Υπόθεση T‑125/16

Firma Léon Van Parys NV

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Τελωνειακή ένωση – Εισαγωγές μπανάνας προελεύσεως Ισημερινού – Εκ των υστέρων είσπραξη εισαγωγικών δασμών – Αίτηση διαγραφής εισαγωγικών δασμών – Απόφαση εκδοθείσα μετά την ακύρωση προηγουμένης αποφάσεως από το Γενικό Δικαστήριο – Εύλογη προθεσμία»

Περίληψη – Απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου (τέταρτο τμήμα) της 11ης Δεκεμβρίου 2017

1. Προσφυγή ακυρώσεως – Πράξεις δεκτικές προσφυγής – Πράξεις παράγουσες δεσμευτικά έννομα αποτελέσματα – Εκτίμηση των εν λόγω αποτελεσμάτων με γνώμονα την ουσία της πράξεως

   (Άρθρο 263 ΣΛΕΕ)

2. Προσφυγή ακυρώσεως – Αρμοδιότητα του δικαστή της Ένωσης – Αίτημα εκδόσεως αναγνωριστικής αποφάσεως – Απαράδεκτο

   (Άρθρο 263 ΣΛΕΕ)

3. Προσφυγή ακυρώσεως – Ακυρωτική απόφαση – Αποτελέσματα – Υποχρέωση λήψεως μέτρων εκτελέσεως – Περιεχόμενο – Δεν είναι απαραίτητο στη νέα απόφαση να επαναλαμβάνεται οπωσδήποτε η ίδια αιτιολογία που περιλαμβανόταν στην ακυρωθείσα πράξη

   (Άρθρο 266 ΣΛΕΕ)

4. Προσφυγή ακυρώσεως – Ακυρωτική απόφαση – Αποτελέσματα – Λήψη μέτρων εκτελέσεως – Εύλογη προθεσμία – Κριτήρια εκτιμήσεως

   (Άρθρο 266 ΣΛΕΕ)

5. Προσφυγή ακυρώσεως – Ακυρωτική απόφαση – Αποτελέσματα – Υποχρέωση λήψεως μέτρων εκτελέσεως – Επανάληψη της διαδικασίας στο στάδιο της διαπιστωθείσας πλημμέλειας – Επιτρέπεται

   (Άρθρο 266 ΣΛΕΕ)

6. Προσφυγή ακυρώσεως – Ακυρωτική απόφαση – Αποτελέσματα – Μερική ακύρωση αποφάσεως της Επιτροπής σχετικής με αίτηση διαγραφής εισαγωγικών δασμών – Υποχρέωση εκδόσεως νέας αποφάσεως – Περιεχόμενο

   (Άρθρο 266 ΣΛΕΕ· κανονισμός 2454/93 της Επιτροπής, άρθρο 907)

7. Προσφυγή ακυρώσεως – Ακυρωτική απόφαση – Αποτελέσματα – Λήψη μέτρων εκτελέσεως – Εύλογη προθεσμία – Μερική ακύρωση αποφάσεως της Επιτροπής σχετικής με αίτηση διαγραφής εισαγωγικών δασμών – Καθυστερημένη έκδοση νέας αποφάσεως – Παραβίαση της αρχής της τηρήσεως εύλογης προθεσμίας – Συνέπειες

   (Άρθρο 266 ΣΛΕΕ· κανονισμός 2454/93 της Επιτροπής, άρθρο 907)

1.  Βλ. το κείμενο της αποφάσεως.

   (βλ. σκέψη 41)

2.  Βλ. το κείμενο της αποφάσεως.

