1.

Με την αίτηση προδικαστικής αποφάσεως, το Oberster Gerichtshof (Ανώτατο Δικαστήριο, Αυστρία) ζητεί από το Δικαστήριο να διευκρινίσει αν ορισμένες διατάξεις του Urlaubsgesetz ( 2 ) (αυστριακού νόμου περί αδειών, στο εξής: UrlG) συνάδουν με την απαγόρευση των διακρίσεων λόγω της ιθαγένειας των εργαζομένων, η οποία προβλέπεται στο άρθρο 45, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και στο άρθρο 7, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 492/2011 ( 3 ), καθώς και με την αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων, η οποία κατοχυρώνεται με το άρθρο 45, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ.

2.

Κατ’ ουσίαν, οι επίμαχες διατάξεις του UrlG εξαρτούν τη χορήγηση έκτης εβδομάδας ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών από την προϋπόθεση συμπληρώσεως τουλάχιστον 25 ετών υπηρεσίας στον ίδιο εργοδότη –τον τρέχοντα εργοδότη. Για τους σκοπούς του υπολογισμού της εν λόγω υπηρεσίας, οι περίοδοι προϋπηρεσίας σε άλλους εργοδότες λαμβάνονται, παρ’ όλα αυτά, υπόψη, συμπληρωματικώς και σε περιορισμένο βαθμό.

3.

Η υπό κρίση αίτηση προδικαστικής αποφάσεως υποβάλλεται στο πλαίσιο αιτήσεως αναιρέσεως την οποία κατέθεσε η Gemeinsamer Betriebsrat EurothermenResort Bad Schallerbach GmbH (στο εξής: επιτροπή προσωπικού της επιχειρήσεως) κατά της EurothermenResort Bad Schallerbach GmbH σχετικά με τους όρους χορηγήσεως της εν λόγω έκτης εβδομάδας ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών. Κατά την επιτροπή προσωπικού της επιχειρήσεως, το δίκαιο της Ένωσης επιτάσσει να συνυπολογίζονται οι περίοδοι προϋπηρεσίας των εργαζομένων στους προηγούμενους εργοδότες τους, σε κράτη μέλη διαφορετικά της Δημοκρατίας της Αυστρίας, στο ίδιο μέτρο με τις περιόδους υπηρεσίας στον τρέχοντα εργοδότη.

4.

Στις παρούσες προτάσεις, θα εκθέσω τους λόγους για τους οποίους, κατά την άποψή μου, εθνική νομοθεσία όπως ο UrlG η οποία, για τον σκοπό της παροχής δικαιωμάτων ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών, αντιμετωπίζει τις περιόδους υπηρεσίας εργαζομένου στους προηγούμενους εργοδότες του κατά τρόπο λιγότερο ευνοϊκό από ό,τι τις περιόδους υπηρεσίας στον τρέχοντα εργοδότη δεν συνιστά ούτε διάκριση λόγω ιθαγένειας ούτε εμπόδιο στην ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων. Για την περίπτωση κατά την οποία το Δικαστήριο κρίνει ότι η εν λόγω νομοθεσία συνεπάγεται τέτοια διάκριση ή τέτοιο εμπόδιο, θα εκθέσω, επικουρικώς, τους λόγους για τους οποίους η διάκριση αυτή ή το εμπόδιο αυτό μπορούν, κατά την άποψή μου, να δικαιολογούνται.

5.

Το άρθρο 7, παράγραφος 1, του κανονισμού 492/2011 ορίζει τα εξής:

«Ο εργαζόμενος υπήκοος ενός κράτους μέλους δεν δύναται, στην επικράτεια των άλλων κρατών μελών, να έχει, λόγω της ιθαγένειάς του, διαφορετική μεταχείριση από τους ημεδαπούς εργαζομένους, ως προς τους όρους απασχόλησης και εργασίας, ιδίως όσον αφορά την αμοιβή, την απόλυση, την επαγγελματική επανένταξη ή την επαναπασχόληση αν έχει καταστεί άνεργος.»

6.

Το άρθρο 2, παράγραφος 1, του UrlG προβλέπει τα ακόλουθα:

«Ο εργαζόμενος δικαιούται για κάθε έτος εργασίας ενιαία και συνεχή περίοδο άδειας μετ’ αποδοχών. Η διάρκεια της άδειας ανέρχεται σε 30 εργάσιμες ημέρες όταν δεν έχουν συμπληρωθεί 25 έτη υπηρεσίας και σε 36 εργάσιμες ημέρες μετά τη συμπλήρωση του 25ου έτους.»

7.

Το άρθρο 3 του UrlG έχει ως εξής:

«1)   Για τον καθορισμό της διάρκειας της άδειας συνυπολογίζονται περίοδοι υπηρεσίας στον ίδιο εργοδότη εφόσον δεν έχουν διακοπεί για χρονικό διάστημα ανώτερο των τριών μηνών.

[…]

2)   Για τον καθορισμό της διάρκειας της άδειας λαμβάνονται υπόψη:

[…]

3)   οι περίοδοι απασχολήσεως στις οποίες αναφέρεται η παράγραφος 2, σημείο 1, υπολογίζονται μόνο μέχρις ανωτάτου ορίου πέντε ετών συνολικά. […]

[…]»

8.

Η EurothermenResort Bad Schallerbach είναι αυστριακή εταιρία η οποία δραστηριοποιείται στον τομέα του τουρισμού. Η εταιρία απασχολεί, μεταξύ άλλων, ορισμένους εργαζομένους οι οποίοι έχουν συμπληρώσει περιόδους προϋπηρεσίας σε προηγούμενους εργοδότες στο έδαφος κρατών μελών διαφορετικών από τη Δημοκρατία της Αυστρίας.

9.

Η επιτροπή προσωπικού της επιχειρήσεως άσκησε ενώπιον του Landesgericht Wels (πρωτοδικείου Wels, Αυστρία) αγωγή κατά της EurothermenResort Bad Schallerbach σχετικά με τα δικαιώματα ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών των οικείων εργαζομένων. Στο πλαίσιο αυτό, η επιτροπή προσωπικού της επιχειρήσεως υποστήριξε ότι, περιορίζοντας σε μέγιστη διάρκεια πέντε ετών τη δυνατότητα προσμετρήσεως, για την προϋπηρεσία που προβλέπεται στο άρθρο 2, παράγραφος 1, του UrlG για τη χορήγηση έκτης εβδομάδας άδειας, των περιόδων προϋπηρεσίας σε κράτη μέλη διαφορετικά από τη Δημοκρατία της Αυστρίας, το άρθρο 3, παράγραφος 2, σημείο 1, και το άρθρο 3, παράγραφος 3, του UrlG εισάγουν δυσμενή διάκριση κατά των διακινούμενων εργαζομένων και καθιστούν λιγότερο ελκυστική για τους Αυστριακούς εργαζομένους την άσκηση της ελευθερίας κυκλοφορίας. Κατά την επιτροπή προσωπικού της επιχειρήσεως, βάσει του δικαίου της Ένωσης, οι εν λόγω περίοδοι προϋπηρεσίας θα πρέπει να προσμετρώνται εξ ολοκλήρου, ώστε κάθε εργαζόμενος με 25 έτη επαγγελματικής πείρας να δικαιούται έκτη εβδομάδα άδειας, κατά το άρθρο 2, παράγραφος 1, του UrlG.

10.

Με απόφαση της 25ης Ιανουαρίου 2017, το Landesgericht Wels (πρωτοδικείο του Wels) απέρριψε την αγωγή. Το εν λόγω δικαστήριο έκρινε ειδικότερα ότι οι επίμαχες διατάξεις του UrlG δεν συνιστούν δυσμενή διάκριση λόγω ιθαγένειας, στο μέτρο που όλες οι περίοδοι προϋπηρεσίας σε προηγούμενους εργοδότες αντιμετωπίζονται με όμοιο τρόπο. Συναφώς, καίτοι το άρθρο 3, παράγραφος 2, σημείο 1, του UrlG μνημονεύει μόνον τις περιόδους προϋπηρεσίας στην εθνική επικράτεια, η νομολογία του Oberster Gerichtshof (Ανωτάτου Δικαστηρίου) επιβάλλει να συνυπολογίζονται εξίσου οι περίοδοι προϋπηρεσίας εντός άλλων κρατών μελών. Κατά τα λοιπά, τα κράτη μέλη δικαιούνται να προβλέπουν πλεονεκτήματα υπέρ των εργαζομένων με ορισμένη υπηρεσία εντός της ίδιας επιχειρήσεως.

11.

Με απόφαση της 3ης Μαΐου 2017, το Oberlandesgericht Linz (εφετείο Linz, Αυστρία) επικύρωσε την πρωτοδίκως εκδοθείσα απόφαση. Συναφώς, το εφετείο έκρινε ότι, καίτοι δεν αποκλείεται η απώλεια της έκτης εβδομάδας άδειας μετ’ αποδοχών να αποθαρρύνει Αυστριακό εργαζόμενο να ασκήσει την ελευθερία κυκλοφορίας, το ανακύπτον εμπόδιο δικαιολογείται από τον σκοπό της ανταμοιβής της αφοσιώσεως των εργαζομένων στον εργοδότη τους.

12.

Ως εκ τούτου, η επιτροπή προσωπικού της επιχειρήσεως κατέθεσε αίτηση αναιρέσεως της εν λόγω αποφάσεως ενώπιον του Oberster Gerichtshof (Ανωτάτου Δικαστηρίου). Υπό τις συνθήκες αυτές, το Oberster Gerichtshof (Ανώτατο Δικαστήριο) αποφάσισε να αναστείλει την ενώπιόν του διαδικασία και να υποβάλει στο Δικαστήριο τα ακόλουθο προδικαστικό ερώτημα:

«Έχουν τα άρθρα 45 ΣΛΕΕ και 7, παράγραφος 1, του [κανονισμού 492/2011] την έννοια ότι αποκλείουν εθνική ρύθμιση όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη [άρθρο 3, παράγραφος 2, σημείο 1, σε συνδυασμό με το άρθρο 3, παράγραφος 3, και με το άρθρο 2, παράγραφος 1, του UrlG (αυστριακού νόμου περί αδειών)], που προβλέπει ότι εργαζόμενος ο οποίος έχει συμπληρώσει συνολικά 25 έτη υπηρεσίας, αλλά όχι στον ίδιο Αυστριακό εργοδότη, δικαιούται ετήσια άδεια πέντε εβδομάδων [μετ’ αποδοχών], ενώ εργαζόμενος ο οποίος έχει συμπληρώσει 25 έτη υπηρεσίας στον ίδιο Αυστριακό εργοδότη δικαιούται άδεια έξι εβδομάδων ετησίως;»

13.

Η αίτηση προδικαστικής αποφάσεως πρωτοκολλήθηκε στη Γραμματεία του Δικαστηρίου στις 19 Ιουλίου 2017. Γραπτές παρατηρήσεις υπέβαλαν στο Δικαστήριο η επιτροπή προσωπικού της επιχειρήσεως, η EurothermenResort Bad Schallerbach, η Αυστριακή Κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Οι ως άνω ενδιαφερόμενοι παρέστησαν στην επ’ ακροατηρίου συζήτηση η οποία διεξήχθη στις 3 Μαΐου 2018.

14.

Πρωταρχικής σημασίας κεκτημένο κοινωνικό δικαίωμα, το δικαίωμα των εργαζομένων σε ετήσια άδεια μετ’ αποδοχών ρυθμίζεται από το δίκαιο της Ένωσης. Συναφώς, το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 2003/88/ΕΚ, καλούμενης «οδηγία για τον χρόνο εργασίας» ( 4 ), εγγυάται, στο σύνολο των εργαζομένων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ετήσια άδεια μετ’ αποδοχών διάρκειας τεσσάρων εβδομάδων. Δεδομένου ότι η οδηγία αυτή καθορίζει απλώς ελάχιστες απαιτήσεις, τα κράτη μέλη μπορούν να παρέχουν ευρύτερα δικαιώματα στους εργαζομένους που εμπίπτουν στη νομοθεσία τους. Εντούτοις, οι προϋποθέσεις από τις οποίες τα εν λόγω κράτη μέλη εξαρτούν ενδεχομένως τα πρόσθετα αυτά δικαιώματα πρέπει να συνάδουν με τις γενικές διατάξεις του δικαίου της Ένωσης, περιλαμβανομένων των κανόνων για την ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων, οι οποίοι προβλέπονται στο άρθρο 45 ΣΛΕΕ και στον κανονισμό 492/2011.

15.

Ο αυστριακός νόμος περί αδειών, UrlG, βαίνει συγκεκριμένα πέραν των τεσσάρων εβδομάδων που κατοχυρώνονται με το δίκαιο της Ένωσης. Το άρθρο 2, παράγραφος 1, του νόμου αυτού αναγνωρίζει στους εργαζομένους, για κάθε έτος απασχολήσεως, πέντε ή έξι εβδομάδες ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών, ανάλογα με το αν έχουν συμπληρώσει ή όχι 25 έτη υπηρεσίας.

16.

Η απαιτούμενη από τη διάταξη αυτή υπηρεσία υπολογίζεται σύμφωνα με τους προβλεπόμενους στο άρθρο 3 του UrlG κανόνες. Βάσει του άρθρου 3, παράγραφος 1, του UrlG, οι περίοδοι υπηρεσίας στον ίδιο –τον τρέχοντα– εργοδότη συνυπολογίζονται, εφόσον δεν διακόπηκαν για διάστημα μεγαλύτερο των τριών μηνών ( 5 ). Κατά το άρθρο 3, παράγραφος 2, σημείο 1, του ίδιου νόμου, οι περίοδοι υπηρεσίας σε έναν ή περισσότερους προηγούμενους εργοδότες προσμετρώνται επίσης, εφόσον κάθε προηγούμενη σχέση εργασίας είχε διάρκεια τουλάχιστον έξι μηνών ( 6 ). Εντούτοις, δυνάμει του άρθρου 3, παράγραφος 3, του ίδιου άρθρου, οι εν λόγω περίοδοι προϋπηρεσίας υπολογίζονται, στο σύνολό τους, μόνο μέχρις ανωτάτου ορίου πέντε ετών.

17.

Για να γίνει καλύτερα κατανοητό το περιεχόμενο των διατάξεων αυτών, ας υποθέσουμε την περίπτωση ενός εργαζομένου, του G. Mahler, ο οποίος απασχολήθηκε επί 5 έτη στην επιχείρηση X, εν συνεχεία επί 8 έτη στην επιχείρηση Y και, τελικώς, προσλήφθηκε από την επιχείρηση Z, στην οποία εργάζεται επί 15 έτη χωρίς καμία περίοδο διακοπής. Βάσει του άρθρου 2, παράγραφος 1, και του άρθρου 3, παράγραφοι 1 έως 3, του UrlG, η διάρκεια της ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών που δικαιούται ο G. Mahler υπολογίζεται λαμβάνοντας υπόψη, κυρίως, την υπηρεσία του στην επιχείρηση Z, ήτοι 15 έτη, στην οποία προστίθεται, συμπληρωματικώς, η επαγγελματική πείρα που απέκτησε στους δύο προηγούμενους εργοδότες του, ήτοι 13 έτη, η οποία εντούτοις λαμβάνεται υπόψη μόνο για 5 έτη –ήτοι συνολικά 20 έτη. Ως εκ τούτου, καίτοι η επαγγελματική σταδιοδρομία του G. Mahler αριθμεί 28 έτη, αυτός δεν διαθέτει τα 25 έτη υπηρεσίας που απαιτούνται για να δικαιούται έκτη εβδομάδα ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών, βάσει του άρθρου 2, παράγραφος 1, του UrlG.

18.

Η αίτηση αναιρέσεως που κατέθεσε η επιτροπή προσωπικού της επιχειρήσεως ενώπιον του Oberster Gerichtshof (Ανωτάτου Δικαστηρίου) βασίζεται στην παραδοχή ότι οι επίμαχοι κανόνες του UrlG έχουν αποτελέσματα που αντιβαίνουν στο δίκαιο της Ένωσης. Οι κανόνες αυτοί παραβιάζουν, κατά την επιτροπή προσωπικού της επιχειρήσεως, την αρχή της απαγορεύσεως των διακρίσεων που κατοχυρώνεται με το άρθρο 45, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και το άρθρο 7, παράγραφος 1, του κανονισμού 492/2011 και περιορίζουν την ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων, και δη των Αυστριακών. Επομένως, πρέπει να διερευνηθούν διαδοχικά οι δύο αυτές πτυχές, εξετάζοντας καταρχάς τους λόγους για τους οποίους, κατά την άποψή μου, νομοθετική ρύθμιση όπως αυτή του UrlG δεν συνεπάγεται καμία δυσμενή διάκριση λόγω ιθαγένειας (Β) και εκείνους για τους οποίους φρονώ ότι επιβάλλεται η ίδια διαπίστωση όσον αφορά την ύπαρξη περιορισμού στην ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων (Γ).

19.

Το άρθρο 45, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ απαγορεύει κάθε διάκριση λόγω ιθαγένειας μεταξύ των εργαζομένων των κρατών μελών, όσον αφορά την απασχόληση, την αμοιβή και τους άλλους όρους εργασίας Το άρθρο 7, παράγραφος 1, του κανονισμού 492/2011 αποτελεί ειδική έκφραση της απαγορεύσεως αυτής στον ειδικό τομέα των όρων απασχολήσεως και εργασίας. Ως εκ τούτου, οι δύο αυτές διατάξεις πρέπει να ερμηνεύονται κατά τον ίδιο τρόπο ( 7 ).

20.

Κανόνες όπως οι προβλεπόμενοι στον UrlG εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής των εν λόγω διατάξεων, δεδομένου ότι τα δικαιώματα ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών που αναγνωρίζονται στους εργαζομένους εντάσσονται αναμφίβολα στον τομέα των όρων απασχολήσεως και εργασίας.

21.

Όσον αφορά την ύπαρξη ενδεχόμενης απαγορευμένης δυσμενούς διακρίσεως, το άρθρο 2, παράγραφος 1, και το άρθρο 3, παράγραφοι 1 έως 3, του UrlG θεσπίζουν, για τους σκοπούς της εκτάσεως των δικαιωμάτων σε ετήσια άδεια μετ’ αποδοχών που δικαιούνται οι εργαζόμενοι, διάκριση βασισμένη στην προϋπηρεσία τους. Οι διατάξεις αυτές εφαρμόζονται αδιακρίτως στο σύνολο των εργαζομένων, ανεξαρτήτως ιθαγένειας. Επομένως, δεν συνεπάγονται δυσμενή διάκριση άμεσα θεμελιωμένη στο κριτήριο αυτό.

22.

