1

Με την αίτηση αναιρέσεως, η FTI Touristik GmbH ζητεί την αναίρεση της απόφασης του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 30ής Νοεμβρίου 2017, FTI Touristik κατά EUIPO – Prantner και Giersch (Fl) (T‑475/16, μη δημοσιευθείσα, στο εξής: αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, EU:T:2017:856), με την οποία το Γενικό Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή της με αίτημα την ακύρωση της απόφασης του πέμπτου τμήματος προσφυγών του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) της 16ης Ιουνίου 2016 (υπόθεση R 480/2015-5), σχετικά με διαδικασία ανακοπής μεταξύ, αφενός, της FTI Touristik και, αφετέρου, των Harald Prantner και Daniel Giersch (στο εξής: επίδικη απόφαση).

2

Ο κανονισμός (ΕΚ) 207/2009 του Συμβουλίου, της 26ης Φεβρουαρίου 2009, για το σήμα της [Ευρωπαϊκής Ένωσης] (ΕΕ 2009, L 78, σ. 1), τροποποιήθηκε με τον κανονισμό (ΕΕ) 2015/2424 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Δεκεμβρίου 2015 (ΕΕ 2015, L 341, σ. 21), ο οποίος τέθηκε σε ισχύ στις 23 Μαρτίου 2016. Ο κανονισμός 207/2009 –όπως τροποποιήθηκε– καταργήθηκε και αντικαταστάθηκε, από 1ης Οκτωβρίου 2017, από τον κανονισμό (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 14ης Ιουνίου 2017, για το σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ 2017, L 154, σ. 1). Ωστόσο, λαμβανομένης υπόψη της ημερομηνίας υποβολής της επίμαχης εν προκειμένω αίτησης καταχώρισης, δηλαδή της 7ης Οκτωβρίου 2013, η οποία είναι κρίσιμη για τον προσδιορισμό του εφαρμοστέου ουσιαστικού δικαίου, η παρούσα διαφορά διέπεται από τις ουσιαστικές διατάξεις του κανονισμού 207/2009.

3

Το άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 207/2009 είχε ως εξής:

«Κατόπιν ανακοπής του δικαιούχου προγενέστερου σήματος, το αιτούμενο σήμα δεν γίνεται δεκτό για καταχώριση:

[…]

4

Το ιστορικό της διαφοράς και η επίδικη απόφαση συνοψίζονται, στις σκέψεις 1 έως 15 της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης, ως εξής:

«1. Στις 7 Οκτωβρίου 2013, οι παρεμβαίνοντες, [H.] Prantner και [D.] Giersch, υπέβαλαν στο [EUIPO] αίτηση καταχώρισης σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δυνάμει του κανονισμού [207/2009].

2. Το σήμα του οποίου ζητήθηκε η καταχώριση είναι το ακόλουθο εικονιστικό σημείο:

3. Τα προϊόντα και οι υπηρεσίες για τις οποίες ζητήθηκε η καταχώριση εμπίπτουν στις κλάσεις 16, 39 και 43 κατά την έννοια του Διακανονισμού της Νίκαιας για τη διεθνή ταξινόμηση των προϊόντων και των υπηρεσιών με σκοπό την καταχώριση των σημάτων, της 15ης Ιουνίου 1957, όπως έχει αναθεωρηθεί και τροποποιηθεί, και αντιστοιχούν, για καθεμία από τις κλάσεις αυτές, στην ακόλουθη περιγραφή:

4. Η αίτηση καταχώρισης σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης δημοσιεύθηκε στο Δελτίο Σημάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης αριθ. 225/2013, της 26ης Νοεμβρίου 2013.

5. Στις 26 Φεβρουαρίου 2014, η [νυν αναιρεσείουσα], FTI Touristik […], άσκησε ανακοπή, δυνάμει του άρθρου 41 του κανονισμού 207/2009 (νυν άρθρου 46 του κανονισμού 2017/1001), κατά της καταχώρισης του εν λόγω σήματος για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που παρατίθενται στη σκέψη 3 ανωτέρω.

6. Η ανακοπή στηριζόταν στο ακόλουθο προγενέστερο εικονιστικό σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης:

το οποίο προσδιορίζει τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που εμπίπτουν στις κλάσεις 16, 39, 41 και 43 και αντιστοιχούν, για καθεμία από τις κλάσεις αυτές, στην ακόλουθη περιγραφή:

7. Ο λόγος που προβλήθηκε προς στήριξη της ανακοπής ήταν ο προβλεπόμενος στο άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 207/2009 (νυν άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 2017/1001).

8. Στις 3 Φεβρουαρίου 2015, το τμήμα ανακοπών δέχθηκε την ανακοπή και απέρριψε την αίτηση καταχώρισης σήματος για το σύνολο των επίμαχων προϊόντων και υπηρεσιών.

