ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ (δεύτερο τμήμα)

της 20ής Ιανουαρίου 2016

Alessandro Proia

κατά

Ευρωπαϊκής Επιτροπής

«Υπαλληλική υπόθεση — Συμβασιούχος υπάλληλος — Αποδοχές — Επίδομα αποδημίας — Προϋποθέσεις του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, του παραρτήματος VII του ΚΥΚ — Συνήθης διαμονή πριν από την ανάληψη καθηκόντων — Περίοδος σπουδών την οποία διαδέχονται περίοδος πρακτικής ασκήσεως και διαδοχικές συμβάσεις εργασίας στο κράτος του τόπου υπηρεσίας — Βούληση του συγκεκριμένου υπαλλήλου να μεταφέρει το μόνιμο κέντρο των συμφερόντων του στο κράτος του τόπου υπηρεσίας από την έναρξη των σπουδών του — Δεν συνάγεται»

Αντικείμενο:

Προσφυγή ασκηθείσα δυνάμει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ, το οποίο έχει εφαρμογή στη Συνθήκη ΕΚΑΕ βάσει του άρθρου 106α της Συνθήκης αυτής, με την οποία ο Α. Proia ζητεί την ακύρωση της αποφάσεως της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της 25ης Σεπτεμβρίου 2014, με την οποία δεν του χορηγήθηκε επίδομα αποδημίας δυνάμει του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, του παραρτήματος VII του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: ΚΥΚ).

Απόφαση:

Η απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της 25ης Σεπτεμβρίου 2014, περί μη χορηγήσεως στον Α. Proia επιδόματος αποδημίας δυνάμει του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, του παραρτήματος VII του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης ακυρώνεται. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φέρει τα δικαστικά έξοδά της και καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα του A. Proia.

Περίληψη

1. Υπάλληλοι — Αποδοχές — Επίδομα αποδημίας — Προϋποθέσεις χορηγήσεως — Έλλειψη συνήθους διαμονής ή κύριας επαγγελματικής δραστηριότητας στο κράτος μέλος του τόπου υπηρεσίας κατά την περίοδο αναφοράς — Έννοια συνήθους διαμονής — Σποραδική και σύντομης διάρκειας απουσία από το εν λόγω κράτος — Περίσταση που δεν επηρεάζει τον χαρακτήρα της διαμονής ως συνήθους

   (Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, παράρτημα VII, άρθρο 4 § 1, στοιχείο αʹ)

2. Υπάλληλοι — Αποδοχές — Επίδομα αποδημίας — Προϋποθέσεις χορηγήσεως — Έλλειψη συνήθους διαμονής ή κύριας επαγγελματικής δραστηριότητας στο κράτος μέλος του τόπου υπηρεσίας κατά την περίοδο αναφοράς — Περίοδος πανεπιστημιακών σπουδών στο κράτος του τόπου υπηρεσίας, την οποία διαδέχεται περίοδος πρακτικής ασκήσεως ή εργασίας στο αυτό κράτος — Βούληση του ενδιαφερομένου να μεταφέρει το μόνιμο κέντρο των συμφερόντων του στο εν λόγω κράτος κατά την περίοδο των σπουδών — Εκτίμηση a posteriori, υπό το πρίσμα των γεγονότων και περιστάσεων της περιόδου της πρακτικής ασκήσεως ή της εργασίας — Αποκλείεται

   (Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, παράρτημα VII, άρθρο 4 § 1, στοιχείο αʹ)

1.  Το άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, του παραρτήματος VII του ΚΥΚ έχει την έννοια ότι καθιερώνει ως κριτήριο, για τη χορήγηση του επιδόματος αποδημίας, τη συνήθη διαμονή του οικείου υπαλλήλου ή μέλους του λοιπού προσωπικού πριν από την ανάληψη των καθηκόντων του. Συναφώς, η συνήθης διαμονή είναι ο τόπος που ο ενδιαφερόμενος υπάλληλος ή μέλος του λοιπού προσωπικού όρισε, με τη βούληση να του προσδώσει μόνιμο χαρακτήρα, ως το μόνιμο ή σύνηθες κέντρο των συμφερόντων του, εξυπακουομένου ότι, προς τον σκοπό του καθορισμού της συνήθους διαμονής, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη όλα τα πραγματικά στοιχεία που την αποτελούν, και ιδίως η πραγματική διαμονή του ενδιαφερομένου. Ο ενδιαφερόμενος υπάλληλος ή μέλος του λοιπού προσωπικού χάνει το δικαίωμα επί επιδόματος αποδημίας μόνον εάν, καθόλη τη διάρκεια της περιόδου αναφοράς, είχε τη συνήθη διαμονή του ή άσκησε την κύρια επαγγελματική του δραστηριότητα στη χώρα του τόπου υπηρεσίας του, εξυπακουομένου ότι σποραδικές και σύντομης διάρκειας απουσίες δεν δύνανται να θεωρηθούν αρκετές για να απολέσει η διαμονή του προσφεύγοντος στο κράτος του τόπου υπηρεσίας τον χαρακτήρα της συνήθους διαμονής.

