Υπόθεση C–245/17

Pedro Viejobueno Ibáñez

και

Emilia de la Vara González

κατά

Consejería de Educación de Castilla-La Mancha

(αίτηση του Tribunal Superior de Justicia de Castilla-La Mancha
για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Προδικαστική παραπομπή – Οδηγία 1999/70/ΕΚ – Συμφωνία-πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP – Ρήτρα 4 – Αρχή της απαγορεύσεως των διακρίσεων – Εθνική νομοθεσία που επιτρέπει τη λύση των συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου όταν εκλείπει ο λόγος διορισμού – Εκπαιδευτικοί που διορίζονται για το σχολικό έτος – Λύση της σχέσεως εργασίας κατά την ημερομηνία κατά την οποία λήγει το διδακτικό έτος – Οργάνωση του χρόνου εργασίας – Οδηγία 2003/88/ΕΚ»

Περίληψη – Απόφαση του Δικαστηρίου (πρώτο τμήμα)
της 21ης Νοεμβρίου 2018

1. Κοινωνική πολιτική – Συμφωνία-πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP – Οδηγία 1999/70 – Απαγόρευση διακρίσεων εις βάρος των εργαζομένων ορισμένου χρόνου – Εκπαιδευτικοί που διορίζονται για το σχολικό έτος ως αναπληρωτές δημόσιοι υπάλληλοι – Λύση της σχέσεως εργασίας κατά την ημερομηνία κατά την οποία λήγει το διδακτικό έτος – Εθνική νομοθεσία που επιτρέπει τη λύση των συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου όταν εκλείπει ο λόγος διορισμού – Επιτρέπεται

   (Οδηγία 1999/70 του Συμβουλίου, παράρτημα, ρήτρες 3, σημείο 1, και 4, σημείο 1)

2. Κοινωνική πολιτική – Προστασία της ασφάλειας και της υγείας των εργαζομένων – Οργάνωση του χρόνου εργασίας – Δικαίωμα ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών – Εκπαιδευτικοί που διορίζονται για το σχολικό έτος ως αναπληρωτές δημόσιοι υπάλληλοι – Λύση της σχέσεως εργασίας κατά την ημερομηνία κατά την οποία λήγει το διδακτικό έτος – Στέρηση ημερών θερινής ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών αντιστοιχούσας στο εν λόγω σχολικό έτος – Καταβολή για τον λόγο αυτό χρηματικής αποζημίωσης – Επιτρέπεται

   (Οδηγία 2003/88 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, άρθρο 7 § 2)

1.  Η ρήτρα 4, σημείο 1, της συμφωνίας-πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, που συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Ιουνίου 1999, σχετικά με τη συμφωνία πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε εθνική νομοθεσία που επιτρέπει σε εργοδότη να θέσει τέλος, κατά την ημερομηνία κατά την οποία λήγει το διδακτικό έτος, στη σχέση εργασίας ορισμένου χρόνου των εκπαιδευτικών που διορίζονται για ένα σχολικό έτος ως αναπληρωτές δημόσιοι υπάλληλοι, με το αιτιολογικό ότι κατά την ημερομηνία αυτή έχουν παύσει να συντρέχουν οι λόγοι επιτακτικών και επειγουσών αναγκών που αποτελούσαν προϋπόθεση για τον διορισμό τους, ενώ η σχέση εργασίας αορίστου χρόνου των εκπαιδευτικών που είναι τακτικοί υπάλληλοι διατηρείται.

   Ειδικότερα, το γεγονός ότι, κατά την ημερομηνία κατά την οποία λήγει το διδακτικό έτος, η σχέση εργασίας των εκπαιδευτικών τακτικών υπαλλήλων δεν τερματίζεται ούτε αναστέλλεται είναι σύμφυτο προς την ίδια τη φύση της σχέσεως εργασίας των εργαζομένων αυτών. Ειδικότερα, οι εν λόγω εργαζόμενοι μπορούν να κατέχουν μόνιμη θέση ακριβώς διότι απασχολούνται βάσει σχέσεως εργασίας αορίστου χρόνου.

   Αντιθέτως, οι σχέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου, όπως αυτές των ενδιαφερομένων, χαρακτηρίζονται, όπως προκύπτει από τη ρήτρα 3, σημείο 1, της συμφωνίας-πλαισίου, από το γεγονός ότι ο εργοδότης και ο εργαζόμενος έχουν συμφωνήσει, από της συνάψεως των εν λόγω σχέσεων εργασίας, ότι αυτές θα τερματιστούν όταν πληρωθούν προϋποθέσεις που καθορίζονται κατά τρόπο αντικειμενικό, όπως η ολοκλήρωση συγκεκριμένου έργου, η επέλευση συγκεκριμένου γεγονότος ή η παρέλευση συγκεκριμένης ημερομηνίας (πρβλ. αποφάσεις της 5ης Ιουνίου 2018, Grupo Norte Facility,C-574/16, EU:C:2018:390, σκέψη 57, και Montero Mateos, C-677/16, EU:C:2018:393, σκέψη 60).

   Υπό τις συνθήκες αυτές, στο μέτρο που, όπως υπομνήσθηκε, κατ’ ουσίαν, στις σκέψεις 33 και 36 της παρούσας αποφάσεως, η συμφωνία-πλαίσιο δέχεται καταρχήν τον νόμιμο χαρακτήρα της προσφυγής τόσο στις σχέσεις εργασίας αορίστου χρόνου όσο και στις σχέσεις εργασίας ορισμένου χρόνου και δεν τάσσει τις προϋποθέσεις υπό τις οποίες μπορεί να γίνει χρήση των ως άνω σχέσεων εργασίας, διαφορετική μεταχείριση η οποία, όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης, συνίσταται απλώς και μόνον στο ότι μια σχέση εργασίας ορισμένου χρόνου έφθασε, σε ορισμένη ημερομηνία, στο τέλος της, ενώ μια σχέση εργασίας αορίστου χρόνου δεν τερματίστηκε κατά την ημερομηνία αυτή δεν μπορεί να επισύρει κυρώσεις βάσει της συμφωνίας αυτής.

   (βλ. σκέψεις 43, 44, 46, 54, διατακτ. 1)

2.  Το άρθρο 7, παράγραφος 2, της οδηγίας 2003/88/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 4ης Νοεμβρίου 2003, σχετικά με ορισμένα στοιχεία της οργάνωσης του χρόνου εργασίας, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε εθνική νομοθεσία που επιτρέπει τον τερματισμό, κατά την ημερομηνία κατά την οποία λήγει το διδακτικό έτος, της σχέσεως εργασίας ορισμένου χρόνου των εκπαιδευτικών που διορίζονται για ένα σχολικό έτος ως αναπληρωτές δημόσιοι υπάλληλοι, έστω και αν τούτο στερεί τους εκπαιδευτικούς αυτούς από ημέρες θερινής ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών αντιστοιχούσας στο εν λόγω σχολικό έτος, εφόσον οι ως άνω εκπαιδευτικοί λαμβάνουν για τον λόγο αυτό χρηματική αποζημίωση.

   (βλ. σκέψη 58, διατακτ. 2)