α)

Οι αριθμοί που προβάλλει η καθής και οι οποίοι δείχνουν τη μείωση της γαλλικής παραγωγής μεταξύ 1961 και 1962, καθώς και την αύξηση των εισαγωγών στη Γαλλία που σημειώθηκε κατά την ίδια περίοδο, αριθμοί που δεν αμφισβητούνται από την προσφεύγουσα, αρκούν από μόνοι τους για να επιτρέψουν να συναχθεί η ύπαρξη τέτοιων δυσκολιών.

Πρέπει όμως να εξετασθεί αν τα επιχειρήματα που προβάλλει η προσφεύγουσα είναι ικανά να διαλύσουν αυτή την εικασία.

β)

Η προσφεύγουσα βεβαιώνει ότι η γαλλική παραγωγή του 1962 δεν κατόρθωσε να ικανοποιήσει τις ανάγκες της εσωτερικής αγοράς κατά 265000 συσκευές.

Ο ισχυρισμός αυτός δεν είναι εύστοχος.

Πράγματι το γεγονός αυτό δεν προϋποθέτει αναγκαστικά ανεπαρκή ικανότητα των εγκαταστάσεων παραγωγής, αλλά μπορεί εξίσου ν' αποδοθεί στο γεγονός ότι οι εισαγωγές προκάλεσαν ακριβώς τη μείωση της γαλλικής παραγωγής.

γ)

Η προσφεύγουσα προσπαθεί κατόπιν να δείξει ότι, επί της γαλλικής παραγωγής του 1962, ο αριθμός των μη πωληθέντων ψυγείων στο τέλος του έτους έφθανε το πολύ τις 8000 περίπου.

Υιοθετώντας τη μέθοδο υπολογισμού της προσφεύγουσας, αντικαθιστώντας τους αρχικούς της αριθμούς με αυτούς που έγιναν δεκτοί κατά την επ' ακροατηρίου συζήτηση και από τις δύο πλευρές, φθάνει κανείς, πλην ασημάντων αποκλίσεων, σ' έναν αριθμό μεταξύ 48000 και 57000.

Πρέπει να ληφθεί υπόψη όχι μόνο η κατάσταση που επικρατούσε το 1962, αλλά πρώτα απ' όλα η εξέλιξη που σημειώθηκε μετά την ελευθέρωση του εμπορίου.

Ως προς αυτό αποκτά μεγάλη σημασία η σημαντική έκταση των αποθεμάτων που υπήρχαν στους παραγωγούς στο τέλος του 1961 και του 1962 αντίστοιχα 145000 και 193000, καθώς και η διαφορά μεταξύ αυτών των δύο αριθμών.

Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι τα μοντέλα που υπήρχαν στα αποθέματα ήταν πεπαλαιωμένα.

Όμως κρίση στο στάδιο της πωλήσεως, μπορεί εξίσου να εκδηλωθεί λόγω του γεγονότος ότι ο παραγωγός δεν κατορθώνει να διοχετεύσει την παραγωγή των προηγουμένων ετών.

Τέλος, το επιχείρημα της προσφεύγουσας προϋποθέτει ότι τα γαλλικά προϊόντα που πωλήθηκαν το 1962 προέρχονταν αποκλειστικά από την παραγωγή του ίδιου αυτού έτους, πράγμα που δεν έχει αποδειχθεί.

δ)

Τέλος, οι διάδικοι διαφωνούν ως προς το σημείο αν η μείωση των τιμών που πραγματοποίησαν οι γάλλοι παραγωγοί την παραμονή της προσβαλλομένης αποφάσεως έθιγε το σύνολο ή το μεγαλύτερο μέρος των προϊόντων, όπως πιστεύει η προσφεύγουσα, ή μόνο μία μικρή ποσότητα αυτών.

Αν υποτεθεί ακριβής, η διαβεβαίωση της προσφεύγουσας θα αποκάλυπτε μάλλον την ύπαρξη «σοβαρών διαταραχών», εφόσον είναι φυσικό να υποτεθεί ότι μία σημαντική μείωση, που αποφασίζεται αυθόρμητα από τους παραγωγούς, μπορεί να είναι σύμπτωμα έντονου ανταγωνισμού.

Εν τω μεταξύ, αν το άρθρο 226 αποσκοπεί να επιτρέψει την προσαρμογή στην κοινή αγορά του τομέα που αντιμετωπίζει δυσχέρειες, προϋποθέτει ότι οι ενδιαφερόμενοι είναι σε θέση να υποστηρίξουν τα μέτρα της Επιτροπής με δικές τους προσπάθειες επομένως, το γεγονός ότι έγιναν τέτοιες προσπάθειες, δεν αποκλείει την ύπαρξη «σοβαρών δυσχερειών».

