Υπόθεση C‑525/12

Ευρωπαϊκή Επιτροπή

κατά

Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας

«Παράβαση κράτους μέλους — Περιβάλλον — Οδηγία 2000/60 — Πλαίσιο κοινοτικής δράσεως στον τομέα των υδάτων — Ανάκτηση του κόστους των υπηρεσιών ύδατος — Έννοια “υπηρεσίες ύδατος”»

Περίληψη – Απόφαση του Δικαστηρίου (δεύτερο τμήμα) της 11ης Σεπτεμβρίου 2014

1. Προσφυγή λόγω παραβάσεως – Εισαγωγικό δικόγραφο – Αιτιάσεις και ισχυρισμοί – Τυπικά στοιχεία – Απαίτηση να εκτίθενται οι αιτιάσεις με τρόπο συνεπή και λεπτομερή

   (Άρθρο258 ΣΛΕΕ· Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 21, εδ. 1· Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου, άρθρο 120, στοιχείο γʹ)

2. Προσφυγή λόγω παραβάσεως – Αντικείμενο της διαφοράς – Προσδιορίζεται κατά την προ της ασκήσεως της προσφυγής διαδικασία – Ενδεικτική αναφορά σε περιπτώσεις όπου συντρέχει παραβίαση του δικαίου της Ένωσης – Επιτρέπεται

   (Άρθρο258 ΣΛΕΕ· Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 21, εδ. 1· Κανονισμός Διαδικασίας του Δικαστηρίου, άρθρο 120, στοιχείο γʹ)

3. Περιβάλλον – Πολιτική της Ένωσης στον τομέα των υδάτων – Οδηγία 2000/60 – Υπηρεσίες ύδατος – Έννοια

   (Οδηγία 2000/60 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, άρθρο 2, σημείο 38)

4. Περιβάλλον – Πολιτική της Ένωσης στον τομέα των υδάτων – Οδηγία 2000/60 – Εφαρμογή της αρχής της ανακτήσεως του κόστους σε όλες τις υπηρεσίες ύδατος – Δεν χωρεί

   (Οδηγία 2000/60 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, άρθρα 2,σημείο 38, και 9)

1.  Βλ. το κείμενο της αποφάσεως.

   (βλ. σκέψεις 21-23)

2.  Τίποτε δεν εμποδίζει την Επιτροπή, υπό την επιφύλαξη ότι θα εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της ως προς το βάρος αποδείξεως το οποίο φέρει στο πλαίσιο της διαδικασίας του άρθρου 258 ΣΛΕΕ, να ασκήσει, λόγω της υπάρξεως ερμηνευτικών αποκλίσεων, προσφυγή ενώπιον του Δικαστηρίου ζητώντας να διαπιστωθεί τυχόν παράβαση του ενδιαφερόμενου κράτους μέλους, επικαλούμενη τις πολυάριθμες περιπτώσεις όπου συντρέχει, κατά την άποψή της, παραβίαση του δικαίου της Ένωσης, παρότι δεν προσδιορίζει εξαντλητικώς όλες αυτές τις περιπτώσεις.

   Έτσι, η αντίθετη προς την προτεινόμενη από την Επιτροπή ερμηνεία που δίνει το ενδιαφερόμενο κράτος μέλος σε συγκεκριμένη διάταξη του δικαίου της Ένωσης μπορεί να έχει ως συνέπεια να ακολουθείται εντός της επικράτειας του εν λόγω κράτους μέλους μια διοικητική πρακτική της οποίας η ύπαρξη δεν αμφισβητείται, έστω και αν δεν είναι γενικευμένη. Επομένως, το γεγονός ότι η Επιτροπή προβάλλει, προς στήριξη της επιχειρηματολογίας της, ορισμένα μόνον παραδείγματα της οικείας πρακτικής επ’ ουδενί σημαίνει ότι το αντικείμενο της προσφυγής δεν είναι σαφώς καθορισμένο, όπως απαιτείται προκειμένου το Δικαστήριο να αποφανθεί επ’ αυτής.

   Επομένως, αν η Επιτροπή παραθέσει στο αιτητικό της προσφυγής της ορισμένα παραδείγματα περιπτώσεων τα οποία είναι, κατά την άποψή της, ενδεικτικά της παραβάσεως που προσάπτεται στο ενδιαφερόμενο κράτος μέλος, ενώ δεν είχε αναφερθεί σε τέτοια παραδείγματα με την αιτιολογημένη της γνώμη προς εν λόγω το κράτος μέλος, η προσθήκη αυτή δεν πρέπει να θεωρηθεί ως διεύρυνση του αντικειμένου της προσφυγής, το οποίο εξακολουθεί να αφορά αποκλειστικώς και μόνον τη διαπίστωση της παραβάσεως υποχρεώσεων.

   (βλ. σκέψεις 25-27)

3.  Το άρθρο 2, σημείο 38, της οδηγίας 200/60, για τη θέσπιση πλαισίου κοινοτικής δράσης στον τομέα της πολιτικής των υδάτων, ορίζει ως «υπηρεσίες ύδατος» όλες τις υπηρεσίες που παρέχουν, για τα νοικοκυριά, τις δημόσιες υπηρεσίες ή για οποιαδήποτε οικονομική δραστηριότητα, αφενός, άντληση, κατακράτηση, αποθήκευση, επεξεργασία και διανομή επιφανειακών ή υπόγειων υδάτων και, αφετέρου, εγκαταστάσεις συλλογής και επεξεργασίας λυμάτων, οι οποίες στη συνέχεια πραγματοποιούν απορρίψεις σε επιφανειακά ύδατα.

   (βλ. σκέψη 44)

4.  Το γεγονός ότι κράτος μέλος δεν εφαρμόζει σε ορισμένες από τις δραστηριότητες στις οποίες αναφέρεται το άρθρο 2, σημείο 38, στοιχείο αʹ, της οδηγίας 2000/60, για τη θέσπιση πλαισίου κοινοτικής δράσης στον τομέα της πολιτικής των υδάτων, την αρχή της ανακτήσεως του κόστους δεν αρκεί, άνευ άλλης αιτιάσεως, για να διαπιστωθεί ότι το κράτος μέλος παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από τα άρθρα 2, σημείο 38, και 9 της οδηγίας 2000/60.

   (βλ. σκέψη 59)