61985J0154

++++

1 . Προσφυγή λόγω παραβάσεως - Επίδικο αντικείμενο - Καθορίζεται από την αιτιολογημένη γνώμη - Προθεσμία που τάσσεται στο κράτος μέλος - Επιγενομένη άρση της παραβάσεως - Συμφέρον προς συνέχιση της δίκης - Η ενδεχόμενη ευθύνη του κράτους μέλους

( Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρο 169 )

2 . Ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων - Ποσοτικοί περιορισμοί - Μέτρα ισοδυνάμου αποτελέσματος - Παράλληλες εισαγωγές οχημάτων - Πολλαπλασιασμός των διοικητικών διατυπώσεων - Δεν επιτρέπεται - Δικαιολογία - Λόγοι δημοσίας τάξεως - Δεν υπάρχει

( Συνθήκη ΕΟΚ, άρθρα 30 και 36 )

1 . Το αντικείμενο της προσφυγής που ασκείται βάσει του άρθρου 169 της Συνθήκης καθορίζεται από την αιτιολογημένη γνώμη της Επιτροπής, ακόμη δε και στην περίπτωση που η παράβαση ήρθη, μετά την πάροδο της προθεσμίας που τάσσεται δυνάμει της δεύτερης παραγράφου του ίδιου άρθρου, εξακολουθεί να υφίσταται συμφέρον προς συνέχιση της δίκης . Το συμφέρον αυτό μπορεί ιδίως να συνίσταται στο να θεμελιωθεί η ευθύνη που ενδεχομένως φέρει το κράτος μέλος έναντι των προσώπων που αντλούν δικαιώματα από τη συγκεκριμένη παράβασή του .

2 . Στοιχειοθετεί παράβαση του άρθρου 30 της Συνθήκης, που απαγορεύει τα μέτρα ισοδυνάμου αποτελέσματος προς ποσοτικούς περιορισμούς, ο εκ μέρους κράτους μέλους πολλαπλασιασμός των διοικητικών διατυπώσεων που αφορούν την προσκόμιση δικαιολογητικών για την παράλληλη εισαγωγή τόσο καινούριων όσο και ήδη ταξινομημένων οχημάτων από άλλα κράτη μέλη . Οι διατυπώσεις αυτές, που καθιστούν περιπλοκότερη, μακροχρονιότερη και δαπανηρότερη την ταξινόμηση των οχημάτων, δεν δικαιολογούνται για λόγους δημοσίας τάξεως αναγόμενους στην εντόπιση και την καταστολή της διακίνησης κλεμμένων οχημάτων, εφόσον δεν μπορούν να θεωρηθούν αναγκαίες για το σκοπό αυτό τούτο συμβαίνει ιδίως όταν τα αιτούμενα στοιχεία αποτελούν επανάληψη στοιχείων που έχουν ήδη παρασχεθεί από τις αρχές του κράτους μέλους εξαγωγής και όταν ο επιδιωκόμενος σκοπός μπορεί να επιτευχθεί με λιγότερο επαχθή μέτρα .

Στην υπόθεση 154/85,

Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, εκπροσωπούμενη από το νομικό της σύμβουλο Antonino Abate, με αντίκλητο στο Λουξεμβούργο τον Γεώργιο Κρεμλή, μέλος της νομικής της υπηρεσίας, κτίριο Jean Monnet, Λουξεμβούργο,

προσφεύγουσα,

κατά

Ιταλικής Δημοκρατίας, εκπροσωπούμενης από τον Luigi Ferrari Bravo, προϊστάμενο της υπηρεσίας διπλωματικών διαφορών, επικουρούμενο από τον O . Fiumara, avvocato dello Stato, με τόπο επιδόσεων στο Λουξεμβούργο την εδώ πρεσβεία της Ιταλικής Δημοκρατίας,

καθής,

που έχει ως αντικείμενο να αναγνωριστεί η παράβαση των υποχρεώσεων που απορρέουν από το άρθρο 30 της Συνθήκης ΕΟΚ σε σχέση με τις παράλληλες εισαγωγές αυτοκινήτων οχημάτων από άλλα κράτη μέλη,