ε)

Δεν αποδείχθηκε, επομένως, ότι η καθής εφήρμοσε εσφαλμένα την έννοια «σοβαρές δυσχέρειες».

Υπό αυτές τις συνθήκες, το Δικαστήριο πρέπει ν' απορρίψει αυτή την αιτίαση.

α)

Η διαφορετική αντιμετώπιση καταστάσεων που δεν μπορούν να συγκριθούν μεταξύ τους δεν επιτρέπει αυτομάτως το συμπέρασμα ότι υφίσταται διάκριση.

Μία φαινομενική τυπική διάκριση μπορεί, επομένως, στην πραγματικότητα, να αντιστοιχεί σε έλλειψη ουσιαστικής διακρίσεως.

Η ουσιαστική διάκριση συνίσταται είτε στη διαφορετική μεταχείριση αναλόγων καταστάσεων, είτε στην όμοια μεταχείριση διαφορετικών καταστάσεων.

β)

Εξάλλου, δεδομένου ότι η Επιτροπή υποχρεούται να περιορίζει τις παρεμβάσεις της σε ό, τι είναι «απόλυτα αναγκαίο», πρέπει να της επιτραπεί ν' αναφέρεται μόνο στα φαινόμενα που συνιστούν την αιτία των εν λόγω δυσχερειών.

Άλλωστε υποχρεούται να επιλέγει «κατά προτεραιότητα(…) μέτρα που διαταράσσουν κατά το δυνατό λιγότερο τη λειτουργία της κοινής αγοράς» γι' αυτό πρέπει να θεωρεί ότι, εν αμφιβολία, ο «κοινός» χαρακτήρας της αγοράς πλήττεται λιγότερο αν δεν υπάρχει παρέκκλιση από τους κανόνες της Συνθήκης παρά μόνο στο πλαίσιο των σχέσεων μεταξύ δύο κρατών μελών.

Εξάλλου, η άποψη που μόλις απορρίφθηκε, θα ήταν ακριβώς ικανή να ευνοήσει διακρίσεις, που θα μπορούσαν εξίσου να συνίστανται στο ότι ανόμοιες καταστάσεις αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο.

Τέλος, επιτρέποντας μέτρα διασφαλίσεως, η Επιτροπή δικαιούται να διακρίνει ανάλογα με τις χώρες και όχι ανάλογα με τις επιχειρήσεις της κοινής αγοράς, εφόσον εύλογοι λόγοι επιβάλλουν τέτοια διάκριση.

Αυτό συμβαίνει όταν είναι δυνατό να διαπιστωθεί, στο εσωτερικό κάθε χώρας, επίπεδο τιμών που διακρίνεται καθαρά από το επίπεδο τιμών των άλλων χωρών.

γ)

Επομένως, είναι σημαντικό το εάν οι συνθήκες της προκειμένης περιπτώσεως μπορούν να δικαιολογήσουν περιορισμό των μέτρων διασφαλίσεως μόνο στις ιταλικές εισαγωγές.

Η καθής θεώρησε τη «μαζική αύξηση των εισαγωγών από την Ιταλική Δημοκρατία» ως αιτία των γαλλικών δυσχερειών, και κατά συνέπεια περιόρισε το μέτρο διασφαλίσεως στα ιταλικά προϊόντα.

Για να δικαιολογήσει την εκτίμησή της και την επιλογή του μέτρου αυτού, στηρίχθηκε κυρίως στη διαπίστωση ότι, αφενός, ο όγκος των εισαγωγών από τρίτες χώρες «δεν αυξήθηκε κατά μη φυσιολογικό τρόπο» και δεν είναι συνεπώς «ικανός να εμποδίσει την εκ νέου οργάνωση του εν λόγω γαλλικού τομέα», αφετέρου ότι η τιμή των προϊόντων που εισάγονται από τα άλλα κράτη μέλη «δεν διαφέρει αισθητά από την τιμή των παρόμοιων γαλλικών προϊόντων και ότι η αύξηση του όγκου εισαγωγής, παρόλον ότι είναι υψηλή, δεν θεωρείται μη φυσιολογική».

Δεν προκύπτει από τα στοιχεία που περιήλθαν σε γνώση του Δικαστηρίου ότι αυτή η εκτίμηση της Επιτροπής είναι προφανώς εσφαλμένη.

Δεν αμφισβητείται ότι οι εισαγωγές από τρίτες χώρες είναι μικρής σημασίας.

Δεν αποδείχθηκε ότι έσφαλε η Επιτροπή δηλώνοντας ότι η τιμή των προϊόντων καταγωγής άλλων κρατών δεν διέφερε αισθητά από την τιμή των ομοειδών γαλλικών προϊόντων.

