Συνεκδικασθείσες υποθέσεις C‑53/13 και C‑80/13

Strojírny Prostějov, a.s.

και

ACO Industries Tábor s.r.o.

κατά

Odvolací finanční ředitelství

(αιτήσεις του Krajský soud v Ostravě και του Nejvyšší správní soud

για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Ελεύθερη παροχή των υπηρεσιών — Επιχείρηση προσωρινής απασχολήσεως προσωπικού — Απόσπαση εργαζομένων από επιχείρηση εγκατεστημένη σε άλλο κράτος μέλος — Περιορισμός — Επιχείρηση που χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες εργαζομένων — Παρακράτηση στην πηγή του φόρου εισοδήματος των εργαζομένων αυτών — Υποχρέωση — Απόδοση στον εθνικό προϋπολογισμό — Υποχρέωση — Περίπτωση εργαζομένων που έχουν αποσπασθεί από ημεδαπή επιχείρηση — Δεν υφίστανται τέτοιου είδους υποχρεώσεις»

Περίληψη — Απόφαση του Δικαστηρίου (πρώτο τμήμα) της 19ης Ιουνίου 2014

Ελεύθερη παροχή υπηρεσιών – Περιορισμοί – Φορολογική νομοθεσία – Φόροι εισοδήματος – Εθνική ρύθμιση η οποία επιβάλλει, στην επιχείρηση που χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες εργαζομένων, την υποχρέωση παρακρατήσεως στην πηγή του φόρου εισοδήματος των εργαζομένων που έχουν αποσπασθεί από επιχειρήσεις προσωρινής απασχολήσεως προσωπικού εγκατεστημένες σε άλλο κράτος μέλος – Η υποχρέωση αυτή δεν υφίσταται στην περίπτωση εργαζομένων που αποσπώνται από ημεδαπή επιχείρηση – Δεν επιτρέπεται

(Άρθρο 56 ΣΛΕΕ)

Το άρθρο 56 ΣΛΕΕ αντιτίθενται σε ρύθμιση δυνάμει της οποίας οι εγκατεστημένες σε ορισμένο κράτος μέλος εταιρίες που χρησιμοποιούν εργαζομένους τους οποίους απασχολούν και έχουν θέσει υπό απόσπαση επιχειρήσεις προσωρινής απασχολήσεως προσωπικού, οι οποίες είναι μεν εγκατεστημένες σε άλλο κράτος μέλος αλλά δραστηριοποιούνται στο πρώτο κράτος μέσω υποκαταστήματος, οφείλουν να παρακρατούν στην πηγή και να αποδίδουν στο πρώτο κράτος προκαταβολή επί του φόρου εισοδήματος των εν λόγω εργαζομένων, ενώ η υποχρέωση αυτή δεν προβλέπεται για τις εγκατεστημένες στο πρώτο κράτος εταιρίες που χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες επιχειρήσεων προσωρινής απασχολήσεως προσωπικού εγκατεστημένων στο εν λόγω κράτος.

Πράγματι, η διαφορετική μεταχείριση που εισάγει η εν λόγω ρύθμιση επηρεάζει το δικαίωμα των αποδεκτών των υπηρεσιών να επιλέγουν ελεύθερα διασυνοριακές υπηρεσίες.

(βλ. σκέψεις 40, 60 και διατακτ.)

Συνεκδικασθείσες υποθέσεις C‑53/13 και C‑80/13

Strojírny Prostějov, a.s.

και

ACO Industries Tábor s.r.o.

κατά

Odvolací finanční ředitelství

(αιτήσεις του Krajský soud v Ostravě και του Nejvyšší správní soud

για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Ελεύθερη παροχή των υπηρεσιών — Επιχείρηση προσωρινής απασχολήσεως προσωπικού — Απόσπαση εργαζομένων από επιχείρηση εγκατεστημένη σε άλλο κράτος μέλος — Περιορισμός — Επιχείρηση που χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες εργαζομένων — Παρακράτηση στην πηγή του φόρου εισοδήματος των εργαζομένων αυτών — Υποχρέωση — Απόδοση στον εθνικό προϋπολογισμό — Υποχρέωση — Περίπτωση εργαζομένων που έχουν αποσπασθεί από ημεδαπή επιχείρηση — Δεν υφίστανται τέτοιου είδους υποχρεώσεις»

Περίληψη — Απόφαση του Δικαστηρίου (πρώτο τμήμα) της 19ης Ιουνίου 2014

Ελεύθερη παροχή υπηρεσιών — Περιορισμοί — Φορολογική νομοθεσία — Φόροι εισοδήματος — Εθνική ρύθμιση η οποία επιβάλλει, στην επιχείρηση που χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες εργαζομένων, την υποχρέωση παρακρατήσεως στην πηγή του φόρου εισοδήματος των εργαζομένων που έχουν αποσπασθεί από επιχειρήσεις προσωρινής απασχολήσεως προσωπικού εγκατεστημένες σε άλλο κράτος μέλος — Η υποχρέωση αυτή δεν υφίσταται στην περίπτωση εργαζομένων που αποσπώνται από ημεδαπή επιχείρηση — Δεν επιτρέπεται

(Άρθρο 56 ΣΛΕΕ)

Το άρθρο 56 ΣΛΕΕ αντιτίθενται σε ρύθμιση δυνάμει της οποίας οι εγκατεστημένες σε ορισμένο κράτος μέλος εταιρίες που χρησιμοποιούν εργαζομένους τους οποίους απασχολούν και έχουν θέσει υπό απόσπαση επιχειρήσεις προσωρινής απασχολήσεως προσωπικού, οι οποίες είναι μεν εγκατεστημένες σε άλλο κράτος μέλος αλλά δραστηριοποιούνται στο πρώτο κράτος μέσω υποκαταστήματος, οφείλουν να παρακρατούν στην πηγή και να αποδίδουν στο πρώτο κράτος προκαταβολή επί του φόρου εισοδήματος των εν λόγω εργαζομένων, ενώ η υποχρέωση αυτή δεν προβλέπεται για τις εγκατεστημένες στο πρώτο κράτος εταιρίες που χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες επιχειρήσεων προσωρινής απασχολήσεως προσωπικού εγκατεστημένων στο εν λόγω κράτος.

Πράγματι, η διαφορετική μεταχείριση που εισάγει η εν λόγω ρύθμιση επηρεάζει το δικαίωμα των αποδεκτών των υπηρεσιών να επιλέγουν ελεύθερα διασυνοριακές υπηρεσίες.

(βλ. σκέψεις 40, 60 και διατακτ.)