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

συγκείμενο από τους Mackenzie Stuart, πρόεδρο, Y . Galmot και Κ . Κακούρη, προέδρους τμήματος, G . Bosco, T . Koopmans, U . Everling, R . Joliet, J . C . Moitinho de Almeida και G . C . Rodriguez Iglesias, δικαστές,

γενικός εισαγγελέας : M . Darmon

γραμματέας : B . Pastor, υπάλληλος διοικήσεως

λαμβάνοντας υπόψη την έκθεση για την επ' ακροατηρίου συζήτηση και κατόπιν της προφορικής διαδικασίας της 17ης Φεβρουαρίου 1987,

αφού άκουσε το γενικό εισαγγελέα που ανέπτυξε τις προτάσεις του κατά τη συνεδρίαση της 31ης Μαρτίου 1987,

εκδίδει την ακόλουθη

Απόφαση

1 Με δικόγραφο που κατέθεσε στη γραμματεία του Δικαστηρίου στις 22 Μαΐου 1985, η Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων άσκησε, δυνάμει του άρθρου 169 της Συνθήκης ΕΟΚ, προσφυγή, με την οποία ζητεί να αναγνωριστεί ότι η Ιταλική Δημοκρατία, παρεμβάλλοντας εμπόδια στις παράλληλες εισαγωγές αυτοκινήτων οχημάτων από άλλα κράτη μέλη με τις ρυθμίσεις της περί του τρόπου ταξινομήσεως των εισαγομένων οχημάτων, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 30 της Συνθήκης .

2 Οι εθνικές διατάξεις στις οποίες αναφέρεται η προσφυγή περιέχονται σε εγκυκλίους του Υπουργού Μεταφορών της Ιταλίας και συγκεκριμένα :

- αφενός, τις εγκυκλίους 66/84 της 19ης Μαρτίου 1984 και 125/84 της 11ης Ιουνίου 1984, που τέθηκαν σε ισχύ από την 1η Ιουλίου 1984, τροποποιώντας την εγκύκλιο 104/83, της 3ης Μαΐου 1983

- αφετέρου, την εγκύκλιο 22/85 της 15ης Φεβρουαρίου 1985, που τέθηκε σε ισχύ από την 1η Μαρτίου 1985 και ίσχυσε μέχρι τις 21 Ιουνίου 1985, καταργώντας και αντικαθιστώντας μερικώς τις προηγούμενες εγκυκλίους .

3 Στην έκθεση για την επ' ακροατηρίου συζήτηση αναπτύσσονται η εξέλιξη της διαδικασίας, οι αιτιάσεις και τα επιχειρήματα των διαδίκων . Τα στοιχεία αυτά της δικογραφίας δεν επαναλαμβάνονται πιο κάτω, παρά μόνο καθόσον απαιτείται για να σχηματίσει κρίση το Δικαστήριο .

4 Η ιταλική κυβέρνηση προβάλλει προκαταρκτικώς την ένσταση ότι έχει καταργήσει τις επίδικες ρυθμίσεις και ότι επομένως δεν συντρέχει πλέον λόγος να κριθεί επί της ουσίας η προσφυγή της Επιτροπής .

5 Συγκεκριμένα υποστηρίζει ότι, συμμορφούμενη προς τη Διάταξη που εξέδωσε στις 7 Ιουνίου 1985 ο πρόεδρος του Δικαστηρίου κατά τη διαδικασία των ασφαλιστικών μέτρων, ανέστειλε, με την εγκύκλιο 105 της 21ης Ιουνίου 1985, προσωρινώς και εν αναμονή νέας ρυθμίσεως, την ισχύ των επιδίκων εγκυκλίων, επαναφέροντας έτσι σε ισχύ την προαναφερθείσα εγκύκλιο 104/83 . Αναφέρει, εξάλλου, ότι η προαναγγελθείσα νέα ρύθμιση επήλθε στις 28 Αυγούστου 1985 με την εγκύκλιο 133/85 του Υπουργού Μεταφορών της Ιταλίας, η οποία κατάργησε οριστικώς τις προσβαλλόμενες εγκυκλίους .