Μπορούσε, επομένως, σε σύγκριση με τον όγκο — που δεν τον θεωρούσε μη φυσιολογικό — των εισαγωγών από άλλα κράτη μέλη, να θεωρήσει τη μαζική αύξηση των ιταλικών εισαγωγών ως γεγονός ικανό να δικαιολογήσει το ειδικό μέτρο που αποτέλεσε το αντικείμενο της αποφάσεως.

δ)

Προκύπτει από το σύνολο των προηγουμένων παρατηρήσεων ότι η έκτη έως και η ενδέκατη αιτιολογική σκέψη της προσβαλλομένης αποφάσεως δικαιολογούν την επιβολή φορολογικής επιβαρύνσεως μόνο στα ιταλικά προϊόντα.

Επομένως, η αιτίαση που αναφέρεται σε διάκριση πρέπει ν' απορριφθεί.

α)

Η προσφεύγουσα δεν αμφισβητεί τους αριθμούς που αναφέρει η καθής κα που αφορούν τη γαλλική τιμή τιμολογίου χονδρικής πωλήσεως [2,946 γαλλικί φράγκα (FF)] καθώς και την ιταλική τιμή ελεύθερο στα σύνορα (2,245 FF), αριθ μούς από τους οποίους μάλιστα προκύπτει μία αριθμητική διαφορά 31,2 %.

Περιορίζεται, επομένως, ν' αντιτάσσει στον τρόπο υπολογισμού που επέλεξε η καθής άλλο τρόπο υπολογισμού, που στηρίζεται στις αντίστοιχες εκπτώσεις.

Δεν αποδείχθηκε, ωστόσο, ότι αυτός ο τρόπος υπολογισμού είναι πιο ασφαλής και πιο πρόσφορος για την προκειμένη περίπτωση από αυτόν που υιοθέτησε η Επιτροπή.

Πράγματι, δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς την καθής επειδή έλαβε υπόψη της τα πιο σημαντικά και τα πιο ασφαλή στοιχεία των τιμών.

Περαιτέρω η προσφεύγουσα δεν εξήγησε καθόλου ούτε διευκρίνισε πως η αναμφισβήτητη διαφορά που υφίσταται μεταξύ των τιμών των γαλλικών προϊόντων όταν βγαίνουν από το εργοστάσιο, και των τιμών των ιταλικών προϊόντων, όταν φθάνουν στο γαλλικό έδαφος, θα μειωνόταν στη συνέχεια χάρη στις εκπτώσεις εξάλλου δεν υπέδειξε τη βάση επί της οποίας υπολόγισε τις εκπτώσεις αυτές.

β)

Για ν' αποδείξει την ύπαρξη ειδικών επιβαρύνσεων που θα έπρεπε να φέρουν οι διανομείς ιταλικών προϊόντων, η προσφεύγουσα περιορίστηκε να επικαλεστεί ορισμένους αριθμούς προερχόμενους από τον ισολογισμό δύο εταιριών εισαγωγής.

Εντούτοις, οι αριθμοί αυτοί δεν έχουν καμία αποδεικτική δύναμη.

Καταρχήν, η αναλογία τους υπολογίστηκε επί του κύκλου εργασιών των εν λόγω εταιριών, επομένως επί βάσεως που είναι δύσκολο να συγκριθεί με την τιμή που εφαρμόζεται στους χονδρεμπόρους, που μόνη ενδιαφέρει εδώ.

Περαιτέρω οι αριθμοί αυτοί αφήνουν τελείως ανοιχτό το ζήτημα εάν ο ισολογισμός των διανομέων γαλλικών προϊόντων περιέχει συγκρίσιμες θέσεις.

Τέλος, ένα σημαντικό ποσοστό αυτών των θέσεων του ισολογισμού αποτελείται από «έκτακτα εμπορικά έξοδα», διατύπωση πολύ γενική για να επιτρέψει τη συναγωγή συμπεράσματος.

Προκύπτει από τις προηγούμενες παρατηρήσεις ότι η αιτίαση αυτή πρέπει ν' απορριφθεί.

Για τους λόγους αυτούς,

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ,

έχοντας υπόψη τα διαδικαστικά έγγραφα,

αφού άκουσε την έκθεση του εισηγητή δικαστή, τις αγορεύσεις των διαδίκων, καθώς και τις προτάσεις του γενικού εισαγγελέα,

έχοντας υπόψη τα άρθρα 173, 190 και 226 της Συνθήκης ΕΟΚ, το Πρωτόκολλο περί του Οργανισμού του Δικαστηρίου της ΕΟΚ και τον Κανονισμό του Δικαστηρίου, ιδίως το άρθρο 69, παράγραφος 2,

απορρίπτοντας κάθε άλλο ευρύτερο ή αντίθετο αίτημα, αποφασίζει: