Προσφυγή της 9ης Ιουνίου 2008 — Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων κατά Ελληνικής Δημοκρατίας

(Υπόθεση C-248/08)

(2008/C 209/44)

Γλώσσα διαδικασίας: η ελληνική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (εκπρόσωποι: Ελένη Τσερέπα — Lacombe και A. Μαρκουλλή)

Καθής: Ελληνική Δημοκρατία

Αιτήματα

Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα

Με την προσφυγή αυτή η Επιτροπή ζητεί από το Δικαστήριο να διαπιστώσει ότι η Ελληνική Δημοκρατία παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει δυνάμει των άρθρων 4, παράγραφος 2, στοιχεία α) και γ), 5, παράγραφος 2, στοιχείο γ), 6, παράγραφος 2, στοιχείο β), 10, 11, 12,13, 14, 15, 17, 18, και 26 του Κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 1774/2002 για τον καθορισμό υγειονομικών κανόνων σχετικά με τα ζωικά υποπροϊόντα που δεν προορίζονται για ανθρώπινη κατανάλωση (εφεξής«Κανονισμός ΖΥΠ»). Σημειώνεται ότι, η παρούσα προσφυγή αφορά δύο διαδικασίες παράβασης (Παραβάσεις 2001/5217 και 2006/2221) που προκύπτουν από την παράβαση των υποχρεώσεων της Ελληνικής Δημοκρατίας συγκεκριμένων άρθρων του ίδιου Κανονισμού.

Συγκεκριμένα, ο Κανονισμός αναφέρει ότι τα ζωικά απόβλητα αφού συλλεχθούν, μεταφερθούν και καταστούν αναγνωρίσιμα χωρίς αδικαιολόγητη καθυστέρηση, πρέπει μεταξύ άλλων να διατίθενται ως απόβλητα, αφού μεταποιηθούν, με τους καθορισμένους τρόπους που προβλέπει ο Κανονισμός, ανάλογα με την κατηγορία στην οποία αυτά ανήκουν (άρθρα 4(2)(γ), 5(2)(γ), 6(2)(β)). Επίσης, προβλέπονται οι διαδικασίες που αφορούν στην διάθεση του ειδικού υλικού κινδύνου με αποτέφρωση (άρθρο 4(2)(α)). Περαιτέρω ο Κανονισμός ΖΥΠ καθορίζει τις προϋποθέσεις για έγκριση μονάδων μεταποίησης αποβλήτων, μονάδων ενδιαμέσου χειρισμού, αποθήκευσης, αποτέφρωσης και συναποτέφρωσης, μεταποίησης των υλικών κατηγορίας 1 και κατηγορίας 2, ελαιοχημικών προϊόντων κατηγορίας 2 και κατηγορίας 3, παραγωγής βιοαερίων και λιπασματοποίησης (άρθρα 10-15). Παρομοίως, ο Κανονισμός ΖΥΠ ορίζει τις προϋποθέσεις για έγκριση από τις αρμόδιες αρχές των υλικών κατηγορίας 3 καθώς και αυτές για τροφές ζώων συντροφιάς καιτεχνικών μονάδων (άρθρα 17-18). Επίσης σύμφωνα με τον Κανονισμό, η αρμόδια αρχή οφείλει να πραγματοποιεί σε τακτά διαστήματα επιθεωρήσεις και επίβλεψη για τη διαπίστωση της τήρησης των διατάξεων αυτού, βάσει διαφόρων κριτηρίων τα οποία καθορίζονται, και να λαμβάνει τα αναγκαία μέτρα σε περίπτωση μη συμμόρφωσης προς αυτόν (άρθρο 26).

Η Επιτροπή, βασιζόμενη σε ένα μεγάλο αριθμό εκθέσεων των αποστολών του Γενικού Γραφείου Τροφίμων και Κτηνιατρικών Θεμάτων της Επιτροπής (ΓΤΚΘ), τονίζει ότι τόσο κατά το τέλος των προθεσμιών που καθορίζονται στην αιτιολογημένη γνώμη και στην συμπληρωματική αιτιολογημένη γνώμη, όσον και πέραν των ημερομηνιών αυτών, η Ελληνική Δημοκρατία δεν είχε λάβει όλα τα απαραίτητα μέτρα για να διορθώσει τις παραβάσεις που της προσάπτονται και κατά συνέπεια να συμμορφωθεί με τις υποχρεώσεις που υπέχει σύμφωνα με τα προαναφερθέντα άρθρα του Κανονισμού ΖΥΠ.

Από το 2004, ο ΓΤΚΘ έχει πραγματοποιήσει αρκετές αποστολές στην Ελλάδα για διαπίστωση των ελλείψεων στην εφαρμογή των διατάξεων του Κανονισμού ΖΥΠ. Παρά την διαπίστωση κάποιας προόδου που επιτεύχθηκε μετά τις συστάσεις που υπέβαλε το ΓΤΚΘ στις ελληνικές αρχές στη βάση των διαπιστώσεων του, καθώς και την ψήφιση ειδικής νομοθεσίας τον Οκτώβριο του 2006 με σκοπό την εισαγωγή των απαραίτητων διοικητικών μέτρων για την εφαρμογή των διατάξεων του Κανονισμού ΖΥΠ, ιδιαίτερα όσον αφορά την έγκριση των μονάδων μεταποίησης αποβλήτων, οι επιθεωρητές του ΓΤΚΘ διαπίστωσαν επανειλημμένα και επί τόπου μέχρι και τον Απρίλιο του 2007, οπότε και πραγματοποιήθηκε η τελευταία αποστολή, ότι οι ελληνικές αρχές δεν είχαν προβεί στις απαραίτητες ενέργειες για να συμμορφωθούν με τις υποχρεώσεις που υπέχουν σύμφωνα με τα προαναφερθέντα άρθρα του Κανονισμό ΖΥΠ.

Σημειώνεται επίσης ότι, η μη υλοποίηση ή η ανεπαρκής υλοποίηση των προαναφερόμενων διατάξεων οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο μη αποτελεσματικό συντονισμό των αρμοδίων αρχών σε επίπεδο νομαρχιακής διοίκησης. Περαιτέρω, όπως προκύπτει από τις απαντήσεις των ελληνικών αρχών στις διαπιστώσεις που καταγράφονται στις εκθέσεις του ΓΤΚΘ, το επίπεδο διενέργειας των επισήμων ελέγχων από τις αρμόδιες αρχές, όσο και της επιβολής των προβλεπόμενων από την εθνική νομοθεσία κυρώσεων δεν διασφαλίζει αποτελεσματικά την εφαρμογή του Κανονισμού ΖΥΠ.

(1)  ΕΕ L 273, 10.10.2002, σ. 1.