6 Πρέπει ωστόσο να τονιστεί ότι, κατά πάγια νομολογία του Δικαστηρίου ( βλέπε ιδίως την απόφαση της 7ης Φεβρουαρίου 1973, υπόθεση 39/72, Επιτροπή κατά Ιταλίας, Racc . σ . 111 ), το αντικείμενο της προσφυγής που ασκείται βάσει του άρθρου 169 της Συνθήκης καθορίζεται από την αιτιολογημένη γνώμη της Επιτροπής, ακόμη δε και στην περίπτωση που η παράβαση ήρθη, μετά την πάροδο της προθεσμίας που τάσσεται δυνάμει της δεύτερης παραγράφου του ίδιου άρθρου, εξακολουθεί να υφίσταται συμφέρον προς συνέχιση της δίκης . Το συμφέρον αυτό μπορεί ιδίως να συνίσταται στο να θεμελιωθεί η ευθύνη που ενδεχομένως φέρει το κράτος μέλος έναντι των προσώπων που αντλούν δικαιώματα από τη συγκεκριμένη παράβασή του .

7 Δεν μπορεί επομένως να γίνει δεκτή η ένσταση που προβάλλει η ιταλική κυβέρνηση .

8 Επί της ουσίας, πρέπει να γίνει δεκτό ότι η αμφισβητούμενη ιταλική ρύθμιση υπέβαλλε την ταξινόμηση των εισαγομένων οχημάτων σε διαφορετικές προϋποθέσεις αναλόγως του αν το οικείο όχημα ήταν καινούριο ( δηλαδή μη εισέτι ταξινομημένο ) ή είχε ήδη ταξινομηθεί στη χώρα εξαγωγής .

9 Για τα καινούρια οχήματα, η εγκύκλιος 22/85 της 15ης Φεβρουαρίου επέβαλλε, πέραν από την προσκόμιση πιστοποιητικού καταγωγής, που απαιτούνταν ήδη δυνάμει της εγκυκλίου 104/83, και την προσκόμιση δελτίου τεχνικών πληροφοριών, στην περίπτωση που τα αναγκαία για την έκδοση δελτίου κυκλοφορίας στοιχεία δεν περιέχονταν στο πιστοποιητικό καταγωγής . Το εν λόγω δελτίο τεχνικών πληροφοριών έπρεπε να περιλαμβάνει ορισμένα στοιχεία και, μεταξύ άλλων, τον τύπο και τον αριθμό πλαισίου . Το πιστοποιητικό καταγωγής και το δελτίο τεχνικών πληροφοριών έπρεπε να εκδίδονται από τον κατασκευαστή του οχήματος, προκειμένου δε περί οχημάτων αλλοδαπής κατασκευής, από το νόμιμο αντιπρόσωπό του στην Ιταλία, έναντι "λογικού αντιτίμου" και "εντός προθεσμίας 40 εργασίμων ημερών από την υποβολή της σχετικής αιτήσεως ".

10 Για τα οχήματα που έχουν ήδη ταξινομηθεί στη χώρα εξαγωγής, οι εγκύκλιοι 66/84 και 125/84 επέβαλλαν την προσκόμιση είτε πιστοποιητικού καταγωγής, το οποίο κατά την εγκύκλιο 104/83 απαιτούνταν μόνο για τα καινούρια οχήματα, είτε ενός νέου τύπου εγγράφου, το οποίο, αντικαθιστώντας τα πιστοποιητικά πιστότητας και ταξινομήσεως - τα οποία επιβάλλονταν προηγουμένως από την εγκύκλιο 104/83 -, έπρεπε να αναφέρει όλα τα τεχνικά χαρακτηριστικά του οχήματος . Το νέο αυτό έγγραφο έπρεπε, εξάλλου, να είναι επικυρωμένο ή βεβαιωμένο για το γνήσιο της υπογραφής από τις ιταλικές προξενικές αρχές στο κράτος μέλος εξαγωγής και να είναι ενιαίο και ατομικό . Τέλος, η προηγουμένως απαιτούμενη τριακονθήμερος προθεσμία για τη διενέργεια των τεχνικών ελέγχων, έγινε εξήντα ημερών .

