61981J0092

1 . Κοινωνική ασφάλιση τών διακινουμένων εργαζομένων — Αιτήσεις , δηλώσεις ή προσφυγές — Υποβολή σέ Κράτος μέλος διαφορετικό από τό αρμόδιο κράτος — Αποτελέσματα — Αντικανονική διαμονή τού ενδιαφερομένου στό κράτος οπου υπεβλήθη η αίτηση — Δέν υπάρχει επίπτωση

( Κανονισμός 4 τού Συμβουλίου άρθρο 83 )

2 . Κοινωνική ασφάλιση τών διακινουμένων εργαζομένων — Παροχές — Ρήτρα διαμονής — Δέν ισχύει — Εφαρμογή επί τών παροχών λόγω αναπηρίας

( Κανονισμός 3 τού Συμβουλίου άρθρο 10 παράγραφος 1 )

1 . Τό άρθρο 83 τού κανονισμού 4 έχει τήν έννοια οτι η υποβολή αιτήσεως πρός αρχή , όργανο ή φορέα Κράτους μέλους διαφορετικού από τό κράτος πού καλείται νά καταβάλει τήν παροχή παράγει τά ίδια αποτελέσματα μέ εκείνα πού θά παρήγοντο , άν η αίτηση ειχε υποβληθεί απ’ ευθείας στήν αρμοδία αρχή τού τελευταίου αυτού κράτους . Η ερμηνεία αυτή ειναι σύμφωνη άλλωστε πρός τό σύστημα τού κανονισμού 4 , πού στό σημείο αυτό αποσκοπεί απλώς στό νά αποφευχθεί η απώλεια τών δικαιω μάτων τών διακινουμένων εργαζομένων απλώς καί μόνο εξ αιτίας διοικητικών διατυπώσεων . Κατά συνέπεια , τό άρθρο 83 τού κανονισμού 4 δέν αφορά τούς επί τού θέματος ισχύοντες ουσιαστικούς κανόνες . Τό γεγονός οτι ο ενδιαφερόμενος διέμενε , κατ’ αντικανονικό τρόπο συμφώνως πρός τήν νομοθεσία τού κράτους τής αρμοδίας αρχής , στό κράτος οπου υπέβαλε τήν αίτησή του , δέν επηρεάζει καθόλου τήν ανωτέρω δοθείσα απάντηση .

2 . Τό άρθρο 10 , παράγραφος 1 , τού κανονισμού 3 έχει τήν έννοια οτι δέν επιτρέπεται στόν ασφαλιστικό φορέα τού αρμοδίου Κράτους μέλους νά εφαρμόσει επί τών παροχών λόγω αναπηρίας τήν αρχή τής εδαφικότητος .

Στήν υπόθεση 92/81 ,

πού έχει ως αντικείμενο αίτηση τού Cour de Cassation τού Βελγίου πρός τό Δικαστήριο , κατ’ εφαρμογή τού άρθρου 177 τής συνθήκης ΕΟΚ , μέ τήν οποία ζητείται στό πλαίσιο τής διαφοράς πού εκκρεμεί ενώπιον τού αιτούντος δικαστηρίου μεταξύ

ANTONIA CAMERA , ΣΥΖΥΓΟΥ CARACCIOLO , κατοίκου Arasi ( Reggio Calabria , Ιταλία ), 22 , via San Nicola , αναιρεσειούσης ,

καί

1 ) INSTITUT NATIONAL D’ASSURANCE MALADIE-INVALIDITE , εδρεύοντος στίς Βρυξέλλες , avenue de Tervuren 211 , αναιρεσιβλήτου ,

2)UNION NATIONALE DES MUTUALITES SOCIALISTES , εδρευούσης στίς Βρυξέλλες , rue Saint-Jean 32-38 , αναιρεσιβλήτου ,

η έκδοση προδικαστικής αποφάσεως ως πρός τήν ερμηνεία τών κανονισμών 3/1958 τού Συμβουλίου , τής 25ης Σεπτεμβρίου 1958 , περί κοινωνικής ασφαλίσεως τών διακινουμένων εργαζομένων καί 4/1958 τού Συμβουλίου , τής 3ης Δεκεμβρίου 1958 , περί καθορισμού τού τρόπου εφαρμογής καί συμπληρώσεως τών διατάξεων τού κανονισμού 3/58 ,