9. Στις 26 Φεβρουαρίου 2015, οι παρεμβαίνοντες άσκησαν προσφυγή ενώπιον του EUIPO, δυνάμει των άρθρων 58 έως 64 του κανονισμού 207/2009 (νυν άρθρων 66 έως 71 του κανονισμού 2017/1001), κατά της απόφασης του τμήματος ανακοπών.

10. Με την [επίδικη απόφαση], το πέμπτο τμήμα προσφυγών του EUIPO ακύρωσε την απόφαση του τμήματος ανακοπών.

11. Καταρχάς, επισήμανε, με το σημείο 19 της [επίδικης] απόφασης, ότι τα επίμαχα προϊόντα και υπηρεσίες προορίζονταν τόσο για το ευρύ κοινό όσο και για ένα εξειδικευμένο κοινό και ότι έπρεπε να ληφθεί υπόψη το κοινό με τον χαμηλότερο βαθμό προσοχής, δηλαδή το ευρύ κοινό που επιδεικνύει μετρίου βαθμού προσοχή. Στη συνέχεια, έκρινε, με το σημείο 20 της [επίδικης] απόφασης, ότι η κρίσιμη εδαφική περιοχή για την εκτίμηση του κινδύνου σύγχυσης ήταν το σύνολο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διευκρίνισε δε, ακολούθως, ότι η ανακοπή έπρεπε να γίνει δεκτή ακόμη και αν υπήρχε κίνδυνος σύγχυσης σε ένα μόνον κράτος μέλος.

12. Όσον αφορά τη σύγκριση των προϊόντων και υπηρεσιών, το [πέμπτο] τμήμα προσφυγών [του EUIPO] επικύρωσε, με το σημείο 25 της [επίδικης] απόφασης, το –μη αμφισβητηθέν ενώπιόν του– συμπέρασμα του τμήματος ανακοπών, το οποίο επαναλαμβάνεται στο σημείο 24 της [επίδικης] απόφασης και κατά το οποίο τα επίμαχα προϊόντα και υπηρεσίες ήταν εν μέρει πανομοιότυπα και εν μέρει παρόμοια. Δέχθηκε επομένως ότι τα προϊόντα της κλάσης 16 που καλύπτονταν από το σήμα του οποίου ζητήθηκε η καταχώριση και τα προϊόντα της ίδιας κλάσης που καλύπτονταν από το προγενέστερο σήμα ήταν πανομοιότυπα. Ομοίως, συνήγαγε ότι οι υπηρεσίες της κλάσης 39 που καλύπτονταν από το σήμα του οποίου ζητήθηκε η καταχώριση και οι υπηρεσίες της ίδιας κλάσης που καλύπτονταν από το προγενέστερο σήμα ήταν πανομοιότυπες, με εξαίρεση τις υπηρεσίες “παροχή εγκαταστάσεων για στάθμευση οχημάτων· υπηρεσίες στάθμευσης σε αερολιμένες· υπηρεσίες στάθμευσης αεροσκαφών”, οι οποίες θεωρήθηκαν παρόμοιες με την υπηρεσία “Μεταφορές” του προγενέστερου σήματος. Τέλος, έκρινε ότι όλες οι εμπίπτουσες στην κλάση 43 υπηρεσίες του σήματος του οποίου ζητήθηκε η καταχώριση ήταν πανομοιότυπες με τις εμπίπτουσες στην ίδια κλάση υπηρεσίες του προγενέστερου σήματος, με εξαίρεση τις “υπηρεσίες κρατήσεων για εστιατόρια και παραθεριστικά καταλύματα”, οι οποίες κρίθηκαν παρόμοιες με τις “υπηρεσίες εστίασης (παροχής διατροφής και ποτών) και προσωρινής κατάλυσης” του προγενέστερου σήματος.

