ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΔΙΚΕΙΟΥ (πέμπτο τμήμα)

της 2ας Μαρτίου 2004

Υπόθεση T-234/02

Χρήστος Μιχαήλ

κατά

Επιτροπής των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων

«Υπάλληλοι ? Διορισμός αναπληρωτή προϊσταμένου τμήματος και προϊσταμένου τομέα ? Βλαπτική πράξη ? Δεν υφίσταται ? Απαράδεκτο»

Πλήρες κείμενο στην ελληνική γλώσσα II - 0000

Αντικείμενο:      Προσφυγή που έχει ως αντικείμενο αίτημα ακυρώσεως των αποφάσεων της Επιτροπής σχετικά με τον διορισμό αναπληρωτή προϊσταμένου του τμήματος «Politiques internes, Administration centrale, CCR et Agences» της Γενικής Διευθύνσεως «Δημοσιονομικός Έλεγχος» και προϊσταμένου του τομέα «Politiques internes et agences» του τμήματος αυτού.

Απόφαση:      Η προσφυγή απορρίπτεται ως απαράδεκτη. Κάθε διάδικος φέρει τα δικαστικά του έξοδα, συμπεριλαμβανομένων αυτών που αφορούν τη διαδικασία ασφαλιστικών μέτρων.

Περίληψη

Υπάλληλοι ? Προσφυγή ? Βλαπτική πράξη ? Έννοια ? Μέτρο εσωτερικής οργανώσεως των υπηρεσιών ? Αποκλείεται ? Εξαιρέσεις

(Κανονισμός Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων, άρθρα 90 § 2 και 91 § 1)

Η ύπαρξη βλαπτικής πράξεως κατά την έννοια των άρθρων 90, παράγραφος 2, και 91, παράγραφος 1, του ΚΥΚ αποτελεί αναγκαία προϋπόθεση για το παραδεκτό κάθε προσφυγής που ασκείται από υπαλλήλους κατά του οργάνου στο οποίο υπηρετούν.

Βλαπτικές είναι μόνον οι πράξεις οι οποίες μπορούν να επηρεάσουν άμεσα τη νομική κατάσταση ενός υπαλλήλου και συνεπώς βαίνουν πέρα από τα απλά μέτρα εσωτερικής οργανώσεως της υπηρεσίας, τα οποία δεν θίγουν την υπηρεσιακή κατάσταση του οικείου υπαλλήλου ούτε παραβιάζουν την αρχή της αντιστοιχίας μεταξύ του βαθμού του υπαλλήλου και της θέσεως που κατέχει. Μία τέτοια πράξη εμπίπτει στην εξουσία εκτιμήσεως που διαθέτει κάθε διοίκηση προκειμένου να κατανέμει τα καθήκοντα μεταξύ των μελών του προσωπικού της. Ωστόσο, ορισμένες πράξεις, έστω και αν δεν επηρεάζουν τα υλικά συμφέροντα και την ιεραρχική θέση του υπαλλήλου, μπορούν να θεωρηθούν ως βλαπτικές σε περίπτωση που του προξενούν ηθική βλάβη ή θίγουν τις μελλοντικές προοπτικές του ενδιαφερομένου.

Η ένδικη προσφυγή κατά των μέτρων εσωτερικής οργανώσεως είναι παραδεκτή μόνον αν η αιτιολογία των μέτρων αυτών στηρίζεται σε ιδιάζουσες περιστάσεις. Αυτό μπορεί να συμβαίνει όταν η επίμαχη απόφαση παρουσιάζει τον χαρακτήρα συγκεκαλυμμένης κυρώσεως, εκφράζει τη βούληση δυσμενούς διακρίσεως σε βάρος του οικείου υπαλλήλου ή ενέχει κατάχρηση εξουσίας.

(βλ. σκέψεις 21 έως 23)

Παραπομπή: ΠΕΚ, 13 Ιουλίου 1993, T-20/92, Moat κατά Επιτροπής, Συλλογή 1993, σ. II-799, σκέψη 39· ΠΕΚ, 6 Ιουλίου 1995, T-36/93, Ojha κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 1995, σ. I-A 161 και II-497, σκέψεις 41 έως 42· ΠΕΚ, 28 Μαΐου 1998, T-78/96 και T-170/96, W κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 1998, σ. I-A-239 και II-745, σκέψη 45· ΠΕΚ, 7 Ιουλίου 1998, T-178/97, Moncada κατά Επιτροπής, Συλλογή 1998, σ. I-A 339 και II-989, σκέψη 33· ΠΕΚ, 23 Νοεμβρίου 1999, T-129/98, Sabbioni κατά Επιτροπής, Συλλογή Υπ.Υπ. 1999, σ. I-A 223 και II-1139, σκέψη 45