1 Μέ διάταξη τής 6ης Απριλίου 1981 , η οποία περιήλθε στό Δικαστήριο τήν 16η τού ιδίου μηνός , τό Cour de Cassation τού Βελγίου υπέβαλε , κατ’ εφαρμογή τού άρθρου 177 τής συνθήκης ΕΟΚ , τρία προδικαστικά ερωτήματα ως πρός τήν ερμηνεία τού κανονισμού 3 , τού Συμβουλίου , τής 25ης Σεπτεμβρίου 1958 , περί κοινωνικής ασφαλίσεως τών διακινουμένων εργαζομένων ( JO 1958 , σ . 561 ) καί 4 , τής 3ης Δεκεμβρίου 1958 , περί καθορισμού τού τρόπου εφαργμογής καί συμπληρώσεως τών διατάξεων τού κανονισμού 3/1958 ( JO 1958 , σ . 597 ). Τά ερωτήματα αυτά ανέκυψαν επί αιτήσεως , αναιρέσεως κατ’ αποφάσεως τού Cour du travail Βρυξελλών , η οποία επεκύρωσε τήν απόφαση τού Tribunal du travail Βρυξελλών μέ τήν οποία απερρίφθη η αίτηση τής Camera περί χορηγήσεως συντάξεως αναπηρίας από τό Institut national d’assurance maladie-invalidite ( εφεξής : INAMI ).

2 Τήν 12η Ιουλίου 1965 , η Camera , αναιρεσείουσα , εκρίθη ανίκανη πρός εργασία στό Βέλγιο . Τήν 9η Νοεμβρίου 1965 , ο ιατρός τού ασφαλιστικού της φορέως , τής Union nationale des mutualites socialistes , τής παρέσχε τήν έγκριση νά παραμείνει στήν Ιταλία επί ενα μήνα , από 15ης Νοεμβρίου μέχρι 14ης Δεκεμβρίου 1965 . Μετά τήν λήξη τής αδείας αυτής , δέν επέστρεψε στό Βέλγιο καί δέν ενεφανίσθη , τήν 30ή Δεκεμβρίου 1965 , στήν ιατρική εξέταση πού ειχε ορισθεί από τόν ιατρό τού ασφαλιστικού της φορέως . Κατόπιν εξετάσεως η οποία διενεργήθη τήν 5η Ιανουαρίου 1966 από τό Istituto nationale della previdenza sociale ( ιταλικό ιδρυμα ασφαλίσεως κατ’ ασθενείας — εφεξής : INPS ), αρμόδιο δυνάμει τής βελγο-ιταλικής διοικητικής συμφωνίας τής 20ής Οκτωβρίου 1950 , εκρίθη ικανή νά αναλάβει πάλι τήν εργασία της καί η καταβολή τής αποζημιώσεώς της διεκόπη τήν ίδια ημερομηνία . Τήν 31η Ιανουαρίου 1966 , υπέβαλε στό INAMI μέσω τού INPS αίτηση χορηγήσεως συντάξεως αναπηρίας , κατ’ εφαρμογή τών κανονισμών 3 καί 4 . Πάντως , η Camera δέν ήσκησε προσφυγή κατά τής αποφάσεως περί διακοπής τής αποζημιώσεώς της καί δέν υπεστήριξε οτι η ανικανότης της πρός εργασία παρουσίαζε διαρκή χαρακτήρα . Τήν 26η Νοεμβρίου 1966 , η αναπηρία της ανεγνωρίσθη στήν Ιταλία . Πάντως , η αίτησή της χορηγήσεως συντάξεως αναπηρίας απερρίφθη τήν 31η Μα ΐου 1968 μέ απόφαση τού INAMI , στό οποίο ειχε διαβιβασθεί , μέ τήν αιτιολογία οτι η αιτούσα ειχε παραμείνει στήν Ιταλία χωρίς προηγουμένη έγκριση τού ιατρού-συμβούλου . Στήν απορριπτική αυτή απόφαση προσετέθη τήν 12η Μα ΐου 1969 καί νέα αιτιολογία οτι η αιτούσα , ως ησφαλισμένη στό Βέλγιο , δέν ειχε διεκδικήσει ή αναλώσει τό διακαίωμά της επί τών παροχών εις χρήμα τής ασφαλίσεως κατ’ ασθενείας , οπως προβλέπει ο βελγικός νόμος τής 9ης Αυγούστου 1963 .