13. Το [πέμπτο] τμήμα προσφυγών [του EUIPO] εξέτασε επίσης τα αντιπαρατιθέμενα σημεία και έκρινε, με το σημείο 32 της [επίδικης] απόφασης, ότι, από οπτική άποψη, δεν παρουσίαζαν καμία ομοιότητα. Από φωνητική άποψη, έκρινε κατ’ ουσίαν, με τα σημεία 33 και 34 της [επίδικης] απόφασης, ότι, για το κοινό που δεν γνώριζε τον αγγλικό όρο “fly”, τα αντιπαρατιθέμενα σημεία δεν παρουσίαζαν ομοιότητα. Για τους καταναλωτές που γνώριζαν την αγγλική λέξη “fly”, υπήρχε φωνητική ομοιότητα υπό την προϋπόθεση ότι συσχέτιζαν το σήμα του οποίου ζητήθηκε η καταχώριση με τη λέξη “fly”. Ωστόσο, το ενδεχόμενο αυτό ήταν μάλλον απίθανο καθόσον, αφενός, υπήρχε μεγάλη διαφορά μεταξύ του γράμματος “y” και της στυλιζαρισμένης μορφής της καρδιάς στο σήμα του οποίου ζητήθηκε η καταχώριση και, αφετέρου, δεν ήταν σύνηθες να αντικαθίσταται το γράμμα “y” με σύμβολο καρδιάς. Από εννοιολογική άποψη, έκρινε κατ’ ουσίαν, με τα σημεία 35 και 36 της [επίδικης] απόφασης, ότι, για το κοινό που δεν γνώριζε τον αγγλικό όρο “fly”, τα αντιπαρατιθέμενα σημεία δεν παρουσίαζαν ομοιότητα. Για τους καταναλωτές που γνώριζαν και κατανοούσαν την αγγλική λέξη “fly”, υπήρχε εννοιολογική ομοιότητα υπό την προϋπόθεση ότι αναγνώριζαν τη λέξη “fly” στο σήμα του οποίου ζητήθηκε η καταχώριση. Ωστόσο, το ενδεχόμενο αυτό ήταν ελάχιστα πιθανό για τους ίδιους λόγους με εκείνους που εκτέθηκαν στο πλαίσιο της εκτίμησης της φωνητικής ομοιότητας.

14. Το [πέμπτο] τμήμα προσφυγών [του EUIPO] έκρινε, με το σημείο 40 της [επίδικης] απόφασης, ότι το προγενέστερο σήμα είχε μετρίου βαθμού εγγενή διακριτικό χαρακτήρα για τους μη αγγλόφωνους καταναλωτές και ασθενή εγγενή διακριτικό χαρακτήρα για το αγγλόφωνο κοινό.

15. Όσον αφορά την εξέταση του κινδύνου σύγχυσης μεταξύ των αντιπαρατιθέμενων σημείων, το [πέμπτο] τμήμα προσφυγών [του EUIPO] συνήγαγε, με το σημείο 47 της [επίδικης] απόφασης, ότι δεν υπήρχε κίνδυνος σύγχυσης. Επισήμανε συναφώς, με το σημείο 46 της [επίδικης] απόφασης, ότι, λόγω του αμιγώς περιγραφικού χαρακτήρα του κοινού στοιχείου, οι φωνητικές, εννοιολογικές και, κυρίως, οπτικές διαφορές μεταξύ των σημείων αρκούσαν για να αποκλειστεί με βεβαιότητα ο κίνδυνος σύγχυσης, ακόμη και για πανομοιότυπα προϊόντα και υπηρεσίες.»

5

Με δικόγραφο που κατέθεσε στη Γραμματεία του Γενικού Δικαστηρίου στις 26 Αυγούστου 2016, η νυν αναιρεσείουσα άσκησε προσφυγή με αίτημα την ακύρωση της επίδικης απόφασης, προς στήριξη δε της προσφυγής της προέβαλε έναν μόνο λόγο ακυρώσεως, ο οποίος αφορούσε παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 207/2009. Η νυν αναιρεσείουσα υποστήριξε, εν συνόψει, ότι η εκ μέρους του πέμπτου τμήματος προσφυγών του EUIPO ανάλυση της οπτικής, φωνητικής και εννοιολογικής ομοιότητας των αντιπαρατιθέμενων σημείων είναι εσφαλμένη και ότι κακώς το εν λόγω τμήμα δέχθηκε ότι το προγενέστερο σήμα έχει ασθενή διακριτικό χαρακτήρα για το αγγλόφωνο κοινό, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει, κατά την κρίση του, κίνδυνος σύγχυσης μεταξύ των αντιπαρατιθέμενων σημείων.

6

Με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, το Γενικό Δικαστήριο έκρινε πρώτον, όσον αφορά τη σύγκριση των αντιπαρατιθέμενων σημείων, ότι το πέμπτο τμήμα προσφυγών του EUIPO βασίμως κατέληξε στο συμπέρασμα περί μη ύπαρξης οπτικής, φωνητικής και εννοιολογικής ομοιότητας μεταξύ του σήματος του οποίου ζητήθηκε η καταχώριση και του προγενέστερου σήματος. Δεύτερον, όσον αφορά τον διακριτικό χαρακτήρα του προγενέστερου σήματος, κατά την κρίση του Γενικού Δικαστηρίου το εν λόγω τμήμα προσφυγών ορθώς εκτίμησε ότι το προγενέστερο σήμα έχει μετρίου βαθμού διακριτικό χαρακτήρα για το μη αγγλόφωνο κοινό και ασθενή διακριτικό χαρακτήρα για το αγγλόφωνο κοινό. Τρίτον, ως προς τον κίνδυνο σύγχυσης, το Γενικό Δικαστήριο έκρινε ότι η νυν αναιρεσείουσα δεν απέδειξε ότι το τμήμα προσφυγών εσφαλμένως κατέληξε στο συμπέρασμα περί μη ύπαρξης κινδύνου σύγχυσης μεταξύ του σήματος του οποίου ζητήθηκε η καταχώριση και του προγενέστερου σήματος. Συνεπώς, το Γενικό Δικαστήριο απέρριψε τον μοναδικό λόγο ακυρώσεως που προβλήθηκε, καθώς και την προσφυγή στο σύνολό της.