Τούτου λεχθέντος, κατά πάγια νομολογία του Δικαστηρίου, το άρθρο 45, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και το άρθρο 7, παράγραφος 1, του κανονισμού 492/2011 απαγορεύουν όχι μόνον τις δυσμενείς διακρίσεις που θεμελιώνονται άμεσα στην ιθαγένεια των εργαζομένων, αλλά και εκείνες που θεμελιώνονται έμμεσα στο κριτήριο αυτό, ήτοι «κάθε μορφή συγκεκαλυμμένης διακρίσεως η οποία, κατ’ εφαρμογή άλλων κριτηρίων διακρίσεως, καταλήγει στην πράξη στο ίδιο αποτέλεσμα» ( 8 ).

23.

Το εφαρμοστέο στον συγκεκριμένο τομέα κριτήριο διατυπώθηκε για πρώτη φορά στην απόφαση της 23ης Μαΐου 1996, O’Flynn ( 9 ). Κατά το Δικαστήριο, «διάταξη του εθνικού δικαίου, η οποία δεν είναι αντικειμενικά δικαιολογημένη και ανάλογη προς τον επιδιωκόμενο σκοπό, πρέπει να θεωρηθεί ότι συνεπάγεται εμμέσως δυσμενείς διακρίσεις, εφόσον μπορεί, από τη φύση της, να θίξει περισσότερο τους διακινούμενους εργαζομένους απ’ ό,τι τους ημεδαπούς εργαζομένους και ενέχει, συνεπώς, τον κίνδυνο να θέσει σε δυσμενέστερη μοίρα ειδικά τους διακινούμενους εργαζομένους» ( 10 ).

24.

Από τα προεκτεθέντα προκύπτει ότι, εκτός από την περίπτωση να δικαιολογείται αντικειμενικά, θεωρείται ότι εισάγει έμμεση δυσμενή διάκριση λόγω ιθαγένειας κάθε μέτρο το οποίο είναι ιδιαιτέρως πιθανό, λαμβανομένων υπόψη των εν γένει αναγνωρισμένων πραγματικών περιστατικών ( 11 ) ή άλλων στοιχείων, να έχει, δυνητικά, διαφορετικά αποτελέσματα για τους ημεδαπούς και για τους υπηκόους άλλων κρατών μελών, τα οποία είναι ιδιαίτερα δυσμενή για τους δεύτερους. Αυτό πρέπει να προκύπτει από την ίδια τη φύση του μέτρου, ήτοι από το επιλεγέν κριτήριο διακρίσεως, το οποίο, παρά τη φαινομενική ουδετερότητά του, πρέπει να έχει αποτελέσματα του ίδιου είδους με εκείνα που παράγει το κριτήριο της ιθαγένειας. Το δυναμικό δυσμενούς διακρίσεως του επίμαχου κριτηρίου επαληθεύεται εάν διαχωριστούν –υποθετικά– οι ημεδαποί και οι αλλοδαποί σε δύο διακριτές ομάδες και αν εκτιμηθεί, εντός κάθε ομάδας, το ποσοστό των προσώπων που μπορούν να θιγούν από το επίμαχο κριτήριο και, τέλος, αν συγκριθούν τα δύο αυτά ποσοστά ( 12 ).

25.

Η νομολογία του Δικαστηρίου παρέχει πολυάριθμα παραδείγματα κριτηρίων δυνάμενων να εισάγουν διακρίσεις, στην πράξη, ιδίως εις βάρος της ομάδας των αλλοδαπών: ο τόπος διαμονής ( 13 ), ο τόπος καταγωγής ( 14 ), η γλώσσα ( 15 ) ή ο τόπος αποκτήσεως των γλωσσικών γνώσεων ( 16 ), ο τόπος αποκτήσεως του διπλώματος ( 17 ) ή ακόμη το εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα στο οποίο εντάσσεται ασκούμενος ( 18 ).

26.

Τέτοια κριτήρια υποδηλώνουν σύνδεση με συγκεκριμένο κράτος μέλος, διά παραπομπής σε ιδιοχαρακτηριστικά του εν λόγω κράτους, όπως η επικράτεια ή η γλώσσα του και, επομένως, προσεγγίζουν το κριτήριο της ιθαγένειας. Η ουδετερότητα είναι μόνο φαινομενική ( 19 ). Αναμφίβολα, κριτήρια εντελώς ξένα προς κάθε σχετικό με την ιθαγένεια παράγοντα μπορεί να αποδειχθεί ότι εισάγουν, παρ’ όλα αυτά, έμμεσες δυσμενείς διακρίσεις λόγω ιθαγένειας. Η νομολογία του Δικαστηρίου περιλαμβάνει σχετικώς μερικά ιστορικά παραδείγματα ( 20 ). Εντούτοις, σε τέτοια περίπτωση, απαιτούνται πρόσθετα στοιχεία για να αναδειχθεί η ύπαρξη άνισης μεταχειρίσεως έμμεσα θεμελιωμένης στην ιθαγένεια ( 21 ).

27.

Εν προκειμένω, η επιτροπή προσωπικού της επιχειρήσεως και η Επιτροπή διατείνονται ότι το κριτήριο της προϋπηρεσίας, στο οποίο θεμελιώνονται το άρθρο 2, παράγραφος 1, και το άρθρο 3, παράγραφοι 1 έως 3, του UrlG, ευνοεί, στην πράξη, περισσότερο τους Αυστριακούς εργαζομένους από ό,τι τους εργαζομένους υπηκόους άλλων κρατών μελών. Συγκεκριμένα, οι πρώτοι κατοικούν στη μεγάλη πλειονότητά τους στην Αυστρία, ξεκινούν εκεί την επαγγελματική σταδιοδρομία τους και μπορούν να παραμείνουν σε έναν και μόνον εργοδότη χωρίς διακοπή επί τα 25 έτη που απαιτούνται, βάσει του άρθρου 2, παράγραφος 1, του UrlG, ώστε να δικαιούνται έκτη εβδομάδα ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών. Αντιθέτως, οι δεύτεροι ξεκινούν γενικά την επαγγελματική σταδιοδρομία τους στο κράτος μέλος καταγωγής τους και προσλαμβάνονται από Αυστριακό εργοδότη μόνο αργότερα στη σταδιοδρομία τους. Υπό τις συνθήκες αυτές, θα είναι δυσχερέστερο για τους εργαζομένους από άλλα κράτη μέλη να αποκτήσουν την ούτως απαιτούμενη υπηρεσία, δεδομένου ότι η προηγούμενη επαγγελματική πείρα τους συνυπολογίζεται μόνον εντός του ανώτατου ορίου των πέντε ετών που προβλέπεται στο άρθρο 3, παράγραφος 3, του UrlG ( 22 ).

28.

Η EurothermenResort Bad Schallerbach και η Αυστριακή Κυβέρνηση έχουν αντίθετη άποψη. Κατ’ αυτές, εν προκειμένω, δεν μπορεί να συναχθεί η ύπαρξη έμμεσης δυσμενούς διακρίσεως λόγω ιθαγένειας στο μέτρο που οι κανόνες του UrlG αντιμετωπίζουν με τον ίδιο τρόπο τους Αυστριακούς εργαζομένους και τους εργαζομένους από άλλα κράτη μέλη. Εφαρμόζοντας την ίδια προσέγγιση, το αιτούν δικαστήριο επισημαίνει ότι δεν είναι πασίδηλο ότι οι Αυστριακοί εργαζόμενοι έχουν την τάση να παραμένουν στον ίδιο εργοδότη επί 25 έτη και ότι, επομένως, αυτοί μπορούν να δικαιούνται την προβλεπόμενη στο άρθρο 2, παράγραφος 1, του εν λόγω νόμου έκτη εβδομάδα άδειας μετ’ αποδοχών σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι οι εργαζόμενοι από άλλα κράτη μέλη. Τουναντίον, οι Αυστριακοί εργαζόμενοι αλλάζουν συχνά εργοδότη.

29.

Όπως προεκτέθηκε, συντάσσομαι με την άποψη των δευτέρων.

30.

Συγκεκριμένα, το κριτήριο των 25 ετών υπηρεσίας που χρησιμοποιείται στο άρθρο 2, παράγραφος 1, του UrlG ευνοεί τους εργαζομένους που δεν αλλάζουν εργοδότη κατά την προβλεπόμενη σε αυτό περίοδο. Συνακόλουθα, το κριτήριο αυτό θίγει το σύνολο των εργαζομένων που άλλαξαν εργοδότη κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας τους, των οποίων η επαγγελματική πείρα που αποκτήθηκε στους προηγούμενους εργοδότες τους συνυπολογίζεται έως το ανώτατο όριο των πέντε ετών, κατά τα προβλεπόμενα στο άρθρο 3, παράγραφος 3, του UrlG. Συναφώς, η ιθαγένεια του (των) προηγούμενου (-ων) εργοδότη (-ών) και ο τόπος εκτελέσεως της επίμαχης σχέσεως ή των επίμαχων σχέσεων εργασίας είναι περιστάσεις οι οποίες ουδεμία ασκούν επιρροή. Οι κανόνες του εν λόγω νόμου δεν προβαίνουν σε καμία διάκριση μεταξύ της εσωτερικής κινητικότητας –στην αυστριακή επικράτεια– και της εξωτερικής κινητικότητας –προς ή από άλλο κράτος μέλος– του εργαζομένου. Οι περίοδοι υπηρεσίας αυτού σε έναν ή περισσότερους προηγούμενους εργοδότες συνυπολογίζονται με όμοιο τρόπο, ανεξάρτητα από το αν πραγματοποιήθηκαν στην εθνική επικράτεια ή σε άλλο κράτος μέλος ( 23 ).

