61999C0089

1. Με την παρούσα αίτηση του Hoge Raad der Nederlanden για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως, υποβλήθηκε στο Δικαστήριο σειρά ερωτημάτων σχετικά με την εφαρμογή και ερμηνεία του άρθρου 50, παράγραφος 6, της Συμφωνίας για τα δικαιώματα επί των προϊόντων της διανοίας στον τομέα του εμπορίου (στο εξής: Συμφωνία TRIPs) στο πλαίσιο δίκης ασφαλιστικών μέτρων για να παύσει η φερόμενη προσβολή ενός σήματος.

Η Συμφωνία TRIPs

2. Η γένεση της Συμφωνίας TRIPs μπορεί να αναχθεί στην Υπουργική Συνδιάσκεψη του 1986 στο Punta del Este η οποία εξήγγειλε τον Γύρο της Ουρουγουάης των ολυμερών Εμπορικών Διαπραγματεύσεων. Ο Γύρος της Ουρουγουάης (ο οποίος περιγράφηκε από το Συμβούλιο ως «οι πιο περίπλοκες διαπραγματεύσεις της παγκόσμιας ιστορίας» ) κατέληξε το 1994 στην υπογραφή της Συμφωνίας για την ίδρυση του αγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (στο εξής: Συμφωνία ΟΕ) μαζί με σειρά ειδικότερων συμφωνιών. Στις πρόσθετες αυτές συμφωνίες, οι οποίες προσαρτώνται στη Συμφωνία ΟΕ, περιλαμβάνεται η Συμφωνία TRIPs. ρωταρχικός σκοπός της Συμφωνίας TRIPs είναι η σε παγκόσμια κλίμακα ενίσχυση και εναρμόνιση της προστασίας των δικαιωμάτων επί των προϊόντων της διανοίας .

3. Το άρθρο 1 της Συμφωνίας TRIPs, το οποίο επιγράφεται «Φύση και έκταση των υποχρεώσεων», ορίζει στην παράγραφό του 1:

«Τα μέλη θέτουν σε ισχύ τις διατάξεις της παρούσας συμφωνίας. Τα μέλη δικαιούνται, χωρίς να είναι υποχρεωμένα, να παρέχουν στην εσωτερική τους έννομη τάξη μεγαλύτερο βαθμό προστασίας από αυτήν που επιβάλλεται βάσει της παρούσας συμφωνίας, υπό την προϋπόθεση ότι η μεγαλύτερη αυτή προστασία δεν αντιβαίνει στις διατάξεις της παρούσας συμφωνίας. Τα μέλη είναι ελεύθερα να επιλέγουν τη μέθοδο που κρίνουν κατάλληλη για την εφαρμογή των διατάξεων της παρούσας συμφωνίας στο πλαίσιο της εσωτερικής τους έννομης τάξης και πρακτικής.»

4. Από τη Συμφωνία ΟΕ είναι σαφές ότι οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες και τα επί μέρους κράτη μέλη είναι ο κάθε ένας ιδρυτικό μέλος του αγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (στο εξής: ΟΕ) .

5. Το μέρος ΙΙΙ της Συμφωνίας TRIPs περιέχει διατάξεις για την «Επιβολή των δικαιωμάτων [επί των προϊόντων της διανοίας]». ρος τούτο, το άρθρο 41, παράγραφος 1 και 2, ορίζει:

«1. Τα μέλη μεριμνούν ώστε η νομοθεσία τους να προβλέπει τις διαδικασίες επιβολής που ορίζονται στο παρόν μέρος, προκειμένου να είναι δυνατή η αποτελεσματική λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση κάθε πράξης παραβίασης των δικαιωμάτων [επί των προϊόντων της διανοίας] που κατοχυρώνονται από την παρούσα συμφωνία· στα μέτρα αυτά συμπεριλαμβάνονται [διορθωτικά] μέτρα τα οποία είναι δυνατό να εφαρμόζονται γρήγορα για να αποτραπούν τυχόν παραβιάσεις, καθώς και [διορθωτικά] μέτρα, με τα οποία αποθαρρύνεται η διάπραξη περαιτέρω παραβιάσεων. Οι εν λόγω διαδικασίες εφαρμόζονται με τέτοιον τρόπο, ώστε να αποφεύγεται η ανόρθωση εμποδίων για το νόμιμο εμπόριο και να καθιερώνονται μηχανισμοί για την εξασφάλιση της μη καταχρηστικής προσφυγής σε αυτές.

2. Οι διαδικασίες για την επιβολή των δικαιωμάτων [επί των προϊόντων της διανοίας] πρέπει να είναι εύλογες και δίκαιες. Επίσης δεν πρέπει να είναι υπερβολικά περίπλοκες ούτε υπερβολικά δαπανηρές και να μη συνεπάγονται αδικαιολόγητες καθυστερήσεις. Ακόμη, οι προθεσμίες που τάσσονται για την εφαρμογή τους πρέπει να είναι εύλογες.»

6. Οι σχετικές διατάξεις του άρθρου 50 της Συμφωνίας TRIPs έχουν ως εξής:

«1. Οι δικαστικές αρχές έχουν την εξουσία να διατάσσουν την άμεση και αποτελεσματική εφαρμογή προσωρινών μέτρων:

α) προκειμένου να αποτραπεί η παραβίαση κάποιου δικαιώματος [επί των προϊόντων της διανοίας] και ειδικότερα για να αποτραπεί η είσοδος στα υπαγόμενα στη δικαιοδοσία τους δίκτυα εμπορίας αγαθών, συμπεριλαμβανομένων εισαγόμενων αγαθών αμέσως μετά τον εκτελωνισμό τους·

β) προκειμένου να διαφυλαχθούν αποδεικτικά στοιχεία που αναφέρονται στην υποτιθέμενη παραβίαση.

2. Όταν κρίνεται αναγκαίο, οι δικαστικές αρχές έχουν την εξουσία να θεσπίζουν προσωρινά μέτρα χωρίς πρώτα να ακούσουν τις απόψεις της άλλης πλευράς, ιδίως όταν πιθανολογείται ότι τυχόν καθυστέρηση ενδέχεται να προκαλέσει ανεπανόρθωτη βλάβη στο πρόσωπο στο οποίο ανήκει το σχετικό δικαίωμα, ή όταν αποδεικνύεται ότι υπάρχει κίνδυνος καταστροφής συναφών αποδεικτικών στοιχείων.

[...]

4. Όταν έχουν αποφασισθεί προσωρινά μέτρα χωρίς πρώτα να ακουστούν οι απόψεις της άλλης πλευράς, τα θιγόμενα μέρη πρέπει να ενημερώνονται σχετικά πάντως το αργότερο [αμελλητί] μετά την εκτέλεση των μέτρων. Με αίτηση του [καθού] διενεργείται επανεξέταση των μέτρων, οπότε ο [καθού] έχει το δικαίωμα να εκθέσει τις απόψεις του· σκοπός της επανεξέτασης είναι να αποφασισθεί, εντός εύλογου χρονικού διαστήματος από τη γνωστοποίηση των μέτρων, κατά πόσον είναι σκόπιμη η τροποποίηση, ανάκληση ή διατήρηση σε ισχύ των εκάστοτε μέτρων.

[...]

6. Με την επιφύλαξη της παραγράφου 4, τα προσωρινά μέτρα τα οποία λαμβάνονται δυνάμει των παραγράφων 1 και 2 ανακαλούνται ή έστω παύουν να ισχύουν μετά από αίτηση του [καθού], αν δεν κινηθούν μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα οι προβλεπόμενες διαδικασίες για την έκδοση απόφασης επί της ουσίας της υπόθεσης· το κρίσιμο χρονικό διάστημα καθορίζεται από τη δικαστική αρχή που έχει διατάξει την εκτέλεση των μέτρων, σε περίπτωση που κάτι τέτοιο επιτρέπεται από τη νομοθεσία του οικείου μέλους. Αν δεν υπάρχει ρητός καθορισμός του κρίσιμου χρονικού διαστήματος, αυτό δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο των 20 εργασίμων ημερών ή των 31 ημερολογιακών ημερών, ανάλογα με το ποιο χρονικό διάστημα είναι το μεγαλύτερο.

7. _Οταν τα προσωρινά μέτρα ανακαλούνται ή όταν η ισχύς τους παύει εξαιτίας κάποιας πράξης ή παράλειψης του [αιτούντος] ή όταν διαπιστώνεται εκ των υστέρων ότι δεν έχει υπάρξει παραβίαση ή κίνδυνος παραβίασης ενός δικαιώματος [επί προϊόντων της διανοίας], οι δικαστικές αρχές έχουν την εξουσία να διατάξουν τον [αιτούντα], μετά από αίτηση του [καθού], να καταβάλει στον [καθού] εύλογη αποζημίωση για τη ζημία που έχει ενδεχομένως υποστεί εξαιτίας των εν λόγω μέτρων.

8. Στο μέτρο που είναι δυνατό να διαταχθεί οποιοδήποτε προσωρινό μέτρο στο πλαίσιο της εφαρμογής διοικητικών διαδικασιών, οι εν λόγω διαδικασίες πρέπει να διέπονται από αρχές ανάλογες κατ' ουσίαν προς αυτές που ορίζονται στο παρόν τμήμα.»

7. Το άρθρο 70, παράγραφος 1, ορίζει:

«Η παρούσα συμφωνία δεν δημιουργεί υποχρεώσεις σε σχέση με πράξεις που [συντελέσθηκαν] πριν από την ημερομηνία έναρξης της εφαρμογής της συμφωνίας ως προς το οικείο μέλος.»

