Υπόθεση C‑47/16

Valsts ieņēmumu dienests

κατά

«Veloserviss» SIA

(αίτηση του Augstākā tiesa Administratīvo lietu departaments
για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Προδικαστική παραπομπή – Τελωνειακή ένωση – Κοινοτικός τελωνειακός κώδικας – Άρθρο 220, παράγραφος 2, στοιχείο βʹ – Εκ των υστέρων είσπραξη εισαγωγικών δασμών – Δικαιολογημένη εμπιστοσύνη – Προϋποθέσεις – Σφάλμα των τελωνειακών αρχών – Υποχρέωση του εισαγωγέα να ενεργεί καλόπιστα και να επαληθεύει τις περιστάσεις της εκδόσεως του πιστοποιητικού καταγωγής “τύπου A” – Αποδεικτικά μέσα – Έκθεση της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Καταπολέμησης της Απάτης (OLAF)»

Περίληψη – Απόφαση του Δικαστηρίου (έκτο τμήμα) της 16ης Μαρτίου 2017

1. Ίδιοι πόροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης–Εκ των υστέρων είσπραξη εισαγωγικών ή εξαγωγικών δασμών–Προϋποθέσεις μη καταλογισμού των εισαγωγικών δασμών οι οποίες προβλέπονται στο άρθρο 220, παράγραφος 2, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 2913/92–Σωρευτικός χαρακτήρας–Σφάλμα των αρμόδιων αρχών–Υποχρέωση του εισαγωγέα να ενεργεί καλόπιστα και να επαληθεύει τις περιστάσεις της εκδόσεως του πιστοποιητικού καταγωγής “τύπου A” σε περίπτωση αμφιβολίας–Έκταση–Υποχρέωση να επαληθεύονται συστηματικώς οι περιστάσεις της εκδόσεως–Δεν υφίσταται

   (Κανονισμός 2913/92 του Συμβουλίου, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 2700/2000, άρθρο 220 § 2, στοιχείο βʹ)

2. Ίδιοι πόροι της Ευρωπαϊκής Ένωσης–Εκ των υστέρων είσπραξη εισαγωγικών ή εξαγωγικών δασμών–Προϋποθέσεις μη καταλογισμού των εισαγωγικών δασμών οι οποίες προβλέπονται στο άρθρο 220, παράγραφος 2, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 2913/92–Βάρος αποδείξεως–Αποδεικτικά μέσα–Έκθεση της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Καταπολέμησης της Απάτης (OLAF)–Περιλαμβάνεται–Προϋποθέσεις

   (Κανονισμός 2913/92 του Συμβουλίου, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 2700/2000, άρθρο 220 § 2, στοιχείο βʹ)

1.  Το άρθρο 220, παράγραφος 2, στοιχείο βʹ, του κανονισμού (ΕΟΚ) 2913/92 του Συμβουλίου, της 12ης Οκτωβρίου 1992, περί θεσπίσεως κοινοτικού τελωνειακού κώδικα, όπως τροποποιήθηκε από τον κανονισμό (ΕΚ) 2700/2000 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Νοεμβρίου 2000, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι ο εισαγωγέας μπορεί να επικαλεσθεί δικαιολογημένη εμπιστοσύνη, βάσει της διατάξεως αυτής, προκειμένου να αντικρούσει τον εκ των υστέρων καταλογισμό των εισαγωγικών δασμών, προβάλλοντας ότι τελούσε σε καλή πίστη, μόνον εφόσον συντρέχουν τρεις σωρευτικές προϋποθέσεις. Καταρχάς, η μη είσπραξη των δασμών αυτών πρέπει να οφείλεται σε σφάλμα των ίδιων των αρμόδιων αρχών, έπειτα, το σφάλμα αυτό πρέπει να είναι τέτοιο που να μην μπορούσε λογικά να γίνει αντιληπτό από καλόπιστο οφειλέτη και, τέλος, ο οφειλέτης αυτός πρέπει να έχει τηρήσει όλες τις ισχύουσες διατάξεις σχετικά με την τελωνειακή του διασάφηση. Δεν υφίσταται τέτοια δικαιολογημένη εμπιστοσύνη ιδίως σε περίπτωση που ο εισαγωγέας, μολονότι είχε προφανείς λόγους ώστε να αμφιβάλλει για την ορθότητα ενός πιστοποιητικού καταγωγής «τύπου A», δεν αναζήτησε πληροφορίες, εντός των ορίων των δυνατοτήτων του, για τις περιστάσεις της εκδόσεως του πιστοποιητικού αυτού προκειμένου να ελέγξει αν οι αμφιβολίες αυτές ήταν δικαιολογημένες. Μια τέτοια υποχρέωση δεν σημαίνει πάντως ότι ο εισαγωγέας οφείλει γενικώς να ελέγχει κατά τρόπο συστηματικό τις περιστάσεις της εκδόσεως, από τις τελωνειακές αρχές του κράτους εξαγωγής, ενός πιστοποιητικού καταγωγής «τύπου A». Είναι έργο του αιτούντος δικαστηρίου να εκτιμήσει, με βάση το σύνολο των συγκεκριμένων στοιχείων της διαφοράς της κύριας δίκης, αν οι τρεις αυτές προϋποθέσεις συντρέχουν εν προκειμένω.

   (βλ. σκέψη 43, διατακτ. 1)

2.  Το άρθρο 220, παράγραφος 2, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 2913/92, όπως τροποποιήθηκε από τον κανονισμό 2700/2000, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι, σε υπόθεση όπως αυτή της κύριας δίκης, είναι δυνατόν να συναχθεί από τα στοιχεία μιας εκθέσεως της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Καταπολέμησης της Απάτης (OLAF) ότι ο εισαγωγέας δεν μπορεί βασίμως να επικαλεσθεί δικαιολογημένη εμπιστοσύνη του, βάσει της διατάξεως αυτής, προκειμένου να αντικρούσει τον εκ των υστέρων καταλογισμό των εισαγωγικών δασμών. Στο μέτρο όμως που μια τέτοια έκθεση περιέχει μόνο γενική περιγραφή της συγκεκριμένης περιπτώσεως, πράγμα που απόκειται στο αιτούν δικαστήριο να επαληθεύσει, η έκθεση αυτή δεν αρκεί από μόνη της για να αποδείξει επαρκώς κατά νόμον ότι οι προϋποθέσεις αυτές πληρούνται όντως από κάθε άποψη, ιδίως όσον αφορά την κρίσιμη συμπεριφορά του εξαγωγέα. Υπ’ αυτές τις συνθήκες, απόκειται καταρχήν στις τελωνειακές αρχές του κράτους εισαγωγής να αποδείξουν, με πρόσθετα αποδεικτικά στοιχεία, ότι η έκδοση, από τις τελωνειακές αρχές του κράτους εξαγωγής, ενός ανακριβούς πιστοποιητικού καταγωγής «τύπου A» οφείλεται στην ανακριβή έκθεση των γεγονότων εκ μέρους του εξαγωγέα. Πάντως, όταν οι τελωνειακές αρχές του κράτους εισαγωγής αδυνατούν να παράσχουν την εν λόγω απόδειξη, απόκειται, ενδεχομένως, στον εισαγωγέα να αποδείξει ότι το εν λόγω πιστοποιητικό βασίστηκε σε ορθή έκθεση των γεγονότων εκ μέρους του εξαγωγέα.

   (βλ. σκέψη 50, διατακτ. 2)