«1.

Είναι άκυρος ο κανονισμός ΕΟΚ 851/76 της Επιτροπής, της 9ης Απριλίου 1976 (Abl. L 96/41 της 10ης Απριλίου 1976), δεδομένου ότι στηρίζεται στο άρθρο 46 της Συνθήκης ΕΟΚ, το οποίο, μετά τη λήξη της μεταβατικής περιόδου, δεν έχει πλέον εφαρμογή;

2.

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο πρώτο ερώτημα: ποιες έννομες συνέπειες απορρέουν από την ακυρότητα;»

(α)

Το άρθρο 46 δεν περιορίζεται ρητά στη μεταβατική περίοδο, αντίθετα από τα άρθρα 44 και 45 της Συνθήκης. Πράγματι, το άρθρο 46 συνδέεται στενά με την ύπαρξη εθνικών οργανώσεων αγοράς, που η πλήρης κατάργηση τους δεν είναι υποχρεωτική κατά τη λήξη της μεταβατικής περιόδου.

(6)

Η λειτουργία του άρθρου 46 εξακολουθεί να έχει ιδιαίτερη σημασία όταν δεν υπάρχει κοινή οργάνωση αγοράς. Πράγματι, τα κράτη μέλη μπορούν, αναμένοντας την κοινή οργάνωση αγοράς, να χορηγούν ενισχύσεις κατά το μέτρο που οι ενισχύσεις αυτές είναι σύμφωνες με τη Συνθήκη (απόφαση της 25. 9. 1979, Επιτροπή κατά Γαλλίας, 232/78, Sig. σ. 2729). Οι διατάξεις της Συνθήκης στον τομέα των κρατικών ενισχύσεων δεν έχουν, συνεπώς, παρά περιορισμένη εφαρμογή εν αναμονή της ιδρύσεως της κοινής οργανώσεως αγοράς (άρθρο 42 της Συνθήκης και άρθρο 4 του κανονισμού 26 του Συμβουλίου).

Εξάλλου, το Δικαστήριο δέχτηκε ότι ακόμη και μετά τη λήξη της μεταβατικής περιόδου ειδικά μέτρα προστασίας των παραγωγών μπορεί να είναι αναγκαία και ευκταία πριν από την ίδρυση της κοινής οργάνωσης αγοράς, υπό τον όρο ότι πρόκειται για μέτρα που λαμβάνει η Κοινότητα και όχι για μέτρα που λαμβάνει μονομερώς το ενδιαφερόμενο κράτος μέλος (απόφαση της 25. 9. 1979, Επιτροπή κατά Γαλλίας, που προαναφέρθηκε).

(γ)

Καίτοι είναι ακριβές ότι η Κοινότητα δεν μπορεί να επιβάλει επιβαρύνσεις ισοδύναμου αποτελέσματος με δασμούς στο πλαίσιο των ενδοκοινοτικών ανταλλαγών (απόφαση της 20. 4. 1978, Ramel, 80 και 81/77, Sig. σ. 927), αυτό όμως ισχύει μόνο όταν υπάρχει κοινή οργάνωση αγοράς. Πράγματι, στην περίπτωση αυτή, τα άρθρα 39 ως 46 της Συνθήκης, δεν προβλέπουν καμιά εξαίρεση στην εφαρμογή του γενικού κανόνα της απαγόρευσης επιβαρύνσεων ισοδύναμου αποτελέσματος με δασμούς. Αντίθετα, τα άρθρα 38, παράγραφος 2, και 46 της Συνθήκης, επιτρέπουν εν προκειμένω, δεδομένου ότι δεν υπάρχει κοινή οργάνωση αγοράς την επιβολή εξισωτικών εισφορών.

(δ)

Δεν υπάρχει επίσης κανένας λόγος να συναχθεί σιωπηρά ότι το άρθρο 46 περιέπεσε σε αχρησία μετά τη λήξη της μεταβατικής περιόδου, επειδή η διάταξη αυτή εξακολουθεί να λειτουργεί αυτόνομα.