Η Συμφωνία TRIPs και η Κοινότητα

8. _Οσον αφορά την Κοινότητα, η Συμφωνία ΟΕ και οι άλλες συμφωνίες που συνήφθησαν συναφώς, περιλαμβανομένης της Συμφωνίας TRIPs, εγκρίθηκαν με την απόφαση 94/800/ΕΚ του Συμβουλίου, της 22ας Δεκεμβρίου 1994, σχετικά με την εξ ονόματος της Ευρωπαϊκής Κοινότητας σύναψη των συμφωνιών που απέρρευσαν από τις πολυμερείς διαπραγματεύσεις του Γύρου της Ουρουγουάης (1986-1994) καθόσον αφορά τα θέματα που εμπίπτουν στις αρμοδιότητές της . Οι συμφωνίες αυτές δημοσιεύθηκαν ως παραρτήματα της αποφάσεως 94/800 . Τέθηκαν σε ισχύ την 1η Ιανουαρίου 1996 για την Κοινότητα και τα κράτη μέλη της.

9. Από απόψεως κοινοτικού δικαίου, η Συμφωνία TRIPs είναι μεικτή συμφωνία: για τη σύναψή της υφίστατο συντρέχουσα αρμοδιότητα της Κοινότητας και των κρατών μελών της . Η Κοινότητα και τα κράτη μέλη είχαν συντρέχουσα αρμοδιότητα σε τομείς εντός του πεδίου εφαρμογής της Συμφωνίας TRIPs όπου η Κοινότητα είχε ήδη θεσπίσει μέτρα μερικής μόνο εναρμονίσεως, όπως στον τομέα των σημάτων. Ειδικά ως προς τις διατάξεις της Συμφωνίας TRIPs οι οποίες αφορούν τα μέτρα για την εξασφάλιση αποτελεσματικής προστασίας των δικαιωμάτων επί των προϊόντων της διανοίας, στα οποία περιλαμβάνονται τα ασφαλιστικά μέτρα, το Δικαστήριο έχει τονίσει ότι η Κοινότητα και τα κράτη μέλη της είχαν συντρέχουσα αρμοδιότητα .

10. Το Δικαστήριο στην απόφαση Hermès έκρινε ότι έχει αρμοδιότητα να ερμηνεύσει το άρθρο 50 της Συμφωνίας TRIPs όχι μόνον σε καταστάσεις όπου τα εθνικά δικαστήρια καλούνται να διατάξουν ασφαλιστικά μέτρα για την προστασία δικαιωμάτων που απορρέουν από κοινοτικό σήμα αλλά και σε καταστάσεις όπου πρόκειται για δικαιώματα που απορρέουν από σήμα που προστατεύεται από το εθνικό δίκαιο - στην υπόθεση εκείνη από τον ενιαίο νόμο Μπενελούξ - περί σημάτων . ιο πρόσφατα, στην απόφαση Dior κ.λπ. , το Δικαστήριο επιβεβαίωσε την απόφαση Hermès και διευκρίνισε ότι η αρμοδιότητά του να ερμηνεύσει το άρθρο 50 της Συμφωνίας TRIPs δεν περιορίζεται σε καταστάσεις που καλύπτει το δίκαιο των σημάτων, αλλά καταλαμβάνει και καταστάσεις οι οποίες αφορούν άλλα δικαιώματα επί προϊόντων της διανοίας εμπίπτοντα στο πεδίο εφαρμογής της Συμφωνίας TRIPs .

Το σύστημα και οι στόχοι του άρθρου 50

11. Το μέρος ΙΙΙ της Συμφωνίας TRIPs αποτελεί την πρώτη προσπάθεια να αντιμετωπιστεί σε παγκόσμια κλίμακα το πρόβλημα του σεβασμού των δικαιωμάτων επί των προϊόντων της διανοίας και αντικατοπτρίζει το γεγονός ότι, όταν διεξάγονταν οι διαπραγματεύσεις για τη Συμφωνία TRIPs, οι βιομηχανοποιημένες χώρες ανησυχούσαν όλο και περισσότερο σχετικά με τα αυξανόμενα προβλήματα πλαστών και πειρατικών προϊόντων. _Ετσι, π.χ., ένας σχολιαστής εκθέτει ότι το 1985 οι βιομηχανίες σε συγκεκριμένες χώρες έχασαν πάνω από 1,3 δισεκατομμύρια δολάρια ΗΑ λόγω αναποτελεσματικής διεθνούς προστασίας της πνευματικής ιδιοκτησίας. Στηριζόμενη στους αριθμούς αυτούς, η International Intellectual Property Alliance στην έκθεσή της του έτους εκείνου προς την US International Trade Commission τόνισε ότι «ο στόχος της Κυβερνήσεως των Ηνωμένων ολιτειών πρέπει να είναι η καθιέρωση διεθνούς εμπορικού κλίματος όπου τα δικαιώματα επί των προϊόντων της διανοίας θα γίνονται σεβαστά και θα προστατεύονται» .

12. Οι διατάξεις που αποτελούν τώρα το τμήμα ΙΙΙ, στο οποίο περιλαμβάνεται το άρθρο 50, θεσπίστηκαν με πρωτοβουλία των βιομηχανοποιημένων εθνών, και ειδικότερα των Ηνωμένων ολιτειών, της Ευρώπης, της Ιαπωνίας και της Αυστραλίας, για να ληφθούν υπόψη οι ανησυχίες αυτές . Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, για το άρθρο 50 δόθηκαν σχετικά λίγες μάχες, οπότε έγιναν σχετικά μικρές τροποποιήσεις στο σχέδιο του άρθρου αυτού . Επομένως, μπορεί να θεωρηθεί ότι σε γενικές γραμμές το εν λόγω άρθρο ικανοποιεί τις επιθυμίες των βιομηχανοποιημένων χωρών.

13. Τα ασφαλιστικά μέτρα όπως αυτά που αφορά το άρθρο 50 είναι ιδιαιτέρως αποτελεσματικά όταν ο κάτοχος δικαιωμάτων επί προϊόντων της διανοίας λαμβάνει γνώση μιας εμφανούς πραγματικής ή δυνητικής προσβολής των δικαιωμάτων αυτών. Το άρθρο αυτό τού παρέχει τη δυνατότητα να προστατευθεί στις περιστάσεις αυτές με ένα άμεσο και αποτελεσματικό ασφαλιστικό μέτρο. Σε τέτοιες περιπτώσεις - δηλαδή όταν η προσβολή είναι εμφανής - η λήψη ενός τέτοιου μέτρου θα είναι δίχως άλλο επαρκής για να λυθεί η διαφορά: ο διάδικος που εμπορεύεται (ή επιχειρεί να εμπορευθεί) τα πλαστά ή πειρατικά προϊόντα δεν θα έχει λόγο να αμφισβητήσει την απόφαση ασφαλιστικών μέτρων ούτε συμφέρον να παραστεί στη δίκη επί της ουσίας.

14. Ασφαλώς, θα υπάρχουν άλλες περιπτώσεις όπου το ασφαλιστικό μέτρο διατάσσεται σε περιστάσεις που είναι λιγότερο «άσπρο-μαύρο»: μπορεί να υπάρχει σοβαρή άμυνα κατά του ισχυρισμού περί προσβολής - άμυνα την οποία, αν το ασφαλιστικό μέτρο διαταχθεί χωρίς να ακουστεί ο καθού, ο τελευταίος δεν θα μπορεί να προβάλει στο πλαίσιο της αιτήσεως ασφαλιστικών μέτρων. Μπορεί ακόμα να υπάρξουν περιπτώσεις όπου ο καθού είναι εκείνος του οποίου τα δικαιώματα επί προϊόντων της διανοίας προσβάλλονται από τη συμπεριφορά του αιτούντος.

15. Κατά συνέπεια, το άρθρο 50, παράγραφος 6, πρέπει να ερμηνεύεται κατά τέτοιον τρόπο ώστε να διαφυλάσσονται όλα τα συμφέροντα αυτά: από τη μια πλευρά, δεν πρέπει να επιβάλλεται στον αιτούντα η υποχρέωση να κινήσει άσκοπα δίκη επί της ουσίας στις περισσότερες περιπτώσεις που το ασφαλιστικό μέτρο πράγματι λύνει τη διαφορά και που ο καθού αποδέχεται ότι λύθηκε η διαφορά· από την άλλη πλευρά, πρέπει να παρέχεται στον καθού η δυνατότητα να προβάλει σε δίκη επί της ουσίας τους αμυντικούς του ισχυρισμούς, αν το επιθυμεί.

16. Η Επιτροπή κάνει μια ανάλογη παρατήρηση σχετικά με ολόκληρο το άρθρο 50, σημειώνοντας ότι το άρθρο αυτό εξισορροπεί την άμεση και αποτελεσματική προσωρινή προστασία των δικαιωμάτων επί των προϊόντων της διανοίας με το συμφέρον του καθού να μη γίνουν, όσον αφορά τα ασφαλιστικά μέτρα, μεθοδεύσεις με σκοπό τον προστατευτισμό. Ο στόχος αυτός, προσθέτει η Επιτροπή, στοιχεί με το άρθρο 41, παράγραφοι 1 και 2 , της Συμφωνίας TRIPs. Οι διατάξεις αυτές είναι οι πρώτες του μέρους ΙΙΙ, στο οποίο περιλαμβάνεται το άρθρο 50. Θα υπενθυμίσω ότι το άρθρο 41, παράγραφος 1, απαιτεί οι διαδικασίες για την προστασία των δικαιωμάτων επί των προϊόντων της διανοίας να εφαρμόζονται κατά τέτοιον τρόπο ώστε να αποφεύγεται η δημιουργία εμποδίων για το νόμιμο εμπόριο και να παρέχονται εχέγγυα για τη μη καταχρηστική προσφυγή στις διαδικασίες αυτές. Το άρθρο 41, παράγραφος 2, απαιτεί οι εν λόγω διαδικασίες να είναι εύλογες και δίκαιες και να μην είναι άνευ λόγου περίπλοκες ή δαπανηρές. Η φιλοσοφία που αποτελεί το υπόβαθρο των διατάξεων αυτών - εν περιλήψει, εξισορρόπηση και δικαιοσύνη - πρέπει να γίνεται σεβαστή κατά την ερμηνεία των παραγράφων του άρθρου 50.