31.

Ως εκ τούτου, όλοι οι εργαζόμενοι υπήκοοι κρατών μελών διαφορετικών από τη Δημοκρατία της Αυστρίας οι οποίοι διαθέτουν επαγγελματική πείρα άνω των πέντε ετών σε έναν ή περισσότερους εργοδότες διαφορετικούς από τον τρέχοντα εργοδότη τους επηρεάζονται, αναμφίβολα, αρνητικά από τους κανόνες του UrlG. Εντούτοις, το σύνολο των Αυστριακών εργαζομένων που άλλαξαν εργοδότη κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας τους επηρεάζονται στον ίδιο βαθμό. Επομένως, το κριτήριο της προϋπηρεσίας επηρεάζει με ανάλογο τρόπο την ομάδα των ημεδαπών εργαζομένων και την ομάδα των εργαζομένων από άλλα κράτη μέλη ( 24 ). Τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά εάν συμπληρωματικά στοιχεία καταδείκνυαν ή, τουλάχιστον, υποδήλωναν ότι οι πρώτοι αλλάζουν πολύ λιγότερο συχνά εργοδότη από ό,τι οι δεύτεροι. Όπως επισημαίνει, όμως, το αιτούν δικαστήριο κανένα στοιχείο δεν τείνει να καταδείξει κάτι τέτοιο ( 25 ).

32.

Η Επιτροπή υποστηρίζει, πάντως, ότι το γεγονός ότι σημαντικό ποσοστό Αυστριακών εργαζομένων επηρεάζεται αρνητικά από τους κανόνες του UrlG δεν εμποδίζει τη διαπίστωση της υπάρξεως έμμεσης δυσμενούς διακρίσεως λόγω ιθαγένειας. Συγκεκριμένα, θα αρκεί να διαπιστωθεί ότι η πλειονότητα των εργαζομένων που πληρούν την προβλεπόμενη στο άρθρο 2, παράγραφος 1, του UrlG προϋπόθεση των 25 ετών υπηρεσίας είναι Αυστριακοί ή/και ότι η πλειονότητα εκείνων που επηρεάζονται από την περιορισμένη προσμέτρηση των περιόδων απασχολήσεως σε προηγούμενους εργοδότες, η οποία προβλέπεται στο άρθρο 3, παράγραφος 3, του UrlG, είναι υπήκοοι άλλων κρατών μελών.

33.

Συναφώς, υπενθυμίζεται ότι, για να εξακριβωθεί ότι εθνική νομοθετική ρύθμιση συνεπάγεται, στην πράξη, άνιση μεταχείριση θεμελιωμένη στην ιθαγένεια, δεν είναι ούτε αναγκαίο ούτε επαρκές να διαπιστωθεί ότι η πλειονότητα των προσώπων που ευνοούνται από αυτήν είναι ημεδαποί ή ότι η πλειονότητα των προσώπων που θίγονται από αυτήν είναι αλλοδαποί. Τέτοια συλλογιστική θα ενείχε σοβαρά σφάλματα ( 26 ). Όπως επεξηγείται στο σημείο 24 των παρουσών προτάσεων, πρέπει να εξεταστεί η ενδεχόμενη ύπαρξη διαφοράς μεταξύ του ποσοστού των αλλοδαπών που μπορεί να επηρεάσει αρνητικά ο UrlG σε σχέση με το ποσοστό των ημεδαπών που μπορεί να υποστούν τις ίδιες αρνητικές συνέπειες. Κατά την άποψή μου, όμως, η διαφορά αυτή δεν είναι πιθανή εν προκειμένω ( 27 ).

34.

Εν αντιθέσει προς τα όσα υποστηρίζει η Επιτροπή, δεν προκύπτει διαφορετικό συμπέρασμα από τη νομολογία του Δικαστηρίου κατά την οποία, για να μπορεί εθνικό μέτρο να χαρακτηριστεί ως μέτρο το οποίο εισάγει εμμέσως διακρίσεις, δεν απαιτείται να έχει ως αποτέλεσμα να ευνοεί το σύνολο των ημεδαπών ή να περιάγει σε δυσμενέστερη θέση αποκλειστικώς και μόνον τους υπηκόους των άλλων κρατών μελών χωρίς να θίγει τους ημεδαπούς ( 28 ).

35.

Πράγματι, η νομολογία αυτή δεν είναι καθόλου χρήσιμη σε υπόθεση όπως αυτή της κύριας δίκης. Συγκεκριμένα, κατά τη νομολογία αυτή, εφόσον εθνική νομοθετική ρύθμιση μπορεί να επηρεάζει περισσότερο την ομάδα των αλλοδαπών από ό,τι εκείνη των ημεδαπών, το γεγονός ότι επηρεάζεται επίσης κάποιο ποσοστό ημεδαπών δεν αποκλείει τη διαπίστωση υπάρξεως έμμεσης δυσμενούς διακρίσεως λόγω ιθαγένειας. Αντιθέτως, η ίδια νομολογία δεν καθιστά εφικτό να συναχθεί η ύπαρξη τέτοιας διακρίσεως όταν πρόκειται για νομοθετική ρύθμιση η οποία έχει, όπως εν προκειμένω, ανάλογες συνέπειες στους ημεδαπούς και στους αλλοδαπούς ( 29 ).

36.

Βεβαίως, υπάρχει πλούσια νομολογία του Δικαστηρίου σχετικά με τον υπολογισμό της υπηρεσίας στον δημόσιο τομέα των κρατών μελών για σκοπούς προαγωγής και των οικονομικών ευεργετημάτων που συνδέονται γενικά με αυτήν. Κατά τη νομολογία αυτή, οι εθνικές νομοθετικές ρυθμίσεις που αποκλείουν πλήρως, στον συγκεκριμένο τομέα, τον συνυπολογισμό των περιόδων απασχολήσεως του εργαζομένου στη δημόσια διοίκηση άλλου κράτους μέλους ή εξαρτούν τον συνυπολογισμό των εν λόγω περιόδων από όρους αυστηρότερους εκείνων που εφαρμόζονται στις περιόδους απασχολήσεως που πραγματοποιούνται στην εθνική δημόσια διοίκηση, συνιστά έμμεση διάκριση λόγω ιθαγένειας ( 30 ).

37.

Εντούτοις, καίτοι οι επίμαχες στις προμνησθείσες υποθέσεις νομοθετικές ρυθμίσεις βασίζονταν σε κριτήριο διακρίσεως –την προϋπηρεσία στον εθνικό δημόσιο τομέα– κατά τα φαινόμενα παρεμφερές εκείνου στο οποίο βασίζεται εν προκειμένω ο UrlG, οι νομοθετικές αυτές ρυθμίσεις διέφεραν στην πραγματικότητα από τον εν λόγω νόμο στην εφαρμογή τους.

38.

Συναφώς, χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η απόφαση της 30ής Σεπτεμβρίου 2003, Köbler ( 31 ). Αντικείμενο της υποθέσεως εκείνης ήταν επίδομα αρχαιότητας χορηγούμενο από το αυστριακό Δημόσιο, υπό την ιδιότητα του εργοδότη, στους καθηγητές πανεπιστημίου οι οποίοι είχαν, ειδικότερα, ασκήσει το επάγγελμα αυτό επί τουλάχιστον δεκαπέντε έτη σε οποιοδήποτε δημόσιο αυστριακό πανεπιστήμιο. Όπως επισήμανε το Δικαστήριο, το επίδομα αυτό είχε ως συνέπεια να ανταμείβει τους καθηγητές αυστριακών πανεπιστημίων που εξακολουθούν να ασκούν το επάγγελμά τους επί αυστριακού εδάφους εις βάρος εκείνων που ασκούν τέτοιο επάγγελμα στο έδαφος άλλων κρατών μελών.

39.

Επομένως, τέτοια νομοθετική ρύθμιση καθιστούσε εφικτή υψηλού βαθμού κινητικότητα των εργαζομένων εντός ομάδας διαφορετικών εθνικών εργοδοτών ( 32 ). Τουναντίον, ο UrlG λαμβάνει θετικά υπόψη μόνο την προϋπηρεσία που αποκτάται στον ίδιο και τον αυτό εργοδότη –τον τρέχοντα εργοδότη. Όπως επεξηγείται στο σημείο 30 των παρουσών προτάσεων, ο νόμος αυτός αντιμετωπίζει την εσωτερική κινητικότητα στην εθνική επικράτεια εξίσου αυστηρά με την εξωτερική κινητικότητα: κάθε αλλαγή εργοδότη συνεπάγεται την εφαρμογή δυσμενούς μεταχειρίσεως.

40.

Εξάλλου, όπως υποστήριξε η EurothermenResort Bad Schallerbach στην επ’ ακροατηρίου συζήτηση, χωρίς να αμφισβητηθεί επ’ αυτού, ο τρέχων εργοδότης δεν είναι αναγκαίο να είναι Αυστριακός εργοδότης. Το άρθρο 2, παράγραφος 1, και το άρθρο 3, παράγραφος 1, του UrlG δεν επιτάσσουν καν να πραγματοποιήθηκαν οι περίοδοι απασχολήσεως στον τρέχοντα εργοδότη στην εθνική επικράτεια. Συναφώς, η αναιρεσίβλητη στην υπόθεση της κύριας δίκης υποστηρίζει, και πάλι χωρίς να αμφισβητηθεί, ότι όλες οι περίοδοι απασχολήσεως εργαζομένου στον ίδιο εργοδότη αντιμετωπίζονται με όμοιο τρόπο, ανεξαρτήτως του τόπου στον οποίο πραγματοποιήθηκαν ( 33 ). Η μόνη προϋπόθεση η οποία προστίθεται, εμμέσως πλην σαφώς, σε εκείνη της παραμονής στον ίδιο εργοδότη είναι η υπαγωγή στο αυστριακό δίκαιο κατά τον χρόνο χορηγήσεως της έκτης εβδομάδας.

