Υπόθεση C‑346/13

Ville de Mons

κατά

Base Company SA

(αίτηση του cour d’appel de Mons για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Προδικαστική παραπομπή — Δίκτυα και υπηρεσίες ηλεκτρονικών επικοινωνιών — Οδηγία 2002/20/ΕΚ — Άρθρο 13 — Τέλος που οφείλεται για τα δικαιώματα εγκαταστάσεως διευκολύνσεων — Πεδίο εφαρμογής — Δημοτική κανονιστική ρύθμιση η οποία επιβάλλει φορολογική επιβάρυνση στους ιδιοκτήτες πυλώνων και ιστών κινητής τηλεφωνίας»

Περίληψη — Απόφαση του Δικαστηρίου (τρίτο τμήμα) της 6ης Οκτωβρίου 2015

Προσέγγιση των νομοθεσιών — Τομέας των τηλεπικοινωνιών — Δίκτυα και υπηρεσίες ηλεκτρονικών επικοινωνιών — Άδεια — Οδηγία 2002/20 — Τέλος που οφείλεται για τα δικαιώματα χρήσεως και τα δικαιώματα εγκαταστάσεως διευκολύνσεων — Έννοια — Φορολογική επιβάρυνση η οποία επιβάλλεται στους ιδιοκτήτες πυλώνων και ιστών κινητής τηλεφωνίας, που δεν ήταν δυνατόν να τοποθετηθούν σε ήδη υφιστάμενη εγκατάσταση — Δεν εμπίπτει

(Οδηγία 2002/20 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, άρθρο 13)

Το άρθρο 13 της οδηγίας 2002/20, για την αδειοδότηση δικτύων και υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών (οδηγία για την αδειοδότηση), έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται στην επιβολή φορολογικής επιβαρύνσεως στον ιδιοκτήτη κατασκευών εγκατεστημένων σε δικό τους χώρο, όπως είναι οι πυλώνες και οι ιστοί οι οποίοι προορίζονται για την υποστήριξη των κεραιών που είναι αναγκαίες για την ομαλή λειτουργία του δικτύου κινητής τηλεπικοινωνίας και που δεν ήταν δυνατόν να τοποθετηθούν σε ήδη υφιστάμενη εγκατάσταση.

Πράγματι, μολονότι η επίμαχη στην κύρια δίκη φορολογική επιβάρυνση επιβάλλεται στους ιδιοκτήτες πυλώνων και ιστών προοριζομένων να υποστηρίζουν τις κεραίες που είναι αναγκαίες για την ομαλή λειτουργία του δικτύου κινητής τηλεπικοινωνίας, οι οποίοι αποτελούν υλικές υποδομές για την παροχή δικτύων και υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών, η εν λόγω φορολογική επιβάρυνση δεν φαίνεται να έχει τα χαρακτηριστικά τέλους επιβαλλόμενου στις επιχειρήσεις που παρέχουν δίκτυα και υπηρεσίες ηλεκτρονικών τηλεπικοινωνιών, ως αντιπαροχή για το δικαίωμα εγκαταστάσεως διευκολύνσεων.

Επιπλέον, η γενεσιουργός αιτία αυτής της φορολογικής επιβαρύνσεως, η οποία επιβάλλεται σε κάθε ιδιοκτήτη πυλώνων ή ιστών, είτε είναι κάτοχος αδείας χορηγηθείσας κατ’ εφαρμογήν της οδηγίας 2002/20 είτε όχι, δεν φαίνεται να συνδέεται με τη διαδικασία χορηγήσεως γενικής αδείας η οποία επιτρέπει στις επιχειρήσεις να παρέχουν υπηρεσίες και δίκτυα ηλεκτρονικών επικοινωνιών, πράγμα το οποίο εναπόκειται πάντως στο εθνικό δικαστήριο να ελέγξει.

(βλ. σκέψεις 22-24 και διατακτ.)