17. Τέλος, θα προβώ στις ακόλουθες δύο παρατηρήσεις σχετικά με την αποτελεσματική εφαρμογή του άρθρου 50, παράγραφος 6.

18. ρώτον, οποιοδήποτε κενό στους παρατιθεμένους στη διάταξη αυτή λεπτομερείς δικονομικούς κανόνες οι οποίοι έχουν εφαρμογή επί όλων των μελών του ΟΕ, περιλαμβανομένων των 15 κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, καλύπτεται, κατά την άποψή μου, καλύτερα από το εθνικό δίκαιο όταν ουδεμία κοινοτική ρύθμιση υπάρχει σχετικά: είναι παρακινδυνευμένο να επιβάλουμε δικονομικούς κανόνες τους οποίους παρέβλεψαν εκείνοι που διαπραγματεύθηκαν τη Συμφωνία TRIPs. Η προσέγγιση αυτή βρίσκει στήριγμα στην τελευταία περίοδο του άρθρου 1, παράγραφος 1, της Συμφωνίας αυτής, όπου ορίζεται ότι «Τα μέλη είναι ελεύθερα να επιλέγουν τη μέθοδο που κρίνουν κατάλληλη για την εφαρμογή των διατάξεων της παρούσας συμφωνίας στο πλαίσιο της εσωτερικής τους έννομης τάξης και πρακτικής».

19. Δεύτερον, το δικαστήριο που εκδικάζει την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων (ή, ενδεχομένως, το δικαστήριο που εκδικάζει έφεση κατά της αποφάσεως να διαταχθούν ή να μη διαταχθούν ασφαλιστικά μέτρα) είναι σαφώς πιο κατάλληλο να αποφανθεί επί ορισμένων δικονομικών ζητημάτων όταν η Συμφωνία TRIPs και το εθνικό δίκαιο επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Το δικαστήριο αυτό θα γνωρίζει τα πραγματικά περιστατικά και έτσι θα είναι σε θέση να εξασφαλίσει ότι σε μια συγκεκριμένη περίπτωση ικανοποιούνται οι επιταγές ισορροπίας και δικαιοσύνης που αποτελούν το υπόβαθρο του άρθρου 50, παράγραφος 6.

20. Υπό το πρίσμα των στοιχείων αυτών, έρχομαι τώρα στην κύρια δίκη και στα υποβληθέντα ερωτήματα.

Η κύρια δίκη και τα υποβληθέντα ερωτήματα

21. Η κύρια δίκη στην παρούσα υπόθεση αφορά μια φερόμενη προσβολή του εικονιστικού σήματος «Route 66» το οποίο καταχωρήθηκε από τον R. Groeneveld, κάτοικο Oosterhout, Κάτω Χώρες, για διάφορες κατηγορίες προϊόντων και υπηρεσιών στις οποίες περιλαμβάνονται τα οινοπνευματώδη, οι υπηρεσίες εστιάσεως και οι υπηρεσίες ξενοδοχείου και παραθέσεως δεξιώσεων.

22. Η Route 66 ήταν μια διάσημη διαπολιτειακή οδός στις Ηνωμένες ολιτείες, η οποία ονομάστηκε έτσι το 1926 και κάλυπτε 2 400 μίλια διά μέσου οκτώ πολιτειών από τη Michigan Avenue στο Σικάγο μέχρι τη Σάντα Μόνικα στην Καλιφόρνια. Η Route 66 έχει γίνει (και μάλιστα, ίσως πάντοτε ήταν) κάτι σαν πολιτιστικό σύμβολο στις Ηνωμένες ολιτείες αλλά και μακριά από αυτές (π.χ. «Σύλλογοι Route 66» υπάρχουν στη Νορβηγία, στην Ιταλία και στην Ιαπωνία). Την αναφέρουν «Τα σταφύλια της οργής» του Τζων Στάινμπεκ: αναφερόμενη ως «μάνα-οδός», ήταν η οδός που πήραν πάνω από 200 000 άνθρωποι που στη δεκαετία του '30 εγκατέλειψαν τις σκονισμένες πεδιάδες της κεντροδυτικής Αμερικής και μετανάστευσαν στην Καλιφόρνια. Εμφανίζεται και στο βιβλίο «Στον δρόμο» του Τζακ Κέρουακ και έχει εμπνεύσει τραγούδια ποπ και τηλεοπτικές σειρές.

23. Η μορφή των εικονιστικών σημάτων που κατεχώρησε ο R. Groeneveld έχει ληφθεί από την πινακίδα οδικής κυκλοφορίας που έδειχνε τη Route 66 την εποχή που ακόμα χρησιμοποιούνταν ολόκληρη η οδός αυτή. Θα πω παρεμπιπτόντως ότι μου προξενεί κατάπληξη το ότι ένα τέτοιο σημείο καταχωρήθηκε ως σήμα.

24. Οι W. G. Schieving και H. Nijstad εκμεταλλεύονται συνεταιρικά μια ντισκοτέκ στο Meppel, Κάτω Χώρες, στην οποία είναι ενσωματωμένη μια καφετέρια που ονομάζεται «Route 66».

25. Ο R. Groeneveld, αφού όχλησε χωρίς αποτέλεσμα τους W. G. Schieving και H. Nijstad να παύσουν να προσβάλλουν τα δικαιώματά του, υπέβαλε κατ' αυτών αίτηση ασφαλιστικών μέτρων. Η αίτηση αυτή κατατέθηκε στις 31 Οκτωβρίου 1995 και η επ' ακροατηρίου συζήτηση διεξήχθη στις 6 Νοεμβρίου 1995. Στις 9 Ιανουαρίου 1996 ο ρόεδρος του Rechtbank te Assen έλαβε τα ασφαλιστικά μέτρα που ζητήθηκαν από τον R. Groeneveld, διατάσσοντας τους W. G. Schieving και H. Nijstad 1) να παύσουν αμέσως αλλά και στο μέλλον να χρησιμοποιούν την ονομασία (τις ονομασίες) «(Café) Route 66» και τα σήματα «ROUTE 66» και/ή οποιοδήποτε άλλο παρεμφερές σημείο με τα καταχωρημένα σήματα «ROUTE 66» για τα προϊόντα και υπηρεσίες για τα οποία καταχωρήθηκαν τα σήματα αυτά (περιλαμβανομένων των υπηρεσιών ξενοδοχείου και παραθέσεως δεξιώσεων) και 2) να παύσουν αμέσως αλλά και στο μέλλον να χρησιμοποιούν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο τα σήματα «ROUTE 66» και/ή οποιοδήποτε παρεμφερές σημείο, όπως η επίμαχη ονομασία «(Café) Route 66», κατά τρόπον που να γίνονται αντικείμενο αθέμιτης εκμεταλλεύσεως με οικονομικό σκοπό υπό συνθήκες ικανές να προσβάλουν τα δικαιώματα του (των) κατόχου (κατόχων) των σημάτων.

26. Με απόφαση της 3ης Σεπτεμβρίου 1997, το Gerechtshof te Leeuwarden επικύρωσε την απόφαση του ροέδρου του Rechtbank te Assen και απλώς μετέβαλε τη διατύπωσή της για να την προσαρμόσει στη διατύπωση του ενιαίου νόμου Μπενελούξ περί σημάτων.

27. Οι W. G. Schieving και H. Nijstad άσκησαν αναίρεση ενώπιον του Hoge Raad der Nederlanden. Το δικαστήριο αυτό απέρριψε το πρώτο έως και όγδοο σκέλος του μοναδικού λόγου αναιρέσεως, τα οποία αφορούσαν την ερμηνεία διαφόρων διατάξεων του ενιαίου νόμου Μπενελούξ περί σημάτων. Το ένατο σκέλος του λόγου αναιρέσεως αφορούσε την απόρριψη από το Gerechtshof ενός επιχειρήματος που οι W. G. Schieving και H. Nijstad προέβαλαν ενώπιον του δικαστηρίου εκείνου σχετικά με το αποτέλεσμα του άρθρου 50, παράγραφος 6, της Συμφωνίας TRIPs.

28. Σημειώνοντας ότι η Συμφωνία TRIPs τέθηκε σε ισχύ στις Κάτω Χώρες την 1η Ιανουαρίου 1996, οι W. G. Schieving και H. Nijstad είχαν ζητήσει από το Gerechtshof, επικαλούμενοι το άρθρο 50, παράγραφος 6, της Συμφωνίας TRIPs, να ορίσει ότι, αν και εφόσον μπορούσαν να επικυρωθούν ή ληφθούν τα ασφαλιστικά μέτρα που ο ρόεδρος του Rechtbank διέταξε με την απόφασή του της 9ης Ιανουαρίου 1996, τα μέτρα αυτά ίσχυσαν επί 20 εργάσιμες ημέρες ή 31 ημερολογιακές ημέρες (αναλόγως του ποιο χρονικό διάστημα είναι μεγαλύτερο) μετά την επίδοση της αποφάσεως αυτής, οπότε μετά την παρέλευση του χρονικού αυτού διαστήματος πρέπει να θεωρηθεί ότι τα εν λόγω μέτρα ήρθησαν καθόσον ο R. Groeneveld δεν κίνησε εντός του διαστήματος αυτού δίκη επί της ουσίας.