(ε)

Δεν είναι δυνατόν να θεωρηθεί ότι το άρθρο 37 μπορεί να υποκαθιστά σε όλες τις περιπτώσεις το άρθρο 46. Πράγματι, το άρθρο 46 είναι δυνατό να εφαρμοστεί σε περίπτωση ενισχύσεων που χορηγούνται μέσα στα κράτη, στα οποία δεν υπάρχει μονοπώλιο εμπορικού χαρακτήρα. Επιπλέον, ακόμη κι αν υπάρχει τέτοιο μονοπώλιο, το μέτρο αυτό δεν είναι αναγκαία αντίθετο με το άρθρο 37. Τέλος, δεν υπάρχει αντίφαση στο γεγονός ότι η Επιτροπή λαμβάνει αμέσως μέτρα διασφαλίσεως κατ' εφαρμογή του άρθρου 46, ενώ συγχρόνως κινεί τη διαδικασία λόγω παραβάσεως του άρθρου 37.

(στ)

Το άρθρο 46 επιτρέπει άμεση και αποτελεσματική δράση, ενώ η διαδικασία λόγω παραβάσεως απαιτεί πολύ χρόνο και μπορεί να προκαλέσει περίπλοκα νομικά και πραγματικά ζητήματα.

(α)

Μέχρι στιγμής το Δικαστήριο έχει εξετάσει το άρθρο 46 μόνο κατά συνοπτικό τρόπο, ό,τι δε έχει αναφέρει σε σχέση με το μεταβατικό χαρακτήρα της διάταξης αυτής δεν πρέπει να υπερεκτιμάται (απόφαση της 20. 4. 1978, Ramel, 80 και 81/77, Sig. σ. 927 και της 29. 3. 1979, Επιτροπή κατά Ηνωμένου Βασιλείου, 231/78, Sig. σ. 1460).

(6)

Τα οικονομικά συμφέροντα των ενδιαφερόμενων γεωργών παραγωγών σε ορισμένες περιοχές της Κοινότητας επιβάλλουν επιτακτικά να μην υποστούν οι εν λόγω παραγωγοί τις συνέπειες της ανικανότητας του Συμβουλίου να δημιουργήσει έγκαιρα κοινή οργάνωση αγοράς. Συνεπώς, δεν είναι δυνατό να απαγορευτεί στα κράτη μέλη η δυνατότητα να θεσπίσουν μέτρα εθνικών ενισχύσεων. Στην περίπτωση αυτή, το άρθρο 46 αποτελεί τη μόνη λύση, η οποία επιτρέπει να πραγματοποιηθεί στο έπακρο η ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, χωρίς να θιγούν τα οικονομικά συμφέροντα των παραγωγών. Εθνικά μέτρα ενισχύσεων πρέπει να μπορούν να λαμβάνονται για να μην καταστεί κενή περιεχομένου η εγγύηση για την απασχόληση και το 6ιοτικό επίπεδο των ενδιαφερόμενων παραγωγών, η οποία προβλέπεται στο άρθρο 43, παράγραφος 3. Ακριβώς λόγω της εφαρμογής χωρίς επιφυλάξεις των κανόνων σχετικά με την ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, μπορεί να δημιουργηθεί έντονη ανάγκη στον τομέα της χορήγησης εθνικών ενισχύσεων.

Εξάλλου, το Δικαστήριο δέχτηκε ότι ακόμη και στο πλαίσιο της κοινής οργάνωσης αγοράς είναι, καταρχήν, δυνατό να δημιουργούνται κατάλληλοι μηχανισμοί εξισορροπήσεως των ανταλλαγών μεταξύ κρατών μελών, όταν καθίσταται αναγκαίο, λόγω των διαφορετικών γεωργικών διαρθρώσεων, να προβλέπονται για ορισμένες περιοχές της Κοινότητας, διαφοροποιημένα μέτρα παρέμβασης (απόφαση της 15. 9. 1982, Julien Kind κατά Συμβουλιου και Επιτροπής, 106/81, Συλλογή 1982, σ. 2885).

