26.9.2016   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 350/23

—

να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής, της 11ης Ιανουαρίου 2016, σχετικά με το καθεστώς κρατικών ενισχύσεων μέσω απαλλαγής των πλεοναζόντων κερδών SA.37667 (2015/C) (ex 2015/NN), το οποίο εφαρμόζεται από το Βασίλειο του Βελγίου·

—

επικουρικώς, να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση κατά το μέτρο που κατονομάζει την προσφεύγουσα μεταξύ των δικαιούχων του προβαλλόμενου καθεστώτος κρατικών ενισχύσεων·

—

επικουρικώς, να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση κατά το μέτρο που διατάσσει την ανάκτηση του ποσού της προβαλλόμενης ενισχύσεως από την προσφεύγουσα·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται αναρμοδιότητα.

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή δεν ήταν αρμόδια να εκδώσει την προσβαλλόμενη απόφαση και ότι η τελευταία παραβιάζει την αρχή της δοτής αρμοδιότητας.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται προσβολή του δικαιώματος ακροάσεως.

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι οι αντιφατικές θέσεις της Επιτροπής στην απόφαση κίνησης διαδικασίας και στην προσβαλλόμενη απόφαση στοιχειοθετούν προσβολή του δικαιώματος ακροάσεώς της.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι ο χαρακτηρισμός του καθεστώτος ως καθεστώτος ενισχύσεων είναι εσφαλμένος.

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι, στην προσβαλλόμενη απόφαση, η Επιτροπή εσφαλμένως καταλήγει στο συμπέρασμα ότι υπήρχε καθεστώς ενισχύσεων, καθώς και ότι η προσέγγιση της Επιτροπής δεν συνάδει με το καθήκον διεξαγωγής συνολικής, επιμελούς και αμερόληπτης εξετάσεως των υπό έρευνα γεγονότων.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ελλιπής αιτιολογία.

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή δεν εκθέτει επαρκώς την αιτιολογία επί της οποίας ερείδεται η προσβαλλόμενη απόφαση.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται εσφαλμένη διαπίστωση επιλεκτικού χαρακτήρα κατά το άρθρο 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ.

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση είναι εσφαλμένη από πολλές απόψεις, όσον αφορά και τα τρία στάδια που αποδεικνύουν επιλεκτικό χαρακτήρα: (i) Το άρθρο 185(2)(b) του Βελγικού Κώδικα Φορολογίας Εισοδήματος («Code des impôts sur les revenus 1992» or «CIR») και οι προκριματικές φορολογικές αποφάσεις για τα πλεονάζοντα κέρδη δεν μπορούν να εξαιρεθούν από το σύστημα αναφοράς· (ii) οι προκριματικές φορολογικές αποφάσεις υπέρ της προσφεύγουσας δεν αποκλίνουν ούτε (α) από την αρχή του πλήρους ανταγωνισμού, ούτε (β) από το βελγικό σύστημα φορολογίας εισοδήματος εταιριών· και (iii) η προβαλλόμενη απόκλιση δικαιολογείται από την ανάγκη αποφυγής διπλής φορολογίας.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται απουσία πλεονεκτήματος.

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν αναλύει την ύπαρξη πλεονεκτήματος. Η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι δεν έλαβε κάποιο πλεονέκτημα, ενδεχόμενο δε όφελος προς αυτή είναι συμβατό με την αρχή του πλήρους ανταγωνισμού που ετέθη από το άρθρο 9 του υποδείγματος φορολογικής συμβάσεως του ΟΟΣΑ και εισήχθη στο βελγικό δίκαιο με το άρθρο 185 (2) του CIR.

7.

Με τον έβδομο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως.

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει την αρχή της ίσης μεταχειρίσεως, καθότι (i) προβάλλεται ότι η αρχή του πλήρους ανταγωνισμού παρέχει στις φορολογικές αρχές το δικαίωμα να αυξήσουν τη φορολογική βάση των πολυεθνικών εταιριών (ΠΕ) ενώ συγχρόνως δημιουργείται συγκεκριμένος κίνδυνος διπλής φορολογίας προκειμένου να επιτραπούν προσαρμογές προς τα κάτω και (ii) περιορίζεται η ανάλυση πλεονεκτήματος στο επίπεδο οντότητας βελγικής ΠΕ.

8.

Με τον όγδοο λόγο προβάλλεται παραβίαση των αρχών της ασφάλειας δικαίου και της νομιμότητας.

Η προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει την αρχή της ασφάλειας δικαίου, καθότι (i) δεν συμμορφώνεται με τη νομολογία και την προγενέστερη πρακτική της Επιτροπής και (ii) δεν προσδιορίζει το προβαλλόμενο πλεονέκτημα.

9.

Με τον ένατο λόγο προβάλλονται τα αποτελέσματα της ανακτήσεως στη διπλή φορολογία.

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση σφάλλει κατά το μέτρο που εκτιμά ότι δεν υφίσταται κίνδυνος διπλής φορολογίας, ο οποίος θα αυξανόταν σε περίπτωση που η προσφεύγουσα υποχρεωνόταν να καταβάλει οποιοδήποτε ποσό κατά τη διαδικασία ανακτήσεως. Κατά την προσφεύγουσα, η προσβαλλόμενη απόφαση πρέπει συνεπώς να ακυρωθεί, κατά το μέτρο που διατάσσει το Βέλγιο να ανακτήσει οποιοδήποτε ποσό από την προσφεύγουσα.

10.

Με τον δέκατο λόγο προβάλλεται ότι η ανάκτηση δεν δύναται να υπόκειται στη διακριτική ευχέρεια της Επιτροπής.

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση φαίνεται να παρέχει στην Επιτροπή τη διακριτική ευχέρεια να απορρίπτει προσαρμογές της φορολογητέας βάσεως των φορολογουμένων που βασίζονται σε πραγματικές περιστάσεις κατά το χρόνο λήψεως της προκριματικής φορολογικής αποφάσεως.