3 Η απόφαση τού Cour du travail τών Βρυξελλών , ενώπιον τού οποίου ησκήθη έφεση , επεκύρωσε τήν απόφαση τού Tribunal du travail η οποία απέρριψε τήν αίτηση τής ενδιαφερομένης , μέ τήν αιτιολογία οτι , εφ’ οσον απεκλείσθη τών παροχών τής ασφαλίσεως κατ’ ασθενείας αναπηρίας από τής 6ης Ιανουαρίου 1966 , δέν εφηρμόζετο πλέον επ’ αυτής η βελγο-ιταλική διοικητική συμφωνία τής 20ής Οκτωβρίου 1950 , η οποία παρέμεινε εν ισχύι δυνάμει τού άρθρου 6 , παράγραφοι 1 καί 2 , τού κανονισμού 4 , πού ρυθμίζει τόν τρόπο μέ τόν οποίο αναγνωρίζεται η ανικανότης . Συνεπώς , κατά τό Cour du travail , η ενδιαφερομένη υπήγετο αποκλειστικώς στήν βελγική νομοθεσία κατά τόν χρόνο υποβολής τής αιτήσεώς της στό INPS γιά τή χορήγηση συντάξεως αναπηρίας . Επομένως , πάντοτε κατά τό Cour du travail καί δυνάμει τής βελγικής νομοθεσίας , η αίτηση συντάξεως αναπηρίας δέν ειχε υποβληθεί νομοτύπως εκ τού λόγου οτι η ενδιαφερομένη δέν ειχε δηλώσει τή νεώτερη ανικανότητά της στόν βελγικό ασφαλιστικό φορέα της καί εν πάση περιπτώσει δέν ηδύνατο νά τύχει αποζημιώσεως λόγω ανικανότητος κατ’ εφαρμογή τού άρθρου 70 , παράγραφος 1 , τού εν λόγω βελγικού νόμου πού καθιερώνει τήν αρχή τής εδαφικότητος οσον αφορά τίς ασφαλιστικές παροχές κατά τών κινδύνων ασθενείας .

4 Στήν αίτηση αναιρέσεως , η Camera ισχυρίσθη κυρίως οτι η αίτηση χορηγήσεως συντάξεως αναπηρίας πού ειχε υποβάλει στό INPS καί στήν οποία περιείχετο δήλωση ανικανότητος , επείχε θέση δηλώσεως πρός τήν αρμοδία βελγική αρχή δυνάμει τού άρθρου 83 τού κανονισμού 4 καί επί πλέον οτι η αρχή τής εδαφικότητος κατέστη ανεφάρμοστη λόγω τής μή συμφωνίας της πρός τίς διατάξεις τού άρθρου 10 , παράγραφος 1 , τού κανονισμού 3 .

5 Πρός επίλυση τού ανωτέρω προβλήματος τό Cour de Cassation υπέβαλε στό Δικαστήριο τά ακόλουθα προδικαστικά ερωτήματα :

«1 . Στήν περίπτωση εργαζομένου , ο οποίος σέ ενα Κράτος μέλος τής Ευρωπαϊκής Κοινότητος έτυχε παροχών σέ χρήμα λόγω ασφαλίσεως κατ’ ασθενείας καί αναπηρίας καί στόν οποίο εδόθη η έγκριση νά παραμείνει σέ άλλο Κράτος μέλος γιά νά υποβληθεί σέ θεραπεία , διέμεινε δέ σ’ αυτό τό άλλο κράτος μετά τήν λήξη τής καθορισμένης προθεσμίας καί μάλιστα υπό αντικανονικές συνθήκες εξ επόψεως νομοθεσίας τού πρώτου κράτους καί εξ επόψεως μιάς διοικητικής συμφωνίας μεταξύ τών δύο κρατών , η οποία εξακο λούθησε νά ισχύει δυνάμει τών κανονισμών 3 καί 4 περί κοινωνικής ασφαλίσεως τών διακινουμένων εργαζομένων , πρέπει τό άρθρο 83 τού ανωτέρω κανονισμού 4 νά ερμηνευθεί υπό τήν έννοια οτι η διάταξη αυτή καθορίζει όχι μόνο τήν ημερομηνία κατά τήν οποία θεωρείται οτι έγινε μία δήλωση ή προσφυγή πρός τήν αρμοδία νά επιληφθεί αρχή , όργανο ή φορέα , αλλά καί τό νομότυπο τής αιτήσεως , οταν αυτή απευθύνεται σέ αρχή , όργανο ή φορέα Κράτους μέλους διαφορετικού από τό κράτος τού οποίου η αρχή τό όργανο ή ο φορέας ειναι αρμόδιοι νά επιληφθούν ;

