91997E4212

ΓΡΑΠΤΗ ΕΡΩΤΗΣΗ E-4212/97 υποβολή: Bryan Cassidy (PPE) προς την Επιτροπή (21 Iανουαρίου 1998)

Θέμα: Απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου της 26ης Οκτωβρίου 1996, υπόθεση C317/94/Elida Gibbs Εταιρεία Περιορισμένης Ευθύνης

Η εν λόγω απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, φαίνεται ότι στην πράξη κατέστη ανίσχυρη εφόσον δεν εφαρμόσθηκε στην Γερμανία, ενώ στην Γαλλία και στην Ελλάδα εφαρμόσθηκε μόνο μερικώς.

Υπάρχει κάποιος κανονισμός στην Γερμανία ο οποίος να απαγορεύει ορισμένους τύπους προώθησης των προϊόντων όπως την χρησιμοποίηση εκπτωτικών δελτίων εκ μέρους των κατασκευαστών των προϊόντων, ή προσφορές για την επιστροφή χρημάτων; Εάν ναι, τί σημαίνει αυτή η απαγόρευση αφενός και είναι αποδεκτή στο πλαίσιο της Ενιαίας Αγοράς αφετέρου;

Εάν υπάρχει παρόμοιος κανονισμός και θεωρείται απαράδεκτος, ποιά μέτρα έχει λάβει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και βάσει ποίων διατάξεων της Συνθήκης;

Απάντηση του κ. Monti εξ ονόματος της Επιτροπής (10 Μαρτίου 1998)

Πράγματι υφίσταται μια εξαιρετικά αυστηρή γερμανική κανονιστική ρύθμιση σχετικά με τη χορήγηση εκπτώσεων και πριμοδοτήσεων.

Το διάταγμα Zugabeverordnung (διάταγμα για τις δωρεάν προσφορές) με ημερομηνία τον Μάρτιο του 1932, απαγορεύει, πλην εξαιρετικά περιορισμένων εξαιρέσεων, τη χορήγηση οποιασδήποτε προσφοράς, ανεξαρτήτως της φύσης της, που θα συνοδεύει την πώληση ενός αγαθού ή μιας υπηρεσίας. Π.χ. οι παρεκκλίσεις δεν αφορούν τη συσκευασία ή τα δώρα ασήμαντης αξίας (περίπου κάτω των 50 Pfennig). Ο νόμος Rabattgesetz (νόμος σχετικά με τις εκπτώσεις) με ημερομηνία τον Νοέμβριο του 1933, απαγορεύει τις εκπτώσεις άνω του 3%.

Βάσει των πληροφοριών που διαθέτει η Επιτροπή, η ακολουθούμενη λογική από τον νομοθέτη της εποχής είχε διττό στόχο: να προστατεύσει τον καταναλωτή, προσανατολίζοντας τα κριτήρια της επιλογής του στην πραγματική ποιότητα του προϊόντος ή της υπηρεσίας καθώς και στην τιμή του και να διασφαλίσει τη θεμιτή άσκηση του εμπορίου, αποφεύγοντας πρακτικές που κρίνονται ότι δύνανται να στρεβλώσουν τον ανταγωνισμό. Οι πριμοδοτήσεις, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1920, εφαρμόζονταν ειδικότερα από τα μεγάλα καταστήματα στη Γερμανία και μετά την οικονομική ύφεση κρίθηκε απαραίτητο, κατά την εποχή εκείνη, να προστατευθούν, με τη λήψη ενός μέτρου που κρίθηκε ότι έχει έκτακτο χαρακτήρα, οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Η γερμανική κυβέρνηση επιχείρησε να προτείνει την κατάργηση των δύο αυτών νομοθετικών διατάξεων το 1993/1994. Το σχέδιο δεν εγκρίθηκε μετά την αντίθεση της Bundesrat και έκτοτε δεν επανεμφανίστηκε.

Είναι αναμφισβήτητο ότι η ύπαρξη μιας τέτοιας νομοθεσίας - που αντίστοιχή της δεν υπάρχει στην έκταση αυτή στην Κοινότητα - θα μπορούσε να μη συμβιβάζεται με τη λογική της εσωτερικής αγοράς. Πράγματι, οι επιχειρήσεις δεν μπορούν να ακολουθήσουν μια στρατηγική προώθησης και διαφήμισης σε πανευρωπαϊκό επίπεδο στο βαθμό όπου θα πρέπει να τροποποιήσουν σε βάθος την έκταση και τη φύση των εμπορικών τους ανακοινώσεων, ώστε να τηρήσουν τη νομοθεσία μιας από τις μεγαλύτερες αγορές της Κοινότητας. Εξάλλου, υποβλήθηκαν στην Επιτροπή πολυάριθμες καταγγελίες σχετικά με το θέμα αυτό (π.χ. βλέπε την απάντηση στη γραπτή ερώτηση αριθ. 64/98 του κ. de Vries ((βλέπε σελίδα 26. ))).

Ελλείψει κοινοτικής εναρμόνισης στον τομέα αυτό, η Επιτροπή αυτή τη στιγμή εξετάζει, στο πλαίσιο του ελέγχου των προαναφερθεισών καταγγελιών και βάσει της νομολογίας του Δικαστηρίου, τις πιθανές περιοριστικές επιπτώσεις καθώς και την αναλογικότητα της νομοθεσίας αυτής.