   (βλ. σκέψη 44)

3.  Το άρθρο 266 ΣΛΕΕ δεσμεύει το θεσμικό όργανο που εξέδωσε την ακυρωθείσα πράξη μόνο στο μέτρο που είναι αναγκαίο για να διασφαλιστεί η εκτέλεση της ακυρωτικής αποφάσεως. Υπό την έννοια αυτή, η εν λόγω διάταξη επιβάλλει στο ενδιαφερόμενο όργανο την υποχρέωση να αποφεύγει οποιαδήποτε πράξη προοριζόμενη να αντικαταστήσει την ακυρωθείσα να πάσχει τις ίδιες παρατυπίες με τις εντοπισθείσες στην εν λόγω απόφαση. Εντούτοις, τα θεσμικά όργανα διαθέτουν ευρεία εξουσία εκτιμήσεως προκειμένου να αποφασίσουν ποια μέσα πρέπει να χρησιμοποιήσουν προκειμένου να αντλήσουν τις συνέπειες μιας ακυρωτικής αποφάσεως ή μιας αποφάσεως περί διαπιστώσεως του ανισχύρου, υπό τον όρο ότι τα μέσα αυτά πρέπει να συμβιβάζονται με το διατακτικό της εν λόγω αποφάσεως και με το σκεπτικό που αποτελεί το αναγκαίο στήριγμά του.

   Συγκεκριμένα, το οικείο θεσμικό όργανο είναι ελεύθερο να δεχθεί τον λόγο τον οποίο κρίνει ως τον προσφορότερο για να αιτιολογήσει την απόφασή του, χωρίς να μπορεί ενδεχόμενο σφάλμα κατά την επιλογή του λόγου αυτού να το εμποδίσει να δεχθεί μεταγενέστερα λόγο τον οποίο θα μπορούσε να είχε επικαλεσθεί στην ακυρωθείσα πράξη. Συναφώς, το γεγονός ότι ο λόγος δεν προβλήθηκε στο πλαίσιο της ακυρωθείσας πράξεως ουδόλως εμποδίζει το θεσμικό όργανο να τον προβάλει με την απόφαση που εκδόθηκε προς αντικατάσταση της πράξεως αυτής, αφού το θεσμικό όργανο που εξέδωσε πράξη που ακυρώθηκε μπορεί να προβάλει, με τη νέα του απόφαση, άλλους λόγους πλην εκείνων επί των οποίων στήριξε την πρώτη του απόφαση.

   (βλ. σκέψεις 49, 59, 60)

4.  Βλ. το κείμενο της αποφάσεως.

   (βλ. σκέψη 51)

5.  Εκτός από την περίπτωση που η διαπιστωθείσα πλημμέλεια συνεπάγεται την ακυρότητα ολόκληρης της διαδικασίας, τα εν λόγω θεσμικά όργανα μπορούν, προκειμένου να θεσπίσουν πράξη η οποία αποσκοπεί στην αντικατάσταση προηγούμενης πράξεως η οποία ακυρώθηκε ή κρίθηκε ανίσχυρη, να επαναλάβουν τη διαδικασία από το στάδιο κατά το οποίο διαπράχθηκε η πλημμέλεια.

   (βλ. σκέψη 52)

6.  Κατόπιν της μερικής ακυρώσεως από τον δικαστή της Ένωσης αποφάσεως της Επιτροπής σχετικής με αίτηση διαγραφής εισαγωγικών δασμών, η Επιτροπή οφείλει να επανεξετάσει τα στοιχεία του φακέλου και να λάβει νέα απόφαση επί της αιτήσεως περί διαγραφής των δασμών για να θεραπεύσει τη διαπιστωθείσα πλημμέλεια. Στο πλαίσιο αυτό, η Επιτροπή ήταν υποχρεωμένη να λάβει υπόψη όλα τα πραγματικά και νομικά στοιχεία που ήταν διαθέσιμα κατά τον χρόνο εκδόσεως της πράξεως. Η υποχρέωση της Επιτροπής να καταρτίσει μια απόφαση με όλη την απαιτούμενη επιμέλεια και να εκδώσει την απόφασή της βάσει όλων των δυναμένων να ασκήσουν επιρροή στοιχείων απορρέει ειδικότερα από την αρχή της χρηστής διοικήσεως, την αρχή της νομιμότητας και την αρχή της ίσης μεταχειρίσεως. Υπό τις συνθήκες αυτές, δεν μπορεί να προσαφθεί στην Επιτροπή το ότι έκρινε ότι η έρευνά της έπρεπε να επαναληφθεί και ότι ο φάκελος έπρεπε να συμπληρωθεί.