(γ)

Αν οι διατάξεις των άρθρων 92 ώς 94 εφαρμόζονταν πλήρως στον τομέα της γεωργίας, ακόμη και όταν δεν υπάρχουν ειδικές διατάξεις, αυτό θα αφαιρούσε τη νόμιμη βάση από κάθε μέτρο εφαρμογής του άρθρου 46, επειδή η εφαρμογή αυτής της διατάξεως δεν θα είχε νόημα παρά μόνο για την εξισορρόπηση των νόμιμων μέτρων που θεσπίζουν τα κράτη μέλη. Θα ήταν πολύ επικίνδυνο να εφαρμόζεται το άρθρο 46 σε περίπτωση παράνομων εθνικών μέτρων, επειδή αυτό θα συνέβαλε στη σταθεροποίηση των μέτρων αυτών.

Από το άρθρο 42 της Συνθήκης όμως, συνάγεται ότι οι κανόνες περί ενισχύσεων δεν εφαρμόζονται στον τομέα της γεωργίας παρά μόνο κατά το μέτρο που καθορίζει το Συμβούλιο. Ελλείψει αποφάσεως περί εφαρμογής του συνόλου των κανόνων περί ενισχύσεως στην αιθυλική αλκοόλη γεωργικής προελεύσεως, η Επιτροπή έχει επί του παρόντος, μόνο το δικαίωμα να ζητεί πληροφορίες για τις ενισχύσεις που υφίστανται και όχι το δικαίωμα να υποχρεώσει το κράτος μέλος να καταργήσει ή να τροποποιήσει την ενίσχυση (άρθρο 4 του κανονισμού 26 περί εφαρμογής ορισμένων κανόνων ανταγωνισμού στην παραγωγή και την εμπορία γεωργικών προϊόντων, ΕΕ ειδ. έκδ. 03/001, σ. 35). Το άρθρο 5 της Συνθήκης δεν μπορεί να αφαιρεί από τα κράτη μέλη τα περιθώρια λήψεως αποφάσεως, που τους έχει αφήσει ρητά το Συμβούλιο.

(δ)

Με τις προτάσεις του, στην υπόθεση 91/78 (Hansen ΙΙ, Sig. 1979, σ. 954), ο γενικός εισαγγελέας εξέφρασε την άποψη ότι μετά τη λήξη της μεταβατικής περιόδου τα άρθρα 92 ώς 94 της Συνθήκης ΕΟΚ εφαρμόζονται στο σύνολο τους και στα γεωργικά προϊόντα, για τα οποία δεν υπάρχει ακόμη οργάνωση αγοράς. Είναι αλήθεια ότι σε περίπτωση πλήρους εφαρμογής των κανόνων περί ελεύθερης κυκλοφορίας των εμπορευμάτων στα προϊόντα, για τα οποία δεν υπάρχει κοινή οργάνωση αγοράς, θα ήταν σχεδόν αδιανόητο να αφεθούν τα κράτη μέλη τελείως ελεύθερα να χορηγούν ενισχύσεις, δεδομένου ότι αυτό θα μπορούσε να έχει ως συνέπεια αμοιβαίες και επικίνδυνες διαταραχές στο επίπεδο των αγορών. Το πρόβλημα αυτό, όμως, της πλήρους εφαρμογής των άρθρων 92 ώς 94 δεν μπορεί να επιλυθεί παρά μόνο αν αποκλειστεί η εφαρμογή του άρθρου 46.

