Υπόθεση C-10/90

Maria Masgio

κατά

Bundesknappschaft

αίτηση του Bundessozialgericht για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως

«Κοινωνική ασφάλιση των διακινουμένων εργαζομένων — Εθνικοί κανόνες κατά της σωρεύσεως — Ίση μεταχείριση — Ερμηνεία των άρθρων 7 και 48 έως 51 της Συνθήκης ΕΟΚ και του άρθρου 3 του κανονισμού (ΕΟΚ) 1408/71»

Έκθεση για την επ' ακροατηρίου συζήτηση

Προτάσεις του γενικού εισαγγελέα Μ. Darmon της 15ης Ιανουαρίου 1991   1130

Απόφαση του Δικαστηρίου ( δεύτερο τμήμα ) της 7ης Μαρτίου 1991   1134

Περίληψη της αποφάσεως

Κοινωνική ααφάλιαη των διακινουμένων εργαζομένων – Ίση μεταχείριση – Εθνική διάταξη που περιορίζει τη σώρευση συντάξεως γήρατος και συντάξεως λόγω ατυχήματος – Εφαρμογή που θέτει σε δυσμενέστερη θέση τους εργαζομένους που άσκησαν τη δραστηριότητα τους σε περισσότερα κράτη μέλη – Δεν επιτρέπεται – Δικαιολόγηση λόγω πρακτικών δυσκολιών – Δεν υφίσταται

(Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρα 7 και 48 έως 51· κανονισμός του Συμβουλίου 1408/71, άρθρο 3, παράγραφος 1)

Τα άρθρα 48 έως 51 της Συνθήκης και οι διατάξεις που θεσπίστηκαν για την εφαρμογή τους, στις οποίες περιλαμβάνεται το άρθρο 3 του κανονισμού 1408/71, εμποδίζουν τους εργαζομένους να χάσουν τα πλεονεκτήματα στον τομέα της κοινωνικής ασφαλίσεως που τους αναγνωρίζει η νομοθεσία κράτους μέλους επειδή άσκησαν το δικαίωμα ελεύθερης κυκλοφορίας, διότι η συνέπεια αυτή θα μπορούσε να αποθαρρύνει τους εργαζομένους να ασκούν το δικαίωμα αυτό και θα συνιστούσε, ως εκ τούτου, εμπόδιο στην εν λόγω ελευθερία. Οι διατάξεις αυτές έχουν επομένως την έννοια ότι εμποδίζουν να τυγχάνει ο διακινούμενος εργαζόμενος, που λαμβάνει σύνταξη γήρατος προβλεπομένη από τη νομοθεσία ενός κράτους μέλους και παροχές στο πλαίσιο ασφαλίσεως κατά ατυχημάτων καταβαλλόμενες από ασφαλιστικό οργανισμό άλλου κράτους μέλους, λιγότερο ευνοϊκής μεταχειρίσεως, κατά τον υπολογισμό του τμήματος των παροχών που πρέπει να αναστέλλεται βάσει των εθνικών διατάξεων του πρώτου κράτους, απ' ό,τι ο εργαζόμενος που, μη έχοντας κάνει χρήση του δικαιώματος ελεύθερης κυκλοφορίας, λαμβάνει τις δύο παροχές δυνάμει της νομοθεσίας του ιδίου κράτους μέλους. Αυτή η άνιση μεταχείριση δεν μπορεί να δικαιολογηθεί βάσει των πρακτικών δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι οργανισμοί κοινωνικής ασφαλίσεως κατά τον υπολογισμό των οφειλομένων παροχών.