7

Η FTI Touristik ζητεί από το Δικαστήριο:

8

Το EUIPO ζητεί από το Δικαστήριο:

9

Οι Η. Prantner και D. Giersch ζητούν από το Δικαστήριο να απορρίψει την αίτηση αναιρέσεως.

10

Με την αίτηση αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα προβάλλει έναν μόνο λόγο, ο οποίος αφορά παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 207/2009 και ο οποίος υποδιαιρείται σε τέσσερα σκέλη. Στο πλαίσιο του πρώτου σκέλους του μοναδικού λόγου αναιρέσεως, προσάπτει επίσης στο Γενικό Δικαστήριο ότι παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει.

11

Με το πρώτο σκέλος του μοναδικού λόγου αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε μεθοδολογικό σφάλμα στο πλαίσιο της εκτίμησης περί της ύπαρξης κινδύνου σύγχυσης, καθόσον δεν έλαβε υπόψη, κατά την εξέταση της ομοιότητας των επίμαχων σημείων, τη με τυποποιημένους χαρακτήρες ονομασία του σήματος του οποίου ζητήθηκε η καταχώριση, όπως αυτή αναγράφεται στο Δελτίο Σημάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Στο πλαίσιο αυτό, το Γενικό Δικαστήριο, παραλείποντας να εξετάσει το επιχείρημα της αναιρεσείουσας το οποίο στηριζόταν στην εν λόγω ονομασία, παρέβη επίσης την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει.

12

Το EUIPO φρονεί ότι το πρώτο σκέλος του μοναδικού λόγου αναιρέσεως είναι απαράδεκτο, καθόσον συνιστά απόπειρα της αναιρεσείουσας να προβάλει ενώπιον του Δικαστηρίου πραγματικά ζητήματα. Το σκέλος αυτό είναι, εν πάση περιπτώσει, αβάσιμο.

13

Όσον αφορά το παραδεκτό του πρώτου σκέλους του μοναδικού λόγου αναιρέσεως, υπενθυμίζεται αφενός ότι, κατά πάγια νομολογία, η ύπαρξη κινδύνου σύγχυσης του κοινού πρέπει να εκτιμάται σφαιρικά, λαμβανομένων υπόψη όλων των παραγόντων που ασκούν επιρροή στη συγκεκριμένη περίπτωση. Μολονότι η αξιολόγηση των εν λόγω παραγόντων είναι πραγματικό ζήτημα που εκφεύγει του ελέγχου του Δικαστηρίου, η μη συνεκτίμηση όλων αυτών των παραγόντων συνιστά, αντιθέτως, πλάνη περί το δίκαιο και μπορεί, ως τέτοια, να προβληθεί ενώπιον του Δικαστηρίου στο πλαίσιο αιτήσεως αναιρέσεως (απόφαση της 16ης Ιουνίου 2011, Union Investment Privatfonds κατά UniCredito Italiano, C‑317/10 P, EU:C:2011:405, σκέψη 45 και εκεί μνημονευόμενη νομολογία).

14

Αφετέρου, το ζήτημα που περιεχομένου της υποχρέωσης αιτιολογήσεως συνιστά νομικό ζήτημα το οποίο υπόκειται στον έλεγχο του Δικαστηρίου στο πλαίσιο αιτήσεως αναιρέσεως (απόφαση της 28ης Ιουνίου 2005, Dansk Rørindustri κ.λπ. κατά Επιτροπής, C-189/02 P, C‑202/02 P, C-205/02 P έως C-208/02 P και C‑213/02 P, EU:C:2005:408, σκέψη 453).

15

Επομένως, το πρώτο σκέλος του μοναδικού λόγου αναιρέσεως είναι παραδεκτό.

16

Όσον αφορά το βάσιμο του σκέλους αυτού, πρέπει εκ προοιμίου να απορριφθεί ο ισχυρισμός περί παράβασης από το Γενικό Δικαστήριο της υποχρέωσης αιτιολογήσεως που υπέχει.

17

Συναφώς, υπενθυμίζεται ότι, κατά πάγια νομολογία, η υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει το Γενικό Δικαστήριο από το άρθρο 36 και το άρθρο 53, πρώτο εδάφιο, του Οργανισμού του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν συνεπάγεται ότι το Γενικό Δικαστήριο οφείλει να αναφέρεται διεξοδικά σε όλους κατά σειράν τους συλλογισμούς που διατύπωσαν ενώπιόν του οι διάδικοι. Η αιτιολογία μπορεί επίσης να είναι έμμεση, υπό την προϋπόθεση ότι παρέχει στους μεν ενδιαφερομένους τη δυνατότητα να αντιληφθούν το σκεπτικό στο οποίο στηρίχθηκε το Γενικό Δικαστήριο, στο δε Δικαστήριο επαρκή στοιχεία για να ασκήσει τον αναιρετικό του έλεγχο (απόφαση της 20ής Σεπτεμβρίου 2016, Μαλλής κ.λπ. κατά Επιτροπής και ΕΚΤ, C-105/15 P έως C-109/15 P, EU:C:2016:702, σκέψη 45 και εκεί μνημονευόμενη νομολογία).