29. Ενώπιον του Hoge Raad, οι W. G. Schieving και H. Nijstad προέβαλαν την αιτίαση ότι, με το να απορρίψει τον ισχυρισμό αυτόν και με το να κρίνει ότι η έφεσή τους δεν πρέπει να γίνει δεκτή, το Gerechtshof παρερμήνευσε το άρθρο 50, παράγραφος 6, της Συμφωνίας TRIPs. Κατόπιν αυτών, το Hoge Raad υπέβαλε τα ακόλουθα προδικαστικά ερωτήματα:

«1) Έχει το άρθρο 50 της Συμφωνίας TRIPs, και ειδικότερα η παράγραφος 6 του άρθρου αυτού, άμεσο αποτέλεσμα;

2) ρέπει το άρθρο 50, παράγραφος 6, της Συμφωνίας TRIPs να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι τα κατά τις παραγράφους 1 και 2 της διατάξεως αυτής ασφαλιστικά μέτρα αίρονται αυτοδικαίως είτε όταν η αγωγή επί της ουσίας δεν ασκήθηκε εντός της προθεσμίας που τάχθηκε προς τούτο με το ασφαλιστικό μέτρο είτε, αν δεν τάχθηκε τέτοια προθεσμία, όταν η αγωγή επί της ουσίας δεν ασκήθηκε εντός προθεσμίας 20 εργασίμων ημερών ή 31 ημερολογιακών ημερών (αν αυτή είναι μακρότερη) ή πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι για να αρθούν τα μέτρα αυτά απαιτείται (πάντοτε) αίτηση του διαδίκου κατά του οποίου διατάχθηκε το μέτρο;

3) Όταν η προθεσμία εντός της οποίας πρέπει να ασκηθεί η αγωγή επί της ουσίας δεν τάχθηκε με το ασφαλιστικό μέτρο, η προθεσμία αυτή αρχίζει:

α) την επομένη ημέρα εκείνης κατά την οποία ο δικαστής διέταξε το ασφαλιστικό μέτρο ή

β) την επομένη ημέρα εκείνης κατά την οποία η απόφαση με την οποία διατάχθηκε το ασφαλιστικό μέτρο επιδόθηκε στον καθού ή

γ) την επομένη ημέρα εκείνης κατά την οποία η απόφαση με την οποία διατάχθηκε το ασφαλιστικό μέτρο κατέστη αμετάκλητη ή

δ) από οποιοδήποτε άλλο χρονικό σημείο;

4) Ο δικαστής που διατάσσει ασφαλιστικό μέτρο πρέπει να τάξει αυτεπαγγέλτως προθεσμία εντός της οποίας πρέπει να ασκηθεί η αγωγή επί της ουσίας ή μπορεί να τάξει την προθεσμία αυτή μόνον αν του έχει υποβληθεί σχετικό αίτημα;

5) Μπορεί ο δικαστής, ο οποίος καλείται να αποφανθεί σε δεύτερο βαθμό επί ασφαλιστικού μέτρου που διέταξε ο δικαστής πρωτοβαθμίου δικαστηρίου και ο οποίος επικυρώνει το μέτρο αυτό, να τάξει, είτε αυτεπαγγέλτως είτε κατόπιν αιτήσεως ενός των διαδίκων, προθεσμία όπως η πιο πάνω, αν ο δικαστής του πρωτοβαθμίου δικαστηρίου παρέλειψε να το πράξει;

6) Έχει εφαρμογή το άρθρο 50 της Συμφωνίας TRIPs όταν η Συμφωνία αυτή τέθηκε σε ισχύ στο συγκεκριμένο κράτος μέλος σε χρονικό σημείο κατά το οποίο η υπόθεση βρισκόταν ενώπιον του πρωτοβαθμίου δικαστηρίου στο στάδιο της διασκέψεως, αλλά δεν είχε ακόμα εκδοθεί απόφαση;»

30. Στη διάταξή του περί παραπομπής, το Hoge Raad σημειώνει ότι έχει ήδη υποβάλει στο Δικαστήριο το πρώτο ερώτημα με τη διάταξή του περί παραπομπής της 30ής Οκτωβρίου 1998 η οποία περιήλθε στο Δικαστήριο στις 5 Νοεμβρίου 1998 και πρωτοκολλήθηκε με τον αριθμό υποθέσεως C-392/98, Assco Gerüste .

31. Γραπτές παρατηρήσεις κατέθεσαν ο R. Groeneveld, η Γαλλική και η ορτογαλική Κυβέρνηση, η Κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, το Συμβούλιο και η Επιτροπή. Οι παρατηρήσεις της Γαλλικής και της ορτογαλικής Κυβερνήσεως καθώς και του Συμβουλίου επικεντρώνονται αποκλειστικά στο πρώτο ερώτημα. Οι W. G. Schieving και H. Nijstad καθώς και η Επιτροπή εκπροσωπήθηκαν κατά την επ' ακροατηρίου συζήτηση.

Η επίμαχη εθνική διαδικασία

32. Το άρθρο 289, παράγραφος 1, του ολλανδικού κώδικα πολιτικής δικονομίας (στο εξής: κώδικας) ορίζει:

«Σε όλες τις περιπτώσεις στις οποίες, λαμβανομένων υπόψη των συμφερόντων των διαδίκων, επιβάλλεται η άμεση λήψη ασφαλιστικού μέτρου λόγω επείγοντος, η σχετική αίτηση μπορεί να υποβληθεί στον πρόεδρο πρωτοδικών σε ειδική συνεδρίαση εργάσιμης ημέρας που αυτός καθορίζει προς τούτο.»

33. Σε μια τέτοια περίπτωση, το άρθρο 290, παράγραφος 2, του κώδικα ορίζει ότι οι διάδικοι μπορούν να εμφανιστούν οικειοθελώς ενώπιον του προέδρου πρωτοδικών που δικάζει κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων. Στη διαδικασία αυτή, ο αιτών πρέπει να εκπροσωπηθεί κατά τη συνεδρίαση από δικηγόρο ενώ ο καθού μπορεί να εμφανιστεί αυτοπροσώπως ή να εκπροσωπηθεί από δικηγόρο.

34. Κατά το άρθρο 292 του κώδικα, το επείγον μέτρο που διατάσσει ο πρόεδρος πρωτοδικών δεν προδικάζει το αποτέλεσμα της εξετάσεως της υποθέσεως στη δίκη επί της ουσίας.

35. Κατά το άρθρο 295 του κώδικα, κατά της αποφάσεως ασφαλιστικών μέτρων μπορεί να ασκηθεί έφεση ενώπιον του Gerechtshof εντός δύο εβδομάδων από τη δημοσίευση της αποφάσεως αυτής.

36. Στην απόφαση Hermès εξετάστηκε το ζήτημα αν η ολλανδική διαδικασία είναι «προσωρινό μέτρο» υπό την έννοια του άρθρου 50, παράγραφος 1, της Συμφωνίας TRIPs και ως εκ τούτου αν το άρθρο 50, παράγραφος 6, της Συμφωνίας αυτής έχει εφαρμογή επί της εν λόγω διαδικασίας. Στην απόφασή του περί παραπομπής στην υπόθεση εκείνη, ο ρόεδρος του Arrondissementsrechtbank σημείωσε ότι κατά το ολλανδικό δίκαιο στις δίκες ασφαλιστικών μέτρων ο καθού κλητεύεται, οι διάδικοι έχουν δικαίωμα να ακουστούν και ο δικαστής που εκδικάζει την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων προβαίνει σε εκτίμηση της υποθέσεως, εκτίμηση την οποία εκθέτει σε αιτιολογημένο έγγραφο κατά του οποίου δύναται να ασκηθεί έφεση. Επί πλέον, οι διάδικοι, μολονότι τότε έχουν δικαίωμα να κινήσουν δίκη επί της ουσίας, στις υποθέσεις που εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής της Συμφωνίας TRIPs συνήθως αρκούνται στην απόφαση ασφαλιστικών μέτρων.

37. Στην απόφαση Hermès το Δικαστήριο έκρινε ότι μέτρο του οποίου σκοπός είναι να δοθεί τέλος σε φερόμενες προσβολές δικαιώματος επί σήματος και το οποίο διατάσσεται στο πλαίσιο τέτοιας διαδικασίας είναι «προσωρινό μέτρο» υπό την έννοια του άρθρου 50, παράγραφος 1.

Το πρώτο ερώτημα

38. Με το πρώτο ερώτημά του, το αιτούν δικαστήριο ερωτά αν το άρθρο 50 (και ειδικότερα το άρθρο 50, παράγραφος 6) της Συμφωνίας TRIPs έχει άμεσο αποτέλεσμα.

39. Από τις σκέψεις 47 και 48 της πρόσφατης αποφάσεως Dior κ.λπ. προκύπτει ότι, όσον αφορά τον τομέα των σημάτων, στο κοινοτικό δίκαιο απόκειται να καθορίσει τα έννομα αποτελέσματα του άρθρου 50 της Συμφωνίας TRIPs επί των εθνικών κανόνων περί των ασφαλιστικών μέτρων. Αντιθέτως, τα έννομα αποτελέσματα του άρθρου 50 της Συμφωνίας TRIPs σε «τομέα όπου η Κοινότητα δεν έχει ακόμα νομοθετήσει και ο οποίος, κατά συνέπεια, ανήκει στην αρμοδιότητα των κρατών μελών» πρέπει να καθορίζονται από το εθνικό δίκαιο.

