1)

Η Ιταλική Δημοκρατία, επεκτείνοντας με το άρθρο 2, παράγραφος 44, του νόμου 350 για την κατάρτιση του ετησίου και πολυετούς κρατικού προϋπολογισμού (δημοσιονομικός νόμος του 2004) [legge n. 350, disposizioni per la formazione del bilancio annuale e pluriennale dello Stato (legge finanziaria 2004)], της 24ης Δεκεμβρίου 2003, και για το 2002 τη φορολογική αμνηστία την οποία προβλέπουν τα άρθρα 8 και 9 του νόμου 289 για την κατάρτιση του ετησίου και πολυετούς κρατικού προϋπολογισμού (δημοσιονομικός νόμος του 2003) [legge n. 289, disposizioni per la formazione del bilancio annuale e pluriennale dello Stato (legge finanziaria 2003)], της 27ης Δεκεμβρίου 2002, και, επομένως, προβλέποντας γενική και χωρίς διάκριση παραίτηση από τον έλεγχο των φορολογητέων πράξεων που πραγματοποιήθηκαν κατά το φορολογικό έτος 2002, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από τα άρθρα 2, παράγραφος 1, στοιχεία α’, γ’ και δ’, και 193 έως 273 της οδηγίας 2006/112/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Νοεμβρίου 2006, σχετικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας, που αντικατέστησαν, από 1ης Ιανουαρίου 2007, τα άρθρα 2 και 22 της έκτης οδηγίας 77/388/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 17ης Μαΐου 1977, περί εναρμονίσεως των νομοθεσιών των κρατών μελών, των σχετικών με τους φόρους κύκλου εργασιών — Κοινό σύστημα φόρου προστιθεμένης αξίας: ομοιόμορφη φορολογική βάση, καθώς και από το άρθρο 10 της Συνθήκης ΕΚ.

2)

Καταδικάζει την Ιταλική Δημοκρατία στα δικαστικά έξοδα.