Λέξεις κλειδιά
Περίληψη

Λέξεις κλειδιά

1. Ανταγωνισμός — Συμφωνίες — Συμφωνίες μεταξύ επιχειρήσεων — Έννοια

(Άρθρο 81 § 1 ΕΚ)

2. Αναίρεση — Λόγοι — Πεπλανημένη εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών — Απαράδεκτο

(Άρθρο 225 ΕΚ· Οργανισμός του Δικαστηρίου, άρθρο 58)

Περίληψη

1. Για να αποτελεί μια κατά φαινόμενο μονομερής πράξη ή συμπεριφορά συμφωνία κατά την έννοια του 81, παράγραφος 1, ΕΚ, αρκεί να συνιστά αυτή έκφραση της συμπτώσεως βουλήσεων δύο τουλάχιστον μερών, ενώ η μορφή με την οποία εκδηλώνεται η σύμπτωση αυτή δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα. Η αντίθετη λύση θα είχε ως αποτέλεσμα την αντιστροφή του βάρους αποδείξεως ως προς την παράβαση των κανόνων του ανταγωνισμού και θα συνεπαγόταν παραβίαση της αρχής του τεκμηρίου αθωότητας.

Σύσταση που απευθύνει κατασκευαστής αυτοκινήτων στους συμβεβλημένους διανομείς του δεν αποτελεί μονομερή πράξη, αλλά συμφωνία κατά την έννοια του άρθρου 81, παράγραφος 1, ΕΚ, όταν αυτή εντάσσεται σε ένα πλαίσιο διαρκών εμπορικών σχέσεων διεπομένων από προϋφιστάμενη γενική συμφωνία. Τούτο δεν συνεπάγεται ότι όλες οι συστάσεις τις οποίες απευθύνει ένας κατασκευαστής αυτοκινήτων στους αντιπροσώπους του αποτελούν συμφωνίες κατά την έννοια του άρθρου 81, παράγραφος 1, ΕΚ και δεν απαλλάσσει την Επιτροπή από την υποχρέωση να αποδείξει τη σύμπτωση των βουλήσεων των μερών της συμβάσεως εμπορικής αντιπροσωπεύσεως σε μία εκάστη των περιπτώσεων.

Η βούληση των μερών μπορεί να συνάγεται τόσο από ρήτρες της οικείας συμβάσεως εμπορικής αντιπροσωπεύσεως όσο και από τη συμπεριφορά των μερών και, ιδίως, από ενδεχόμενη σιωπηρή συναίνεση των αντιπροσώπων στο μέτρο που έλαβε ο κατασκευαστής.

Για τον λόγο αυτό, επιβάλλεται η κατά περίπτωση εξέταση, στο πλαίσιο της οποίας ο σύμφωνος ή μη χαρακτήρας των ρητρών της συμβάσεως εμπορικής αντιπροσωπεύσεως με τους κανόνες του ανταγωνισμού είναι κατ’ ανάγκη καθοριστικής σημασίας, καθότι δεν μπορεί εκ προοιμίου να αποκλειστεί ότι μια σύσταση, η οποία είναι αντίθετη προς τους κανόνες του ανταγωνισμού, μπορεί να θεωρηθεί επιτρεπόμενη από ρήτρες συμβάσεως εμπορικής αντιπροσωπεύσεως οι οποίες είναι κατά φαινόμενο ουδέτερες.

(βλ. σκέψεις 35-39, 43-46)

2. Από τα άρθρα 225 ΕΚ και 58, πρώτο εδάφιο, του Οργανισμού του Δικαστηρίου προκύπτει ότι μόνον το Πρωτοδικείο είναι αρμόδιο, αφενός, για τη διαπίστωση των πραγματικών περιστατικών, πλην της περιπτώσεως κατά την οποία η ανακρίβεια του περιεχομένου των διαπιστώσεών του οφείλεται στα υποβληθέντα σ’ αυτό στοιχεία της δικογραφίας, και, αφετέρου, για την εκτίμηση των περιστατικών αυτών. Εφόσον το Πρωτοδικείο έχει εξακριβώσει ή εκτιμήσει τα πραγματικά περιστατικά, το Δικαστήριο είναι αρμόδιο να ασκήσει, δυνάμει του άρθρου 225 ΕΚ, έλεγχο ως προς τον νομικό χαρακτηρισμό των πραγματικών αυτών περιστατικών και τις έννομες συνέπειες που συνήγαγε το Πρωτοδικείο.

(βλ. σκέψη 49)