41.

Ας υποθέσουμε, επομένως, την περίπτωση Γερμανού εργαζόμενου ο οποίος προσλαμβάνεται σε εγκατάσταση συγκεκριμένης επιχειρήσεως, ευρισκόμενης στη Γερμανία, και ο οποίος, ύστερα από αρκετά χρόνια υπηρεσίας, διορίζεται σε εγκατάσταση της ίδιας επιχειρήσεως ευρισκόμενη στην Αυστρία και υπάγεται, εκ του λόγου τούτου, καταρχήν στο πεδίο εφαρμογής του αυστριακού δικαίου ( 34 ). Για τον σκοπό της χορηγήσεως έκτης εβδομάδας άδειας βάσει των επίμαχων κανόνων του UrlG, οι περίοδοι απασχολήσεως που πραγματοποιήθηκαν στη γερμανική επικράτεια θα αντιμετωπιστούν εξίσου ευνοϊκά με εκείνες που πραγματοποιήθηκαν στην αυστριακή επικράτεια, δεδομένου ότι πληρούται η σχετική με την ταυτότητα του εργοδότη προϋπόθεση ( 35 ).

42.

Εντούτοις, η επιτροπή προσωπικού της επιχειρήσεως και η Επιτροπή επικαλέστηκαν την απόφαση SALK ( 36 ), η οποία πρέπει, κατά την άποψή τους, να εφαρμοστεί κατ’ αναλογία στην υπό κρίση υπόθεση. Υπενθυμίζεται ότι η απόφαση εκείνη αφορούσε νόμο του Land Salzbourg –ήτοι, κατ’ ουσίαν, περιφερειακή νομοθετική ρύθμιση– ο οποίος, για τον καθορισμό της ημερομηνίας ενάρξεως του υπολογισμού της αρχαιότητας για τους σκοπούς της ανόδου, σε ανώτερα κλιμάκια, των υπαλλήλων εταιρίας holding τριών νοσοκομείων και αρκετών άλλων εγκαταστάσεων ευρισκόμενων στο ίδιο Land [ομόσπονδο κράτος], προέβαινε σε διάκριση βασισμένη στο αν οι υπάλληλοι είχαν εργαστεί πάντοτε σε υπηρεσίες υπαγόμενες στο εν λόγω Land ή σε άλλους ημεδαπούς ή αλλοδαπούς εργοδότες. Για τους πρώτους η προϋπηρεσία συνυπολογιζόταν εξ ολοκλήρου, ενώ για τους δεύτερους η συμπληρωθείσα πριν από την πρόσληψή τους στο εν λόγω Land προϋπηρεσία συνυπολογιζόταν μόνο κατά μικρότερο ποσοστό.

43.

Εντούτοις, στην υπόθεση εκείνη μπορούσε εύλογα να υποστηριχθεί, όπως και στην υπό κρίση υπόθεση, ότι η εσωτερική κινητικότητα και η εξωτερική κινητικότητα αντιμετωπίζονταν με ανάλογο τρόπο. Αυτό δεν εμπόδισε το Δικαστήριο να διαπιστώσει την ύπαρξη έμμεσης δυσμενούς διακρίσεως λόγω ιθαγένειας, μεταφέροντας στην υπόθεση εκείνη τα προηγούμενα σχετικά με την προϋπηρεσία στον δημόσιο τομέα των κρατών μελών και υπενθυμίζοντας τη νομολογία που παρατίθεται στο σημείο 34 των παρουσών προτάσεων ( 37 ).

44.

Διατηρώ επιφυλάξεις όσον αφορά την απόφαση SALK ( 38 ). Στην εν λόγω υπόθεση, όπως και οι εργαζόμενοι από άλλα κράτη μέλη, το σύνολο των Αυστριακών εργαζομένων που είχαν εργοδότη, δημόσιο ή ιδιωτικό φορέα, διαφορετικό από το Land Salzbourg υφίστατο διάκριση. Αμφιβάλλω ότι στην εν λόγω υπόθεση υπήρξε, στην πραγματικότητα, έμμεση δυσμενής διάκριση λόγω ιθαγένειας. Κατά την άποψή μου, η εφαρμογή νομολογίας που αφορά νομοθετικές ρυθμίσεις που εφαρμόζονται σε εθνική κλίμακα –όπως αυτές που αφορούν την προϋπηρεσία στον εθνικό δημόσιο τομέα– στην περίπτωση παρεμφερών νομοθετικών ρυθμίσεων που θεσπίζουν τοπικές ή περιφερειακές αρχές πρέπει να γίνεται με περίσκεψη. Ενδεικτικώς, καίτοι είναι πιθανό η προϋπόθεση περί τόπου διαμονής, η οποία επιβάλλεται σε εθνικό επίπεδο, να είναι ιδιαίτερα δυσμενής για τους υπηκόους άλλων κρατών μελών, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι θα ισχύει το ίδιο όταν τέτοια προϋπόθεση τίθεται από τοπική αρχή ( 39 ).

45.

Τούτου λεχθέντος, εάν το Δικαστήριο δεν επιθυμεί να θέσει εν αμφιβόλω την απόφαση αυτή, μπορεί να τη διακρίνει από την υπό κρίση υπόθεση. Συγκεκριμένα, η επίμαχη στην εν λόγω απόφαση νομοθετική ρύθμιση διευκόλυνε ακόμη κάποιον βαθμό εσωτερικής κινητικότητας, καθόσον εργαζόμενος από το συγκεκριμένο Land μπορούσε να αλλάξει εργοδότη και να συνεχίσει να επωφελείται των ευνοϊκών κανόνων περί υπολογισμού της προϋπηρεσίας, εφόσον επέλεγε να εργαστεί σε άλλη δημόσια επιχείρηση του εν λόγω Land. Επομένως, οι κανόνες του UrlG διακρίνονται σαφώς από την επίμαχη στην εν λόγω απόφαση νομοθετική ρύθμιση.

46.

Λαμβανομένων υπόψη των προεκτεθέντων, φρονώ ότι νομοθεσία όπως αυτή του UrlG δεν συνεπάγεται καμία, άμεση ή έμμεση, άνιση μεταχείριση θεμελιωμένη στην ιθαγένεια των εργαζομένων. Το αντίθετο θα ίσχυε μόνο εάν ήταν πιθανό να αλλάζουν οι Αυστριακοί εργαζόμενοι πολύ λιγότερο συχνά εργοδότη από ό,τι οι εργαζόμενοι υπήκοοι άλλων κρατών μελών. Κανένα στοιχείο στη δικογραφία που διαβιβάστηκε στο Δικαστήριο δεν παρέχει τη δυνατότητα να υποτεθεί κάτι τέτοιο.

47.

Κατά πάγια νομολογία του Δικαστηρίου, το άρθρο 45 ΣΛΕΕ απαγορεύει όχι μόνο τις, άμεσες ή έμμεσες, διακρίσεις λόγω ιθαγένειας, αλλά και τις εσωτερικές νομοθεσίες οι οποίες, καίτοι εφαρμόζονται ανεξαρτήτως της ιθαγένειας των εργαζομένων, παρακωλύουν την ελεύθερη κυκλοφορία αυτών ( 40 ).

48.

Το άρθρο 45 ΣΛΕΕ προστατεύει τους εργαζομένους κράτους μέλους που επιθυμούν να ενταχθούν στην αγορά εργασίας άλλου κράτους μέλους, τόσο ως προς το κράτος μέλος καταγωγής τους όσο και ως προς το κράτος μέλος υποδοχής. Επομένως, στην υπό κρίση υπόθεση, πρέπει να καθοριστεί αν διατάξεις όπως αυτές του UrlG είναι ικανές να συνιστούν εμπόδιο «στην είσοδο» των εργαζομένων υπηκόων άλλων κρατών μελών στην αυστριακή αγορά (1) ή εμπόδιο «στην έξοδο» Αυστριακών εργαζομένων από την ημεδαπή αγορά προς την αγορά άλλων κρατών μελών (2).

49.

Κατά τη νομολογία του Δικαστηρίου, το άρθρο 45 ΣΛΕΕ αποκλείει οποιοδήποτε μέτρο το οποίο, έστω και αν εφαρμόζεται χωρίς διακρίσεις λόγω ιθαγένειας, δύναται να παρακωλύσει ή να καταστήσει λιγότερο ελκυστική την άσκηση, από τους υπηκόους της Ένωσης, των θεμελιωδών ελευθεριών που κατοχυρώνει η Συνθήκη ΛΕΕ ( 41 ).

50.

Δεδομένου ότι η οδηγία 2003/88 προβλέπει απλώς ελάχιστες απαιτήσεις όσον αφορά το δικαίωμα σε ετήσια άδεια μετ’ αποδοχών που αναγνωρίζεται στους εργαζομένους, εξακολουθούν να υφίστανται διαφορές μεταξύ των κρατών μελών στον συγκεκριμένο τομέα. Εν προκειμένω, οι κανόνες του UrlG θα μπορούσαν, αντικειμενικά, να καταστήσουν λιγότερο ελκυστική, για τους εργαζομένους, την προοπτική της συνεχίσεως της σταδιοδρομίας τους στην Αυστρία, στην περίπτωση που το εργατικό δίκαιο της χώρας καταγωγής τους παρέχει άδεια μεγαλύτερης διάρκειας από εκείνη που προβλέπουν οι εν λόγω κανόνες.

