Συνεκδικασθείσες υποθέσεις C-5/06 και C-23/06 έως C-36/06

Zuckerfabrik Jülich AG, πρώην Jülich AG,

κατά

Hauptzollamt Aachen

και

Saint Louis Sucre SNC κ.λπ.

κατά

Directeur général des douanes et droits indirects

και

Receveur principal des douanes et droits indirects de Gennevilliers

(αιτήσεις των Finanzgericht Düsseldorf και Τribunal de grande instance de Nanterre για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως)

«Ζάχαρη — Εισφορές επί της παραγωγής — Λεπτομέρειες εφαρμογής του καθεστώτος των ποσοστώσεων — Καθορισμός του εξαγώγιμου πλεονάσματος — Καθορισμός του μέσου όρου ζημιών»

Προτάσεις της γενικής εισαγγελέα E. Sharpston της 14ης Ιουνίου 2007   I - 3234

Απόφαση του Δικαστηρίου (δεύτερο τμήμα) της 8ης Μαΐου 2008   I - 3264

Περίληψη της αποφάσεως

1. Γεωργία – Κοινή οργάνωση των αγορών – Ζάχαρη

   (Κανονισμός 1260/2001 του Συμβουλίου, άρθρο 15 § 1, στοιχεία β΄ και γ΄)

2. Γεωργία – Κοινή οργάνωση των αγορών – Ζάχαρη

   (Κανονισμός 1260/200 του Συμβουλίου1, άρθρο 15 § 1, στοιχείο δ΄· κανονισμοί της Επιτροπής 1837/2002, 1762/2003 και 1775/2004)

1.  Σύμφωνα με το άρθρο 15, παράγραφος 1, στοιχείο γ΄, του κανονισμού 1260/2001 για την κοινή οργάνωση των αγορών στον τομέα της ζάχαρης, προκειμένου να υπολογιστεί το εξαγώγιμο πλεόνασμα, πρέπει να αφαιρεθούν από την κατανάλωση όλες οι ποσότητες των εξαγόμενων προϊόντων του άρθρου αυτού, είτε καταβλήθηκαν πράγματι επιστροφές είτε όχι.

   Ειδικότερα, δεδομένου ότι το εξαγώγιμο πλεόνασμα συνίσταται στη διαφορά μεταξύ της κοινοτικής παραγωγής με ποσοστώσεις Α και Β και της εσωτερικής κατανάλωσης, στην εσωτερική κατανάλωση δεν περιλαμβάνονται οι ποσότητες εξαγόμενων προϊόντων είτε έχουν τύχει επιστροφών κατά την εξαγωγή είτε όχι. Πράγματι, οι ποσότητες εξαγόμενων προϊόντων δεν πρέπει να θεωρούνται ως διατεθείσες για κατανάλωση στο εσωτερικό της Κοινότητας, κατά την έννοια του άρθρου 15, παράγραφος 1, στοιχείο β΄, του κανονισμού 1260/2001.

   Στην ουσία, το εξαγώγιμο πλεόνασμα περιλαμβάνει τις ποσότητες των προϊόντων για τη διάθεση των οποίων έχουν προβλεφθεί κοινοτικά μέτρα στήριξης.

   Περαιτέρω, αν οι εξαγόμενες χωρίς επιστροφές ποσότητες υπολογίζονταν στην εσωτερική κατανάλωση, η κατανάλωση αυτή θα υπερεκτιμάτο. Ως εκ τούτου, το εξαγώγιμο πλεόνασμα θα υπετιμάτο. Επομένως, θα υπήρχε κίνδυνος να μην επιτευχθεί ο σκοπός του συστήματος αυτοχρηματοδότησης των εξόδων διάθεσης των πλεονασμάτων που εξασφαλίζει κατά τρόπο δίκαιο αλλά αποτελεσματικό την πλήρη χρηματοδότηση των εξόδων αυτών από τους παραγωγούς.

   (βλ. σκέψεις 37-39, 44-45, 68 και διατακτ.)

2.  Το άρθρο 15, παράγραφος 1, στοιχείο δ΄, του κανονισμού 1260/2001 για την κοινή οργάνωση των αγορών στον τομέα της ζάχαρης πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι όλες οι ποσότητες των εξαγόμενων προϊόντων που εμπίπτουν στο άρθρο αυτό, είτε καταβλήθηκαν πράγματι επιστροφές είτε όχι, πρέπει να λαμβάνονται υπόψη για τον καθορισμό του προβλεπόμενου μέσου όρου ζημιών ανά τόνο προϊόντος.

   Πράγματι, η προβλεπόμενη συνολική ζημία που προκύπτει από τον πολλαπλασιασμό του εξαγώγιμου πλεονάσματος με τον μέσον όρο ζημιών, θα υπερεκτιμάτο αν ένα προϊόν εθεωρείτο εξαγόμενο για τον υπολογισμό του εξαγώγιμου πλεονάσματος και δεν λαμβανόταν υπόψη αντιστοίχως για τον υπολογισμό του μέσου όρου ζημιών του οποίου ο παρονομαστής αποτελείται από τον συνολικό όγκο των εξαγωγών ως προς τις οποίες έχουν αναληφθεί υποχρεώσεις και οι οποίες πρόκειται να πραγματοποιηθούν στο πλαίσιο της τρέχουσας περιόδου. Επομένως, εκτός από την άκρως θεωρητική περίπτωση που όλες οι εξαγωγές ετύγχαναν επιστροφών, το σύστημα της Επιτροπής που δεν συνυπολογίζει στις εξαγωγές ως προς τις οποίες έχουν αναληφθεί υποχρεώσεις τις ποσότητες των εξαγώγιμων προϊόντων για τις οποίες δεν έχουν καταβληθεί επιστροφές, στο βαθμό που καταλήγει στην πράξη να καθορίζει εκ των προτέρων τη συνολική ζημία σε ποσό μεγαλύτερο από τα έξοδα λόγω επιστροφών, υπερβαίνει τον σκοπό του κανονισμού 1260/2001 και ιδίως τη δίκαιη χρηματοδότηση των εξόδων διάθεσης των πλεονασμάτων της κοινοτικής παραγωγής σύμφωνα με την αρχή της αυτοχρηματοδότησης.

   Κατά συνέπεια, η μέθοδος υπολογισμού του μέσου όρου ζημιών ανά τόνο ζάχαρης που λαμβάνει υπόψη μόνον τις ποσότητες των εξαγώγιμων προϊόντων για τις οποίες πράγματι καταβλήθηκαν επιστροφές αντίκειται στο άρθρο 15 του κανονισμού 1260/2001. Ως εκ τούτου, οι κανονισμοί 1762/2003 και 1775/2004 που καθόρισαν, για τις περιόδους εμπορίας 2002/2003 και 2003/2004, τα ποσά των εισφορών επί της παραγωγής στον τομέα της ζάχαρης είναι ανίσχυροι. Αντιθέτως, η εξέταση του κανονισμού 1837/2002 που αφορά την περίοδο εμπορίας 2001/2002 δεν κατέληξε στον εντοπισμό στοιχείων δυνάμενων να επηρεάσουν το κύρος του, καθόσον ο μέσος όρος ζημιών υπολογίσθηκε βάσει του συνόλου των εξαγόμενων ποσοτήτων ζάχαρης υπό μορφή μεταποιημένων προϊόντων, είτε καταβλήθηκαν πράγματι εισφορές είτε όχι.

   (βλ. σκέψεις 53-54, 60-61, 63-66, 68 και διατακτ.)