ΔΙΑΤΑΞΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΔΗΜΟΣΙΑΣ ΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

(πρώτο τμήμα)

της 18ης Φεβρουαρίου 2009

Υπόθεση F-70/07

Luigi Marcuccio

κατά

Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

«Υπαλληλική υπόθεση – Υπάλληλοι – Αγωγή αποζημιώσεως – Καθορισμός των δικαστικών εξόδων – Πρόδηλη αναρμοδιότητα – Παραπομπή κατ’ εφαρμογή του άρθρου 8, παράγραφος 2, του παραρτήματος του Οργανισμού του Δικαστηρίου – Προδήλως απαράδεκτο»

Αντικείμενο: Προσφυγή-αγωγή ασκηθείσα δυνάμει των άρθρων 236 ΕΚ και 152 EA, με την οποία ο L. Marcuccio ζητεί, κατ’ ουσίαν, να υποχρεωθεί η Επιτροπή να αποκαταστήσει τη ζημία που υπέστη λόγω της αρνήσεώς της να του αποδώσει τα έξοδα στα οποία υποστηρίζει ότι υποβλήθηκε στην υπόθεση T-176/04 (διάταξη της 6ης Μαρτίου 2006, Marcuccio κατά Επιτροπής, που δεν δημοσιεύτηκε στη Συλλογή).

Απόφαση: Η προσφυγή-αγωγή παραπέμπεται στο Πρωτοδικείο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων κατά το μέρος που αφορά τον καθορισμό των δυνάμενων να αναζητηθούν εξόδων της υποθέσεως T-176/04. Κατά τα λοιπά η προσφυγή-αγωγή απορρίπτεται ως προδήλως απαράδεκτη. Επιφυλάσσεται ως προς τα δικαστικά έξοδα της αγωγής, κατά το μέρος που η εν λόγω προσφυγή-αγωγή αφορά τον καθορισμό των δυναμένων να αναζητηθούν εξόδων της υποθέσεως T-176/04. Κάθε διάδικος φέρει τα δικαστικά του έξοδα σε ό,τι αφορά το υπόλοιπο της προσφυγής-αγωγής.

Περίληψη

Διαδικασία – Δικαστικά έξοδα – Καθορισμός των εξόδων – Αποδοτέα έξοδα – Αρμόδιο δικαιοδοτικό όργανο

(Κανονισμός Διαδικασίας του Πρωτοδικείου, άρθρο 92 § 1)

Αίτημα ακυρώσεως της επίδικης αποφάσεως και της αποφάσεως με την οποία απορρίφθηκε η ασκηθείσα κατά της εν λόγω επίδικης αποφάσεως διοικητική ένσταση, καθώς και αίτημα να υποχρεωθεί θεσμικό όργανο να καταβάλει σε υπάλληλο χρηματικό ποσό με τόκους υπερημερίας και κεφαλαιοποίηση των τόκων, με τα οποία σκοπείται, κατ’ ουσίαν, η καταβολή, εκ μέρους του θεσμικού οργάνου, εξόδων δυνάμενων να αναζητηθούν σχετικών με υπόθεση η οποία κρίθηκε οριστικά από το Πρωτοδικείο, το οποίο αποφάνθηκε και ως προς τα δικαστικά έξοδα, πρέπει να θεωρηθούν, λαμβανομένου υπόψη του αντικειμένου τους, ως αίτημα καθορισμού των δικαστικών εξόδων. Εφόσον, σύμφωνα με το άρθρο 92, παράγραφος 1, του Κανονισμού Διαδικασίας του Πρωτοδικείου, τέτοιο αίτημα θα έπρεπε να έχει υποβληθεί ενώπιον του Πρωτοδικείου, το Δικαστήριο Δημόσιας Διοίκησης δεν έχει αρμοδιότητα να αποφανθεί επί των προαναφερθέντων αιτημάτων.

Συναφώς, ο ακριβής νομικός χαρακτηρισμός των αιτημάτων ενδίκου βοηθήματος προκειμένου να κριθεί εάν το δικαστήριο έχει δικαιοδοσία να αποφανθεί επ’ αυτών εμπίπτει αποκλειστικώς στην εκτίμηση του δικαστή και δεν εξαρτάται από τη βούληση των διαδίκων.

(βλ. σκέψεις 16 και 18)