2.Σέ περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στό πρώτο ερώτημα , πρέπει η διάταξη αυτή νά ερμηνευθεί υπό τήν έννοια οτι πρέπει νά θεωρηθεί έγκυρη η αίτηση πού υπεβλήθη οπως εξετέθη αμέσως ανωτέρω , άν καί ο αιτών , σύμφωνα μέ τήν νομοθεσία τού κράτους τής αρμοδίας αρχής διέμενε κατά αντικανονικό τρόπο στό άλλο κράτος ;

3.Στήν ίδια περίπτωση , αντίκεινται οι διατάξεις τού άρθρου 10 , παράγραφος 1 , τού κανονισμού 3 περί κοινωνικής ασφαλίσεως τών διακινουμένων εργαζομένων στήν εφαρμογή εκ μέρους τού ασφαλιστικού φορέως τού αρχικού κράτους τής αρχής τής εδαφικότητος τών παροχών πού προβλέπει η εθνική νομοθεσία καί στήν συγκεκριμένη περίπτωση ο βελγικός νόμος τής 9ης Αυγούστου 1963 στό άρθρο 70 , παράγραφος 1;»

Επί τού πρώτου καί τού δευτέρου ερωτήματος

6 Τό άρθρο 83 τού κανονισμού 4 στό οποίο αναφέρεται τό πρώτο ερώτημα πού υπεβλήθη από τό Cour de Cassation , ορίζει οτι : «η ημερομηνία κατά τήν οποία υπεβλήθησαν οι αιτήσεις , δηλώσεις ή προσφυγές ενώπιον αρχής , οργάνου ή φορέως ενός άλλου Κράτους μέλους , θεωρείται ως ημερομηνία υποβολής ενώπιον τής αρμοδίας νά επιληφθεί αρχής , οργάνου ή φορέως» .

7 Από τό ίδιο τό γράμμα τής ανωτέρω διατάξεως συνάγεται οτι αυτή αφορά τίς αιτήσεις πού υποβάλλονται από τούς διακινουμένους εργαζομένους . Στόχος της ειναι νά διευκολύνει τίς διοικητικής φύσεως ενέργειες τών ενδιαφερομένων , δεδομένου τού πολυπλόκου χαρακτήρος τών διοικητικών διαδικασιών πού ισχύουν στά διάφορα Κράτη μέλη , καί νά αποκλεισθεί η δυνατότης νά απωλέσουν οι ενδιαφερόμενοι τά δικαιώματά τους γιά καθαρά τυπικούς λόγους . Έτσι , δυνάμει τής ανωτέρω διατάξεως τού άρθρου 83 τού κανονισμού 4 , η υποβολή αιτήσεως πρός αρχή , όργανο ή φορέα Κράτους μέλους διαφορετικού από τό κράτος πού καλείται νά καταβάλει τήν παροχή , έχει τά ίδια αποτελέσματα μέ εκείνα πού θά παρήγοντο , άν η αίτηση ειχε υποβληθεί απ’ ευθείας στήν αρμοδία αρχή τού τελευταίου αυτού κράτους .

8 Αντιθέτως , δέν δύναται νά θεωρηθεί οτι τό ανωτέρω άρθρο έχει πεδίο εφαρμογής , τό οποίο εκτός τών διαδικαστικών ζητημάτων , αφορά επίσης τούς επί τού θέματος ισχύοντες ουσιαστικούς κανόνες .

