92000E1004

ΓΡΑΠΤΗ ΕΡΩΤΗΣΗ E-1004/00

υποβολή: Karin Riis-Jrgensen (ELDR) προς την Επιτροπή

(31 Μαρτίου 2000)

Θέμα: Μη θεμιτός περιορισμός της ελεύθερης κυκλοφορίας εργαζομένων

Οι ακόλουθοι όροι επιβάλλονται σε όσους επιθυμούν να αναγνωρισθούν επισήμως ως ξεναγοί στην Ιταλία:

- Οιποψήφιοι πρέπει να επιτύχουν σε εξέταση ιταλικής γλώσσας, η οποία δεν διοργανώνεται τακτικά. Ενίοτε ο χρόνος αναμονής ανέρχεται σε 10 έως 15 έτη.

- Μέρος της εξέτασης συνίσταται σε γραπτή δοκιμασία. Οι απαιτήσεις είναι πολύψηλές, και πολυάριθμοι αλλοδαποί αποτυγχάνουν σε αυτό το μέρος της εξέτασης. Οι ξεναγοί ομιλούν χωρίς πρόβλημα τα ιταλικά, αλλά δεν γράφουν εξίσου καλά όσο οι ιταλοί συνάδελφοί τους. Η απαίτηση της γραπτής γνώσης της ιταλικής γλώσσας δεν φαίνεται ιδιαίτερα λογική, δεδομένου ότι επί το πλείστον οι ξεναγοί χρησιμοποιούν τη μητρική τους γλώσσα όταν ξεναγούν.

- Εφόσον οιποψήφιοι έχουν επιτύχει στην εξέταση, έχουν το δικαίωμα να ασκούν το επάγγελμά τους, αλλά μόνο στην πόλη / περιοχή όπου έδωσαν εξετάσεις. Κατ' αυτόν τον τρόπο δεν είναι δυνατόν για τους ενδιαφερομένους να ακολουθούν ομάδες τουριστών σε ταξίδι που καλύπτει όλη την χώρα.

Θεωρεί άραγε η Επιτροπή ότι η εν λόγω μορφή εξέτασης και ο τρόπος έκδοσης αδειών συμβιβάζονται με τις διατάξεις της Κοινότητας που διέπουν την ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων;

Απάντηση του κ. Bolkestein εξ ονόματος της Επιτροπής

(17 Μαΐου 2000)

Το επάγγελμα του ξεναγού στην Ιταλία απαιτεί τη διάθεση προσόντων σε επίπεδο που αναφέρεται στην οδηγία του Συμβουλίου 92/51/ΕΟΚ της 18 Ιουνίου 1992 για ένα δεύτερο γενικό σύστημα της αναγνώρισης των διπλωμάτων επαγγελματικής εκπαίδευσης που συμπληρώνει την οδηγία 89/48/ΕΟΚ(1). Η οδηγία αναφέρει ότι οιπήκοοι ενός κράτους μέλους έχουν το δικαίωμα να ασκούν σε άλλο κράτος μέλος το επάγγελμα για το οποίο είναι πλήρως αναγνωρισμένοι στο κράτος μέλος προέλευσής τους. Το κράτος μέλοςποδοχής μπορεί να ζητήσει από τον μετανάστη να περάσει περίοδο προσαρμογής ή δοκιμασία επάρκειας ότανπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ της εκπαίδευσης και κατάρτισης του μετανάστη και των απαιτήσεων στο κράτος μέλοςποδοχής.

Η Ιταλία έχει εφαρμόσει την Οδηγία μέσω ενός διατάγματος που εγκρίθηκε το 1994 (Decreto Legislativo 2 maggio 1994, n. 319). Το διάταγμα αυτό αναφέρει ότι η αναγνώριση εξαρτάται από την περάτωση της περιόδου προσαρμογής ή μιας δοκιμής επάρκειας, (κατ' επιλογήν), εφόσονπάρχουν ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στην κατάρτιση τουποψηφίου και την κατάρτιση που απαιτείται από την εθνική νομοθεσία. Οιποψήφιοι μπορούν να ασκήσουν τα δικαιώματά τους βάσει του διατάγματος αυτού που φαίνεται ότι είναι σύμφωνο με την κοινοτική νομοθεσία.

Όσον αφορά την Επιτροπή οι δοκιμές επάρκειας απευθύνονται κυρίως στουςποψηφίους που έχουν επιλέξει αυτόν τον τύπο αντισταθμιστικού μέτρου. Η δοκιμή είναι στα ιταλικά, αλλά έχει στόχο κυρίως την αξιολόγηση, όχι των γλωσσικών γνώσεων τουποψηφίου, αλλά των επαγγελματικών γνώσεων αυτού για ειδικά θέματα απαραίτητα για την άσκηση του επαγγέλματος (πρβλ. αρχαιολογία ή ιστορία τέχνης). Σε κάθε περίπτωση, εναπόκειται στονποψήφιο να επιλέξει μεταξύ της δοκιμής επάρκειας και της δοκιμαστικής περιόδου που δεν περιλαμβάνει γραπτή εξέταση.

Όσον αφορά τη γεωγραφική ισχύ των αδειών, η Επιτροπή θα επιθυμούσε ναπενθυμίσει στο αξιότιμο μέλος ότι σύμφωνα με την Οδηγία οποψήφιος έχει το δικαίωμα να ασκήσει το επάγγελμά του με τις ίδιες προϋποθέσεις που ισχύουν και για τουςπηκόους του κράτους μέλουςποδοχής. Κατά συνέπεια, οι άδειες που χορηγούνται στους ιταλούςπηκόους σύμφωνα με τις διατάξεις που διέπουν την πρόσβαση στο επάγγελμα αυτό στην Ιταλία είναι ίδιες με τις διατάξεις που ισχύουν γιαπηκόους της Κοινότητας, σύμφωνα με το σύστημα αναγνώρισης, γιατί ισχύουν μόνο στην περιοχή που τις εκδίδει. Η επέκταση της άδειας σε άλλες περιοχές διέπεται από την εθνική νομοθεσία που ισχύει εξίσου για όλους τουςπηκόους της Κοινότητας. Οι συγκεκριμένες τοπικές πολιτιστικές και ιστορικές πλευρές που αφορούν αυτόν τον τομέα δραστηριότητας, φαίνονται ότι αιτιολογούν τις ειδικές περιφερειακές διατάξεις. Ως εκ τούτου, η Επιτροπή είναι της γνώμης ότι δενπάρχει σαφής παράβαση της κοινοτικής νομοθεσίας.

(1) ΕΕ L 30 της 9.2.1995 (όπως τροποποιήθηκε τελευταία).