Υπόθεση T‑169/19

Style & Taste, SL

κατά

Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου (δέκατο πενταμελές τμήμα) της 2ας Ιουνίου 2021

«Σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Διαδικασία για την κήρυξη ακυρότητας – Εικονιστικό σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που αναπαριστά έναν παίκτη του πόλο – Προγενέστερο εθνικό σχέδιο ή υπόδειγμα – Σχετικός λόγος ακυρότητας – Άρθρο 52, παράγραφος 2, στοιχείο δʹ, του κανονισμού (EK) 40/94 [νυν άρθρο 60, παράγραφος 2, στοιχείο δʹ, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001]»

Σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Παραίτηση, έκπτωση και ακυρότητα – Σχετικοί λόγοι ακυρότητας – Χρήση του σήματος δυνάμενη να απαγορευθεί βάσει άλλου προγενέστερου δικαιώματος – Δικαίωμα βιομηχανικής ιδιοκτησίας – Εικονιστικό σήμα που αναπαριστά έναν παίκτη του πόλο – Προγενέστερο εθνικό σχέδιο ή υπόδειγμα

(Κανονισμός 40/94 του Συμβουλίου, άρθρο 52 § 2, στοιχείο δʹ)

(βλ. σκέψεις 25-32)

Σύνοψη

Κατόπιν αιτήσεως κατατεθείσας στις 29 Σεπτεμβρίου 2004 στο Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO), η εταιρία The Polo/Lauren Company LP καταχώρισε ως σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης το εικονιστικό σημείο που αναπαριστά έναν παίκτη του πόλο. Το σήμα καταχωρίστηκε στις 3 Νοεμβρίου 2005.

Στις 23 Φεβρουαρίου 2016 η εταιρία Style & Taste, SL, υπέβαλε αίτηση για την κήρυξη ακυρότητας του επίμαχου σήματος δυνάμει του άρθρου 52, παράγραφος 2, στοιχείο δʹ, του κανονισμού 40/94 ( 1 ), κατά το οποίο το σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης κηρύσσεται άκυρο όταν η χρήση του μπορεί να απαγορευθεί δυνάμει προγενέστερου δικαιώματος βιομηχανικής ιδιοκτησίας ( 2 ). Προς στήριξη της αιτήσεως για την κήρυξη ακυρότητας, επικαλέστηκε ένα ισπανικό σχέδιο ή υπόδειγμα που είχε καταχωριστεί στις 4 Μαρτίου 1997.

Επειδή η αίτηση της Style & Taste για την κήρυξη ακυρότητας απορρίφθηκε με απόφαση της 7ης Ιανουαρίου 2019 του πέμπτου τμήματος προσφυγών του EUIPO, με την αιτιολογία ότι η ισχύς της καταχώρισης του προγενέστερου σχεδίου ή υποδείγματος είχε λήξει στις 22 Μαΐου 2017, η εν λόγω εταιρία άσκησε προσφυγή ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου ζητώντας την ακύρωση της αποφάσεως αυτής.

Με την απόφασή του, το Γενικό Δικαστήριο κρίνει, για πρώτη φορά, ότι μια αίτηση για την κήρυξη ακυρότητας σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης στηριζόμενη στο άρθρο 52, παράγραφος 2, του κανονισμού 40/94 πρέπει να απορρίπτεται σε περίπτωση που οι προϋποθέσεις για την απαγόρευση της χρήσεως του εν λόγω σήματος δεν πληρούνται πλέον κατά την ημερομηνία που το EUIPO αποφαίνεται επί της αιτήσεως αυτής. Ως εκ τούτου, απορρίπτει την προσφυγή.

Εκτίμηση του Γενικού Δικαστηρίου

Καταρχάς, το Γενικό Δικαστήριο υπενθυμίζει ότι οι διατάξεις του κανονισμού 40/94 πρέπει να ερμηνεύονται υπό το πρίσμα της αρχής της προτεραιότητας, δυνάμει της οποίας το προγενέστερο δικαίωμα υπερισχύει των μεταγενεστέρως καταχωρισθέντων σημάτων.

Στη συνέχεια, το Γενικό Δικαστήριο επισημαίνει, αφενός, ότι η χρησιμοποίηση του ενεστώτα στο άρθρο 52 του κανονισμού 40/94 υποδηλώνει ότι το EUIPO οφείλει να εξακριβώνει ότι οι προϋποθέσεις για την κήρυξη της ακυρότητας σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης βάσει της διατάξεως αυτής πληρούνται κατά την ημερομηνία που αποφαίνεται επί της αιτήσεως για την κήρυξη ακυρότητας. Αφετέρου, το Γενικό Δικαστήριο υπογραμμίζει ότι από την οικονομία των λοιπών διατάξεων του κανονισμού 40/94 περί των σχετικών λόγων ακυρότητας, ιδίως δε από το άρθρο 56, παράγραφος 2, προκύπτει ότι μια αίτηση για την κήρυξη ακυρότητας πρέπει να απορρίπτεται όταν αποδεικνύεται με βεβαιότητα ότι η σύγκρουση με το προγενέστερο σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήρθη κατά το πέρας της διαδικασίας για την κήρυξη ακυρότητας.

Κατά συνέπεια, το Γενικό Δικαστήριο κρίνει ότι ο δικαιούχος προγενέστερου δικαιώματος βιομηχανικής ιδιοκτησίας το οποίο εμπίπτει στο άρθρο 52, παράγραφος 2, στοιχείο δʹ, του κανονισμού 40/94 πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να απαγορεύει τη χρήση του επίδικου σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης όχι μόνον κατά την ημερομηνία καταθέσεως ή προτεραιότητας του εν λόγω σήματος, αλλά και κατά την ημερομηνία που το EUIPO αποφαίνεται επί της αιτήσεως για την κήρυξη ακυρότητας. Εν προκειμένω, το Γενικό Δικαστήριο διαπιστώνει ότι η Style & Taste ούτε προέβαλε ούτε, κατά μείζονα λόγο, απέδειξε ότι, σύμφωνα με το ισπανικό δίκαιο, ήταν δυνατή η απαγόρευση της χρήσεως σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δυνάμει ισπανικού σχεδίου ή υποδείγματος μετά τη λήξη της ισχύος της καταχωρίσεώς του. Κατά συνέπεια, κρίνει ότι η χρήση του επίμαχου σήματος δεν μπορούσε πλέον να απαγορευθεί, κατά την ημερομηνία εκδόσεως της προσβαλλομένης αποφάσεως, δυνάμει του προγενέστερου σχεδίου ή υποδείγματος που επικαλείται η Style & Taste.

( 1 ) Κανονισμός (EK) 40/94 του Συμβουλίου, της 20ής Δεκεμβρίου 1993, για το κοινοτικό σήμα (ΕΕ 1994, L 11, σ. 1), όπως έχει τροποποιηθεί [αντικαταστάθηκε από τον κανονισμό (EK) 207/2009 του Συμβουλίου, της 26ης Φεβρουαρίου 2009, για το σήμα της ΕΕ (ΕΕ 2009, L 78, σ. 1), όπως έχει τροποποιηθεί, ο οποίος επίσης αντικαταστάθηκε από τον κανονισμό (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 14ης Ιουνίου 2017, για το σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ 2017, L 154, σ. 1)].

( 2 ) Άρθρο 52, παράγραφος 2, στοιχείο δʹ, του κανονισμού 40/94 (νυν άρθρο 60, παράγραφος 2, στοιχείο δʹ, του κανονισμού 2017/1001).