Υπόθεση C-406/15

Petya Milkova

κατά

Izpalnitelen direktor na Agentsiata za privatizatsia i sledprivatizatsionen kontrol

(αίτηση του Varhoven administrativen sad
για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Προδικαστική παραπομπή – Κοινωνική πολιτική – Ίση μεταχείριση στην απασχόληση και την εργασία – Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία – Άρθρα 5 και 27 – Οδηγία 2000/78/ΕΚ – Άρθρο 7 – Ενισχυμένη προστασία πασχόντων από αναπηρία μισθωτών σε περίπτωση απολύσεως – Μη πρόβλεψη αντίστοιχης προστασίας για τους πάσχοντες από αναπηρία δημοσίους υπαλλήλους – Γενική αρχή της ίσης μεταχειρίσεως»

Περίληψη – Απόφαση του Δικαστηρίου (δεύτερο τμήμα)
της 9ης Μαρτίου 2017

Κοινωνική πολιτική – Ίση μεταχείριση στην απασχόληση και την εργασία – Οδηγία 2000/78 – Ερμηνεία της εν λόγω οδηγίας υπό το πρίσμα της Συμβάσεως των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία – Ενισχυμένη προστασία πασχόντων από αναπηρία μισθωτών σε περίπτωση απολύσεως – Μη πρόβλεψη αντίστοιχης προστασίας για τους πάσχοντες από αναπηρία δημοσίους υπαλλήλους – Επιτρέπεται – Προϋπόθεση – Τήρηση της γενικής αρχής της ίσης μεταχειρίσεως – Επαλήθευση από το εθνικό δικαστήριο – Κριτήρια – Επέκταση της εν λόγω προστασίας στους πάσχοντες από αναπηρία δημοσίους υπαλλήλους σε περίπτωση παραβιάσεως της εν λόγω αρχής

(Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άρθρα 20 και 21· οδηγία 2000/78 του Συμβουλίου, άρθρο 7 § 2· απόφαση 2010/48 του Συμβουλίου)

Κατ’ ορθή ερμηνεία, το άρθρο 7, παράγραφος 2, της οδηγίας 2000/78/ΕΚ του Συμβουλίου, της 27ης Νοεμβρίου 2000, για τη διαμόρφωση γενικού πλαισίου για την ίση μεταχείριση στην απασχόληση και την εργασία, θεωρούμενο υπό το πρίσμα της Συμβάσεως των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία, η οποία εγκρίθηκε εξ ονόματος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας με την απόφαση 2010/48/ΕΚ του Συμβουλίου, της 26ης Νοεμβρίου 2009, και σε συνδυασμό με τη γενική αρχή της ίσης μεταχειρίσεως, η οποία κατοχυρώνεται με τα άρθρα 20 και 21 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επιτρέπει κανονιστική ρύθμιση κράτους μέλους, όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης, η οποία παρέχει στους μισθωτούς που πάσχουν από ορισμένα είδη αναπηρίας ειδική προληπτική προστασία σε περίπτωση απολύσεως, χωρίς, ωστόσο, να παρέχει αντίστοιχη προστασία στους δημοσίους υπαλλήλους που πάσχουν από τα ίδια είδη αναπηρίας, τούτο δε υπό τον όρον ότι δεν διαπιστώνεται παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως, όρο τη συνδρομή του οποίου απόκειται στο αιτούν δικαστήριο να ελέγξει. Κατά τον έλεγχο αυτόν, η σύγκριση των καταστάσεων πρέπει να βασισθεί σε ανάλυση εστιασμένη στο σύνολο των κρίσιμων κανόνων του εθνικού δικαίου που διέπουν τις θέσεις, αφενός, των μισθωτών που πάσχουν από συγκεκριμένη αναπηρία και, αφετέρου, των πασχόντων από την ίδια αναπηρία δημοσίων υπαλλήλων, λαμβανομένου ιδίως υπόψη του σκοπού της επίμαχης στην υπόθεση της κύριας δίκης προστασίας έναντι της απολύσεως.

Στην περίπτωση κατά την οποία κριθεί ότι κανονιστική ρύθμιση κράτους μέλους, όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκη, προσκρούει στο άρθρο 7, παράγραφος 2, της οδηγίας 2000/78, θεωρούμενο υπό το πρίσμα της Συμβάσεως των Ηνωμένων Εθνών για τα δικαιώματα των ατόμων με αναπηρία και σε συνδυασμό με τη γενική αρχή της ίσης μεταχειρίσεως, η υποχρέωση σεβασμού του δικαίου της Ένωσης θα επιτάσσει τη διεύρυνση του πεδίου εφαρμογής των εθνικών κανόνων προστασίας των μισθωτών που πάσχουν από συγκεκριμένο είδος αναπηρίας, ούτως ώστε οι προστατευτικοί αυτοί κανόνες να καταλαμβάνουν και τους πάσχοντες από το ίδιο είδος αναπηρίας δημοσίους υπαλλήλους.

(βλ. σκέψεις 64, 70, διατακτ. 1 και 2)