Υπόθεση C-97/16

José María Pérez Retamero

κατά

TNT Express Worldwide Spain S.L. κ.λπ.

(αίτηση του Juzgado de lo Social no 3 de Barcelona
για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Προδικαστική παραπομπή – Κοινωνική πολιτική – Οδηγία 2002/15/ΕΚ – Προστασία της ασφάλειας και της υγείας των εργαζομένων – Οργάνωση του χρόνου εργασίας – Οδικές μεταφορές – Μετακινούμενος εργαζόμενος – Αυτοαπασχολούμενος οδηγός – Έννοια – Απαράδεκτο»

Περίληψη – Απόφαση του Δικαστηρίου (δέκατο τμήμα)
της 2ας Μαρτίου 2017

Προδικαστικά ερωτήματα – Αρμοδιότητα του Δικαστηρίου – Όρια – Αίτηση ερμηνείας διατάξεων του δικαίου της Ένωσης που προδήλως δεν έχουν εφαρμογή στη διαφορά της κύριας δίκης – Ανεφάρμοστο της οδηγίας 2002/15 σε διαφορά σχετική με αγωγή κατά απολύσεως – Απαράδεκτο

(Άρθρο 267 ΣΛΕΕ· οδηγία 2002/15 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, άρθρα 1 και 3)

Η αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Juzgado de lo Social no 3 de Barcelona (δικαστήριο εργατικών διαφορών της Βαρκελώνης, Ισπανία) είναι απαράδεκτη.

Από πάγια νομολογία προκύπτει ότι η απόρριψη αιτήσεως εθνικού δικαστηρίου δύναται, μεταξύ άλλων, να δικαιολογηθεί όταν το δίκαιο της Ένωσης προδήλως δεν θα μπορούσε να εφαρμοσθεί, ούτε άμεσα ούτε έμμεσα, επί των περιστάσεων της υποθέσεως (απόφαση της 7ης Ιουλίου 2011, Agafiței κ.λπ., C-310/10, EU:C:2011:467, σκέψη 28).

Συναφώς, επισημαίνεται, αφενός, ότι, όπως προκύπτει από το άρθρο 1 της οδηγίας 2002/15, σκοπός της είναι να θεσπίσει τις ελάχιστες προδιαγραφές για την οργάνωση του χρόνου εργασίας προκειμένου να βελτιωθεί η προστασία της ασφάλειας και της υγείας των εκτελούντων κινητές δραστηριότητες οδικών μεταφορών, καθώς και η οδική ασφάλεια, και να υπάρξει περαιτέρω προσέγγιση μεταξύ των όρων ανταγωνισμού. Αφετέρου, σύμφωνα με το άρθρο 3 της οδηγίας 2002/15, οι περιλαμβανόμενοι σε αυτήν ορισμοί διατυπώνονται «για τους σκοπούς της παρούσας οδηγίας». Επομένως, η ερμηνεία των εννοιών «μετακινούμενος εργαζόμενος» και «αυτοαπασχολούμενος οδηγός», οι οποίες ορίζονται στο άρθρο 3, στοιχεία δʹ και εʹ, της οδηγίας αυτής, δεν μπορεί να υπερβεί τα όρια του πεδίου εφαρμογής της εν λόγω οδηγίας.

Εν προκειμένω, επιβάλλεται η διαπίστωση ότι η διαφορά της κύριας δίκης, η οποία αφορά αγωγή κατά απολύσεως, δεν σχετίζεται με ζήτημα αναγόμενο στην οργάνωση του χρόνου εργασίας, αλλά με το ζήτημα αν ο ενδιαφερόμενος πρέπει να χαρακτηρισθεί ως «μετακινούμενος εργαζόμενος» και, κατά συνέπεια, ως μισθωτός στο πλαίσιο της εφαρμογής του εθνικού εργατικού δικαίου, συγκεκριμένα δε της νομοθεσίας περί απολύσεων.

Από τα ανωτέρω συνάγεται το συμπέρασμα ότι διαφορά όπως αυτή της κύριας δίκης δεν εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας 2002/15 και ότι, ως εκ τούτου, οι έννοιες που περιλαμβάνονται στο άρθρο 3, στοιχεία δʹ και εʹ, της οδηγίας δεν τυγχάνουν εφαρμογής επί της διαφοράς αυτής.

(βλ. σκέψεις 23, 25-28, 30 και διατακτ.)