51.

Τούτου λεχθέντος, το άρθρο 45 ΣΛΕΕ δεν εγγυάται σε εργαζόμενο ότι η μετακίνηση σε άλλο κράτος μέλος πλην του κράτους μέλους καταγωγής του θα είναι ουδέτερη από πλευράς κοινωνικής νομοθεσίας, δεδομένου ότι τέτοια μετακίνηση, λαμβανομένων υπόψη των διαφορών που μνημονεύονται στο προηγούμενο σημείο, είναι δυνατόν, αναλόγως της περιπτώσεως, να είναι περισσότερο ή λιγότερο ευνοϊκή για το οικείο πρόσωπο ως προς το ζήτημα αυτό. Επομένως, το άρθρο αυτό δεν παρέχει στον εν λόγω εργαζόμενο το δικαίωμα να τυγχάνει, στο κράτος μέλος υποδοχής, των όρων εργασίας που ίσχυαν για αυτόν στο κράτος μέλος καταγωγής δυνάμει της εθνικής νομοθεσίας του εν λόγω κράτους μέλους ( 42 ). Καταρχήν, μπορεί μόνο να επωφεληθεί των όρων εργασίας που ισχύουν για τους ημεδαπούς εργαζομένους, βάσει της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως ( 43 ). Διαφορετικά, οποιαδήποτε νομοθεσία του κράτους μέλους υποδοχής εργαζομένου η οποία είναι λιγότερο ευνοϊκή από εκείνη του κράτους μέλους καταγωγής του θα συνιστά εμπόδιο στην ελεύθερη κυκλοφορία του συγκεκριμένου εργαζομένου. Τέτοια συλλογιστική θα είχε σοβαρές συνέπειες στην κοινωνική νομοθεσία των κρατών μελών.

52.

Κατά συνέπεια, φρονώ ότι διατάξεις όπως αυτές του UrlG δεν μπορούν να συνιστούν εμπόδιο στην είσοδο στην αυστριακή αγορά εργασίας εργαζομένων υπηκόων άλλων κρατών μελών.

53.

Από τη νομολογία του Δικαστηρίου προκύπτει ότι το σύνολο των διατάξεων της Συνθήκης ΛΕΕ οι οποίες αφορούν την ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων έχει ως σκοπό να καταστήσει ευχερέστερη την εκ μέρους των υπηκόων της Ένωσης άσκηση επαγγελματικών δραστηριοτήτων οποιασδήποτε φύσεως εντός του εδάφους της Ένωσης, ενώ αποκλείει μέτρα που θα μπορούσαν να αποβούν δυσμενή για τους υπηκόους αυτούς που επιθυμούν να ασκήσουν οικονομική δραστηριότητα στο έδαφος άλλου κράτους μέλους. Στο πλαίσιο αυτό, οι υπήκοοι των κρατών μελών έχουν, ιδίως, το δικαίωμα, το οποίο αρύονται απευθείας από τη Συνθήκη ΛΕΕ, να εγκαταλείπουν τη χώρα καταγωγής τους και να μεταβαίνουν στο έδαφος άλλου κράτους μέλους προκειμένου να διαμείνουν σε αυτό και να ασκήσουν εκεί οικονομική δραστηριότητα ( 44 ).

54.

Ως εκ τούτου, συνιστούν εμπόδια στην ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων οι διατάξεις οι οποίες εμποδίζουν ή αποθαρρύνουν υπήκοο κράτους μέλους να εγκαταλείψει τη χώρα καταγωγής του προκειμένου να ασκήσει το δικαίωμα ελεύθερης κυκλοφορίας ( 45 ).

55.

Εν προκειμένω, δεν αμφισβητείται ότι οι κανόνες του UrlG δεν έχουν ως αποτέλεσμα να εμποδίζουν τους Αυστριακούς εργαζομένους να ασκήσουν μισθωτή δραστηριότητα σε άλλα κράτη μέλη. Επομένως, πρέπει να καθοριστεί, κατά το μέγιστο, αν οι εν λόγω κανόνες δύνανται να τους αποθαρρύνουν να πράξουν κάτι τέτοιο.

56.

Στο μέτρο που οι κανόνες του UrlG εξαρτούν τη χορήγηση της έκτης εβδομάδας ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών από την παραμονή στον ίδιο εργοδότη επί ορισμένο αριθμό ετών, παροτρύνουν αναπόφευκτα τους εργαζομένους να μην αποχωρήσουν από τον τρέχοντα εργοδότη τους. Εντούτοις, δεν θεωρώ ότι οι κανόνες αυτοί μπορούν να αποθαρρύνουν τους Αυστριακούς εργαζομένους να ασκήσουν την ελευθερία κυκλοφορίας.

57.

Συναφώς, το γεγονός ότι ο εργαζόμενος αλλάζει εργοδότη δεν συνεπάγεται την απώλεια κεκτημένου δικαιώματος ( 46 ). Αποχωρώντας από τον εργοδότη του για να εργαστεί σε άλλον, ακόμη και σε άλλο κράτος μέλος, ο εργαζόμενος απλώς διαρρηγνύει τη συνέχεια της απαιτούμενης προϋπηρεσίας για την εξασφάλιση της έκτης αυτής εβδομάδας και, επομένως, μειώνει τις πιθανότητές του να εξασφαλίσει το πλεονέκτημα αυτό.

58.

Ακόμη και αν υποτεθεί ότι ο εργαζόμενος προτιμά να παραμείνει στον τρέχοντα εργοδότη του ώστε να εξασφαλίσει την απαιτούμενη προϋπηρεσία, βάσει του UrlG, για να δικαιούται έκτη πρόσθετη εβδομάδα άδειας ( 47 ), αντί να ασκήσει μισθωτή δραστηριότητα σε εργοδότη σε άλλο κράτος μέλος, στο οποίο η νομοθεσία στον τομέα της άδειας είναι λιγότερο γενναιόδωρη, αυτό δεν θα συνιστά περιορισμό που αντίκειται στο άρθρο 45 ΣΛΕΕ, για τους λόγους που μνημονεύονται στο σημείο 51 των παρουσών προτάσεων: το εν λόγω άρθρο δεν εγγυάται σε εργαζόμενο ότι μετακίνηση σε κράτος μέλος διαφορετικό από το κράτος καταγωγής του είναι ουδέτερη από κοινωνική άποψη. Δεν υπάρχει εμπόδιο στην ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων οσάκις πρόσωπο επιλέγει να συνεχίσει να εργάζεται σε συγκεκριμένο κράτος μέλος, προκειμένου να επωφεληθεί κοινωνικού πλεονεκτήματος σε αυτό, αντί να ασκήσει τη δραστηριότητά του σε κράτος μέλος στο οποίο η νομοθεσία είναι λιγότερο ευνοϊκή για αυτό. Αντίθετη συλλογιστική θα είχε, και στην περίπτωση αυτή, σοβαρές συνέπειες στην κοινωνική νομοθεσία των κρατών μελών.

59.

Εντούτοις, η επιτροπή προσωπικού της επιχειρήσεως και η Επιτροπή υποστηρίζουν ότι οι κανόνες του UrlG είναι ικανοί να αποθαρρύνουν από την άσκηση της ελευθερίας κυκλοφορίας τους Αυστριακούς εργαζομένους οι οποίοι θα εξέταζαν το ενδεχόμενο να αφήσουν τον τρέχοντα εργοδότη τους και να εργαστούν για εργοδότη σε άλλο κράτος μέλος, καίτοι επιθυμούν να επιστρέψουν αργότερα στον αρχικό εργοδότη τους. Συναφώς, πρέπει να υπομνησθεί ότι, δυνάμει του άρθρου 3, παράγραφος 1, του UrlG, τα χρονικά διαστήματα απασχολήσεως εργαζομένου στον ίδιο εργοδότη συνυπολογίζονται στο ακέραιο μόνο όταν δεν διακόπτονται για διάστημα μεγαλύτερο των τριών μηνών. Επομένως, στην περίπτωση που εργαζόμενος παραιτηθεί από τη θέση του, προσληφθεί από άλλον εργοδότη –ημεδαπό ή αλλοδαπό– και επανέλθει αργότερα στον αρχικό εργοδότη του, τα χρονικά διαστήματα απασχολήσεως που πραγματοποιήθηκαν πριν από την παραίτησή του θα συνυπολογιστούν, όπως και αυτά που πραγματοποιήθηκαν στον επόμενο εργοδότη του, μόνο έως το προβλεπόμενο στο άρθρο 3, παράγραφος 3, του UrlG ανώτατο όριο των πέντε ετών.

60.

Τούτου λεχθέντος, όπως ορθώς επισημαίνει το αιτούν δικαστήριο, το επιχείρημα αυτό βασίζεται σε σύνολο περιστάσεων οι οποίες είναι λίαν αμφίβολες και έμμεσες ώστε να μπορεί να θεωρηθεί ότι ο UrlG συνιστά εμπόδιο στην ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων, το οποίο αντιβαίνει στο άρθρο 45 ΣΛΕΕ ( 48 ).

61.

