Υπόθεση C-358/89

Extramet Industrie SA

κατά

Συμβουλίου των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

«Ντάμπινγκ — Εισαγωγείς — Προσφυγή ακυρώσεως — Είναι παραδεκτή»

Έκθεση για την επ' ακροατηρίου συζήτηση

Προτάσεις του γενικού εισαγγελέα F. G. Jacobs της 21ης Μαρτίου 1991   2507

Απόφαση του Δικαστηρίου της 16ης Μαΐου 1991   2527

Περίληψη της αποφάσεως

Προσφυγή ακυρώσεως – Φυσικά ή νομικά πρόσωπα – Πράξεις που να αφορούν άμεσα και ατομικά – Κανονισμός που επιβάλλει δασμούς αντιντάμπινγκ – Εισαγωγέας-χρήστης τον οικείοι προϊόντος

(Συνβήκη ΕΟΚ, άρθρο 173, δεύτερο εδάφιο)

Καίτοι είναι αληθές ότι ενόψει των κριτηρίων του άρθρου 173, δεύτερο εδάφιο, της Συνθήκης οι κανονισμοί που επιβάλλουν δασμούς αντι-ντάμπινγκ έχουν πράγματι, ως εκ της φύσεως και του πεδίου εφαρμογής τους, κανονιστικό χαρακτήρα, καθόσον εφαρμόζονται στο σύνολο των ενδιαφερομένων επιχειρηματιών, δεν αποκλείεται όμως από αυτό οι διατάξεις τους να αφορούν άμεσα και ατομικά ορισμένους επιχειρηματίες.

Εξ αυτού έπεται ότι οι πράξεις με τις οποίες επιβάλλονται δασμοί αντιντάμπινγκ μπορούν, χωρίς να χάνουν τον κανονιστικό τους χαρακτήρα, να αφορούν, υπό ορισμένες περιστάσεις, ατομικώς ορισμένους επιχειρηματίες οι οποίοι, ως εκ τούτου, μπορούν να ασκήσουν προσφυγή ακυρώσεως κατά των πράξεων αυτών.

Αυτό συμβαίνει, γενικώς, όσον αφορά τις επιχειρήσεις παραγωγής και εξαγωγής οι οποίες μπορούν να αποδείξουν ότι εξατομικεύονται στις πράξεις της Επιτροπής ή του Συμβουλίου ή ότι οι προπαρασκευαστικές πράξεις τις αφορούν, όπως συμβαίνει και με τους εισαγωγείς των οποίων οι τιμές μεταπωλήσεως των εν λόγω εμπορευμάτων αποτελούν τη βάση για τον καθορισμό της τιμής εξαγωγής.

Πρέπει επίσης να θεωρηθεί ότι ο επίδικος κανονισμός αφορά έναν επιχειρηματία ο οποίος, αφενός, συγκεντρώνει τις ιδιότητες του σημαντικότερου εισαγωγέα και του τελικού χρήστη του προϊόντος που αποτελεί το αντικείμενο του μέτρου αντιντάμπινγκ ενώ, αφετέρου, οι οικονομικές του δραστηριότητες εξαρτώνται, σε σημαντικότατο βαθμό, από τις εισαγωγές αυτές και θίγονται από τον εν λόγω κανονισμό, ενόψει του περιορισμένου αριθμού των παραγωγών του οικείου προϊόντος και του γεγονότος ότι συναντά δυσχέρειες, όσον αφορά τον εφοδιασμό του, από τον μόνο παραγωγό της Κοινότητας, ο οποίος είναι ο κύριος ανταγωνιστής του ως προς το μεταποιημένο προϊόν.

Πράγματι, αυτό το σύνολο στοιχείων αποτελεί μια ιδιαίτερη κατάσταση η οποία τον εξατομικεύει, ενόψει του επιδίκου μέτρου, σε σχέση με οποιονδήποτε άλλον επιχειρηματία.