9 Συνεπώς , η απάντηση ειναι οτι τό άρθρο 83 τού κανονισμού 4 έχει τήν έννοια οτι η υποβολή αιτήσεως πρός αρχή , όργανο ή φορέα Κράτους μέλους διαφορετικού από τό κράτος πού καλείται νά καταβάλει τήν παροχή παράγει τά ίδια αποτελέσματα μέ εκείνα πού θά παρήγοντο , άν η αιτηση ειχε υποβληθεί απ’ ευθείας στήν αρμοδία αρχή τού τελευταίου αυτού κράτους . Η ερμηνεία αυτή ειναι σύμφωνη άλλωστε πρός τό σύστημα τού κανονισμού 4 , πού στό σημείο αυτό αποσκοπεί απλώς στό νά αποφευχθεί η απώλεια τών δικαιωμάτων τών διακινουμένων εργαζομένων απλώς καί μόνο εξ αιτίας διοικητικών διατυπώσεων . Κατά συνέπεια , τό άρθρο 83 τού κανονισμού 4 δέν αφορά τούς επί τού θέματος ισχύοντες ουσιαστικούς κανόνες .

10 Τό γεγονός οτι ο ενδιαφερόμενος διέμενε , κατ’ αντικανονικό τρόπο , συμφώνως πρός τήν νομοθεσία τού κράτους τής αρμοδίας αρχής , στό κράτος , οπου υπέβαλε τήν αίτησή του δέν επηρεάζει καθόλου τήν ανωτέρω δοθείσα απάντηση .

Επί τού τρίτου ερωτήματος

11 Μέ τό τρίτο ερώτημα , τό εθνικό δικαστήριο ερωτά άν τό άρθρο 10 , παράγραφος 1 , τού κανονισμού 3 εμποδίζει νά εφαρμοσθεί από τό όργανο τού αρμοδίου κράτους , από τό οποίο ζητείται η παροχή , η αρχή τής εδαφικότητος πού καθιερώνεται από τήν εθνική νομοθεσία τού κράτους αυτού , ήτοι , κατά τό ανωτέρω δικαστήριο , από τό άρθρο 70 , παράγραφος 1 , τού βελγικού νόμου τής 9ης Αυγούστου 1963 , τό οποίο ορίζει οτι :

«Πλήν τών εξαιρέσεων πού καθορίζει ο βασιλεύς οι παροχές πού προβλέπονται από τόν παρόντα νόμο δέν χορηγούνται , οταν ο δικαιούχος δέν ευρίσκεται πράγματι στή βελγική επικράτεια κατά τό χρόνο κατά τόν οποίο ζητεί τήν καταβολή τών παροχών ή οταν οι υγειονομικές παροχές παρεσχέθησαν εκτός τής επικρατείας . . . » .

12 Κατά τό άρθρο 10 , παράγραφος 1 , τού κανονισμού 3 , «οι συντάξεις ή πρόσοδοι καί τά επιδόματα λόγω θανάτου πού εκτήθησαν δυνάμει τών νομοθεσιών ενός ή περισσοτέρων Κρατών μελών δέν δύνανται νά υποστούν ουδεμία μείωση , τροποποίηση ή αναστολή . . . εκ τού γεγονότος οτι ο δικαιούχος διαμένει στό έδαφος Κράτους μέλους διαφορετικού από εκείνο στό οποίο ευρίσκεται τό όργανο πού υποχρεούται στήν καταβολή τους» .

13 Δυνάμει τού άρθρου 26 , παράγραφος 1 , τού κανονισμού 3 , η ως άνω διάταξη εφαρμόζεται κατ’ αναλογία στίς παροχές αναπηρίας .

14 Όπως ετόνισε ήδη τό Δικαστήριο στή νομολογία του καί μεταξύ άλλων , στήν απόφαση τής 7ης Νοεμβρίου 1973 ( Smieja 51/73 , Rec . σ . 1213 ), η διάταξη τού άρθρου 10 αποβλέπει στό νά ευνοήσει τήν ελεύθερη διακίνηση τών εργαζομένων , προστατεύοντας τούς ενδιαφερομένους από τίς ζημίες πού δύναται νά συνεπάγεται η μεταφορά τής κατοικίας τους από ενα Κράτος μέλος σέ άλλο . Από τήν αρχή αυτή συνάγεται όχι μόνον οτι ο ενδιαφερόμενος διατηρεί τό δικαίωμα νά τύχει τών συντάξεων , προσόδων καί επιδομάτων πού εκτήθησαν δυνάμει τής νομοθεσίας ενός ή περισσοτέρων Κρατών μελών , έστω καί μετά τήν μεταφορά τής κατοικίας του σέ άλλο κράτος , αλλά επίσης καί οτι δέν ειναι δυνατό νά στερηθεί ενός τέτοιου δικαιώματος γιά μόνο τό λόγο οτι δέν διαμένει στό έδαφος τού κράτους στό οποίο ευρίσκειται τό όργανο πού υποχρεούται στήν καταβολή τών παροχών .

