20.7.2013   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 207/29

1)

Είναι αντίθετα προς το άρθρο 47 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (1) τα άρθρα 1, 2 f), 3.1, 4.2 a), 4.3, 5.3, 6, 7, 8.1 και 8.2 του Ley 10/2012 de 20 de noviembre por la que se regulan determinadas tasas en el ámbito de la Administración de justicia y del Instituto Nacional de Toxicología y Ciencias Forenses [νόμου 10/2012, της 20ής Νοεμβρίου 2012, για την εισαγωγή τελών στον τομέα της διοικήσεως της δικαιοσύνης και του εθνικού ινστιτούτου τοξικολογίας και εγκληματολογίας], καθόσον δεν παρέχουν στα εθνικά δικαστήρια τη δυνατότητα: α) να προσαρμόζουν το ύψος του δικαστικού τέλους ή να προβαίνουν σε εκτίμηση, από άποψη αναλογικότητας, των λόγων που προβάλλει για την επιβολή του το κράτος και του καθορισμένου ύψους του (στο μέτρο που αποτελεί περιορισμό της προσβάσεως σε αποτελεσματική ένδικη προστασία) για τους σκοπούς της απαλλαγής από αυτό, β) να λαμβάνουν υπόψη την αρχή της αποτελεσματικής εφαρμογής των κανόνων του δικαίου της Ένωσης και γ) να αξιολογούν τη σημασία που έχει, αναλόγως των περιστάσεων, το αντικείμενο της διαφοράς για τους διαδίκους, και αποκλείουν την εκδίκαση της ασκηθείσας εφέσεως αν δεν καταβληθεί το εν λόγω τέλος;

2)

Είναι αντίθετα στο άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης τα άρθρα 1, 2 f), 3.1, 4.2 a), 4.3, 5.3, 6, 7, 8.1 και 8.2 του Ley 10/2012 de 20 de noviembre por la que se regulan determinadas tasas en el ámbito de la Administración de justicia y del Instituto Nacional de Toxicología y Ciencias Forenses, όσον αφορά την εφαρμογή σε ειδική διαδικασία όπως είναι η εκδίκαση εργατικής διαφοράς, στην οποία είναι συνήθης η εφαρμογή του δικαίου της Ένωσης ως θεμελιώδους στοιχείου για την ισόρροπη οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη στην [Ένωση];

3)

Επιπλέον, υπό την έννοια των ως άνω ερωτημάτων, θα ήταν δυνατόν ένα δικαστήριο όπως το αιτούν να απόσχει από την εφαρμογή νομοθετικής ρυθμίσεως όπως η επίμαχη, η οποία δεν παρέχει στα εθνικά δικαστήρια τη δυνατότητα: α) να προσαρμόζουν το ύψος του δικαστικού τέλους ή να προβαίνουν σε εκτίμηση, από άποψη αναλογικότητας, των λόγων που προβάλλει για την επιβολή του το κράτος και του καθορισμένου ύψους του (στο μέτρο που αποτελεί περιορισμό της προσβάσεως σε αποτελεσματική ένδικη προστασία) για τους σκοπούς της απαλλαγής από αυτό, β) να λαμβάνουν υπόψη την αρχή της αποτελεσματικής εφαρμογής των κανόνων του δικαίου της Ένωσης και γ) να αξιολογούν τη σημασία που έχει, αναλόγως των περιστάσεων, το αντικείμενο της διαφοράς για τους διαδίκους, αποκλείει δε την εκδίκαση της ασκηθείσας εφέσεως αν δεν καταβληθεί το εν λόγω τέλος;