Λέξεις κλειδιά
Περίληψη

Λέξεις κλειδιά

++++

1. Προδικαστικά ερωτήματα * Αρμοδιότητα του Δικαστηρίου * 'Ορια * Γενικά ή υποθετικά ερωτήματα * 'Ελεγχος από το Δικαστήριο της δικής του αρμοδιότητας * Υποστατό της διαφοράς της κύριας δίκης * 'Εννοια

(Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 177)

2. Ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων * Ποσοτικοί περιορισμοί * Μέτρα ισοδυνάμου αποτελέσματος * 'Εννοια * Εμπόδια που προκύπτουν από εθνικές διατάξεις οι οποίες διέπουν τους τρόπους πωλήσεως χωρίς να εισάγουν διακρίσεις * Δεν έχει εφαρμογή το άρθρο 30 της Συνθήκης * Ρύθμιση που απαγορεύει την τηλεοπτική διαφήμιση στον τομέα της διανομής * Διατάξεις της Συνθήκης περί ανταγωνισμού * Δεν εφαρμόζονται

(Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρα 3, στοιχ. στ', 5, 30, 85 και 86)

3. Ελεύθερη παροχή υπηρεσιών * Ραδιοτηλεοπτικές δραστηριότητες * Οδηγία 89/552 * Δυνατότητα των κρατών μελών να παρεκκλίνουν από τις περί διαφημίσεως διατάξεις * 'Εκταση * Ρύθμιση που απαγορεύει την τηλεοπτική διαφήμιση στον τομέα της διανομής * Επιτρέπεται

(Οδηγία 89/552 του Συμβουλίου, άρθρο 3 PAR 1)

Περίληψη

1. Στο πλαίσιο της διαδικασίας του άρθρου 177 της Συνθήκης, το εθνικό δικαστήριο, που είναι το μόνο που έχει άμεση γνώση των πραγματικών περιστατικών της υποθέσεως, είναι καλύτερα σε θέση να εκτιμήσει, ενόψει των ιδιαιτέρων χαρακτηριστικών της, κατά πόσο του είναι αναγκαία η έκδοση προδικαστικής αποφάσεως προκειμένου να εκδώσει τη δική του απόφαση. Κατά συνέπεια, εφόσον τα προδικαστικά ερωτήματα του εθνικού δικαστηρίου αφορούν την ερμηνεία διατάξεως του κοινοτικού δικαίου το Δικαστήριο υποχρεούται καταρχήν να εκδώσει απόφαση.

Ωστόσο το Δικαστήριο προκειμένου να ελέγχει τη δική του αρμοδιότητα, οφείλει να εξετάζει τις συνθήκες υπό τις οποίες το εθνικό δικαστήριο του παραπέμπει το ζήτημα. Πράγματι, το πνεύμα συνεργασίας που πρέπει να πρυτανεύει στη λειτουργία της προδικαστικής παραπομπής υπαγορεύει ότι, από την πλευρά του, το εθνικό δικαστήριο πρέπει να λαμβάνει υπόψη την αποστολή που έχει ανατεθεί στο Δικαστήριο, η οποία συνίσταται στο να συμβάλλει στην απονομή της δικαιοσύνης στα κράτη μέλη και όχι να διατυπώνει συμβουλευτικές γνώμες επί ερωτημάτων γενικών ή υποθετικών.

Συναφώς το στοιχείο ότι οι διάδικοι συμφωνούν ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα δεν σημαίνει ότι δεν είναι πραγματική η διαφορά στην κύρια δίκη, η οποία αφορά το ζήτημα αν συμβιβάζεται προς το κοινοτικό δίκαιο η άρνηση που προέβαλε ο ένας διάδικος στον άλλο βάσει διατάξεως του εθνικού δικαίου.