Συναφώς, στην υπόθεση Köbler ( 49 ), το Δικαστήριο αποφάνθηκε, βεβαίως, ότι εθνική νομοθετική ρύθμιση η οποία δεν προβλέπει τον συνυπολογισμό, για τον σκοπό της χορηγήσεως επιδόματος αρχαιότητας στον δημόσιο τομέα, των χρονικών διαστημάτων απασχολήσεως που πραγματοποιήθηκαν σε άλλο κράτος μέλος, δύναται να αποθαρρύνει τους εργαζομένους του οικείου κράτους μέλους να ασκήσουν την ελευθερία κυκλοφορίας δεδομένου ότι, με την επιστροφή τους στον δημόσιο τομέα στο εν λόγω κράτος, η σχετική επαγγελματική πείρα που απέκτησαν σε άλλο κράτος μέλος δεν θα ληφθεί υπόψη. Το Δικαστήριο εφάρμοσε παρεμφερή ερμηνεία στην απόφαση SALK, όσον αφορά εργαζομένους στις δημόσιες υπηρεσίες του Land Salzbourg οι οποίοι επιθυμούσαν να επιστρέψουν στις εν λόγω υπηρεσίες κατόπιν ασκήσεως της ελευθερίας κυκλοφορίας.

62.

Εντούτοις, και στην περίπτωση αυτή, δεν είμαι βέβαιος ότι το σκεπτικό της νομολογίας εκείνης σχετικά με την απασχόληση στον δημόσιο τομέα μπορεί να τύχει εφαρμογής στην υπό κρίση υπόθεση. Συναφώς, η Αυστριακή Κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η επάνοδος εργαζομένου του δημόσιου τομέα στην αρχική υπηρεσία του, κατόπιν περιόδου αποσπάσεως στη διοίκηση άλλου κράτους μέλους ή θέσεως σε διαθεσιμότητα με σκοπό την απόκτηση επαγγελματικής πείρας σε άλλον εργοδότη του δημόσιου ή του ιδιωτικού τομέα, αποτελεί συνήθη πρακτική. Τουναντίον, είναι πολύ πιο σπάνιο για εργαζόμενο του ιδιωτικού τομέα που άλλαξε εργοδότη να επανέλθει στην αρχική επιχείρηση για να συνεχίσει εκεί τη σταδιοδρομία του. Μια τέτοια επάνοδος θα συνιστούσε, για τον εργαζόμενο που αμφιταλαντεύεται μεταξύ παραμονής στον εργοδότη του και παραιτήσεως, γεγονός αμφίβολο και έμμεσο. Συγκεκριμένα, η υποθετική αυτή επάνοδος θα εξαρτάται από τη συνδρομή ορισμένων προϋποθέσεων ανεξάρτητων από τη βούληση του οικείου εργαζόμενου, όπως τη διαθεσιμότητα θέσεως εργασίας κατά την επιστροφή του και την επιλογή του εργοδότη να προσλάβει αυτόν και όχι κάποιον άλλο. Εκτιμώ ότι τα επιχειρήματα αυτά είναι απολύτως εύλογα.

63.

Επιπλέον, υπενθυμίζεται ότι η υφιστάμενη νομολογία του Δικαστηρίου αφορούσε τον συνυπολογισμό της προϋπηρεσίας για τον σκοπό του υπολογισμού των αποδοχών των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα. Στον συγκεκριμένο τομέα, οι συνέπειες της προϋπηρεσίας γίνονται αισθητές αμέσως ή βραχυπρόθεσμα. Αντιθέτως, εν προκειμένω, ακόμη και αν γίνει δεκτό ότι ο εργαζόμενος μπορεί να επανέλθει στον αρχικό εργοδότη του κατόπιν ασκήσεως της ελευθερίας κυκλοφορίας, η εξασφάλιση του δικαιώματος στην έκτη εβδομάδα άδειας θα συνιστά, εν πάση περιπτώσει, έμμεσο γεγονός, το οποίο επέρχεται, κατά κανόνα, στο απώτερο μέλλον, λαμβανομένων υπόψη των 25 ετών υπηρεσίας που απαιτούνται συναφώς. Θα πρέπει, επομένως, να παραμείνει ο οικείος εργαζόμενος στον εργοδότη του για το αναγκαίο χρονικό διάστημα, κάτι το οποίο θα εξαρτάται επίσης από περιστάσεις σχετικά αμφίβολες, οι οποίες αφορούν τόσο την προσωπική ζωή του εν λόγω εργαζομένου –ο οποίος ενδέχεται, για διάφορους λόγους, να αποφασίσει να παραιτηθεί εκ νέου– όσο και τον εργοδότη του – ο οποίος ενδέχεται να αναγκαστεί να λύσει τη σχέση εργασίας για διάφορους λόγους.

64.

Λαμβανομένων υπόψη των προεκτεθέντων, εκτιμώ ότι οι προβλεπόμενοι στον UrlG κανόνες δεν συνιστούν εμπόδιο στην «έξοδο» των Αυστριακών εργαζομένων στην αγορά εργασίας άλλων κρατών μελών.

65.

Για λόγους πληρότητας και για την περίπτωση που το Δικαστήριο ήθελε κρίνει ότι το άρθρο 2, παράγραφος 1, και το άρθρο 3, παράγραφοι 1 έως 3, του UrlG συνεπάγονται έμμεση άνιση μεταχείριση θεμελιωμένη στην ιθαγένεια ή ότι οι εν λόγω διατάξεις συνιστούν εμπόδιο στην ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων, θα εκθέσω, στα σημεία που ακολουθούν, τους λόγους για τους οποίους φρονώ ότι οι διατάξεις αυτές είναι, εν πάση περιπτώσει, δικαιολογημένες.

66.

Συναφώς, υπενθυμίζεται ότι, κατά πάγια νομολογία του Δικαστηρίου, άνιση μεταχείριση έμμεσα θεμελιωμένη στην ιθαγένεια δεν συνιστά απαγορευμένη δυσμενή διάκριση εφόσον είναι αντικειμενικά δικαιολογημένη και ανάλογη προς τον επιδιωκόμενο σκοπό. Εθνικό μέτρο το οποίο εμποδίζει την ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων είναι επίσης συμβατό με το δίκαιο της Ένωσης στο μέτρο που πληροί τις ίδιες προϋποθέσεις.

67.

Όσον αφορά την ύπαρξη, εν προκειμένω, αντικειμενικής δικαιολογήσεως, η Αυστριακή Κυβέρνηση υποστηρίζει ότι σκοπός των επίμαχων διατάξεων του UrlG είναι να ανταμειφθεί η αφοσίωση των εργαζομένων στον εργοδότη τους.

68.

Το Δικαστήριο δεν δέχθηκε ποτέ τυπικώς ότι τέτοιος σκοπός δικαιολογεί άνιση μεταχείριση έμμεσα θεμελιωμένη στην ιθαγένεια ή εμπόδιο στην ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων. Απλώς έκρινε, σε διάφορες περιπτώσεις, αλλά πάντοτε με κάποια επιφύλαξη, ότι «δεν αποκλείεται» ( 50 ) να μπορεί να συνιστά τέτοια δικαιολόγηση η διατήρηση της αφοσιώσεως των εργαζομένων, απορρίπτοντας εντούτοις την επίκληση του σκοπού αυτού στη συγκεκριμένη περίπτωση ( 51 ).

69.

Κατά την άποψή μου, ο σκοπός εξασφαλίσεως της αφοσιώσεως μπορεί όντως να δικαιολογεί έμμεση άνιση μεταχείριση θεμελιωμένη στην ιθαγένεια ή εμπόδιο, ενδεχόμενα που αντιβαίνουν στο άρθρο 45 ΣΛΕΕ. Συγκεκριμένα, εκτιμώ ότι οι θεμιτοί στόχοι της κοινωνικής πολιτικής και της πολιτικής απασχολήσεως που επιδιώκουν τα κράτη μέλη πρέπει να λαμβάνονται υπόψη ως αποδεκτές δικαιολογίες στον συγκεκριμένο τομέα. Πάντως, στην παρούσα φάση εξελίξεως του δικαίου της Ένωσης, τα κράτη μέλη διαθέτουν ευρεία διακριτική ευχέρεια, ιδίως όσον αφορά την επιλογή των στόχων που θέλουν να επιδιώξουν στο πλαίσιο της πολιτικής αυτής ( 52 ). Επομένως, φρονώ ότι ουδόλως αποκλείεται να θεωρηθεί η επίτευξη αφοσιώσεως τέτοιος θεμιτός στόχος. Όπως υποστηρίζει η EurothermenResort Bad Schallerbach, ο διαρκής χαρακτήρας της σχέσεως εργασίας παρέχει στον εργαζόμενο κάποια ασφάλεια. Η Επιτροπή υποστήριξε επίσης, δικαιολογημένα, ότι η αφοσίωση των εργαζομένων είναι επωφελής για τον εργοδότη, ο οποίος μπορεί να προγραμματίζει ευχερέστερα τη δραστηριότητά του όταν είναι βέβαιος για τη σταθερότητα του αριθμού των υπαλλήλων του.

70.

Εν συνεχεία, όσον αφορά το κριτήριο της αναλογικότητας, πρέπει να υπομνησθεί ότι αυτό επιβάλλει να είναι η επίμαχη νομοθετική ρύθμιση κατάλληλη για να διασφαλίσει την επίτευξη του εν λόγω σκοπού και να μην υπερβαίνει το αναγκαίο για την επίτευξή του μέτρο ( 53 ).

71.