18

Εν προκειμένω, επιβάλλεται η διαπίστωση ότι από τη σκέψη 43 της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης προκύπτει ότι, «[ό]σον αφορά τη δημοσιευθείσα στο Δελτίο Σημάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης [ονομασία], με τυποποιημένους χαρακτήρες, του σήματος του οποίου ζητήθηκε η καταχώριση, δηλαδή την ονομασία “fly”, επισημαίνεται ότι η [ονομασία] αυτή δεν μπορεί να είναι καθοριστική για την εκτίμηση, στο πλαίσιο διαδικασίας ανακοπής, της φωνητικής εντύπωσης που προκαλούν σύνθετα σήματα».

19

Επομένως, αντιθέτως προς όσα ισχυρίζεται η αναιρεσείουσα, το Γενικό Δικαστήριο, επισημαίνοντας ότι η εν λόγω ονομασία δεν μπορεί να είναι καθοριστική για την εκτίμηση της επίμαχης φωνητικής εντύπωσης, έκρινε, εμμέσως πλην σαφώς, ότι η ονομασία αυτή δεν αποτελεί ένδειξη του τρόπου με τον οποίο το ενδιαφερόμενο κοινό αντιλαμβάνεται το επίμαχο σήμα.

20

Εξάλλου, η ως άνω εκτίμηση ουδόλως ενέχει πλάνη περί το δίκαιο. Πράγματι, όπως υπενθύμισε το Γενικό Δικαστήριο με τη σκέψη 21 της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης, από πάγια νομολογία προκύπτει ότι ο κίνδυνος σύγχυσης πρέπει να εκτιμάται σφαιρικά, αναλόγως του τρόπου με τον οποίο το ενδιαφερόμενο κοινό αντιλαμβάνεται τα επίμαχα σημεία και τα επίμαχα προϊόντα ή υπηρεσίες, λαμβανομένων υπόψη όλων των κρίσιμων παραγόντων της συγκεκριμένης περίπτωσης, ιδίως δε της αλληλεξάρτησης μεταξύ της ομοιότητας των σημείων και της ομοιότητας των προσδιοριζόμενων προϊόντων ή υπηρεσιών.

21

Ειδικότερα, όπως έκρινε, κατ’ ουσίαν, το Γενικό Δικαστήριο με τη σκέψη 43 της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης, η οποία υπενθυμίζεται στη σκέψη 18 της παρούσας απόφασης, η ονομασία, με τυποποιημένους χαρακτήρες, ενός εικονιστικού σήματος στο Δελτίο Σημάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ανεξαρτήτως του αν αντιπροσωπεύει την πρόθεση του αιτούντος την καταχώριση του επίμαχου σήματος ή συνιστά μνεία που έκανε το EUIPO εντός του Δελτίου αυτού, δεν ασκεί επιρροή στην εκτίμηση του τρόπου με τον οποίο το ενδιαφερόμενο κοινό αντιλαμβάνεται από φωνητική άποψη τα επίμαχα σημεία, τα οποία δεν ταυτίζονται με την ονομασία τους, με τυποποιημένους χαρακτήρες, εντός του εν λόγω Δελτίου.

22

Συνεπώς, το πρώτο σκέλος του μοναδικού λόγου αναιρέσεως πρέπει να απορριφθεί.

23

Με το δεύτερο σκέλος του μοναδικού λόγου αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο, όπως και το πέμπτο τμήμα προσφυγών του EUIPO, υπέπεσε σε μεθοδολογικό σφάλμα κατά την εκτίμηση περί της ύπαρξης κινδύνου σύγχυσης. Συναφώς, μολονότι οι φωνητικές ομοιότητες είναι δυνατόν να εξουδετερωθούν από τις οπτικές διαφορές, με αποτέλεσμα, παρά τη φωνητική ομοιότητα, να μην υπάρχει κίνδυνος σύγχυσης, μια τέτοια εξουδετέρωση πρέπει να εξεταστεί υπό το πρίσμα της εκτίμησης περί της ύπαρξης κινδύνου σύγχυσης. Συγκεκριμένα, σε περίπτωση που η εν λόγω εξέταση πραγματοποιηθεί ήδη κατά το στάδιο της σύγκρισης των σημείων, αποκλείεται, αυτή καθεαυτήν, η ομοιότητα των σημάτων, χωρίς να είναι δυνατόν να ληφθούν υπόψη άλλοι παράγοντες που ασκούν επιρροή επί του κινδύνου σύγχυσης, όπως ο διακριτικός χαρακτήρας του επίμαχου σήματος ή το πανομοιότυπο ή η ομοιότητα των σχετικών προϊόντων και υπηρεσιών.