40. Οφείλω να ομολογήσω ότι δεν είναι εύκολο να αντιληφθώ γιατί το κοινοτικό δίκαιο διέπει τα αποτελέσματα του άρθρου 50 της Συμφωνίας TRIPs όχι μόνον όταν πρόκειται για κοινοτικό σήμα, αλλά και σε καταστάσεις που αφορούν εθνικά σήματα (ενιαία σήματα Μπενελούξ) . ρέπει να έχουμε κατά νου ότι, κατά τη νομολογία του ίδιου του Δικαστηρίου, το άρθρο 50 της Συμφωνίας TRIPs, όταν εφαρμόζεται σε σχέση με εθνικό σήμα (σήμα Μπενελούξ), εφαρμόζεται σε κατάσταση που εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του εθνικού δικαίου . Ούτε η γενομένη στη σκέψη 47 της αποφάσεως Dior κ.λπ. παραπομπή στη σκέψη 28 της αποφάσεως Hermès λύνει το ζήτημα, καθόσον το τελευταίο χωρίο αφορά μόνον το κοινοτικό σήμα. Η γραμμή που χάραξε το Δικαστήριο εξηγείται ίσως από το ότι όσον αφορά τα ασφαλιστικά μέτρα θα ήταν υπερβολικό να υπάρχουν δύο χωριστά νομικά συστήματα, ένα που να διέπει το κοινοτικό σήμα και άλλο που να διέπει τα εθνικά σήματα.

41. _Οπως και να έχουν τα πράγματα, το Δικαστήριο έκρινε στην απόφαση Dior κ.λπ. ότι το άρθρο 50 της Συμφωνίας TRIPs δεν έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία δικαιωμάτων που οι ιδιώτες θα μπορούν να επικαλούνται βάσει του κοινοτικού δικαίου ενώπιον των δικαστηρίων. _Ομως, το Δικαστήριο προσέθεσε ότι το συμπέρασμα ότι οι διατάξεις της Συμφωνίας TRIPs δεν έχουν υπό την έννοια αυτή άμεσο αποτέλεσμα δεν επιλύει πλήρως το πρόβλημα που έθεσαν τα εθνικά δικαστήρια. Συνέχισε λέγοντας ότι, σε τομέα όπου η Συμφωνία TRIPs έχει εφαρμογή και όπου η Κοινότητα έχει ήδη νομοθετήσει, όπως στον τομέα των σημάτων, οι δικαστικές αρχές των κρατών μελών οφείλουν βάσει του κοινοτικού δικαίου, όταν τους ζητείται να εφαρμόσουν ημεδαπούς κανόνες για να διατάξουν ασφαλιστικά μέτρα προς προστασία δικαιωμάτων που εμπίπτουν σε έναν τέτοιο τομέα, να το πράττουν στο μέτρο του δυνατού υπό το πρίσμα του κειμένου και του σκοπού του άρθρου 50 της Συμφωνίας TRIPs .

42. _Ετσι, μολονότι το άρθρο 50 δεν έχει άμεσο αποτέλεσμα, η έλλειψη άμεσου αποτελέσματος δεν είναι τόσο σημαντική δεδομένου ότι - στον τομέα του δικαίου των σημάτων - τα δικαστήρια πρέπει στο μέτρο του δυνατού να ερμηνεύουν το ημεδαπό δίκαιο σύμφωνα με το άρθρο 50. Η αρχή αυτή στοιχεί με μια παλαιότερη προσέγγιση του Δικαστηρίου όσον αφορά τα αποτελέσματα της Γενικής Συμφωνίας Δασμών και Εμπορίου του 1947, όπου είπε π.χ. ότι «είναι αναγκαία η ομοιόμορφη εφαρμογή σε όλη την Κοινότητα των διατάξεων της Γενικής Συμφωνίας, καθώς και των διατάξεων όλων των συμφωνιών που δεσμεύουν την Κοινότητα» .

Το δεύτερο ερώτημα

43. Με το δεύτερο ερώτημά του, το αιτούν δικαστήριο ερωτά αν τα κατά το άρθρο 50, παράγραφοι 1 και 2, ασφαλιστικά μέτρα αίρονται αυτοδικαίως αν η δίκη επί της ουσίας δεν κινηθεί είτε εντός της προθεσμίας που τάχθηκε με το ασφαλιστικό μέτρο είτε, όταν δεν τάχθηκε τέτοια προθεσμία, εντός 20 εργασίμων ημερών ή 31 ημερολογιακών ημερών (όποια προθεσμία είναι μακρότερη) ή αν για την άρση του ασφαλιστικού μέτρου είναι αναγκαία αίτηση του καθού.

44. Θα υπενθυμίσω ότι το άρθρο 50, παράγραφος 6, ορίζει ότι τα ασφαλιστικά μέτρα ανακαλούνται ή έστω παύουν να ισχύουν μετά από αίτηση του καθού, αν δίκη επί της ουσίας δεν κινηθεί μέσα σε εύλογο χρονικό διάστημα, το οποίο καθορίζεται από τη δικαστική αρχή που διατάσσει τα ασφαλιστικά μέτρα, εφόσον τούτο επιτρέπεται από τη νομοθεσία του μέλους της Συμφωνίας TRIPs, ή, αν δεν έγινε ο καθορισμός αυτός, το πιο πάνω διάστημα δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο των 20 εργασίμων ημερών ή 31 ημερολογιακών ημερών (αναλόγως του ποια από τις δύο προθεσμίες είναι μακρότερη).

45. Φυσικά, είναι δυνατόν σε μερικά συστήματα - όπως το σύστημα που ισχύει στο Δικαστήριο - η αίτηση ασφαλιστικών μέτρων να μπορεί να υποβληθεί μόνον αν συγχρόνως κινείται δίκη επί της ουσίας ή αν η δίκη αυτή έχει ήδη κινηθεί. _Ομως, η ζητούμενη από το εθνικό δικαστήριο ερμηνεία του άρθρου 50, παράγραφος 6, θα έχει σημασία για τα συστήματα όπου αίτηση ασφαλιστικών μέτρων μπορεί να υποβληθεί πριν κινηθεί δίκη επί της ουσίας.

46. Η Επιτροπή αναφέρει ότι ενώπιον του Hoge Raad οι W. G. Schieving και H. Nijstad ισχυρίστηκαν τόσο ότι οι λέξεις «μετά από αίτηση του [καθού]» συνδέονται μόνο με το ρήμα «ανακαλούνται» όσο και ότι τα συμβαλλόμενα μέρη δεν μπορούσαν να θέλουν η έκφραση «ή έστω παύουν να ισχύουν» να εξαρτάται από αίτηση του καθού. Κατά συνέπεια, προέβαλαν ότι τέτοια αίτηση είναι αναγκαία στην πρώτη περίπτωση αλλά όχι στη δεύτερη.

47. _Ομως, κατά την άποψή μου η ερμηνεία αυτή δύσκολα συμβιβάζεται με το αγγλικό κείμενο της διατάξεως, από το οποίο προκύπτει ότι αίτηση του καθού είναι αναγκαία και στις δύο περιπτώσεις.

48. Η τελευταία ερμηνεία επιβεβαιώνεται από τις αποδόσεις της διατάξεως στα γαλλικά και στα ισπανικά, τις μόνες άλλες αυθεντικές γλωσσικές αποδόσεις . Και στις δύο αυτές γλώσσες, οι λέξεις «μετά από αίτηση του καθού» ακολουθούν τις λέξεις «ανακαλούνται ή έστω παύουν να ισχύουν» , καθιστώντας έτσι σαφές ότι η αίτηση του καθού είναι αναγκαία σε κάθε μία από τις δύο περιπτώσεις. Επομένως, κατά την άποψή μου και όπως ισχυρίζονται ο R. Groeneveld, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Επιτροπή, το άρθρο 50, παράγραφος 6, έχει εφαρμογή μόνον όταν υπάρχει αίτηση του καθού, ανεξαρτήτως του αν τα ασφαλιστικά μέτρα πρέπει να ανακληθούν ή να παύσουν κατ' άλλον τρόπο να ισχύουν.

49. _Ομως, αυτό δεν σημαίνει ότι ένα κράτος μέλος δεν μπορεί να ορίσει ρητώς στη νομοθεσία του ότι τα ασφαλιστικά μέτρα θα αίρονται αυτοδικαίως. Το άρθρο 50, παράγραφος 6, σκοπεύει να εξασφαλίσει ότι ο καθού θα έχει ένα ένδικο μέσο για να προσβάλει τα ασφαλιστικά μέτρα που διατάχθηκαν πριν κινηθεί δίκη επί της ουσίας. _Οπως ελέχθη πιο πάνω , η διάταξη αυτή έχει ως σκοπό να εξισορροπήσει τα συμφέροντα εκείνων τους οποίους αφορούν περισσότερο τα ασφαλιστικά μέτρα που διατάχθηκαν σε δίκες για την προστασία δικαιωμάτων επί προϊόντων της διανοίας. Κατά την άποψή μου, η ισορροπία αυτή δεν διαταράσσεται αν στον καθού χορηγηθεί πιο εκτεταμένη προστασία από εκείνην που παρέχεται από το άρθρο 50, παράγραφος 6, αρκεί συγχρόνως να μη θίγονται υπέρμετρα τα συμφέροντα του κατόχου των επίμαχων δικαιωμάτων επί προϊόντων της διανοίας. Εθνικός κανόνας, κατά τον οποίο τα ασφαλιστικά μέτρα αίρονται αυτομάτως αν η δίκη επί της ουσίας δεν κινηθεί αυθημερόν, σαφώς δεν θα ελάμβανε υπόψη την ανάγκη εξισορροπήσεως των συμφερόντων: από την άλλη πλευρά, κανόνας, κατά τον οποίο τα ασφαλιστικά μέτρα αίρονται αυτοδικαίως αν η δίκη επί της ουσίας δεν κινηθεί εντός μηνός, κάλλιστα θα ελάμβανε υπόψη την ανάγκη αυτή.