α)

για το θέμα της νομιμότητας, κυρίως στο πλαίσιο του άρθρου 37, σπάνια υπάρχει σαφής απάντηση,

6)

η νομιμότητα πρέπει να εκτιμηθεί από την Επιτροπή, στη συνέχεια όμως, το Δικαστήριο μπορεί να εκδώσει αντίθετη απόφαση και εν τω μεταξύ οι παραγωγοί θα έχουν υποστεί ανεπανόρθωτες ζημίες,

γ)

οι ανησυχίες της Επιτροπής ότι είναι επικίνδυνο να εφαρμοστεί το άρθρο 46, έναντι παράνομων μέτρων δεν ευσταθούν, επειδή η Επιτροπή μπορεί πλήρως να ελέγξει αν το άρθρο 46 μπορεί να εφαρμοστεί.

α)

Η διαδικασία λόγω παραβάσεως της Συνθήκης επιτρέπει την αντιμετώπιση παράνομων καταστάσεων. Βέβαια η διαδικασία εφαρμογής του άρθρου 46 είναι γρηγορότερη και αποτελεσματικότερη, αλλά δεν γίνεται αντιληπτό πως για ορισμένα γεωργικά προϊόντα, για τα οποία το Συμβούλιο δεν έχει ακόμη δημιουργήσει οργάνωση αγοράς, θα έπρεπε να υπάρχει ιδιαίτερα ευνοϊκή ρύθμιση σε περίπτωση που υπάρχουν εθνικές ενισχύσεις. Πράγματι, για τα άλλα προϊόντα εφαρμόζεται μόνο το άρθρο 92 επ. Από αυτή την άποψη είχε προταθεί στο παρελθόν η θέσπιση μιας διάταξης ανάλογης με το άρθρο 46 στο κεφάλαιο περί ενισχύσεων.

β)

Αν το άρθρο 46 είχε εφαρμογή σε τομέα, όπου το Συμβούλιο δεν είχε ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του, ορισμένα κράτη μέλη δεν θα είχαν πλέον κανένα συμφέρον να δημιουργήσουν κοινή οργάνωση αγοράς.

γ)

Στις περιπτώσεις που το άρθρο 46 έχει εξουδετερώσει ορισμένα παράνομα μέτρα, είνα μικρότερη η σπουδή της Επιτροπής να επιτύχει απόφαση του Δικαστηρίου, με την οποία θα αναγνωριζόταν η παράβαση της Συνθήκης, πράγμα που συνεπάγεται τον κίνδυνο να εξακολουθούν να ισχύουν τα παράνομα εθνικά μέτρα.

1

Με διάταξη της 8ης Σεπτεμβρίου 1982 που περιήλθε στο Δικαστήριο στις 23 Δεκεμβρίου 1982, το Finanzgericht του Ντύσελντορφ υπέβαλε, δυνάμει του άρθρου 177 της Συνθήκης ΕΟΚ, δύο προδικαστικά ερωτήματα ως προς το κύρος του κανονισμού 851/76 της Επιτροπής, της 9ης Απριλίου 1976, περί καθορισμού εξισωτικής εισφοράς στις εισαγωγές, στο Βέλγιο, στη Γερμανία, στο Λουξεμβούργο και στις κάτω Χώρες, αιθυλικής αλκοόλης γεωργικής προελεύσεως που παράγεται στη Γαλλία (ABl. L 96, σ. 41).

2

Η προσφεύγουσα στην κύρια δίκη εισήγαγε από τη Γαλλία στη Γερμανία αιθυλική αλκοόλη για την οποία, κατ' εφαρμογή του προαναφερόμενου κανονισμού 851/76 επιβλήθηκε εξισωτική εισφορά. Η προσφεύγουσα άσκησε προσφυγή ενώπιον του Finanzgericht κατά της αποφάσεως, με την οποία επιβλήθηκε η εισφορά αυτή και ισχυρίστηκε ότι ο κανονισμός 851/76 ήταν αντίθετος προς τη Συνθήκη ΕΟΚ.