2. Δεν είναι ικανή να επηρεάσει άμεσα ή έμμεσα, πραγματικά ή δυνητικά, το εμπόριο μεταξύ των κρατών μελών, η εφαρμογή σε προϊόντα προελεύσεως άλλων κρατών μελών εθνικών διατάξεων που περιορίζουν ή απαγορεύουν ορισμένες μορφές πωλήσεως, αρκεί οι διατάξεις αυτές να εφαρμόζονται σε όλους τους ενδιαφερομένους επιχειρηματίες που ασκούν τη δραστηριότητά τους στο εθνικό έδαφος και αρκεί να επηρεάζουν κατά τον ίδιο τρόπο, τόσο νομικώς όσο και πραγματικώς, την εμπορία των εγχωρίων προϊόντων και των προϊόντων προελεύσεως άλλων κρατών μελών. Εφόσον πληρούνται αυτές οι προϋποθέσεις, η εφαρμογή ρυθμίσεων του είδους αυτού στην πώληση προϊόντων προελεύσεως άλλου κράτους μέλους που ανταποκρίνονται στις προδιαγραφές του κράτους αυτού δεν είναι ικανή να εμποδίσει την πρόσβασή τους στην αγορά ή να τη δυσχεράνει περισσότερο από την πρόσβαση στην αγορά των εγχωρίων προϊόντων. Συνεπώς, οι ρυθμίσεις αυτές δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 30 της Συνθήκης.

Επομένως το άρθρο 30 έχει την έννοια ότι δεν εφαρμόζεται στην περίπτωση όπου ένα κράτος μέλος απαγορεύει διά της νομοθετικής ή της κανονιστικής οδού την τηλεοπτική μετάδοση διαφημιστικών μηνυμάτων για προϊόντα ή υπηρεσίες του οικονομικού τομέα της διανομής. Πράγματι, το μέτρο αυτό αφορά τους τρόπους πωλήσεως καθόσον απαγορεύει ορισμένη μορφή προωθήσεως ορισμένης μεθόδου εμπορίας προϊόντων, εφαρμόζεται χωρίς διάκριση αναλόγως των προϊόντων σε όλους τους επιχειρηματίες του τομέα της διανομής και ως εκ τούτου δεν επηρεάζει την εμπορία των προϊόντων προελεύσεως άλλων κρατών μελών κατά τρόπο διαφορετικό από την εμπορία των εγχωρίων προϊόντων.

Τα άρθρα 85 και 86 σε συνδυασμό με τα άρθρα 3, στοιχείο στ', και 5 της Συνθήκης δεν έχουν εφαρμογή σε μέτρα αυτού του είδους.

3. Η οδηγία 89/552 που σκοπεί να εξασφαλίσει την ελεύθερη μετάδοση των τηλεοπτικών εκπομπών που ανταποκρίνονται στις ελάχιστες προδιαγραφές τις οποίες προβλέπει και επιβάλλει προς τούτο στα κράτη μέλη προελεύσεως των εκπομπών να μεριμνούν για την τήρηση των διατάξεών της και στα κράτη μέλη λήψεως των εκπομπών να εξασφαλίζουν την ελευθερία λήψεως και αναμεταδόσεως, παρέχει, με το άρθρο της 3, παράγραφος 1, στα κράτη μέλη τη δυνατότητα, όσον αφορά τους ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς που υπάγονται στη δικαιοδοσία τους, να προβλέπουν αυστηρότερους ή λεπτομερέστερους κανόνες στους τομείς που καλύπτει η οδηγία. Η ευχέρεια αυτή, η οποία παρέχεται με γενική διάταξη της οδηγίας και η άσκηση της οποίας δεν είναι ικανή να θίξει την ελεύθερη μετάδοση των εκπομπών που ανταποκρίνονται στις ελάχιστες προδιαγραφές της οδηγίας την οποία και σκοπεί να εξασφαλίσει αυτή, δεν περιορίζεται, όσον αφορά τη διαφήμιση, στις περιστάσεις που προβλέπουν τα άρθρα 19 και 20.

Για τον λόγο αυτό η οδηγία πρέπει να ερμηνευθεί κατά την έννοια ότι δεν αντίκειται στην εκ μέρους ενός κράτους μέλους, διά νομοθετικής ή κανονιστικής διατάξεως, απαγόρευση της μεταδόσεως διαφημιστικών μηνυμάτων, στον οικονομικό τομέα της διανομής, από τους ραδιοτηλεοπτικούς οργανισμούς που είναι εγκατεστημένοι στο έδαφός του.