Το τρίτο ερώτημα

50. Με το τρίτο ερώτημά του, το αιτούν δικαστήριο ερωτά στην ουσία πότε αρχίζει η προθεσμία να κινηθεί δίκη επί της ουσίας, όταν η προθεσμία αυτή δεν ορίστηκε με τα ασφαλιστικά μέτρα που διατάχθηκαν. Το αιτούν δικαστήριο προτείνει τρία πιθανά σημεία αφετηρίας της προθεσμίας, δηλαδή α) την επομένη ημέρα εκείνης κατά την οποία το δικαστήριο διέταξε το σχετικό ασφαλιστικό μέτρο· β) την επομένη ημέρα εκείνης κατά την οποία η απόφαση, με την οποία διατάχθηκε το ασφαλιστικό μέτρο, επιδόθηκε στον καθού ή γ) την επομένη ημέρα εκείνης κατά την οποία η απόφαση με την οποία διατάχθηκε το ασφαλιστικό μέτρο κατέστη αμετάκλητη.

51. Εφόσον στο ίδιο το άρθρο 50, παράγραφος 6, δεν υπάρχει τίποτα που να δίνει απάντηση στο ερώτημα αυτό, θεωρώ ότι, ελλείψει οποιασδήποτε κοινοτικής ρυθμίσεως σχετικά, η απάντηση επαφίεται στο εσωτερικό νομικό σύστημα κάθε κράτους μέλους, αρκεί σε κάθε περίπτωση ο σχετικός εθνικός κανόνας να λαμβάνει δεόντως υπόψη το κείμενο και τον σκοπό του άρθρου 50, παράγραφος 6. Τηρουμένου του όρου αυτού, στον οποίο θα επανέλθω, κατά την άποψή μου δεν θα ήταν φρόνιμο να επιχειρηθεί να συναχθούν από τη διάταξη αυτή περαιτέρω λεπτομερείς δικονομικές επιταγές που οι συντάκτες της Συμφωνίας TRIPs δεν θεώρησαν ενδεδειγμένο να επιβάλουν.

52. Επί πλέον, η προσέγγιση αυτή επιβεβαιώνεται από την τρίτη περίοδο του άρθρου 1, παράγραφος 1, της Συμφωνίας TRIPs, η οποία ορίζει ότι τα μέλη είναι ελεύθερα να επιλέγουν τη μέθοδο που κρίνουν κατάλληλη για την εφαρμογή των διατάξεων της Συμφωνίας TRIPs στο πλαίσιο της εσωτερικής τους έννομης τάξεως και πρακτικής.

53. Σημειωτέον ότι το προσχέδιο του άρθρου 50, παράγραφος 6, το οποίο περιλαμβάνεται στην έκθεση της 23ης Ιουλίου 1990 του προέδρου της διαπραγματευτικής ομάδας για τα εμπορεύματα, έκθεση που είναι ένα έγγραφο σχετικά με την εξέλιξη των εργασιών κατά τη διαπραγμάτευση της Συμφωνίας TRIPs, προέβλεπε ότι η προθεσμία αρχίζει να τρέχει από την ανακοίνωση των ασφαλιστικών μέτρων, εκτός αν το δικαστήριο ορίσει άλλως .

54. Τον Δεκέμβριο του 1990, όταν το σχέδιο τελικής πράξεως στο οποίο περιλαμβάνονταν τα αποτελέσματα του Γύρου της Ουρουγουάης των ολυμερών Εμπορικών Διαπραγματεύσεων υποβλήθηκε στους Υπουργούς στις Βρυξέλλες, το κείμενο του άρθρου 50, παράγραφος 6, ήταν πανομοιότυπο με το κείμενο της ίδιας διατάξεως στη Συμφωνία που εγκρίθηκε. Η μνεία ότι η προθεσμία αρχίζει να τρέχει από την ανακοίνωση των μέτρων απαλείφθηκε και στη θέση της δεν σημειώθηκε τίποτε άλλο σχετικά με το πότε αρχίζει η εν λόγω προθεσμία. Και αυτό ενισχύει την άποψη ότι εκείνοι που διαπραγματεύθηκαν τη Συμφωνία TRIPs θεώρησαν ενδεδειγμένο να αφεθεί το ζήτημα στα εσωτερικά δίκαια των μελών.

55. Υπάρχουν αξιοσημείωτες διαφορές στους τωρινούς δικονομικούς κανόνες των κρατών μελών της ΕΚ οι οποίοι διέπουν τις αιτήσεις ασφαλιστικών μέτρων που υποβάλλονται πριν κινηθεί δίκη επί της ουσίας. Όπως προκύπτει, νόμιμη προθεσμία που αρχίζει να τρέχει από την ημερομηνία δημοσιεύσεως της αποφάσεως με την οποία διατάσσονται ασφαλιστικά μέτρα υφίσταται στη Δανία (δύο εβδομάδες), στη Φινλανδία (ένας μήνας) και στην Ισπανία (παλαιότερα 8 ημέρες, τώρα 20 ημέρες). Νόμιμη προθεσμία η οποία αρχίζει να τρέχει από την ημερομηνία επιδόσεως της αποφάσεως υφίσταται στην ορτογαλία (30 ημέρες) και στη Σουηδία (ένας μήνας). Το δικαστήριο οφείλει να τάξει προθεσμία στην Αυστρία (η προθεσμία, η οποία αρχίζει να τρέχει από την επίδοση της αποφάσεως με την οποία διατάσσονται ασφαλιστικά μέτρα, υπολογίζεται από το δικαστήριο) και στην Ιταλία (υπολογίζεται από το δικαστήριο χωρίς να μπορεί να υπερβεί τις 30 ημέρες και, αν δεν υπολογιστεί από το δικαστήριο, είναι 30 ημερών) και, αιτήσει του καθού, στη Γερμανία (γενικά, μεταξύ δύο εβδομάδων και ενός μηνός από την επίδοση της αποφάσεως που τάσσει την προθεσμία). Στην Αγγλία και Ουαλλία το δικαστήριο οφείλει να επιβάλει σε εκείνον που ζήτησε ασφαλιστικά μέτρα να ασκήσει αμέσως αγωγή επί της ουσίας· στη Σκωτία και στην Ιρλανδία ακολουθείται όμοια πρακτική. Στην Ελλάδα το δικαστήριο δύναται να τάξει προθεσμία (όχι μικρότερη των 30 ημερών). Στο Βέλγιο, στη Γαλλία και στο Λουξεμβούργο γενική (αλλά όχι χωρίς εξαιρέσεις) πρακτική είναι να τάσσει το δικαστήριο προθεσμία η οποία ποικίλλει κατά περίπτωση. Η κατάσταση στις Κάτω Χώρες είναι ότι ούτε ο νόμος ούτε ρητώς η νομολογία παρέχουν τέτοια εξουσία, πλην όμως σήμερα οι δικαστές συχνά τάσσουν προθεσμίες διαφόρων μηνών με διάφορα σημεία αφετηρίας (π.χ. τελεσιδικία της αποφάσεως με την οποία διατάχθηκαν τα ασφαλιστικά μέτρα ή όταν ο καθού ζητήσει την ανάκληση των ασφαλιστικών μέτρων) στα οποία δεν περιλαμβάνεται η ημερομηνία δημοσιεύσεως ή επιδόσεως της αποφάσεως.

56. Κατ' εμέ, η πιο πάνω πολυμορφία των εθνικών συστημάτων καθιστά φανερούς τους κινδύνους που συνεπάγεται η προσπάθεια να επιβληθεί πανομοιότυπη ερμηνεία όλων των δικονομικών λεπτομερειών που άφησε ανοικτές το άρθρο 50, παράγραφος 6. Το κείμενο και ο σκοπός της διατάξεως αυτής, που πρέπει να λαμβάνονται υπόψη κατά την εφαρμογή από τα εθνικά δικαστήρια εθνικών κανόνων προκειμένου να διαταχθούν ασφαλιστικά μέτρα για την προστασία δικαιωμάτων που εμπίπτουν σε τομέα όπου η Συμφωνία TRIPs έχει εφαρμογή και όπου η Κοινότητα έχει νομοθετήσει , μπορούν να υπηρετηθούν με δικονομικούς κανόνες οι οποίοι διαφέρουν ελαφρώς στις λεπτομέρειες. _Ετσι, νομίζω ότι το κείμενο και ο σκοπός του άρθρου 50, παράγραφος 6, δεν θίγονται από εθνικούς κανόνες κατά τους οποίους η προθεσμία μπορεί να αρχίζει είτε από την ημερομηνία (ή την επομένη ημέρα εκείνης) κατά την οποία δημοσιεύθηκε η απόφαση που διατάσσει τα ασφαλιστικά μέτρα είτε από την ημερομηνία (ή την επομένη ημέρα εκείνης) κατά την οποία η απόφαση αυτή επιδόθηκε (σημειωτέον ότι συχνά οι προθεσμίες δεν αρχίζουν από την ημέρα κατά την οποία έλαβε χώρα το κρίσιμο γεγονός, αλλά από την επομένη ημέρα: βλ., π.χ., το άρθρο 80, παράγραφος 1, στοιχείο α_, του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου). Εφόσον, στην περίπτωση που διαταχθούν ασφαλιστικά μέτρα χωρίς να ακουστεί ο καθού, το άρθρο 50, παράγραφος 4, της Συμφωνίας TRIPs απαιτεί να ειδοποιηθεί αμέσως ο καθού («το αργότερο [αμελλητί] μετά την εκτέλεση των μέτρων»), η απόφαση ούτως ή άλλως θα πρέπει να επιδοθεί αμέσως.

57. _Ομως, οι εθνικοί κανόνες που προβλέπουν ένα σημαντικά μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μεταξύ της δημοσιεύσεως ή επιδόσεως της αποφάσεως και της ενάρξεως της προθεσμίας κινήσεως δίκης επί της ουσίας ενδέχεται να μην υλοποιούν τον σκοπό του άρθρου 50, παράγραφος 6. _Ετσι, δεν είμαι πεπεισμένος ότι η πρακτική στις Κάτω Χώρες, όπου, όπως προκύπτει, μερικές φορές χρησιμοποιείται η τρίτη εναλλακτική λύση που πρότεινε το εθνικό δικαστήριο (η «επομένη ημέρα εκείνης κατά την οποία η απόφαση με την οποία διατάχθηκε το ασφαλιστικό μέτρο κατέστη αμετάκλητη»), στοιχεί πλήρως με το κείμενο και τον σκοπό του άρθρου 50, παράγραφος 6.