24

Το EUIPO υποστηρίζει ότι το δεύτερο σκέλος του μοναδικού λόγου αναιρέσεως είναι απαράδεκτο, δεδομένου ότι δεν αφορά την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, αλλά την επίδικη απόφαση. Το σκέλος αυτό είναι, εν πάση περιπτώσει, δυσνόητο και αβάσιμο.

25

Όσον αφορά το παραδεκτό του δεύτερου σκέλους του μοναδικού λόγου αναιρέσεως, επισημαίνεται ότι, αντιθέτως προς τον ισχυρισμό του EUIPO, η αναιρεσείουσα, με την αίτηση αναιρέσεως, δεν αμφισβητεί απλώς τη νομιμότητα της επίδικης απόφασης, αλλά υποστηρίζει ότι, με τη σκέψη 64 της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης, το Γενικό Δικαστήριο κατέληξε, χωρίς επαρκή δικαιολόγηση, στο συμπέρασμα περί μη ύπαρξης ομοιότητας μεταξύ των αντιπαρατιθέμενων σημείων, υποπίπτοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο σε μεθοδολογικό σφάλμα στο πλαίσιο της εκτίμησης του κινδύνου σύγχυσης. Συνεπώς, το δεύτερο σκέλος του μοναδικού λόγου αναιρέσεως είναι παραδεκτό.

26

Όσον αφορά το βάσιμό του, διαπιστώνεται ότι το σκέλος αυτό στηρίζεται σε εσφαλμένη ερμηνεία της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης.

27

Συναφώς, αρκεί να επισημανθεί αφενός ότι, με τη σκέψη 64 της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης, το Γενικό Δικαστήριο διαπίστωσε ότι «τα επιχειρήματα της [νυν αναιρεσείουσας] σχετικά με τον κίνδυνο σύγχυσης στηρίζονται στην εσφαλμένη άποψη κατά την οποία το [πέμπτο] τμήμα προσφυγών [του EUIPO] έπρεπε να έχει κρίνει ότι τα αντιπαρατιθέμενα σημεία είναι σε μεγάλο βαθμό παρόμοια καθόσον, για την πλειονότητα των καταναλωτών, έχουν κοινό μεταξύ τους το λεκτικό στοιχείο “fly”», παραπέμποντας, συναφώς, στις σκέψεις 26 έως 57 της απόφασης αυτής. Από τα ανωτέρω συνήγαγε, με τη σκέψη 65 της εν λόγω απόφασης, ότι η νυν αναιρεσείουσα δεν απέδειξε ότι το τμήμα προσφυγών εσφαλμένως κατέληξε στο συμπέρασμα περί μη ύπαρξης κινδύνου σύγχυσης, κατά την έννοια του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 207/2009. Επομένως, το Γενικό Δικαστήριο, με τη σκέψη 64 της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης, απλώς διαπίστωσε, κατ’ ουσίαν, ότι το τμήμα προσφυγών βασίμως κατέληξε στο συμπέρασμα περί μη ύπαρξης κινδύνου σύγχυσης εν προκειμένω.

28

Αφετέρου, από τις εν λόγω σκέψεις 26 έως 57 και, ειδικότερα, από τις σκέψεις 30 έως 36 της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης, σχετικά με την οπτική ομοιότητα των αντιπαρατιθέμενων σημείων, τις σκέψεις 41 έως 44 της απόφασης αυτής, σχετικά με τη φωνητική ομοιότητα των σημείων, και τις σκέψεις 49 έως 51 της εν λόγω απόφασης, σχετικά με την εννοιολογική ομοιότητα των σημείων, δεν προκύπτει, επίσης, ότι το Γενικό Δικαστήριο, στο πλαίσιο της εκτίμησής του για την ομοιότητα των επίμαχων σημείων, στηρίχθηκε στο ενδεχόμενο «εξουδετέρωσης» της φωνητικής ομοιότητας των επίμαχων σημείων από την οπτική διαφορά μεταξύ των σημείων αυτών.

29

Συνεπώς, το δεύτερο σκέλος του μοναδικού λόγου αναιρέσεως πρέπει να απορριφθεί.