3

Από τις αιτιολογικές σκέψεις του ανωτέρω κανονισμού συνάγεται ότι οι εν λόγω εξισωτικές εισφορές προορίζονταν να αντισταθμίσουν τις διαταραχές ή την απειλή διαταραχών στις γερμανικές αγορές ή στις αγορές Μπενελούξ λόγω εισαγωγών από τη Γαλλία οινοπνεύματος γεωργικής προελεύσεως σε τιμές σαφώς κατώτερες από τις τιμές που ίσχυαν στις εν λόγω αγορές. Οι παραδόσεις αυτές και οι προσφορές σε χαμηλή τιμή ήταν κυρίως αποτέλεσμα της πολιτικής τιμών που ακολουθούσε το γαλλικό μονοπώλιο οινοπνεύματος.

4

Ο κανονισμός 851/76 βασίζεται στο άρθρο 46 της Συνθήκης ΕΟΚ, το οποίο ορίζει ότι:

«Όταν σε κράτος μέλος ένα προϊόν αποτελεί αντικείμενο εθνικής οργανώσεως αγοράς ή εσωτερικής ρυθμίσεως ισοδυνάμου αποτελέσματος που επηρεάζει την ανταγωνιστική θέση ομοειδούς παραγωγής σε άλλο κράτος μέλος, τα κράτη μέλη επιβάλλουν εξισωτική εισφορά στο προϊόν αυτό κατά την εισαγωγή του από το κράτος μέλος, όπου υπάρχει η οργάνωση ή η ρύθμιση, εκτός αν το κράτος αυτό επιβάλλει εξισωτική εισφορά κατά την εξαγωγή.

Η Επιτροπή καθορίζει το ύψος των εισφορών αυτών κατά το ποσό που απαιτείται για την αποκατάσταση της ισορροπίας. Δύναται επίσης να επιτρέψει την προσφυγή σε άλλα μέτρα, των οποίων καθορίζει τους όρους και τις λεπτομέρειες εφαρμογής.»

5

Το Finanzgericht του Ντύσελντορφ θεωρεί ότι το άρθρο 46 της Συνθήκης και οι κανονισμοί που βασίζονται στο εν λόγω άρθρο δεν έχουν πλέον αντικείμενο μετά τη λήξη της μεταβατικής περιόδου και ότι το γαλλικό μονοπώλιο θα έπρεπε να αναμορφωθεί σύμφωνα με το άρθρο 37 της Συνθήκης· για το λόγο αυτό υπέβαλε στο Δικαστήριο τα ακόλουθα ερωτήματα:

6

Το πρώτο ερώτημα στην ουσία αναφέρεται στο αν το άρθρο 46 της Συνθήκης ΕΟΚ εφαρμόζεται ακόμη μετά τη λήξη της μεταβατικής περιόδου και αν, συνεπώς, ο κανονισμός 851/76, που εκδόθηκε 6άσει του άρθρου αυτού είναι ή όχι έγκυρος.

7

Κατά την προσφεύγουσα στην κύρια δίκη, το άρθρο 46 της Συνθήκης ΕΟΚ δεν συνιστούσε πλέον, μετά τη λήξη της μεταβατικής περιόδου, έγκυρο έρεισμα για την έκδοση του κανονισμού 851/76, δεδομένου ότι κατά το χρονικό αυτό σημείο όλες οι εθνικές οργανώσεις αγοράς έπρεπε να έχουν προσαρμοστεί στους κανόνες που προβλέπονται για την εγκαθίδρυση της Κοινής Αγοράς. Το μόνο ένδικο βοήθημα της Επιτροπής για να εξουδετερώσει τις στρεβλώσεις του ανταγωνισμού, που προκλήθηκαν στην προκειμένη περίπτωση από τη Γαλλία, ήταν να κινήσει τη διαδικασία λόγω παραβάσεως της Συνθήκης.

