες προθεσμίες αποπληρωμής, το χρονοδιάγραμμα αποπληρωμής και τα ελάχιστα ασφάλιστρα.

(3)

Από την υιοθέτηση του Διακανονισμού το 1978 μέχρι σήμερα δεν έχουν επανεξεταστεί συνολικά οι κανόνες που ορίζει ως προς τη συνεχιζόμενη γενική τους επάρκεια. Η συνολική επανεξέταση αποκαλύπτει ότι υπάρχει ανάγκη να εκσυγχρονιστεί ουσιαστικά ο Διακανονισμός, ώστε οι κανόνες του να λαμβάνουν υπόψη τη μεταβολή των παγκόσμιων συνθηκών και να είναι κατάλληλοι για το μέλλον. Επιπλέον, οι κανόνες δεν θα πρέπει να είναι δυσανάλογα άκαμπτοι σε σχέση με τους στόχους του Διακανονισμού ώστε να εξασφαλίζονται ισότιμοι όροι ανταγωνισμού μεταξύ των Συμμετεχόντων και να αποφευχθεί ο παραγκωνισμός του ιδιωτικού τομέα.

(4)

Οι προτεινόμενες τροποποιήσεις του Διακανονισμού θα δώσουν τη δυνατότητα στους οργανισμούς εξαγωγικών πιστώσεων των Συμμετεχόντων να προσφέρουν σε αγοραστές και δανειολήπτες εξαγόμενων αγαθών και υπηρεσιών σε τρίτες χώρες όρους και προϋποθέσεις χρηματοδότησης που εναρμονίζονται με τις ορθές πρακτικές της αγοράς, καθιστώντας με τον τρόπο αυτόν δυνατή την αντιμετώπιση των ανεπαρκειών της αγοράς και την κάλυψη χρηματοδοτικών κενών, χωρίς να παραγκωνίζεται ο ιδιωτικός τομέας. Με τον τρόπο αυτόν, ο εκσυγχρονισμένος Διακανονισμός θα ενισχύσει την παγκόσμια ανταγωνιστικότητα των εξαγωγέων της Ένωσης και, κατ’ επέκταση, θα συμβάλει σημαντικά στην οικονομική ανάπτυξη και την απασχόληση στην Ένωση.

(5)

Ως αποτέλεσμα των εν λόγω προτεινόμενων τροποποιήσεων, απαιτούνται επίσης περαιτέρω αλλαγές στον Διακανονισμό με σκοπό τον εξορθολογισμό και τη διασφάλιση μεγαλύτερης συνοχής στο εσωτερικό του Διακανονισμού και των παραρτημάτων του, μεταξύ άλλων όσον αφορά τις απαιτήσεις εκ των προτέρων γνωστοποίησης.

(6)

Επιπλέον, η συνολική επανεξέταση του Διακανονισμού ανέδειξε την ανάγκη να αναθεωρηθούν οι διαδικασίες για την παράταση των κοινών στάσεων που δεν σχετίζονται με συγκεκριμένη συναλλαγή. Οι αναθεωρημένες διαδικασίες θα αποκλείουν τη δυνατότητα μεμονωμένοι συμμετέχοντες να παρατείνουν μονομερώς τις εν λόγω κοινές στάσεις. Ως εκ τούτου, αυτές οι αναθεωρημένες διαδικασίες θα λαμβάνουν καλύτερα υπόψη την ανάγκη να συμφωνεί επίσημα η Ένωση σχετικά με τη θέση που θα λαμβάνει πριν από τυχόν παράταση των εν λόγω κοινών στάσεων.

(7)

Ενδείκνυται να καθοριστεί η θέση που πρέπει να ληφθεί εξ ονόματος της Ένωσης, σχετικά με την απόφαση των Συμμετεχόντων για τροποποιήσεις του Διακανονισμού, δεδομένου ότι η απόφαση θα είναι δεσμευτική για την Ένωση και δύναται να επηρεάσει καθοριστικά το περιεχόμενο του ενωσιακού δικαίου, λόγω του άρθρου 2 του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 1233/2011.

(8)

Η θέση της Ένωσης θα πρέπει, επομένως, να είναι να υποστηριχθούν οι τροποποιήσεις βάσει του συνημμένου σχεδίου της ενοποιημένης έκδοσης του Διακανονισμού,