30

Με το τρίτο σκέλος του μοναδικού λόγου αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα αμφισβητεί την εκτίμηση που περιλαμβάνεται στη σκέψη 42 της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης, με την οποία το Γενικό Δικαστήριο έκρινε ότι, εφόσον το προγενέστερο σήμα περιέχει το στοιχείο «.de», δεν υπάρχει φωνητική ομοιότητα μεταξύ των επίμαχων σημείων, δεδομένου ότι το προγενέστερο σήμα, λόγω του στοιχείου αυτού, προφέρεται πάντοτε με περισσότερες από μία συλλαβές. Συγκεκριμένα, κατ’ αυτόν τον τρόπο, το Γενικό Δικαστήριο προσέδωσε στο εν λόγω στοιχείο, κυρίαρχο χαρακτήρα στο πλαίσιο της συνολικής εντύπωσης που προκαλεί το προγενέστερο σήμα, μολονότι μια κατάληξη ονόματος τομέα έχει λειτουργική μόνο σημασία και, ως εκ τούτου, δεν είναι καταρχήν δυνατόν να της προσδοθεί τέτοιος χαρακτήρας.

31

Το EUIPO υποστηρίζει ότι το τρίτο σκέλος του μοναδικού λόγου αναιρέσεως είναι αβάσιμο.

32

Επισημαίνεται ότι, με τη σκέψη 42 της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης, το Γενικό Δικαστήριο τόνισε ότι «[ε]ίναι μάλλον απίθανο το ενδιαφερόμενο κοινό να διακρίνει το γράμμα “y” στο εικονιστικό στοιχείο του σήματος του οποίου ζητήθηκε η καταχώριση. Όπως προκύπτει από τη σκέψη 34 ανωτέρω, αφενός, υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του γράμματος “y” και του συμβόλου της καρδιάς στο σήμα του οποίου ζητήθηκε η καταχώριση και, αφετέρου, δεν είναι σύνηθες να αντικαθίσταται το γράμμα “y” με ένα τέτοιο σύμβολο. Επιπλέον, εάν υποτεθεί, όπως υποστηρίζει η [νυν αναιρεσείουσα], ότι ο καταναλωτής θα αναγνώριζε το γράμμα “y” στο στυλιζαρισμένο σύμβολο καρδιάς, η φωνητική ταύτιση μεταξύ των λεκτικών στοιχείων “fly” καθενός από τα αντιπαρατιθέμενα σημεία θα μετριαζόταν λόγω της παρουσίας του λεκτικού στοιχείου “.de” στο προγενέστερο σήμα. Η [νυν αναιρεσείουσα] όμως δεν προβάλλει κανένα επιχείρημα ικανό να κλονίσει την εκτίμηση στην οποία προέβη το [πέμπτο] τμήμα προσφυγών [του EUIPO], με το σημείο 33 της [επίδικης] απόφασης, σχετικά με την προφορά του λεκτικού αυτού στοιχείου και κατά την οποία το προγενέστερο σήμα προφέρεται πάντοτε με περισσότερες από μία συλλαβές, ο δε ακριβής αριθμός τους ποικίλλει ανάλογα με τους κανόνες προφοράς κάθε εθνικής γλώσσας».

33

Όπως προκύπτει από τη σκέψη 42 της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης, η εκτίμηση του Γενικού Δικαστηρίου στηρίζεται στη διαπίστωση ότι, αφενός, υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ του γράμματος «y» και του συμβόλου της καρδιάς στο σήμα του οποίου ζητήθηκε η καταχώριση και, αφετέρου, δεν είναι σύνηθες να αντικαθίσταται το γράμμα «y» με ένα τέτοιο σύμβολο, οπότε, κατά την κρίση του, είναι μάλλον απίθανο το ενδιαφερόμενο κοινό να διακρίνει το γράμμα «y» στο εικονιστικό στοιχείο του σήματος του οποίου ζητήθηκε η καταχώριση. Μια τέτοια εκτίμηση, δεδομένου ότι εν προκειμένω η αναιρεσείουσα δεν προέβαλε ισχυρισμό περί παραμόρφωσης των πραγματικών περιστατικών, δεν συνιστά νομικό ζήτημα υποκείμενο, αυτό καθεαυτό, στον αναιρετικό έλεγχο του Δικαστηρίου (βλ., μεταξύ άλλων, απόφαση της 2ας Σεπτεμβρίου 2010, Calvin Klein Trademark Trust κατά ΓΕΕΑ, C‑254/09 P, EU:C:2010:488, σκέψη 49 και εκεί μνημονευόμενη νομολογία).

34

Συναφώς, το Γενικό Δικαστήριο έκρινε απλώς και μόνον ως εκ περισσού ότι, εάν υποτεθεί ότι ο καταναλωτής θα αναγνώριζε το γράμμα «y» στο στυλιζαρισμένο σύμβολο καρδιάς, η φωνητική ταύτιση μεταξύ των λεκτικών στοιχείων «fly» καθενός από τα αντιπαρατιθέμενα σημεία θα μετριαζόταν λόγω της παρουσίας του λεκτικού στοιχείου «.de» στο προγενέστερο σήμα.

