Συνεκδικαζόμενες υποθέσεις C-177/17 και C-178/17

Demarchi Gino Sas
και
Graziano Garavaldi

κατά

Ministero della Giustizia

(αιτήσεις του Tribunale amministrativo regionale per il Piemonte
για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Προδικαστική παραπομπή – Άρθρο 47, παράγραφος 2, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης – Εφαρμογή του δικαίου της Ένωσης – Επαρκής σύνδεσμος – Έλλειψη – Αναρμοδιότητα του Δικαστηρίου»

Περίληψη – Διάταξη του Δικαστηρίου (έβδομο τμήμα)
της 7ης Σεπτεμβρίου 2017

Προδικαστικά ερωτήματα – Αρμοδιότητα του Δικαστηρίου – Όρια – Αίτηση ερμηνείας του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ένωσης – Εθνική κανονιστική ρύθμιση που δεν συνιστά μέτρο εφαρμογής του δικαίου της Ένωσης ή δεν παρουσιάζει άλλα στοιχεία συνδέσεως με το δίκαιο αυτό – Πρόδηλη αναρμοδιότητα του Δικαστηρίου

(Άρθρο 6 § 1 ΣΕΕ· άρθρο 267 ΣΛΕΕ· Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άρθρο 51 §§ 1 και 2· Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου, άρθρο 53 § 2)

Για να καθοριστεί αν μια εθνική κανονιστική ρύθμιση εμπίπτει στην εφαρμογή του δικαίου της Ένωσης, κατά την έννοια του άρθρου 51 του Χάρτη, πρέπει να εξετάζεται, μεταξύ άλλων στοιχείων, αν αυτή σκοπεί στην εφαρμογή διατάξεως του δικαίου της Ένωσης, ο χαρακτήρας της ρυθμίσεως αυτής, αν αυτή επιδιώκει σκοπούς διαφορετικούς από εκείνους του δικαίου της Ένωσης, έστω και αν ενδέχεται να επηρεάζει εμμέσως το δίκαιο αυτό, καθώς και αν υφίσταται ειδική ρύθμιση του δικαίου της Ένωσης στον σχετικό τομέα ή δυνάμενη να τον επηρεάσει (αποφάσεις της 6ης Μαρτίου 2014, Siragusa, C-206/13, EU:C:2014:126, σκέψη 25 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία, καθώς και της 10ης Ιουλίου 2014, Julián Hernández κ.λπ., C-198/13, EU:C:2014:2055, σκέψη 37).

Εν προκειμένω, όπως προκύπτει από τις αποφάσεις περί παραπομπής, η επίμαχη στις υποθέσεις των κυρίων δικών εθνική διάταξη αφορά τη διαδικασία εισπράξεως οφειλόμενων από το κράτος ποσών, ως δίκαιη αποζημίωση, λόγω της υπερβολικής διάρκειας δικαστικής διαδικασίας, την οποία προβλέπει το άρθρο 5sexies του νόμου 89/2001. Εντούτοις, πρέπει να τονιστεί ότι, αφενός, οι διατάξεις της Συνθήκης ΛΕΕ που έχει υπόψη του το αιτούν δικαστήριο δεν επιβάλλουν στα κράτη μέλη ειδικές υποχρεώσεις όσον αφορά την είσπραξη οφειλόμενων από το κράτος ποσών, ως δίκαιη αποζημίωση, λόγω της υπερβολικής διάρκειας δικαστικής διαδικασίας και ότι, επί του παρόντος, το δίκαιο της Ένωσης δεν περιλαμβάνει καμία ειδική ρύθμιση συναφώς.

Εντεύθεν συνάγεται ότι κανένα στοιχείο δεν επιτρέπει να θεωρηθεί ότι οι υποθέσεις των κυρίων δικών αφορούν την ερμηνεία ή την εφαρμογή κάποιου κανόνα του δικαίου της Ένωσης πέραν εκείνου που περιλαμβάνεται στον Χάρτη. Ωστόσο, όταν μια έννομη κατάσταση δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του δικαίου της Ένωσης, το Δικαστήριο δεν έχει αρμοδιότητα να αποφανθεί επ’ αυτής, οι δε διατάξεις του Χάρτη των οποίων ενδεχομένως γίνεται επίκληση δεν μπορούν να θεμελιώσουν, αυτές και μόνες, τέτοια αρμοδιότητα (διάταξη της 18ης Φεβρουαρίου 2016, Rîpanu, C-407/15, μη δημοσιευθείσα, EU:C:2016:167, σκέψη 22 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία).

(βλ. σκέψεις 20, 22, 25, 28)