Προσφυγή της 23ης Μαΐου 2007 — Mediaset κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-177/07)

(2007/C 170/60)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Mediaset SpA (Μιλάνο, Ιταλία) (εκπρόσωποι: D. O'Keeffe, solicitor, Κ. Αδαμαντόπουλος και G. Rossi, δικηγόροι)

Καθής: Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

Αιτήματα της προσφεύγουσας

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Πρωτοδικείο:

Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί την ακύρωση της αποφάσεως C(2006) 6634 τελικό (1), της 24ης Ιανουαρίου 2007, με την οποία η Επιτροπή θεώρησε ότι το καθεστώς που εγκαθίδρυσε η Ιταλία υπέρ των φορέων επίγειας ψηφιακής εκπομπής τηλεοπτικών προγραμμάτων έναντι πληρωμής και των φορέων καλωδιακής διανομής τηλεοπτικών προγραμμάτων έναντι πληρωμής συνιστά κρατική ενίσχυση ασυμβίβαστη με την κοινή αγορά.

Η προσφεύγουσα, η οποία είναι δικαιούχος της επίδικης κρατικής ενισχύσεως, προβάλλει τους ακόλουθους ισχυρισμούς:

Πρώτον, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε νομική πλάνη κατά την εφαρμογή και την ερμηνεία του άρθρου 87, παράγραφος 1, ΕΚ, καθόσον i) η Επιτροπή θεώρησε ότι ενίσχυση που χορηγείται απευθείας στους καταναλωτές εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 87, παράγραφος 1, ΕΚ, ii) η Επιτροπή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το μέτρο παρείχε επιλεκτικό «οικονομικό πλεονέκτημα» στην προσφεύγουσα, iii) η Επιτροπή κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το μέτρο είναι επιλεκτικό διότι υποτίθεται ότι εισάγει δυσμενείς διακρίσεις, και iv) η Επιτροπή θεώρησε ότι το μέτρο στρεβλώνει τον ανταγωνισμό εντός της κοινής αγοράς.

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει, περαιτέρω, ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως και σε πρόδηλη νομική πλάνη θεωρώντας ότι το μέτρο δεν συμβιβαζόταν με την κοινή αγορά κατ' εφαρμογήν του άρθρου 87, παράγραφος 3, στοιχείο γ', ΕΚ.

Επιπλέον, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή παρέβη ουσιώδη τύπο παρέχοντας αντιφατική και ανεπαρκή αιτιολογία, κατά παράβαση του άρθρου 253 ΕΚ.

Τέλος, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή παρέβη το άρθρο 14 του κανονισμού 659/1999 (2) του Συμβουλίου, διατάσσοντας την ανάκτηση της ενισχύσεως, διότι i) δεν έλαβε υπόψη της ότι η προσφεύγουσα είχε δικαιολογημένη εμπιστοσύνη ως προς το ότι η ενίσχυση ήταν νόμιμη και ii) είναι αδύνατος ο προσδιορισμός του ποσού της ενισχύσεως και ο εντοπισμός όσων δυνητικώς ωφελήθηκαν εμμέσως από την ενίσχυση.

(1)  C 52/2005 (ex ΝΝ 88/2005, ex CP101/2004)

(2)  Κανονισμός (ΕΚ) 659/1999 του Συμβουλίου, της 22ας Μαρτίου 1999, για τη θέσπιση λεπτομερών κανόνων εφαρμογής του άρθρου 93 της Συνθήκης ΕΚ (ΕΕ 1999, L 83, σ. 1).