58. _Ετσι, η απάντηση στο τρίτο ερώτημα του εθνικού δικαστηρίου πρέπει κατ' αρχήν να βρεθεί στο εθνικό δίκαιο. _Ομως, όπως μπορεί κανείς να δει από την πιο πάνω περίληψη των εθνικών κανόνων και πρακτικών, σε λίγα κράτη μέλη δεν φαίνεται να υπάρχει στο εσωτερικό δίκαιο εύκολα προσδιορίσιμος κανόνας ή εύκολα προσδιορίσιμη πρακτική βάσει των οποίων θα μπορεί να καθοριστεί από πότε αρχίζει να τρέχει ο χρόνος όταν το δικαστήριο που διέταξε τα ασφαλιστικά μέτρα δεν έταξε προθεσμία για την κίνηση δίκης επί της ουσίας. Στις περιστάσεις αυτές, θεωρώ ότι ωσαύτως θα στοιχεί με το κείμενο και τον σκοπό του άρθρου 50, παράγραφος 6, το να αρχίζει να τρέχει ο χρόνος είτε από την ημερομηνία δημοσιεύσεως της αποφάσεως με την οποία διατάσσονται τα ασφαλιστικά μέτρα είτε από την ημερομηνία επιδόσεως της αποφάσεως αυτής (ή πάλι, σε κάθε μία περίπτωση, από την επομένη της ημέρας κατά την οποία έλαβε χώρα το κρίσιμο γεγονός).

Το τέταρτο ερώτημα

59. Με το τέταρτο ερώτημά του, το αιτούν δικαστήριο ερωτά αν το δικαστήριο που διατάσσει ένα ασφαλιστικό μέτρο πρέπει αυτεπαγγέλτως να τάξει προθεσμία εντός της οποίας πρέπει να κινηθεί δίκη επί της ουσίας ή αν οφείλει να τάξει τέτοια προθεσμία μόνον αν υποβλήθηκε αίτηση προς τούτο.

60. Κατά την άποψή μου, το ζήτημα αν το δικαστήριο που διατάσσει ένα ασφαλιστικό μέτρο πρέπει αυτεπαγγέλτως να τάξει προθεσμία για την κίνηση δίκης επί της ουσίας είναι πάλι ζήτημα που επαφίεται στο εσωτερικό νομικό σύστημα κάθε κράτους μέλους. Τούτο προκύπτει από το άρθρο 50, παράγραφος 6, το οποίο ρητώς ορίζει ότι ο καθορισμός ευλόγου χρονικού διαστήματος από τη δικαστική αρχή που διατάσσει τα ασφαλιστικά μέτρα γίνεται μόνον όταν κάτι τέτοιο επιτρέπεται από τη νομοθεσία του οικείου μέλους. _Οπως προκύπτει από το σημείο 55 των προτάσεών μου, σε πολλά κράτη μέλη ορίζεται διά νόμου υποχρεωτική προθεσμία: σε τέτοια κράτη, ουδείς λόγος συντρέχει να εξεταστεί αν το δικαστήριο δύναται ή οφείλει να τάξει προθεσμία.

61. _Ομως, όπου η νομοθεσία ενός μέλους όντως επιτρέπει στην αρμόδια δικαστική αρχή να τάσσει αυτεπαγγέλτως τέτοιες προθεσμίες, θεωρώ ότι το κείμενο και ο σκοπός του άρθρου 50, παράγραφος 6, υπηρετούνται καλύτερα αν η δικαστική αυτή αρχή πράττει τούτο εκ συστήματος, ακόμα και αν δεν έχει υποβληθεί σχετική αίτηση από κάποιον από τους διαδίκους.

Το πέμπτο ερώτημα

62. Με το πέμπτο ερώτημά του, το αιτούν δικαστήριο ερωτά αν, όταν έχει ασκηθεί έφεση κατά ασφαλιστικού μέτρου που διατάχθηκε από πρωτοβάθμιο δικαστήριο και όταν το δευτεροβάθμιο δικαστήριο επικυρώνει το μέτρο αυτό, το δευτεροβάθμιο δικαστήριο έχει τη δυνατότητα να τάξει, είτε αυτεπαγγέλτως είτε κατόπιν αιτήσεως ενός των διαδίκων, την προθεσμία του άρθρου 50, παράγραφος 6, αν το πρωτοβάθμιο δικαστήριο δεν το έπραξε.

63. Το Ηνωμένο Βασίλειο παρατηρεί ότι το δευτεροβάθμιο δικαστήριο θα γνωρίζει τα πραγματικά περιστατικά και τα ζητήματα της υποθέσεως τόσο καλά όσο και το πρωτοβάθμιο δικαστήριο· έτσι, όταν το πρωτοβάθμιο δικαστήριο δεν καθόρισε ποιο είναι εύλογο χρονικό διάστημα, είναι επιθυμητό να το πράξει το δευτεροβάθμιο δικαστήριο βάσει των πραγματικών περιστατικών, αρκεί να επιτρέπεται τούτο από το εθνικό δίκαιο. Η Επιτροπή θεωρεί ομοίως ότι δεν είναι φανερό γιατί μόνον το πρωτοβάθμιο δικαστήριο είναι η «δικαστική αρχή που έχει διατάξει την εκτέλεση των μέτρων»· το δευτεροβάθμιο δικαστήριο μπορεί να είναι το πρώτο που διατάσσει ασφαλιστικά μέτρα ή μπορεί να τα επικυρώσει ή να τα τροποποιήσει στην κατ' έφεση δίκη.

64. Κατά την άποψή μου, η προσέγγιση αυτή στοιχεί και με το κείμενο και με τον σκοπό του άρθρου 50, παράγραφος 6. Θα προσθέσω ότι το ζήτημα δεν τίθεται μόνον όταν το πρωτοβάθμιο δικαστήριο δεν έταξε προθεσμία: ακόμα και όταν το πρωτοβάθμιο δικαστήριο έταξε προθεσμία, ενδέχεται το δευτεροβάθμιο δικαστήριο να θεωρήσει σκόπιμο, όταν επικυρώνει την εφεσίβλητη απόφαση, να μεταβάλει την προθεσμία αυτή, αν το εθνικό δίκαιο του παρέχει τέτοια δυνατότητα. αραδείγματος χάριν, αν το πρωτοβάθμιο δικαστήριο τάσσει προθεσμία 15 ημερών από την επίδοση της αποφάσεως και αν το εθνικό δίκαιο τάσσει για την άσκηση εφέσεως προθεσμία 15 ημερών από την επίδοση της αποφάσεως, είναι φανερό ότι η προθεσμία θα πρέπει να μεταβληθεί στον δεύτερο βαθμό, αναλόγως του πότε ασκήθηκε, εκδικάστηκε και κρίθηκε η έφεση.

65. _Ομως, όταν το εθνικό δίκαιο επιτρέπει στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο να τάξει αυτεπαγγέλτως προθεσμία, νομίζω ότι το κείμενο και ο σκοπός του άρθρου 50, παράγραφος 6, υπηρετούνται καλύτερα αν το εν λόγω δικαστήριο πράττει τούτο εκ συστήματος, ακόμα και αν δεν υποβλήθηκε σχετική αίτηση από κάποιον από τους διαδίκους. Μολονότι, όπως ελέχθη πιο πάνω, μια προθεσμία που τάχθηκε από πρωτοβάθμιο δικαστήριο ενδέχεται υπό ορισμένες συνθήκες να πρέπει να μεταβληθεί, μπορούν να υπάρξουν άλλες συνθήκες υπό τις οποίες θα ενδείκνυται να διατηρηθεί η αρχική προθεσμία παρά την άσκηση εφέσεως.

Συμπεράσματα επί των πρώτων πέντε ερωτημάτων

66. Στο στάδιο αυτό, μπορεί να είναι χρήσιμο να συνοψίσω τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξα μέχρι τώρα σχετικά με την ερμηνεία του άρθρου 50, παράγραφος 6.

67. Η απάντηση στο πρώτο ερώτημα δίνεται από την απόφαση Dior κ.λπ.

68. Δεύτερον, βάσει του άρθρου 50, παράγραφος 6, για να ανακληθεί ή για να παύσει κατ' άλλον τρόπο να ισχύει ένα ασφαλιστικό μέτρο είναι αναγκαία αίτηση του καθού.

69. Τρίτον, το εθνικό δίκαιο καθορίζει το πότε αρχίζει να τρέχει η προθεσμία για την κίνηση δίκης επί της ουσίας όταν η προθεσμία αυτή δεν τάχθηκε με την απόφαση που διέταξε τα ασφαλιστικά μέτρα. Στοιχεί με το κείμενο και τον σκοπό του άρθρου 50, παράγραφος 6, το να τρέχει ο χρόνος είτε από την ημερομηνία δημοσιεύσεως της αποφάσεως που διέταξε τα ασφαλιστικά μέτρα είτε από την ημερομηνία επιδόσεως της αποφάσεως αυτής (ή σε κάθε περίπτωση από την επομένη της ημέρας αυτής).

70. Τέταρτον, το εθνικό δίκαιο καθορίζει αν το δικαστήριο που διατάσσει ένα ασφαλιστικό μέτρο πρέπει αυτεπαγγέλτως να τάξει προθεσμία για την κίνηση δίκης επί της ουσίας.

