Υπόθεση C‑96/15

Saint Louis Sucre

κατά

Directeur général des douanes et droits indirects

(αίτηση του tribunal de grande instance de Nanterre

για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Προδικαστική παραπομπή — Γεωργία — Ζάχαρη — Καταβολή εισφορών από τους παραγωγούς — Δικαίωμα επιστροφής — Ζάχαρη που είχε αποθεματοποιηθεί χωρίς να εξαχθεί — Αδικαιολόγητος πλουτισμός — Επιχειρηματική ελευθερία — Μέθοδος υπολογισμού»

Περίληψη – Απόφαση του Δικαστηρίου (τρίτο τμήμα) της 16ης Ιουνίου 2016

1. Προδικαστικά ερωτήματα – Αρμοδιότητα του Δικαστηρίου – Όρια – Αρμοδιότητα του εθνικού δικαστηρίου – Αναγκαιότητα υποβολής προδικαστικού ερωτήματος και κρισιμότητα των ζητημάτων που τίθενται – Εκτίμηση του εθνικού δικαστηρίου

   (Άρθρο 267 ΣΛΕΕ)

2. Γεωργία – Κοινή οργάνωση των αγορών – Ζάχαρη – Καταβολή εισφορών από τους παραγωγούς – Υπολογισμός του εξαγώγιμου πλεονάσματος – Συνυπολογισμός των ποσοτήτων ζάχαρης που είχαν αποθεματοποιηθεί χωρίς να εξαχθούν μέχρι το τέλος της περιόδου εμπορίας 2005/2006 – Διακοπή της ισχύος του συστήματος των εισφορών στην παραγωγή μετά το πέρας της προαναφερθείσας περιόδου εμπορίας – Δεν ασκεί επιρροή

   (Άρθρα 40 ΣΛΕΕ έως 43 ΣΛΕΕ· κανονισμοί του Συμβουλίου 1260/2001, αιτιολογική σκέψη 15 και άρθρο 15 §§2, 3, και 8, 318/2006 και 1360/2013· κανονισμός 314/2002 του Συμβουλίου, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 1140/2003, άρθρο 6 § 4)

1.  Βλ. το κείμενο της απoφάσεως.

   (βλ. σκέψη 34)

2.  Το άρθρο 15, παράγραφοι 2 και 8, του κανονισμού 1260/2001, για την κοινή οργάνωση των αγορών στον τομέα της ζάχαρης, έχει την έννοια ότι παραγωγός ζάχαρης δεν μπορεί να στηριχθεί στη συγκεκριμένη διάταξη για να αξιώσει την επιστροφή των εισφορών στην παραγωγή τις οποίες κατέβαλε για τις ποσότητες ζάχαρης A και B που παρέμεναν αποθεματοποιημένες στις 30 Ιουνίου 2006, δεδομένου ότι δεν προβλέφθηκε, με τον κανονισμό 318/2006, για την κοινή οργάνωση των αγορών στον τομέα της ζάχαρης, παράταση της ισχύος του συστήματος των εισφορών στην παραγωγή μετά την ημερομηνία αυτή.

   Ειδικότερα, ο αποκλεισμός, στο πλαίσιο του υπολογισμού του εξαγώγιμου πλεονάσματος για τις περιόδους εμπορίας 2001/2002 έως 2005/2006, των ποσοτήτων ζάχαρης, ισογλυκόζης και σιροπιού ινουλίνης που βρίσκονταν αποθεματοποιημένες στο τέλος της περιόδου εμπορίας 2005/2006 θα αντέβαινε τόσο στο άρθρο 6, παράγραφος 4, του κανονισμού 314/2002, για τη θέσπιση των λεπτομερειών εφαρμογής του καθεστώτος των ποσοστώσεων στον τομέα της ζάχαρης, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 1140/2003, ο οποίο προβλέπει ρητώς τον συνυπολογισμό τέτοιων αποθεματοποιημένων ποσοτήτων, όσο και στο άρθρο 15, παράγραφος 2, στοιχείο αʹ, του κανονισμού 1260/2001, το οποίο αναφέρεται επίσης σε εξαγώγιμο, και όχι σε εξαγόμενο, πλεόνασμα, όπερ σημαίνει ότι περιλαμβάνονται κατ’ ανάγκην, όπως επισημαίνεται και στην αιτιολογική σκέψη 15 του κανονισμού αυτού, οι ποσότητες που παραμένουν εντός της εσωτερικής αγοράς κατά το πέρας της οικείας περιόδου εμπορίας, άρα και οι αποθεματοποιημένες. Επιπλέον, το γεγονός ότι εξακολουθεί να γίνεται λόγος για «προβλεπόμενη» συνολική ζημία, ακόμη και μετά την προσαρμογή δυνάμει του άρθρου 15, παράγραφοι 2 και 3, του κανονισμού 1260/2001, όσον αφορά τις περιόδους εμπορίας 2001/2002 έως 2005/2006, υποδηλώνει ότι ενδέχεται, στο χρονικό αυτό σημείο, να μην έχει επέλθει ακόμη ολόκληρη η ζημία. Έτσι, δεν μπορεί να γίνει δεκτό ότι το Συμβούλιο υπέπεσε σε πρόδηλο σφάλμα, ούτε ότι καταχράστηκε την εξουσία του, ούτε ότι υπερέβη προδήλως τα όρια της διακριτικής ευχέρειας την οποία του παρέχουν, στον τομέα της γεωργίας, τα άρθρα 40 έως 43 ΣΛΕΕ, προβλέποντας ότι, όσον αφορά την περίοδο εμπορίας 2005/2006, έπρεπε να συνυπολογιστεί το υφιστάμενο εξαγώγιμο πλεόνασμα κατά το πέρας της περιόδου αυτής, και άρα, κατ’ ανάγκην, και οι ποσότητες ζάχαρης που παρέμεναν αποθεματοποιημένες κατά το ίδιο χρονικό σημείο.

   Υπό τις συνθήκες αυτές, από την εξέταση του κανονισμού 1360/2013, σχετικά με τον καθορισμό των εισφορών στην παραγωγή στον τομέα της ζάχαρης για τις περιόδους εμπορίας 2001/02, 2002/03, 2003/04, 2004/05 και 2005/06, του συντελεστή που απαιτείται για τον υπολογισμό της συμπληρωματικής εισφοράς για τις περιόδους εμπορίας 2001/02 και 2004/05 και των ποσών που πρέπει να καταβληθούν από τις βιομηχανίες ζάχαρης στους πωλητές ζαχαροτεύτλων λόγω της διαφοράς μεταξύ του ανώτατου ποσού των εισφορών και του ποσού των εισφορών αυτών που πρέπει να εισπραχθούν για τα έτη εμπορίας 2002/03, 2003/04 και 2005/06 δεν προέκυψε κανένα στοιχείο το οποίο θα μπορούσε να θίξει το κύρος του κανονισμού αυτού.

   (βλ. σκέψεις 44, 45, 52, 54, 56, διατακτ. 1 και 2)