Γνωμοδότηση 1/75

Γνωμοδότηση του Δικαστηρίου της 11ης Νοεμβρίου 1975,

εκδοθείσα δυνάμει του άρθρου 228, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο, της Συνθήκης ΕΟΚ

Περίληψη της γνωμοδότησης

1. Διεθνείς συμφωνίες – Σύναψη από την ΕΟΚ – Προηγούμενη γνωμοδότηση του Δικαστηρίου – Επιτρεπτό των αιτήσεων γνωμοδοτήσεως – Υπό μελέτη συμφωνία – Έννοια

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 228, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο)

2. Διεθνείς συμφωνίες – Σύναψη από την ΕΟΚ – Προηγούμενη γνωμοδότηση του Δικαστηρίου – Επιτρεπτό των αιτήσεων γνωμοδοτήσεως – Συμβιβαστό μιας συμφωνίας με τους κανόνες της Συνθήκης – Ουσιαστικοί κανόνες και κανόνες ως προς την αρμοδιότητα

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 228, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο)

3. Διεθνείς συμφωνίες – Σύναψη από την ΕΟΚ – Προηγούμενη γνωμοδότηση του Δικαστηρίου – Επιτρεπτό των αιτήσεων γνωμοδοτήσεως – Ευρέα κριτήρια ως προς το επιτρεπτό – Αποκλειστική προθεσμία – Δεν υφίσταται

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 228, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο)

4. Κοινή εμπορική πολιτική – Έννοια

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 113)

5. Κοινή εμπορική πολιτική – Εφαρμογή – Αρμοδιότητες της ΕΟΚ – Διεθνείς συμφωνίες – Σύναψη

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρα 112, 113, 114)

6. Κοινή εμπορική πολιτική – Εφαρμογή – Διεθνείς συμφωνίες – Σύναψη – Αποκλειστική αρμοδιότητα της Επιτροπής

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρα 113, 114)

7. Κοινή εμπορική πολιτική – Εφαρμογή – Πιθανές επιβαρύνσεις και υποχρεώσεις των κρατών μελών – Μονομερής δράση των κρατών μελών απαγορεύεται – Κοινή δράση

   (Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 113)

1.  Αναφερόμενο στις «συμφωνίες», το άρθρο 228, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο της Συνθήκης χρησιμοποιεί τον όρο αυτόν υπό ευρεία έννοια για να υποδηλώσει κάθε ανάληψη από υποκείμενα του διεθνούς δικαίου υποχρεώσεως που είναι δεσμευτική ανεξάρτητα από τον τυπικό της χαρακτηρισμό.

2.  Το συμβιβαστό μιας συμφωνίας με τις διατάξεις της Συνθήκης πρέπει να εκτιμάται ενόψει του συνόλου των κανόνων της Συνθήκης, δηλαδή τόσο των κανόνων που καθορίζουν την έκταση των αρμοδιοτήτων των Οργάνων της Κοινότητας όσο και των ουσιαστικών κανόνων.

3.  Στο πλαίσιο της διαδικασίας κατά την οποία ζητείται η προηγούμενη γνωμοδότηση του Δικαστηρίου ως προς το συμβιβαστό με τη Συνθήκη μιας συναφθείσας από την ΕΟΚ διεθνούς συμφωνίας, πρέπει να επιτρέπονται όλα τα ερωτήματα που μπορούν να υποβληθούν στην κρίση είτε του Δικαστηρίου είτε, ενδεχομένως, των εθνικών δικαστηρίων εφόσον τα ερωτήματα αυτά μπορούν να δημιουργήσουν αμφιβολίες ως προς το ουσιαστικό ή τυπικό κύρος της συμφωνίας από πλευράς Συνθήκης. Λόγω ιδίως του μη κατ' αντιδικία χαρακτήρα της διαδικασίας του άρθρου 228, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο, η Συνθήκη δεν προβλέπει αποκλειστική προθεσμία για την υποβολή αιτήσεως γνωμοδοτήσεως.

4.  Ο τομέας της κοινής εμπορικής πολιτικής, και πιο συγκεκριμένα αυτός της πολιτικής επί των εξαγωγών, περιλαμβάνει κατ' ανάγκην τα συστήματα ενισχύσεων για τις εξαγωγές και ειδικότερα τα μέτρα που αφορούν τις πιστώσεις που προορίζονται για τη χρηματοδότηση των τοπικών εξόδων που έχουν σχέση με εξαγωγικές δραστηριότητες.

5.  Λαμβάνοντας τα μέτρα που είναι αναγκαία για την εφαρμογή των αρχών που έχουν τεθεί με τις σχετικές για την κοινή εμπορική πολιτική διατάξεις και ιδίως αυτά που αναφέρονται στο άρθρο 113 της Συνθήκης, η Κοινότητα έχει τη δυνατότητα, δυνάμει των αρμοδιοτήτων που της έχουν παρασχεθεί, όχι μόνο να θεσπίζει εσωτερικούς κανόνες κοινοτικού δικαίου αλλά επίσης να συνάπτει, σύμφωνα με το άρθρο 113, παράγραφος 2, και το άρθρο 114 της Συνθήκης, συμφωνίες με τρίτες χώρες.

6.  Από τις διατάξεις των άρθρων 113 και 114 σχετικά με τους όρους υπό τους οποίους, κατά τη Συνθήκη, πρέπει να συνάπτονται οι σχετικές με την εμπορική πολιτική συμφωνίες, καταφαίνεται ότι αποκλείεται, εν προκειμένω, παράλληλη αρμοδιότητα των κρατών μελών και της Επιτροπής.

7.  Τα μέτρα τόσο τα «εσωτερικά» όσο και τα «εξωτερικά» που λαμβάνει η Κοινότητα στο πλαίσιο της κοινής εμπορικής πολιτικής δεν συνεπάγονται κατ' ανάγκη, για να είναι σύμφωνα με τη Συνθήκη, τη μεταβίβαση στα όργανα της Κοινότητας των υποχρεώσεων και οικονομικών επιβαρύνσεων που αυτά μπορούν να έχουν ως συνέπεια - αποκλειστικός σκοπός των μέτρων αυτών είναι η υποκατάσταση της μονομερούς δράσεως στο σχετικό τομέα των κρατών μελών από κοινή δράση, θεμελιούμενη σε ενιαίες για ολόκληρη την Κοινότητα αρχές.