Υπόθεση Τ-30/90

Wolfdietrich Zoder

κατά

Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

«Μόνιμος υπάλληλος — Προαγωγή — Αρχαιότητα»

Απόφαση του Πρωτοδικείου (τέταρτο τμήμα) της 14ης Μαΐου 1991   208

Περίληψη της αποφάσεως

1. Υπάλληλοι – Προαγωγή – Ελάχιστος χρόνος αρχαιότητας στον απαιτούμενο βαθμό – Υπολογισμός – Έναρξη – Μονιμοποίηση – 'Εκτακτος υπάλληλος που μονιμοποιείται – Αεν ασκείεπίδραση

   (Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως, άρθρο 45, παράγραφος 1 )

2. Υπάλληλοι – Προαγωγή – Διαβεβαιώσεις – Μη λήψη υπόψη των διατάξεων του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως – Δικαιολογημένη εμπιστοσύνη – Δεν υπάρχει

   (Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως, άρθρο 45, παράγραφος 1)

3. Υπάλληλοι – Ισότητα μεταχειρίσεως – Όρια – Όφελος που παρασχέθηκε παρανόμως

1.  Από το άρθρο 45 του κανονισμού συνάγεται ότι ο ελάχιστος χρόνος αρχαιότητας τον οποίο πρέπει να δικαιολογεί ο μόνιμος υπάλληλος για να είναι προαγώγιμος έχει ως σημείο αφετηρίας, στην περίπτωση της πρώτης προαγωγής μετά την πρόσληψη, την ημερομηνία μονιμοποιήσεώς του.

   Από καμία διάταξη του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως δεν συνάγεται η δυνατότητα να λαμβάνεται υπόψη, ως προς τον ελάχιστο αυτό χρόνο αρχαιότητας, η περίοδος κατά την οποία ο υπάλληλος βρισκόταν, πριν από τη μονιμοποίηση του, στην υπηρεσία του οργάνου ως έκτακτος υπάλληλος, ακόμη και αν κατά το χρονικό σημείο της προσλήψεώς του ως εκτάκτου υπαλλήλου ο ενδιαφερόμενος είχε, λόγω επιτυχίας του σε διαγωνισμό, δικαίωμα να διοριστεί ως μόνιμος υπάλληλος.

2.  Οι διαβεβαιώσεις που αφορούν τη λήψη υπόψη, προκειμένου για προαγωγή, της περιόδου κατά τη διάρκεια της οποίας ο υπάλληλος ήταν στην υπηρεσία του οργάνου ως έκτακτος υπάλληλος και με τις οποίες δεν ελήφθησαν υπόψη οι εφαρμοστέες διατάξεις του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως δεν μπορούν να δημιουργήσουν δικαιολογημένη εμπιστοσύνη στον ενδιαφερόμενο.

3.  Ο μόνιμος υπάλληλος δεν μπορεί, αναφερόμενος στην αρχή της ίσης μεταχειρίσεως, να επικαλεστεί μία πρακτική αντίθετη προς τις διατάξεις του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως, δεδομένου ότι κανείς δεν μπορεί να επικαλεστεί προς όφελός του παρανομία που διαπράχθηκε υπέρ άλλου.