15 Επί πλέον , ενδείκνυται νά προστεθεί οτι , οσον αφορά τίς παροχές λόγω ασθενείας , τό θέμα αυτό αποτελεί αντικείμενο τού άρθρου 19 , παράγραφος 2 , τού κανονισμού 3 , πού προβλέπει τή διατήρηση τών δικαιωμάτων επί τών παροχών λόγω ασθενείας τών επί μισθώ ή τών πρός αυτούς εξομοιουμένων εργαζομένων σέ περίπτωση μεταφοράς τής κατοικίας τους από ενα Κράτος μέλος σέ άλλο , αλλά τό οποίο συγχρόνως απαιτεί «τήν άδεια τού αρμοδίου οργάνου , τό οποίο λαμβάνει δεόντως υπ’ όψη τούς λόγους τής μεταφοράς» . Πρέπει επίσης νά υπογραμμισθεί οτι η διάταξη αυτή εφαρμόζεται μόνον επί παροχών λόγω ασθενείας καί όχι επί παροχών λόγω αναπηρίας .

16 Εκ τών ανωτέρω σκέψεων συνάγεται οτι τό άρθρο 10 , παράγραφος 1 , τού κανονισμού 3 έχει τήν έννοια οτι δέν επιτρέπεται στόν ασφαλιστικό φορέα τού αρχικού κράτους νά εφαρμόσει επί τών παροχών λόγω αναπηρίας τήν αρχή τής εδαφικότητος , στήν οποία αναφέρεται τό εθνικό δικαστήριο .

Επί τών δικαστικών εξόδων

17 Τά έξοδα στά οποία υπεβλήθη η Επιτροπή τών Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων , η οποία κατέθεσε παρατηρήσεις ενώπιον τού Δικαστηρίου , δέν αποδίδονται .

18 Δεδομένου οτι η παρούσα διαδικασία έχει ως πρός τούς διαδίκους τής κυρίας δίκης τό χαρακτήρα παρεμπίπτοντος πού ανέκυψε ενώπιον τού εθνικού δικαστηρίου , σέ αυτό εναπόκειται νά αποφανθεί επί τών δικαστικών εξόδων .

Διά ταύτα

ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ( δεύτερο τμήμα )

κρίνοντας επί τών ερωτημάτων πού τού υπέβαλε μέ διάταξη τής 6ης Απριλίου 1981 τό Cour de Cassation τού Βελγίου , αποφαίνεται :

1 ) Τό άρθρο 83 τού κανονισμού 4 τού Συμβουλίου , τής 3ης Δεκεμβρίου 1958 , έχει τήν έννοια οτι η υποβολή αιτήσεως πρός αρχή , όργανο ή φορέα Κράτους μέλους διαφορετικού από τό κράτος πού καλείται νά καταβάλει τήν παροχή παράγει τά ίδια αποτελέσματα μέ εκείνα πού θά παρήγοντο , άν η αίτηση ειχε υποβληθεί απ’ ευθείας στήν αρμοδία αρχή τού τελευταίου αυτού κράτους .

2)Τό γεγονός οτι η ενδιαφερομένη διέμενε συμφώνως πρός τήν νομοθεσία τού αρμοδίου κράτους , κατά αντικανονικό τρόπο στό κράτος οπου υπέβαλε τήν αίτησή της δέν μεταβάλλει καθόλου τό οτι η υποβολή τής ανωτέρω αιτήσεως παράγει τά ίδια αποτελέσματα μέ εκείνα πού θά παρήγοντο άν η αίτηση ειχε υποβληθεί απ’ ευθείας στήν αρμοδία αρχή τού αρχικού κράτους .

3)Τό άρθρο 10 , παράγραφος 1 , τού κανονισμού 3 τού Συμβουλίου , τής 25ης Σεπτεμβρίου 1958 , έχει τήν έννοια οτι δέν επιτρέπεται στόν ασφαλιστικό φορέα τού αρχικού κράτους νά εφαρμόσει επί τών παροχών λόγω αναπηρίας τήν αρχή τής εδαφικότητος , στήν οποία αναφέρεται τό εθνικό δικαστήριο .