Εκτιμώ, πάντως, αφενός, ότι οι κανόνες του UrlG είναι κατάλληλοι για την επίτευξη του προβαλλόμενου σκοπού διατηρήσεως της αφοσιώσεως. Συναφώς, επισημαίνεται ότι, στις σχετικές με την προϋπηρεσία των εργαζομένων στον δημόσιο τομέα υποθέσεις των οποίων επιλήφθηκε το Δικαστήριο, οι επίμαχες νομοθετικές ρυθμίσεις συνυπολόγιζαν και αντάμειβαν την επαγγελματική πείρα που αποκτήθηκε όχι σε έναν μόνο εργοδότη, αλλά σε πλείονες ( 54 ). Με βάση τη διαπίστωση αυτή, το Δικαστήριο έκρινε ότι οι νομοθετικές αυτές ρυθμίσεις δεν ήταν κατάλληλες για την επίτευξη του εν λόγω σκοπού ( 55 ). Επρόκειτο, εν ολίγοις, για «ψευδείς» επιβραβεύσεις της αφοσιώσεως. Τουναντίον, όπως προεκτέθηκε στις παρούσες προτάσεις, οι κανόνες του UrlG ανταμείβουν, κατ’ ουσίαν, μόνο την προϋπηρεσία που αποκτήθηκε στον ίδιο εργοδότη. Επομένως, η προβλεπόμενη στο άρθρο 2, παράγραφος 1, του UrlG έκτη εβδομάδα ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών συνιστά «πραγματική» επιβράβευση της αφοσιώσεως ( 56 ).

72.

Εντούτοις, η επιτροπή προσωπικού της επιχειρήσεως υποστηρίζει ότι οι κανόνες του UrlG δεν συμβάλλουν με αποτελεσματικό τρόπο στην επίτευξη του συγκεκριμένου σκοπού διατηρήσεως της αφοσιώσεως, δεδομένου ότι οι εργαζόμενοι που διαθέτουν την αναγκαία προϋπηρεσία ώστε να δικαιούνται την προβλεπόμενη στο άρθρο 2, παράγραφος 1, του UrlG έκτη εβδομάδα ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών είναι στην πραγματικότητα λιγοστοί. Εξάλλου, οι κανόνες του UrlG δεν προστατεύουν τους εργαζομένους κατά ενδεχόμενης απολύσεως πριν από την εξασφάλιση της προϋπηρεσίας αυτής. Επιπλέον, θα μπορούσαν να προβλεφθούν καλύτερα μέτρα διατηρήσεως της αφοσιώσεως.

73.

Τούτου λεχθέντος, η ευρεία διακριτική ευχέρεια που διαθέτουν τα κράτη μέλη, βάσει της νομολογίας που υπενθυμίζεται στο σημείο 69 των παρουσών προτάσεων, εκτείνεται επίσης στον καθορισμό των μέτρων που μπορούν να υλοποιήσουν τους σκοπούς της κοινωνικής πολιτικής και πολιτικής απασχολήσεως που επιδιώκουν. Επομένως, στο πλαίσιο της αναλύσεως της καταλληλότητας νομοθεσίας όπως ο UrlG, το Δικαστήριο δεν οφείλει να ελέγξει αν αυτή συνιστά το καλύτερο μέσο διασφαλίσεως της αφοσιώσεως των εργαζομένων. Αρκεί αυτή να δύναται να συμβάλει στην επίτευξη της αφοσιώσεως αυτής. Κατά την άποψή μου, τούτο συμβαίνει εν προκειμένω.

74.

Αφετέρου, όσον αφορά την αναγκαιότητα των κανόνων του UrlG σε σχέση με τον επιδιωκόμενο σκοπό της διατηρήσεως της αφοσιώσεως, φρονώ ότι η ευρεία διακριτική ευχέρεια που αναγνωρίζεται στα κράτη μέλη πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη στο στάδιο αυτό. Ειδικότερα, δεν απόκειται στο Δικαστήριο να καθορίσει τι συνιστά προϋπηρεσία που παρέχει δικαίωμα στην επιπλέον εβδομάδα ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών, καθόσον κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι υποκαθιστά τον εθνικό νομοθέτη. Ομοίως, στην περίπτωση αυτή, το γεγονός ότι υπάρχουν άλλες μέθοδοι ανταμοιβής της αφοσιώσεως, τις οποίες αναμφίβολα εφαρμόζουν άλλα κράτη μέλη, δεν επαρκεί για να θεωρηθεί ότι οι κανόνες του UrlG στερούνται αναλογικότητας ( 57 ).

75.

Κατά την άποψή μου, για την εκτίμηση της αναγκαιότητας των κανόνων του UrlG, πρέπει επίσης να ληφθεί υπόψη ότι αυτοί παρέχουν στους εργαζομένους πλεονέκτημα το οποίο βαίνει πέραν των όσων επιτάσσει η οδηγία 2003/88. Όσοι δεν δικαιούνται την προβλεπόμενη στο άρθρο 2, παράγραφος 1, του UrlG έκτη εβδομάδα ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών μπορούν, εν πάση περιπτώσει, να επωφεληθούν μίας επιπλέον εβδομάδας άδειας μετ’ αποδοχών σε σχέση με τη συνήθη ελάχιστη άδεια τεσσάρων εβδομάδων που εγγυάται η εν λόγω οδηγία.

76.

Εξάλλου, εν αντιθέσει προς τα όσα υποστηρίζει η Επιτροπή, οι επίμαχες διατάξεις ουδόλως εμποδίζουν τον εργοδότη να ανταμείψει με άλλο τρόπο την αφοσίωση των εργαζομένων. Η EurothermenResort Bad Schallerbach επισήμανε, χωρίς να αμφισβητηθεί επ’ αυτού, ότι στο αυστριακό δίκαιο προβλέπονται προς τούτο αρκετά άλλα μέτρα. Επιπλέον, η εταιρία αυτή και η Αυστριακή Κυβέρνηση υποστήριξαν ότι οι κοινωνικοί εταίροι και οι εργοδότες μεμονωμένα, στο επίπεδο της επιχειρήσεώς τους, μπορούν να λαμβάνουν μέτρα που βαίνουν πέραν των διατάξεων του UrlG, εξαρτώντας, για παράδειγμα, τη χορήγηση έκτης εβδομάδας ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών από μικρότερης διάρκειας προϋπηρεσία, κάτι το οποίο αναγνώρισε η ίδια η Επιτροπή κατά την επ’ ακροατηρίου συζήτηση.

77.

Τέλος, το εν λόγω μέτρο δεν έχει ως αποτέλεσμα τη στεγανοποίηση της εθνικής αγοράς εργασίας που επικρίνεται στην απόφαση Köbler ( 58 ). Συναφώς, υπενθυμίζεται ότι, στην εν λόγω απόφαση, το Δικαστήριο αποφάνθηκε ότι, ανταμείβοντας την επαγγελματική πείρα που αποκτήθηκε μόνο στα αυστριακά δημόσια πανεπιστήμια, το επίμαχο επίδομα αρχαιότητας μπορούσε να επηρεάσει την επιλογή καθηγητή πανεπιστημίου μεταξύ θέσεως απασχολήσεως σε αυστριακό πανεπιστήμιο και θέσεως απασχολήσεως σε πανεπιστήμιο άλλου κράτους μέλους, με αποτέλεσμα τη στεγανοποίηση της εθνικής αγοράς εργασίας η οποία αντιβαίνει στην ίδια την αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων –στοιχείο που καθιστούσε την εν λόγω νομοθετική ρύθμιση αδικαιολόγητη ( 59 ). Τουναντίον, εν προκειμένω, δεδομένου ότι ο εργαζόμενος διακόπτει τη συνέχεια της προϋπηρεσίας του, ανεξάρτητα από το κατά πόσον προσλαμβάνεται από ημεδαπό εργοδότη ή εργοδότη σε άλλο κράτος μέλος, για τον σκοπό της χορηγήσεως έκτης εβδομάδας ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών, οι κανόνες του UrlG δεν έχουν ως αποτέλεσμα να κατευθύνουν την επιλογή του μεταξύ θέσεως απασχολήσεως σε αυστριακή επιχείρηση ή θέσεως απασχολήσεως σε επιχείρηση άλλου κράτους μέλους ( 60 ).

78.

Λαμβανομένων υπόψη των προεκτεθέντων, φρονώ ότι διατάξεις όπως αυτές του άρθρου 2, παράγραφος 1, και του άρθρου 3, παράγραφος 1, του UrlG είναι δικαιολογημένες και αναλογικού χαρακτήρα.

79.

Λαμβανομένων υπόψη των προεκτεθέντων, προτείνω στο Δικαστήριο να απαντήσει στο προδικαστικό ερώτημα που του υπέβαλε το Oberster Gerichtshof (Ανώτατο Δικαστήριο, Αυστρία), ως ακολούθως:

Το άρθρο 45, παράγραφοι 1 και 2, ΣΛΕΕ και το άρθρο 7, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 492/2011 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 2011, που αφορά την ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων στο εσωτερικό της Ένωσης, έχουν την έννοια ότι δεν αντιβαίνει σε αυτά εθνική νομοθεσία, όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, δυνάμει της οποίας εργαζόμενος που συμπληρώνει 25 έτη υπηρεσίας, τα οποία δεν πραγματοποίησε στον ίδιο εργοδότη, δικαιούται μόνον ετήσια άδεια μετ’ αποδοχών πέντε εβδομάδων, ενώ εργαζόμενος ο οποίος συμπλήρωσε 25 έτη υπηρεσίας στον ίδιο εργοδότη δικαιούται έξι εβδομάδες άδειας μετ’ αποδοχών ετησίως.