   Εξάλλου, δεν μπορεί βασίμως να υποστηριχτεί ότι, κατόπιν της ex tunc μερικής ακυρώσεως της πρώτης αποφάσεως, η Επιτροπή διέθετε μόνο πέντε ημέρες για να εκδώσει απόφαση επί της αιτήσεως περί διαγραφής των δασμών, ώστε να τηρήσει την εννεάμηνη αποκλειστική προθεσμία του άρθρου 907 του κανονισμού 2454/93, για τον καθορισμό ορισμένων διατάξεων εφαρμογής του κανονισμού (ΕΟΚ) 2913/92 περί θεσπίσεως του κοινοτικού τελωνειακού κώδικα. Συγκεκριμένα, η εννεάμηνη προθεσμία που προβλέπεται από τη διάταξη αυτή δεν μπορεί να έχει εφαρμογή στο πλαίσιο διαδικασίας που επαναλήφθηκε δυνάμει του άρθρου 266 ΣΛΕΕ.

   (βλ. σκέψεις 54-56, 62)

7.  Η παραβίαση της αρχής της εύλογης προθεσμίας δεν δικαιολογεί, κατά κανόνα, την ακύρωση αποφάσεως που έχει εκδοθεί κατά το πέρας διοικητικής διαδικασίας. Συγκεκριμένα, η μη τήρηση της αρχής της εύλογης προθεσμίας θίγει το κύρος της διοικητικής διαδικασίας μόνον όταν η παρέλευση υπερβολικά μεγάλου χρονικού διαστήματος μπορεί να έχει αντίκτυπο στο περιεχόμενο αυτό καθαυτό της αποφάσεως που εκδίδεται κατά το πέρας της διοικητικής διαδικασίας.

   Συναφώς, είναι, βεβαίως, αληθές ότι το σύστημα, και ειδικότερα η προθεσμία των εννέα μηνών που προβλέπει το άρθρο 907 του κανονισμού 2454/93, για τον καθορισμό ορισμένων διατάξεων εφαρμογής του κανονισμού (ΕΟΚ) 2913/92 του Συμβουλίου περί θεσπίσεως του κοινοτικού τελωνειακού κώδικα, δεν δεσμεύει πλέον την Επιτροπή στο πλαίσιο της διαδικασίας που κινήθηκε δυνάμει του άρθρου 266 ΣΛΕΕ. Ωστόσο, γεγονός παραμένει ότι, εκδίδοντας την απόφαση προς αντικατάσταση της ακυρωθείσας αποφάσεως χωρίς να τηρήσει εύλογη προθεσμία, η Επιτροπή δεν τήρησε τις εγγυήσεις που προβλέπει ο κανονισμός 2454/93 και κατέστησε τον κανονισμό αυτόν άνευ πρακτικής αποτελεσματικότητας για τον ενδιαφερόμενο, του στέρησε τη δυνατότητα να επιτύχει την έκδοση αποφάσεως εντός των προβλεπόμενων προθεσμιών, καθώς και την εγγύηση της ευνοϊκής αποφάσεως στην περίπτωση της μη απαντήσεως εντός των προθεσμιών αυτών.

   Ως εκ τούτου, η Επιτροπή, εκδίδοντας την απόφαση προς αντικατάσταση της ακυρωθείσας αποφάσεως 34 μήνες μετά τη δημοσίευση της ακυρωτικής αποφάσεως, παραβίασε την αρχή της εύλογης προθεσμίας, πράγμα που συνιστά λόγο ακυρώσεως της δεύτερης αποφάσεως.

   (βλ. σκέψεις 82, 91-93)