8

Η Επιτροπή θεωρεί ότι το άρθρο 46 μπορεί να εφαρμοστεί μόνο σχετικά με εθνικά νόμιμα μέτρα, επειδή η διαδικασία λόγω παραβάσεως παρέχει επαρκείς δυνατότητες για να αντιμετωπιστούν εθνικά μέτρα που είναι αντίθετα προς τη Συνθήκη. Πράγματι, η Επιτροπή φρονεί ότι η θέσπιση εξισωτικής εισφοράς δικαιολογείται μόνο σε περιπτώσεις που αποτελεί το μόνο μέσο για να αποκατασταθεί η ισορροπία, δεδομένου ότι μια τέτοια εισφορά έχει ως αποτέλεσμα να δημιουργεί εμπόδιο στην ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, που είναι μία από τις θεμελιώδεις αρχές της Κοινής Αγοράς.

9

Τέλος, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου πιστεύει ότι το άρθρο 46 εξακολουθεί να επιτελεί θεμελιώδη λειτουργία ακόμη και μετά τη λήξη της μεταβατικής περιόδου, όταν δεν υπάρχει κοινή οργάνωση αγοράς, χωρίς να είναι αναγκαίο να γίνεται διάκριση μεταξύ νόμιμων ή παράνομων εθνικών μέτρων.

10

Ενόψει των δυσχερειών κατά την ερμηνεία του άρθρου 46 της Συνθήκης ΕΟΚ, πρέπει, για να καθοριστεί η έκταση εφαρμογής του, να ληφθεί υπόψη ταυτόχρονα το γράμμα του, τα συμφραζόμενά του και ο σκοπός του.

11

Ακόμη και αν γίνει δεκτό ότι το πεδίο εφαρμογής του άρθρου 46 περιορίζεται βαθμιαία κατά το μέτρο που πραγματοποιούνται οι κοινές οργανώσεις αγοράς, η διάταξη αυτή δεν προβλέπει πουθενά ότι περιορίζεται στη μεταβατική περίοδο. Αντίθετα, από τη διατύπωση του άρθρου 46 προκύπτει ότι το εν λόγω άρθρο εφαρμόζεται όταν σε κράτος μέλος υπάρχει εθνική οργάνωση αγοράς ή ρύθμιση ισοδυνάμου αποτελέσματος για ένα προϊόν, πράγμα που συμβαίνει στην προκειμένη περίπτωση.

12

Εξάλλου, πρέπει να σημειωθεί ότι, δυνάμει του άρθρου 42 της Συνθήκης ΕΟΚ, οι διατάξεις του κεφαλαίου σχετικά με τους κανόνες ανταγωνισμού και ιδιαίτερα οι διατάξεις σχετικά με τις κρατικές ενισχύσεις εφαρμόζονται στα γεωργικά προϊόντα μόνον όταν αυτό ορίζεται από το Συμβούλιο με ιδιαίτερη απόφαση του κατά την εγκαθίδρυση των κοινών οργανώσεων αγοράς. Για τα προϊόντα, για τα οποία δεν υπάρχει τέτοια οργάνωση αγοράς, ο κανονισμός 26 του Συμβουλίου, της 4ης Απριλίου 1962, περί εφαρμογής ορισμένων κανόνων ανταγωνισμού στην παραγωγή και την εμπορία γεωργικών προϊόντων (ΕΕ 03/001, σ. 35), προβλέπει μόνο την εφαρμογή του άρθρου 93, παράγραφοι 1 και 3, εδάφιο 1, της Συνθήκης, κατά το οποίο η Επιτροπή πρέπει να ενημερώνεται για τις ενισχύσεις αυτές. Συνεπώς, η Επιτροπή δεν μπορεί να κινήσει τη διαδικασία που προβλέπει το άρθρο 93, παράγραφος 2, της Συνθήκης σχετικά με τις ενισχύσεις αυτές.

13

Εξάλλου, το κενό, το οποίο προκύπτει από.την περιορισμένη εφαρμογή των διατάξεων περί ενισχύσεων στα εν λόγω προϊόντα, μπορεί μόνο εν μέρει να πληρωθεί από το άρθρο 37. Πράγματι, μόνον όταν συντρέχουν οι ειδικές προϋποθέσεις του άρθρου 37, μπορεί η Επιτροπή να προβεί σε ενέργειες κατά εθνικών ενισχύσεων, οι οποίες ενδεχόμενα θίγουν τον ανταγωνισμό στην Κοινότητα.