   (βλ. σκέψεις 44 και 45)

   Παραπομπή:

   ΔΔΔΕΕ: αποφάσεις της 9ης Μαρτίου 2010, Tzvetanova κατά Επιτροπής,F‑33/09, EU:F:2010:18, σκέψη 39· της 15ης Μαρτίου 2011, Mioni κατά Επιτροπής,F‑28/10, EU:F:2011:23, σκέψη 22, και της 18ης Ιουνίου 2015, Pondichie κατά Επιτροπής,F‑50/14, EU:F:2015:62, σκέψεις 34 και 35 και εκεί παρατιθέμενη νομολογία

2.  Το γεγονός και μόνον της διαμονής σε μια χώρα για την παρακολούθηση πανεπιστημιακών σπουδών, εξ ορισμού χρονικώς περιορισμένων, δεν προδικάζει την ύπαρξη βουλήσεως μεταφοράς του μόνιμου κέντρου συμφερόντων του ενδιαφερομένου στην εν λόγω χώρα. Εντούτοις, η διαμονή του ενδιαφερομένου ως σπουδαστή σε μια χώρα δεν αποκλείεται να συνιστά συνήθη διαμονή στην εν λόγω χώρα, εφόσον, λαμβανόμενη υπόψη μαζί με άλλα κρίσιμα στοιχεία, αποδεικνύει την ύπαρξη διαρκών κοινωνικών και επαγγελματικών δεσμών του ενδιαφερομένου με τη χώρα αυτή.

   Συνεπώς, στην περίπτωση περιόδου σπουδών του ενδιαφερομένου την οποία διαδέχθηκε περίοδος πρακτικής ασκήσεως και/ή εργασίας του στο ίδιο κράτος, η συνεχής παρουσία του ενδιαφερομένου μπορεί να δημιουργήσει τεκμήριο, ασφαλώς μαχητό, υπέρ της βουλήσεώς του να μεταφέρει το μόνιμο ή σύνηθες κέντρο των συμφερόντων του και, κατά συνέπεια, τη συνήθη διαμονή του στο εν λόγω κράτος.

   Εντούτοις, η βούληση του ενδιαφερομένου περί μεταφοράς του μονίμου κέντρου των συμφερόντων του στην εν λόγω χώρα κατά την περίοδο των σπουδών του δεν μπορεί να εκτιμηθεί a posteriori, υπό το πρίσμα των γεγονότων και των περιστάσεων που ακολούθησαν την περίοδο των σπουδών. Πράγματι, μια τέτοια προσέγγιση θα αγνοούσε τα πραγματικά στοιχεία που χαρακτήριζαν την κατάσταση του ενδιαφερομένου κατά τη διάρκεια των ίδιων των σπουδών του. Κατά συνέπεια, από το γεγονός ότι ο ενδιαφερόμενος είχε τη συνήθη διαμονή του στο κράτος του τόπου υπηρεσίας του κατά την περίοδο της πρακτικής ασκήσεως ή της εργασίας του ουδόλως μπορεί να συναχθεί αναδρομικώς ότι είχε μεταφέρει το μόνιμο κέντρο των συμφερόντων του ήδη από την περίοδο των σπουδών του.

   (βλ. σκέψεις 49, 50 και 61)

   Παραπομπή:

   ΔΔΔΕΕ: αποφάσεις της 4ης Δεκεμβρίου 2008, Blais κατά ΕΚΤ,F‑6/08, EU:F:2008:160, σκέψη 90· της 9ης Μαρτίου 2010, Tzvetanova κατά Επιτροπής,F‑33/09, EU:F:2010:18, σκέψη 45· της 15ης Μαρτίου 2011, Mioni κατά Επιτροπής,F‑28/10, EU:F:2011:23, σκέψεις 31 και 32, και της 18ης Ιουνίου 2015, Pondichie κατά Επιτροπής,F‑50/14, EU:F:2015:62, σκέψη 39