11 Είναι αλήθεια ότι η εγκύκλιος 22/85, της 15ης Φεβρουαρίου 1985, κατάργησε την υποχρέωση προσκομίσεως ενιαίου εγγράφου, καθώς και τις διατυπώσεις της επικύρωσης και της βεβαίωσης του γνησίου της υπογραφής . Εξακολούθησε, ωστόσο, να εξαρτά την ταξινόμηση των οχημάτων που έχουν ήδη ταξινομηθεί στη χώρα εξαγωγής από την προσκόμιση όχι μόνο του πιστοποιητικού ταξινομήσεως, που απαιτούνταν προηγουμένως και από την εγκύκλιο 104/83, αλλά και πιστοποιητικού καταγωγής, το οποίο κατά κανόνα απαιτούνταν μόνο για τα καινούρια οχήματα, καθώς και του δελτίου τεχνικών πληροφοριών, στο οποίο αναγράφονται τα τεχνικά χαρακτηριστικά του οχήματος .

12 Δεν αμφισβητείται ότι οι εγκύκλιοι 66/84, 125/84 και 22/85, οι οποίες διαδέχτηκαν την εγκύκλιο 104/83 της 3ης Μαΐου 1983, κατέστησαν περιπλοκότερη, μακροχρονιότερη και δαπανηρότερη την ταξινόμηση των εισαγομένων οχημάτων . Μπορούσαν, επομένως, ως εκ της φύσεώς τους, να εμποδίσουν το ενδοκοινοτικό εμπόριο των αυτοκινήτων οχημάτων και συνιστούσαν μέτρα ισοδυνάμου αποτελέσματος προς ποσοτικούς περιορισμούς, που απαγορεύονται από το άρθρο 30 της Συνθήκης .

13 Η ιταλική κυβέρνηση υποστηρίζει ωστόσο ότι τα εμπόδια που δημιουργήθηκαν μ' αυτό τον τρόπο στην εισαγωγή οχημάτων στην Ιταλία αποσκοπούσαν στην αποφυγή της ταξινόμησης κλεμμένων οχημάτων και, ως εκ τούτου, ήταν δικαιολογημένα, δυνάμει του άρθρου 36, για λόγους δημοσίας τάξεως .

14 Ωστόσο, ούτε από τα έγγραφα της δικογραφίας ούτε από τη συζήτηση που διεξήχθη ενώπιον του Δικαστηρίου προκύπτει ότι η αύξηση των διατυπώσεων, που επιβάλλονται τόσο για τα καινούρια οχήματα όσο και για τα οχήματα που έχουν ήδη ταξινομηθεί στο κράτος μέλος εξαγωγής, μπορεί να θεωρηθεί αναγκαία για την εντόπιση και την καταστολή της διακίνησης κλεμμένων οχημάτων . Η ιταλική κυβέρνηση δεν αμφισβήτησε εξάλλου τους ισχυρισμούς της Επιτροπής, αφενός, ότι ορισμένα από τα αιτούμενα στοιχεία αποτελούν επανάληψη στοιχείων που έχουν ήδη παρασχεθεί από τις αρχές του κράτους μέλους εξαγωγής και, αφετέρου, ότι ο επιδιωκόμενος σκοπός μπορεί να επιτευχθεί με λιγότερο επαχθή μέτρα, όπως, παραδείγματος χάρη, με κατάλληλο έλεγχο του αριθμού πλαισίου .

15 Πρέπει επομένως να αναγνωριστεί ότι η Ιταλική Δημοκρατία, εκδίδοντας διαδοχικά τις εγκυκλίους 66/84, 125/84 και 22/85, που ίσχυσαν από την 1η Ιουλίου 1984 μέχρι τις 21 Ιουνίου 1985, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 30 της Συνθήκης .

Επί των δικαστικών εξόδων

16 Κατά το άρθρο 69, παράγραφος 2, του κανονισμού διαδικασίας, ο ηττηθείς διάδικος καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα . Επειδή η Ιταλική Δημοκρατία ηττήθηκε, πρέπει να καταδικαστεί στα δικαστικά έξοδα .

Για τους λόγους αυτούς

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ

αποφασίζει :

1 ) Η Ιταλική Δημοκρατία, εκδίδοντας διαδοχικά τις εγκυκλίους 66/84, 125/84 και 22/85, που ίσχυσαν από την 1η Ιουλίου 1984 μέχρι τις 21 Ιουνίου 1985, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 30 της Συνθήκης .

2 ) Καταδικάζει την Ιταλική Δημοκρατία στα δικαστικά έξοδα .