71. έμπτον, αν το εθνικό δίκαιο το επιτρέπει, το δευτεροβάθμιο δικαστήριο που διατάσσει, επικυρώνει ή τροποποιεί ένα ασφαλιστικό μέτρο δύναται αυτεπαγγέλτως να τάξει προθεσμία για την κίνηση δίκης επί της ουσίας.

Το έκτο ερώτημα

72. Με το έκτο ερώτημά του το αιτούν δικαστήριο ερωτά αν το άρθρο 50 της Συμφωνίας TRIPs είχε εφαρμογή όταν η Συμφωνία αυτή τέθηκε σε ισχύ στο σχετικό κράτος μέλος τη στιγμή που η υπόθεση βρισκόταν ενώπιον πρωτοβαθμίου δικαστηρίου στο στάδιο της διασκέψεως αλλά δεν είχε ακόμα εκδοθεί απόφαση.

73. Το άρθρο 70, παράγραφος 1, της Συμφωνίας TRIPs ορίζει ότι η Συμφωνία αυτή δεν δημιουργεί υποχρεώσεις σε σχέση με πράξεις που συντελέστηκαν πριν από την ημερομηνία εφαρμογής της Συμφωνίας στο σχετικό μέλος.

74. Για να δοθεί απάντηση στο τελευταίο ερώτημα του αιτούντος δικαστηρίου, πρέπει πρώτα να καθοριστεί αν η λέξη «πράξεις» στο άρθρο 70, παράγραφος 1, σημαίνει μόνο τις πράξεις προσβολής που φέρεται ότι διαπράχθηκαν από τον καθού ή αν ο όρος «πράξεις» πρέπει να νοηθεί υπό την ευρύτερη έννοια έτσι ώστε να περιλαμβάνει μια δικαστική πράξη όπως την απόφαση ασφαλιστικών μέτρων που εκδόθηκε στον πρώτο βαθμό στις 9 Ιανουαρίου 1996. Η πρώτη ερμηνεία φαίνεται να στοιχεί περισσότερο με το περιεχόμενο ολόκληρου του άρθρου 70, άρθρου του οποίου το μεγαλύτερο μέρος συνδέει σαφώς την ημερομηνία θέσεως σε ισχύ της Συμφωνίας TRIPs με την κατάσταση του αντικειμένου των δικαιωμάτων επί των προϊόντων της διανοίας: βλ., π.χ., τις παραγράφους 2 και 3. Επιπρόσθετα, το άρθρο 70, παράγραφος 4, χρησιμοποιεί τον όρο «πράξεις» σε πλαίσιο που σαφώς περιορίζεται σε πραγματικές και όχι νομικές πράξεις.

75. Επί πλέον, η λέξη «πράξη» χρησιμοποιείται στο άρθρο 41, παράγραφος 1, στην έκφραση «πράξη παραβίασης». _Ομως, οι δικαστικές κρίσεις αναφέρονται εν γένει ως «δικαστικές αποφάσεις» ή «αποφάσεις» (βλ. το άρθρο 41, παράγραφοι 3 και 4).

76. Κατά συνέπεια, το άρθρο 50 της Συμφωνίας TRIPs είχε εφαρμογή (τηρουμένων των άλλων μεταβατικών διατάξεων του άρθρου 70 της Συμφωνίας αυτής) όταν η εν λόγω Συμφωνία τέθηκε σε ισχύ στο σχετικό κράτος μέλος μετά το πέρας της διαδικασίας ενώπιον πρωτοβαθμίου δικαστηρίου αλλά πριν αποφανθεί το δικαστήριο αυτό, αρκεί η πράξη προσβολής σχετικά με την οποία διατάχθηκε ασφαλιστικό μέτρο κατά το άρθρο 50, παράγραφος 6, να τελέστηκε ή να συνεχίστηκε μετά τη θέση της Συμφωνίας TRIPs σε ισχύ.

77. Εφόσον μπορεί να θεωρηθεί ότι η πράξη προσβολής που στην παρούσα υπόθεση φέρεται ότι διαπράχθηκε από τους καθών (δηλαδή η εκμετάλλευση μιας καφετέριας που ονομάζεται «Route 66»), όντας συνεχιζόμενη πράξη, συνεχίστηκε τουλάχιστον μέχρι την ημερομηνία δημοσιεύσεως της αποφάσεως (9 Ιανουαρίου 1996) και ως εκ τούτου διαπράχθηκε τόσο πριν όσο και μετά την ημερομηνία εφαρμογής της Συμφωνίας TRIPs στις Κάτω Χώρες (1η Ιανουαρίου 1996), είναι φανερό ότι το άρθρο 50 έχει εφαρμογή.

78. Κατά συνέπεια, το άρθρο 50 είχε εφαρμογή όταν ο ρόεδρος του Rechtbank te Assen διέταξε τα επίμαχα ασφαλιστικά μέτρα (με απόφαση της 9ης Ιανουαρίου 1996) και όταν το Gerechtshof te Leeuwarden επικύρωσε τα μέτρα αυτά στον δεύτερο βαθμό (με απόφαση της 3ης Σεπτεμβρίου 1997).

Συμπέρασμα

79. Εν όψει των ανωτέρω, θεωρώ ότι τα ερωτήματα που υπέβαλε το Hoge Raad der Nederlanden πρέπει να απαντηθούν ως εξής:

«1) Σε τομέα όπου έχει εφαρμογή η Συμφωνία για τα δικαιώματα επί των προϊόντων της διανοίας στον τομέα του εμπορίου (Συμφωνία TRIPs), όπως παρατίθεται στο παράρτημα 1 Γ της Συμφωνίας για την ίδρυση του αγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου που εγκρίθηκε εξ ονόματος της Κοινότητας, κατά το μέρος που αφορά θέματα που εμπίπτουν στις αρμοδιότητές της, με την απόφαση 94/800/ΕΚ του Συμβουλίου, της 22ας Δεκεμβρίου 1994, και όπου η Κοινότητα έχει ήδη νομοθετήσει, οι δικαστικές αρχές των κρατών μελών οφείλουν, βάσει του κοινοτικού δικαίου, όταν τους ζητείται να εφαρμόσουν ημεδαπούς κανόνες για να διατάξουν ασφαλιστικά μέτρα προς προστασία δικαιωμάτων που εμπίπτουν σε έναν τέτοιο τομέα, να το πράττουν στο μέτρο του δυνατού υπό το πρίσμα του κειμένου και του σκοπού του άρθρου 50 της Συμφωνίας TRIPs.

Σε τομέα στον οποίο η Κοινότητα δεν έχει ακόμα νομοθετήσει και ο οποίος κατά συνέπεια ανήκει στην αρμοδιότητα των κρατών μελών, η προστασία των δικαιωμάτων επί των προϊόντων της διανοίας και τα μέτρα που διατάσσονται προς τούτο από τις δικαστικές αρχές δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του κοινοτικού δικαίου. Επομένως, το κοινοτικό δίκαιο ούτε απαιτεί ούτε απαγορεύει να χορηγήσει η έννομη τάξη κράτους μέλους στους ιδιώτες το δικαίωμα να επικαλούνται ευθέως τον κανόνα του άρθρου 50, παράγραφος 6, της Συμφωνίας TRIPs ή να υποχρεώσει τα δικαστήρια να εφαρμόζουν αυτεπαγγέλτως τον κανόνα αυτόν.

2) Βάσει του άρθρου 50, παράγραφος 6, της Συμφωνίας TRIPs, αίτηση του διαδίκου κατά του οποίου διατάχθηκε ασφαλιστικό μέτρο είναι αναγκαία για να ανακληθεί το μέτρο αυτό ή για να παύσει κατ' άλλον τρόπο να ισχύει.

3) _Οταν η απόφαση που διατάσσει ασφαλιστικό μέτρο κατά το άρθρο 50, παράγραφος 6, της Συμφωνίας TRIPs δεν ορίζει την ημερομηνία ενάρξεως της προθεσμίας εντός της οποίας πρέπει να κινηθεί δίκη επί της ουσίας, το εθνικό δίκαιο του σχετικού κράτους μέλους καθορίζει πότε αρχίζει η προθεσμία αυτή. Στοιχεί με το κείμενο και τον σκοπό του άρθρου 50, παράγραφος 6, το να τρέχει ο χρόνος είτε από την ημερομηνία δημοσιεύσεως της αποφάσεως που διατάσσει τα ασφαλιστικά μέτρα είτε από την ημερομηνία επιδόσεως της αποφάσεως αυτής (είτε σε κάθε περίπτωση από την επομένη της ημέρας αυτής).

4) Το εθνικό δίκαιο του σχετικού κράτους μέλους καθορίζει αν το δικαστήριο που διατάσσει ασφαλιστικό μέτρο κατά το άρθρο 50, παράγραφος 6, της Συμφωνίας TRIPs οφείλει αυτεπαγγέλτως να τάξει προθεσμία για την κίνηση δίκης επί της ουσίας.

5) Το εθνικό δίκαιο του σχετικού κράτους μέλους καθορίζει αν το δευτεροβάθμιο δικαστήριο δύναται αυτεπαγγέλτως να τάξει προθεσμία για την κίνηση δίκης επί της ουσίας.

6) Το άρθρο 50 της Συμφωνίας TRIPs είχε εφαρμογή όταν η Συμφωνία αυτή τέθηκε σε ισχύ στο σχετικό κράτος μέλος μετά το πέρας της διαδικασίας στον πρώτο βαθμό αλλά πριν το πρωτοβάθμιο δικαστήριο αποφανθεί, αρκεί η πράξη προσβολής για την οποία διατάχθηκε ασφαλιστικό μέτρο κατά το άρθρο 50, παράγραφος 6, να τελέστηκε ή να συνεχίστηκε μετά τη θέση της Συμφωνίας TRIPs σε ισχύ.»