—

έχοντας υπόψη την οδηγία 2008/52/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 21ης Μαΐου 2008, για ορισμένα θέματα διαμεσολάβησης σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις (1) («οδηγία για τη διαμεσολάβηση»),

—

έχοντας υπόψη την έκθεση της Επιτροπής προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, το Συμβούλιο και την Ευρωπαϊκή Οικονομική και Κοινωνική Επιτροπή σχετικά με την εφαρμογή της οδηγίας 2008/52/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για ορισμένα θέματα διαμεσολάβησης σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις (COM(2016)0542),

—

έχοντας υπόψη τη σύνθεση διεξοδικών αναλύσεων της Γενικής Διεύθυνσης Εσωτερικών Πολιτικών με τίτλο «The implementation of the Mediation Directive — 29 November 2016» (Η μεταφορά της οδηγίας για τη διαμεσολάβηση — 29 Νοεμβρίου 2016) (2),

—

έχοντας υπόψη τη μελέτη της Επιτροπής του 2014 με τίτλο «Study for an evaluation and implementation of Directive 2008/52/EC — the “Mediation Directive”» (Μελέτη για την αξιολόγηση και τη μεταφορά της οδηγίας 2008/52/ΕΚ — «η οδηγία για τη διαμεσολάβηση») (3),

—

έχοντας υπόψη τη μελέτη της Γενικής Διεύθυνσης Εσωτερικών Πολιτικών με τίτλο «Rebooting the Mediation Directive: Assessing the limited impact of its implementation and proposing measures to increase the number of mediations in the EU» (Επανεκκίνηση της οδηγίας για τη διαμεσολάβηση: αξιολόγηση του περιορισμένου αντίκτυπου της υλοποίησής της και πρόταση μέτρων για την αύξηση του αριθμού των διαμεσολαβήσεων στην ΕΕ) (4),

—

έχοντας υπόψη την ευρωπαϊκή αξιολόγηση μεταφοράς σχετικά με την οδηγία για τη διαμεσολάβηση της Μονάδας εκ των Υστέρων Εκτίμησης Αντικτύπου της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Κοινοβουλευτικής Έρευνας (5),

—

έχοντας υπόψη τη μελέτη της Γενικής Διεύθυνσης Εσωτερικών Πολιτικών με τίτλο «Quantifying the cost of not using mediation — a data analysis» (Ποσοτικός προσδιορισμός του κόστους της μη χρήσης της διαμεσολάβησης — ανάλυση δεδομένων) (6),

—

έχοντας υπόψη το άρθρο 67 και το άρθρο 81 παράγραφος 2 στοιχείο ζ) της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ),

—

έχοντας υπόψη το άρθρο 52 του Κανονισμού του, καθώς και το άρθρο 1 παράγραφος 1 στοιχείο ε) και το παράρτημα 3 της απόφασης της Διάσκεψης των Προέδρων της 12ης Δεκεμβρίου 2002 σχετικά με τη διαδικασία εξουσιοδότησης της εκπόνησης εκθέσεων πρωτοβουλίας,

—

έχοντας υπόψη την έκθεση της Επιτροπής Νομικών Θεμάτων (A8-0238/2017),

Α.

λαμβάνοντας υπόψη ότι η οδηγία 2008/52/ΕΚ αποτελεί σημαντικό ορόσημο σε ό, τι αφορά την εισαγωγή και τη χρήση των διαδικασιών διαμεσολάβησης στην Ευρωπαϊκή Ένωση· λαμβάνοντας ωστόσο υπόψη ότι η μεταφορά της οδηγίας 2008/52/ΕΚ παρουσιάζει μεγάλες διαφορές μεταξύ των κρατών μελών, ανάλογα με την ύπαρξη ή μη εθνικών συστημάτων διαμεσολάβησης, καθώς ορισμένα έχουν επιλέξει να εφαρμόσουν κατά γράμμα τις διατάξεις της, ενώ άλλα προτίμησαν να προβούν σε διεξοδική επανεξέταση των εναλλακτικών τρόπων επίλυσης των διαφορών (όπως, για παράδειγμα, στην περίπτωση της Ιταλίας, όπου η προσφυγή στη διαδικασία της διαμεσολάβησης είναι έξι φορές μεγαλύτερη σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη) και άλλα θεωρούν ότι η ισχύουσα νομοθεσία τους είναι ήδη συμβατή με την οδηγία για τη διαμεσολάβηση·

Β.