14

Από τα ανωτέρω συνάγεται ότι, εφόσον ένα γεωργικό προϊόν δεν εμπίπτει σε κοινή οργάνωση αγοράς, το άρθρο 46 αποτελεί για την Επιτροπή χρήσιμο μέσο για τη λήψη άμεσων μέτρων διασφάλισης κατά των στρεβλώσεων του ανταγωνισμού που προκαλούνται από ένα κράτος μέλος. 'Ετσι, η θέσπιση εξισωτικής εισφοράς δυνάμει αυτού του άρθρου επιτρέπει να πραγματοποιηθούν, μέσω της διατήρησης των συνήθων εμπορικών ρευμάτων υπό τις εξαιρετικές και προσωρινές συνθήκες που δικαιολογούν αυτό το μέτρο, οι στόχοι του άρθρου 39 της Συνθήκης, οι οποίοι συνίστανται, ιδίως, στη σταθεροποίηση των αγορών και στην εξασφάλιση δίκαιου βιοτικού επιπέδου στον ενδιαφερόμενο γεωργικό πληθυσμό.

15

Εξάλλου, μια τέτοια εξισωτική εισφορά — παρόλο που φαινομενικά αποτελεί εμπόδιο στις ενδοκοινοτικές εμπορικές ανταλλαγές — δεν μπορεί να εξομοιωθεί με επιβάρυνση ισοδύναμου αποτελέσματος με δασμούς. Πρόκειται για επιβάρυνση που επιβάλλεται για το γενικό συμφέρον, της οποίας το ύψος καθορίζεται από την Επιτροπή και όχι μονομερώς από κράτος μέλος και επιτρέπει στα προϊόντα που προέρχονται από κράτη, όπου χορηγούνται οι ενισχύσεις, να εξάγονται στα άλλα κράτη μέλη χωρίς να προκαλούνται διαταραχές στην αγορά αυτών των κρατών μελών και να εμποδίζεται έτσι η διατάραξη της ισορροπίας των εμπορικών ανταλλαγών από τις τεχνητές διαφορές μεταξύ των τιμών των προϊόντων του κράτους μέλους εξαγωγής και των τιμών του κράτους μέλους εισαγωγής, που είναι αποτέλεσμα των διαφορών μεταξύ των εθνικών αγορών, οι οποίες υπήρχαν πριν από την ίδρυση κοινής οργάνωσης αγοράς. Για κάθε συγκεκριμένη περίπτωση εναπόκειται στην Επιτροπή να επαγρυπνά ώστε η διάρκεια ισχύος και το ύψος της εξισωτικής εισφοράς να περιορίζεται στο αναγκαίο για την επαναφορά της ισορροπίας αυτής.

16

Από τους λόγους που αναφέρθηκαν συνάγεται, τέλος, ότι το άρθρο 46 έχει λόγο ύπαρξης, ακόμη και αν άλλες διατάξεις της Συνθήκης επιτρέπουν μερική εξάλειψη των στρεβλώσεων του ανταγωνισμού που προκαλούνται κατ' αυτό τον τρόπο. Αντίθετα, το άρθρο 46 επιτρέπει, κατά το μέτρο που δεν έχει θεσπιστεί κοινή οργάνωση αγοράς που δημιουργεί αρμονικές συνθήκες ανταγωνισμού, να αντισταθμιστεί το συντομότερο η έλλειψη ισορροπίας που προκαλείται από ορισμένα εθνικά μέτρα προστασίας. Η ανάγκη τέτοιας ρύθμισης απορρέει αποκλειστικά από τη διαταραχή των όρων του ανταγωνισμού που δημιουργείται από κράτος μέρος, όπως και αν χαρακτηριστούν τα εθνικά μέτρα που προκαλούν τη διαταραχή αυτή. Συνεπώς, εναπόκειται στην Επιτροπή, υπό τον έλεγχο του Δικαστηρίου, να κρίνει μόνο, σύμφωνα με το άρθρο 6, αν οι ρυθμίσεις ενός κράτους μέλους θίγουν την ανταγωνιστική θέση ομοειδούς προϊόντος σε άλλο κράτος μέλος και δικαιολογούν έτσι τη θέσπιση εξισωτικής εισφοράς.

