Υπόθεση 103/84

Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

κατά

Ιταλικής Δημοκρατίας

«Παράβαση κράτους — Μέτρα ισοδυνάμου αποτελέσματος — Οικονομικές ενισχύσεις για την αγορά οχημάτων εγχώριας παραγωγής»

Περίληψη τη

1. Προσφυγή κατά παραβάσεως – Αντικείμενο της οιαφοράς – Καθορισμός του από την αιτιολογημένη γνώμη – Προθεσμία που έχει ταχθεί οτο κράτος μέλος – Μεταγενέστερος τερματισμός της παράβασης – Έννομο συμφέρον για την εκδίκαση της προσφυγής – Ενδεχόμενη ευθύνη του κράτους μέλους

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 169)

2. Ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων – Ποσοτικοί περιορισμοί – Μέτρα ισοδυνάμου αποτελέσματος – 'Εννοια

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 30)

3. Ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων – Ποσοτικοί περιορισμοί – Μέτρα ισοδυνάμου αποτελέσματος – Μέτρο που μπορεί να χαρακτηρισθεί ως ενίσχυση κατά την έννοια του άρθρου 92 της Συνθήκης – Δυνατότητα που δεν αποκλείει την εφαρμογή της απαγόρευσης των μέτρων ισοδυνάμου αποτελέσματος

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρα 30 και 92)

4. Ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων – Παρεκκλίσεις – Άρθρο 36 της Συνθήκης – Στενή ερμηνεία – Εκταση εφαρμογής – Οικονομικοί στόχοι – Αποκλείεται

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 36)

5. Ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων – Ποσοτικοί περιορισμοί – Μέτρα ισοδυνάμου αποτελέσματος – Οικονομικές ενισχύσεις σε συνουασμό με την αγορά οχημάτων εγχώριας παραγωγής

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 30)

1.  Το αντικείμενο μιας προσφυγής που ασκήθηκε βάσει του άρθρου 169 της Συνθήκης καθορίζεται από την αιτιολογημένη γνώμη της Επιτροπής και, ακόμη και στην περίπτωση που η παράβαση εξέλιπε μετά τη λήξη της προθεσμίας που καθορίζεται δυνάμει της παραγράφου 2 του ίδιου άρθρου, η Επιτροπή εξακολουθεί να έχει έννομο συμφέρο για την εκδίκαση της προσφυγής της. Το συμφέρον αυτό μπορεί να συνίσταται στη θεμελίωση της ευθύνης που ένα κράτος μέλος μπορεί να υπέχει συνεπεία της παραβάσεως του ιδίως έναντι των ιδιωτών που υπέστησαν ζημία από την παράβαση αυτή του κοινοτικού δικαίου.

2.  Κάθε εμπορική κανονιστική ρύθμιση των κρατών μελών που είναι ικανή να παρεμποδίσει άμεσα ή έμμεσα, πραγματικά ή δυνητικά, το ενδοκοινοτικό εμπόριο πρέπει να θεωρείται ως μέτρο ισοδυνάμου αποτελέσματος προς τους ποσοτικούς περιορισμούς, που απαγορεύεται από το άρθρο 30 της Συνθήκης. Ένα εθνικό μέτρο εμπίπτει στην απαγόρευση αυτή έστω και αν το δημιουργούμενο στις εισαγωγές εμπόδιο είναι μικρό και υπάρχουν και άλλες δυνατότητες διαθέσεως των εισαγομένων προϊόντων.

3.  Οι διατάξεις της Συνθήκης σχετικά με τις ενισχύσεις δεν μπορούν σε καμιά περίπτωση να χρησιμεύσουν για να καταστήσουν ανεφάρμοστους τους κανόνες της Συνθήκης σχετικά με την ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Και οι μεν και οι δε επιδιώκουν κοινό στόχο, ο οποίος συνίσταται στη διασφάλιση της ελεύθερης κυκλοφορίας των εμπορευμάτων μεταξύ των κρατών μελών υπό κανονικές συνθήκες ανταγωνισμού. Το γεγονός ότι ένα εθνικό μέτρο μπορεί ενδεχομένως να χαρακτηριστεί ως ενίσχυση κατά την έννοια του άρθρου 92 δεν συνιστά επομένως επαρκή λόγο για να εξαιρεθεί από την απαγόρευση του άρθρου 30.

4.  Το άρθρο 36 της Συνθήκης ερμηνεύεται στενά, ώστε οι εξαιρέσεις που απαριθμεί δεν μπορούν να επεκταθούν σε άλλες περιπτώσεις εκτός από αυτές που απαριθμούνται εξαντλητικά και δεν αφορά περιπτώσεις οικονομικής φύσεως.

5.  Μια εθνική διάταξη με την οποία απαιτείται από τις δημοτικές επιχειρήσεις μέσων μαζικής μεταφοράς να αγοράζουν οχήματα εγχώριας παραγωγής, προκειμένου να τους χορηγούνται ορισμένες οικονομικές ενισχύσεις, πρέπει να χαρακτηριστεί, λόγω του ότι αποτελεί κίνητρο για την αγορά οχημάτων εγχώριας παραγωγής, ως μέτρο ισοδυνάμου αποτελέσματος προς ποσοτικό περιορισμό απαγορευόμενο από το άρθρο 30 της Συνθήκης.