λαμβάνοντας υπόψη ότι τα περισσότερα κράτη μέλη έχουν επεκτείνει το πεδίο εφαρμογής των οικείων εθνικών μέτρων για τη μεταφορά της οδηγίας ώστε να περιλαμβάνει και τις εγχώριες υποθέσεις — ενώ μόνο τρία κράτη μέλη έχουν επιλέξει να μεταφέρουν την οδηγία μόνο σε σχέση με διασυνοριακές υποθέσεις (7), — γεγονός το οποίο έχει επιδράσει εξαιρετικά θετικά στις νομοθετικές διατάξεις των κρατών μελών και στις σχετικές κατηγορίες διαφορών·

Γ.

λαμβάνοντας υπόψη ότι οι δυσκολίες που έχουν ανακύψει κατά το στάδιο της μεταφοράς της οδηγίας αντικατοπτρίζουν σε μεγάλο βαθμό τις διαφορές στον νομικό πολιτισμό μεταξύ των εθνικών νομικών συστημάτων· λαμβάνοντας υπόψη ότι πρέπει συνεπώς να δοθεί προτεραιότητα στην αλλαγή νομικής νοοτροπίας με την ανάπτυξη μιας κουλτούρας διαμεσολάβησης μέσω μιας φιλικής επίλυσης των διαφορών, ζήτημα που έχει τεθεί από τα ευρωπαϊκά δίκτυα των ασκούντων νομικά επαγγέλματα, πρώτα κατά την έκδοση της ευρωπαϊκής οδηγίας και στη συνέχεια κατά τη μεταφορά της στο εθνικό δίκαιο·

Δ.

λαμβάνοντας υπόψη ότι η θέση σε εφαρμογή της οδηγίας για τη διαμεσολάβηση έχει παράσχει προσθετική αξία για την ΕΕ με τη μεγαλύτερη συνειδητοποίηση από τους εθνικούς νομοθέτες των πλεονεκτημάτων της διαμεσολάβησης και με την ευθυγράμμιση σε κάποιο βαθμό του δικονομικού δικαίου και των διαφόρων πρακτικών στα κράτη μέλη·

Ε.

λαμβάνοντας υπόψη ότι η διαμεσολάβηση, ως εναλλακτική, προαιρετική και εμπιστευτική εξωδικαστική διαδικασία, μπορεί να αποτελέσει χρήσιμο μέσο για την ελάττωση του φόρτου εργασίας δικαστηρίων σε ορισμένες περιπτώσεις και με την επιφύλαξη των αναγκαίων εγγυήσεων, δεδομένου ότι μπορεί να δώσει τη δυνατότητα σε φυσικά και νομικά πρόσωπα να λύσουν τις διαφορές του εξωδικαστικά γρήγορα και φτηνά — έχοντας κατά νου ότι οι υπερβολικά μακροχρόνιες δικαστικές διαδικασίες παραβιάζουν τον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης –, ενώ συγχρόνως θα εξασφαλίζεται καλύτερη πρόσβαση στη δικαιοσύνη και να συμβάλουν στην οικονομική ανάπτυξη·

ΣΤ.

λαμβάνοντας υπόψη ότι είναι σαφές ότι οι στόχοι που αναφέρονται στο άρθρο 1 της οδηγίας για τη διαμεσολάβηση, η οποία αποσκοπεί να ενθαρρύνει τη χρήση της διαμεσολάβησης και ιδίως να επιφέρει μια «ισόρροπη σχέση μεταξύ διαμεσολάβησης και δικαστικών διαδικασιών», δεν έχουν επιτευχθεί, καθώς η διαμεσολάβηση χρησιμοποιείται σε λιγότερο από το 1 % των δικαστικών υποθέσεων κατά μέσο όρο στην πλειονότητα των κρατών μελών (8)·

Ζ.

λαμβάνοντας υπόψη ότι η οδηγία για τη διαμεσολάβηση δεν έχει δημιουργήσει ένα ενωσιακό σύστημα εξωδικαστικής επίλυσης διαφορών με την αυστηρή έννοια του όρου, με εξαίρεση τη θέσπιση ειδικών διατάξεων στον τομέα της λήξης των προθεσμιών παραγραφής και των αποσβεστικών προθεσμιών σε νομικές διαδικασίες όταν επιχειρείται διαμεσολάβηση και στον τομέα των υποχρεώσεων τήρησης απορρήτου για τους διαμεσολαβητές και το διοικητικό προσωπικό τους·

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.