17

Από τα ανωτέρω συνάγεται επίσης ότι, αντίθετα από την άποψη της Επιτροπής, δεν πρέπει να γίνει διάκριση ανάλογα με το αν οι διαταραχές που πρέπει να εξαλειφθούν αποτελούν συνέπεια μέτρων που είναι σύμφωνα ή μη σύμφωνα με το κοινοτικό δίκαιο.

18

Κατά τα λοιπά, αν η Επιτροπή θεωρεί ότι ένα κράτος μέλος παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από τη Συνθήκη, η θέσπιση εξισωτικής εισφοράς δεν την απαλλάσσει από την υποχρέωση να ασκήσει την αρμοδιότητα που της παρέχουν τα άρθρα 155 και 169 της Συνθήκης και συνεπώς να κινήσει τη διαδικασία που προβλέπει η τελευταία από τις δύο αυτές διατάξεις.

19

Στο ερώτημα του εθνικού δικαστηρίου προσήκει συνεπώς η απάντηση ότι το άρθρο 46 της Συνθήκης ΕΟΚ μπορεί να εφαρμοστεί και μετά τη λήξη της μεταβατικής περιόδου σε προϊόντα που δεν έχουν ακόμη υπαχθεί σε κοινή οργάνωση αγοράς. Συνεπώς, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το κόρος του κανονισμού 851/76 της Επιτροπής, της 9ης Απριλίου 1976, περί καθορισμού εξισωτικής εισφοράς στις εισαγωγές, στο Βέλγιο, στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, στο Λουξεμβούργο και στις Κάτω Χώρες, αιθυλικής αλκοόλης γεωργικής προελεύσεως που παράγεται στη Γαλλία (ABl. L 96, σ. 41), καθόσον ο κανονισμός αυτός στηρίζεται στην εν λόγω διάταξη.

20

Δεδομένου ότι το δεύτερο ερώτημα υποβλήθηκε μόνο για την περίπτωση που ο κανονισμός 851/76 θα ήταν άκυρος, παρέλκει η απάντηση σ' αυτό.

21

Τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκαν η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου και η Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, οι οποίες κατέθεσαν παρατηρήσεις στο Δικαστήριο, δεν αποδίδονται. Δεδομένου ότι η παρούσα διαδικασία έχει ως προς τους διαδίκους της κύριας δίκης το χαρακτήρα παρεμπίπτοντος, που ανέκυψε ενώπιον του εθνικού δικαστηρίου, σ' αυτό εναπόκειται να αποφανθεί επί των δικαστικών εξόδων.

Για τους λόγους αυτούς

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ,

κρίνοντας επί των ερωτημάτων που του υπέβαλε το Finanzgericht του Ντύσελ-ντορφ με διάταξη της 8ης Σεπτεμβρίου 1982, αποφαίνεται:

Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί το κύρος του κανονισμού 851/76 της Επιτροπής, της 9ης Απριλίου 1976, περί καθορισμού εξισωτικής εισφοράς στις εισαγωγές στο Βέλγιο, στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, στο Λουξεμβούργο και στις Κάτω Χώρες αιθυλικής αλκοόλης γεωργικής προελεύσεως που παράγεται στη Γαλλία (ABI. L 96, σ. 41), καθόσον ο κανονισμός αυτός στηρίζεται στο άρθρο 46 της Συνθήκης ΕΟΚ. Η διάταξη αυτή μπορεί να εφαρμοστεί και μετά τη λήξη της μεταβατικής περιόδου σε προϊόντα που δεν έχουν ακόμη υπαχθεί σε κοινή οργάνωση αγοράς.