35

Οι αιτιάσεις όμως που αφορούν αιτιολογίες παρατιθέμενες ως εκ περισσού στην αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση δεν μπορούν, εν πάση περιπτώσει, να προκαλέσουν την αναίρεση της απόφασης αυτής (απόφαση της 6ης Σεπτεμβρίου 2017, Intel κατά Επιτροπής, C‑413/14 P, EU:C:2017:632, σκέψη 63 και εκεί μνημονευόμενη νομολογία).

36

Επομένως, το τρίτο σκέλος του μοναδικού λόγου αναιρέσεως είναι αλυσιτελές.

37

Με το τέταρτο σκέλος του μοναδικού λόγου αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι πρόθεση των πρωτοδίκως παρεμβαινόντων είναι ασφαλώς να γίνει αντιληπτό το σύμβολο της καρδιάς, στο σήμα του οποίου ζητήθηκε η καταχώριση, ως το γράμμα «y», καθώς, σε όλα τα λοιπά σήματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης των οποίων αυτοί είναι δικαιούχοι, το σύμβολο της καρδιάς αντικαθιστά το γράμμα «y», όπως εν προκειμένω. Ομοίως, από τον ιστότοπο που διαχειρίζεται ο δικαιούχος του σήματος του οποίου ζητήθηκε η καταχώριση προκύπτει ότι με το σύμβολο της καρδιάς ο εν λόγω δικαιούχος επιδιώκει να υποκαταστήσει το γράμμα «y».

38

Το EUIPO αμφισβητεί το παραδεκτό του τέταρτου σκέλους του μοναδικού λόγου αναιρέσεως, το οποίο συνιστά σαφώς προβολή πραγματικών περιστατικών. Το σκέλος αυτό είναι, εν πάση περιπτώσει, αβάσιμο.

39

Υπενθυμίζεται ότι, κατά το άρθρο 256, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και το άρθρο 58, πρώτο εδάφιο, του Οργανισμού του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η αίτηση αναιρέσεως περιορίζεται σε νομικά ζητήματα. Το Γενικό Δικαστήριο είναι, επομένως, αποκλειστικώς αρμόδιο να διαπιστώνει και να εκτιμά τα σχετικά πραγματικά περιστατικά, καθώς και να εκτιμά τα αποδεικτικά στοιχεία. Συνεπώς, η εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών και αποδεικτικών στοιχείων δεν συνιστά, υπό την επιφύλαξη της περίπτωσης παραμόρφωσης του περιεχομένου τους, νομικό ζήτημα υποκείμενο, αυτό καθεαυτό, στον αναιρετικό έλεγχο του Δικαστηρίου (βλ., μεταξύ άλλων, απόφαση της 2ας Σεπτεμβρίου 2010, Calvin Klein Trademark Trust κατά ΓΕΕΑ, C‑254/09 P, EU:C:2010:488, σκέψη 49 και εκεί μνημονευόμενη νομολογία).

40

Εν προκειμένω, επιβάλλεται η διαπίστωση ότι, με το τέταρτο σκέλος του μοναδικού λόγου αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα απλώς θέτει υπό αμφισβήτηση την ανάλυση των πραγματικών περιστατικών στην οποία προέβη το Γενικό Δικαστήριο με τη σκέψη 42 της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης.

41

Κατά συνέπεια, το τέταρτο σκέλος του μοναδικού λόγου αναιρέσεως είναι απαράδεκτο.

42

Κατόπιν όλων των ανωτέρω σκέψεων, η αίτηση αναιρέσεως πρέπει να απορριφθεί στο σύνολό της.

43

Κατά το άρθρο 137 του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου, το οποίο εφαρμόζεται στην αναιρετική διαδικασία δυνάμει του άρθρου 184, παράγραφος 1, του ίδιου Κανονισμού, το Δικαστήριο αποφασίζει για τα έξοδα με την απόφαση ή τη διάταξη που περατώνει τη δίκη. Κατά το άρθρο 138, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας, το οποίο επίσης εφαρμόζεται στην αναιρετική διαδικασία δυνάμει του άρθρου 184, παράγραφος 1, ο ηττηθείς διάδικος καταδικάζεται στα έξοδα, εφόσον υπάρχει σχετικό αίτημα του νικήσαντος διαδίκου.

44

Δεδομένου ότι το EUIPO ζήτησε να καταδικαστεί η αναιρεσείουσα στα δικαστικά έξοδα και η αναιρεσείουσα ηττήθηκε, πρέπει αυτή να υποχρεωθεί να φέρει, πέραν των δικαστικών εξόδων της, τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε το EUIPO. Οι Η. Prantner και D. Giersch, δεδομένου ότι δεν διατύπωσαν αίτημα σχετικό με τα δικαστικά έξοδα, φέρουν τα δικαστικά έξοδά τους.

Για τους λόγους αυτούς, το Δικαστήριο (δέκατο τμήμα) αποφασίζει: