Προσφυγή της Επιτροπής των Ευρωπαϊκών κατά της Γαλλικής Δημοκρατίας που ασκήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 2006

(Υπόθεση C-441/06)

(2006/C 310/17)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (εκπρόσωπος: C. Giolito)

Καθής: Γαλλική Δημοκρατία

Αιτήματα της προσφεύγουσας

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Η προσφεύγουσα, μετά την προκαταρκτική υπόμνηση ότι η κατάργηση παράνομης ενισχύσεως μέσω της ανακτήσεώς της είναι η εύλογη συνέπεια της διαπιστώσεως της παρανομίας της, προβάλλει την παραβίαση της νομολογίας αυτής από την καθής εφόσον, πλέον των δύο ετών μετά την έκδοση της επίδικης αποφάσεως, δεν είχε πραγματοποιηθεί καμία επιστροφή της χορηγηθείσας στην France Télécom ενισχύσεως και δεν είχε κινηθεί καμία διαδικασία επιστροφής της ενισχύσεως σε εθνικό επίπεδο. Συνεπώς, παραβιάστηκαν πολλές διατάξεις του κοινοτικού δικαίου και, μεταξύ άλλων, τα άρθρα 10 και 249, τέταρτο εδάφιο, ΕΚ.

Συναφώς, η προσφεύγουσα υπενθυμίζει ότι, δυνάμει της νομολογίας του Δικαστηρίου, καμία διάταξη του κοινοτικού δικαίου δεν επιβάλλει στην Επιτροπή να καθορίζει το ακριβές ποσό της προς επιστροφή ενισχύσεως. Αρκεί η απόφαση περί ανακτήσεως της ενισχύσεως που κρίθηκε ασυμβίβαστη με την κοινή αγορά να περιλαμβάνει στοιχεία βάσει των οποίων ο αποδέκτης της μπορεί να καθορίσει ο ίδιος το ποσό αυτό, χωρίς υπερβολικές δυσχέρειες. Πάντως, σε περίπτωση που προκύψουν πρακτικές δυσχέρειες για τον καθορισμό αυτό, η Επιτροπή και το οικείο κράτος μέλος πρέπει, εν πάση περιπτώσει, να συνεργασθούν, κατ' εφαρμογή της υποχρεώσεως έντιμης συνεργασίας του άρθρου 10 ΕΚ, για να υπερβούν τις δυσχέρειες αυτές.

Κατά συνέπεια, η προσφεύγουσα αμφισβητεί τον ισχυρισμό της καθής ότι ήταν αδύνατο να γίνει αρκούντως αξιόπιστη εκτίμηση της ποσότητας της προς επιστροφή ενισχύσεως καθόσον, μεταξύ άλλων, η απόφαση της 2ας Αυγούστου 2004, στις αιτιολογικές της σκέψεις, κάνει ρητή μνεία σε δύο εκτιμήσεις προσκομισθείσες από τις γαλλικές αρχές κατά τη διάρκεια της διοικητικής διαδικασίας, βάσει των οποίων η κλίμακα των προς επιστροφή ποσών καθορίστηκε από την Επιτροπή με την απόφασή της. Επομένως, από την απόφαση αυτή προκύπτει σαφώς ότι η προς επιστροφή ενίσχυση αντιστοιχεί στη διαφορά μεταξύ της ποσότητας του επαγγελματικού φόρου που πρέπει να καταβάλει η France Télécom, κατ' εφαρμογή του κοινού δικαίου και το ποσό του φόρου που πράγματι κατέβαλε η εταιρία αυτή.

Εξάλλου, η προσφεύγουσα επισημαίνει ότι, κατά τη διάρκεια της διαδικασίας ανακτήσεως της ενισχύσεως, η Επιτροπή διατύπωσε πολλές συγκεκριμένες προτάσεις επί του ποσού της προς επιστροφή ενισχύσεως ενώ, δυνάμει της νομολογίας του Δικαστηρίου, στο οικείο κράτος μέλος εναπόκειται, κατ' αρχή να παρουσιάσει τις εν λόγω προτάσεις σε περίπτωση δυσχερειών. Επιπλέον, η καθής ουδέποτε υπέβαλε πρόταση με σκοπό τη βελτίωση των προτάσεων της Επιτροπής.

Η προσφεύγουσα καταλήγει τονίζοντας ότι από τη νομολογία απορρέει επίσης ότι η ύπαρξη προσφυγής στρεφομένης κατά αποφάσεως της Επιτροπής, με την οποία κρίνεται παράνομη μια ενίσχυση, δεν αναστέλει την υποχρέωση εκτελέσεως της εν λόγω αποφάσεως και επομένως, την υποχρέωση επιστροφής της παράνομης και ασυμβίβαστης ενισχύσεως, εκτός από την περίπτωση προσωρινών μέτρων, χορηγηθέντων από το Πρωτοδικείο κατ' εφαρμογή του άρθρου 242 ΕΚ.

(1)  EE 2005, L 269, σ. 30.